สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 857

"เพิ่งจะกลับมาจากวัดจยาเยี่ยแล้วก็ยังต้องกลับไปอีกรอบ ชีวิตดีจริง ๆ "

วันนี้ลั่วอินมากินข้าวที่งานแต่งงาน ดื่มไวน์เข้าไปไม่น้อย ตอนนี้เลยมีอาการกรึ่ม ๆ เธอพิงตัวไปกับเบาะแล้วบ่นออกมา

ไม่ได้สนใจสายตาสองคู่ที่มองมายังเธอ

อารมณ์ในการไปวัดจยาเยี่ยในครั้งนี้ ต่างกับเมื่อกี้ลิบลับ

อารมณ์ของหนานซ่งวันนี้เรียกได้ว่าลงสู่จุดต่ำสุดแล้วก็เหวี่ยงกลับขึ้นไปยังจุดสูงสุด ขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่มีเวลาให้พักสงบ ๆ สักนาที

แถมเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้นั้นยิ่งกว่า เรื่องหนึ่งยังไม่ทันสงบก็เกิดอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา เหมือนกับเธอดวงตกอย่างนั้นแหละ

เริ่มจากได้เจอกับพี่สะใภ้ แล้วก็จดหมายของเจี่ยงฟาน ความรู้สึกหลังจากอ่านจดหมายของเธอยังไม่ทันเข้าที่ แม่ก็มาบอกว่าอาจารย์มู่ยังไม่ตายอีก

ศพปลอมอย่างนั้นเหรอ?

อารมณ์ของยวี่จิ้นเหวินเองก็เช่นเดียวกัน

ตอนที่เขาเห็นลายมือบนจดหมาย เขาก็จำได้ทันทีว่าเป็นลายมือของอาจารย์มู่ ก็เลยตกใจขนาดนั้น

แต่เขาก็ไม่คิดเลย ว่าอาจารย์จะยังไม่ตาย!

นี่......มันจะเป็นไปได้ยังไง?

หนานซ่งจ้องไปที่แม่ ด้วยสีหน้าไม่พอใจ "คุณนายลั่ว ไม่คิดจะพูดอะไรให้หนูฟังหน่อยเหรอคะ? ตกลงแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

ยวี่จิ้นเหวินก็จับจ้องไปที่ลั่วอินเหมือนกัน

"ทำไมถึงจ้องฉันกันหมด?"

ลั่วอินหาคนมารับผิดชอบแทนเธอ เธอหันไปมองหนานหนิงซง "เรื่องนี้พอแกก็มีเอี่ยว พวกเราสองคนคิดเรื่อง 'ศพปลอม' ขึ้นมาด้วยกัน"

หนานหนิงซง: "......."

เขามองภรรยาด้วยความหน่ายใจ "เรื่องนี้คุณรับมือคนเดียวก็พอแล้วนี่ มาลากผมไปเกี่ยวด้วยทำไม?"

"ฉันไม่!" ลั่วอินบอก: "สองคนนี้กำลังจ้องฉันพร้อมกันอยู่นะ ถ้าคุณไม่ยอมออกหน้ามาช่วย ฉันโดนสองคนนี้กินเข้าไปแน่"

ตอนนี้หนานซ่งโกรธมาก เธอพูดออกมาเสียงเย็น: "ถ้าเกิดว่าคุณกลัวขนาดนั้น ก็คงไม่กล้าจะทำเรื่องผิดศีลธรรมแบบนี้"

"เสี่ยวซ่ง......" ยวี่จิ้นเหวินเห็นว่าหนานซ่งพูดออกมาแรงมาก ก็เลยรีบห้ามเธอเอาไว้

ลั่วอินก็บอกออกมาอย่างไม่พอใจ: "ใครผิดศีลธรรมจ๊ะ? แผนของพวกเราเรียกว่าทนรอไม่ไหว แกไม่เข้าใจหรอก!"

หนานซ่งไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อย เธอยังคงมีท่าทีหงุดหงิด "โกหกพวกเรา ทำให้พวกเรากลายเป็นกบในกะลา เรียกว่าแผนทนไม่ไหว? แบบนี้มันแผนบ้าแผนบออะไรกัน!"

เห็นว่าสองแม่ลูกเริ่มพูดคำหยาบใส่กัน หนานหนิงซงก็รีบเข้าไปห้าม

"พอแล้ว ลูกไม่ต้องพูดต่อแล้ว"

หนานหนิงซงขอให้ลูกสาวหยุด จากนั้นก็หันไปบอกกับภรรยา: "คุณก็หยุดพูดได้แล้ว"

ลั่วอินยังไม่ทันหายโมโหเลย

"ทำไมฉันจะต้องหยุดด้วย? เห็นลูกสาวคุณไหม ไม่มีมารยาท ไม่รู้จักใครเด็กใครผู้ใหญ่ แต่งงานไปแล้วก็ปีกกล้าขาแข็งแล้วสิ"

"ยังไม่เท่าไหร่ ไม่แข็งเท่าคุณหรอก ถ้าเกิดหนูปีกกล้าขาแข็งแล้วจริง ๆ ก็คงจะไม่โดนคุณหลอก" หนานซ่งเองก็กำลังโมโหเหมือนกัน

ลั่วอินหรี่ตามองหนานซ่ง "จะเอาแบบนี้ใช่ไหม?"

