สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 862

เช้าวันรุ่งขึ้น หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งนายA, บิ๊กแบร์และ ซันนี่กลับไป

ทุกคนต่างไม่เต็มใจที่จะบอกลากันที่สนามบิน

ห่างกันครั้งนี้ ไม่รู้จะเจอกันครั้งต่อไปเมื่อไหร่

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพิ่มเติม ทุกคนเข้าใจมันดี

“ตอนนี้ทุกคนต่างมีครอบครัวกันแล้ว ใช้ชีวิตให้มีความสุขกันเถอะ”

นายA เหลือบมอง ยวี่จิ้นเหวิน, เสิ่