"ใช่น่ะสิ จะเอาแบบนี้แล้วจะทำไม!"

"มาสิ!"

ระหว่างที่พูด สองแม่ลูกก็เริ่มกางกรงเล็บใส่กัน แล้วก็เริ่มข่วนอีกฝ่าย เหมือนกับแมวป่าอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีใครยอมใคร

โชคดีที่รถคันนี้กว้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่มีที่มากพอให้พวกเธอทะเลาะกัน

หนานหนิงซงกับยวี่จิ้นเหวินคนหนึ่งเอื้อมตัวมาอุ้มไว้จากด้านหน้า อีกคนจากทางด้านหลัง ในที่สุดก็สามารถแยกพวกเธอออกจากกันได้

ในเวลานี้พวกเขาก็เข้าใจถึงความสำคัญของลั่วจวินหัง ก็มีแต่ตอนที่พี่ใหญ่อยู่เท่านั้น ถึงจะเอาสองคนนี้ลงได้

พวกเขาหันไป ก็ได้พบกับกู้ฟางที่กำลังพยุงอาจารย์มู่โจวอยู่ใต้ต้นไม้ มองมาทางพวกเขา แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

ฝนเพิ่งจะหยุด ในอากาศจึงยังมีความชื้นหลงเหลืออยู่เล็กน้อย

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งยืนมองมู่โจวและกู้ฟางที่ยืนอยู่ด้วยกันด้านหน้า ก็รู้สึกเหมือนตัวเองหลุดไปอีกโลก

มู่โจวและกู้ฟางพักอยู่ที่ตึก ๆ หนึ่งในวัดจยาเยี่ยมาได้หลายวันแล้ว

ตึกที่พวกเขาพักค่อนข้างเงียบสงบ เหมาะมากกับการรักษาตัว

หนานหนิงซงนั่งชงชาอยู่บนเบาะรองนั่ง แล้วก็พูดคุยกับกู้ฟางไปด้วยสองสามประโยค แล้วหันไปมองมู่โจวที่มีทุกคนล้อมรอบอยู่

เดิมทีมู่โจวนั้นผอมอยู่แล้ว ไม่เจอกันมานานขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะผอมลงยิ่งกว่าเดิม เรียกว่าหนังหุ้มกระดูกเลยก็ได้ เบ้าตาของเขาก็โผล่ออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน แถมยังไออยู่ตลอด ทุกครั้งที่เขาไอใบหน้าของเขาเกร็งจนเห็นได้ชัด หนานซ่งมองออกว่าเขากำลังฝืนอยู่ ถึงแม้อาจารย์มู่จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะไม่แข็งแรงเท่าไหร่

ลั่วอินลองแมะให้มู่โจว ผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็เลยไม่ไอออกมาก

ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งนั่งมองอยู่ข้าง ๆ ในใจของพวกเธอกังวลเป็นอย่างมาก ยวี่จิ้นเหวินไม่กล้าเอ่ยถาม หนานซ่งกลับไม่รีรอที่จะถาม "เป็นยังไงบ้าง?"

ลั่วอินราวกับคนละคน เธอนั่งหันหลังให้เธอ ไม่สนใจเธอ แล้วบอกกับมู่โจว: "มืออีกข้าง"

มู่โจวส่งมืออีกข้างให้อย่างว่าง่าย

เขาเงยหน้าขึ้นมามองหนานซ่งที่นั่งเม้มปากด้วยใบหน้าหงุดหงิด แล้วถามขึ้น: "ทะเลาะกับแม่อีกแล้วเหรอ?"

"อืม" หนานซ่งมองอาจารย์มู่: "ไม่ใช่แค่เถียง แต่สู้กันด้วย"

อาจารย์มู่ได้ฟังก็ดวงตาเป็นประกาย แล้วยกนิ้วโป้งให้กับหนานซ่ง "สุดยอดมาก"

จบเสร็จ ก็ทนไม่ไหวจนต้องไอออกมา ยวี่จิ้นเหวินเลยรีบเข้าไปลูบหลังให้อาจารย์มู่

หนานซ่งย่อตัวลง เธอขมวดคิ้วมากอาจารย์มู่ แล้วก็เลิกสนใจเรื่องการทำสงครามเย็นกับแม่ "แม่ ตกลงแล้วอาจารย์มู่อาการเป็นยังไงบ้าง?"

ลั่วอินถึงได้ยอมหันมาหาเธอครึ่งตัว แต่ก็ยังไม่ได้มีท่าทีจะดีต่อเธอ

"มะเร็งปอดระยะสุดท้าย อยู่ได้อีกไม่กี่วันแล้ว"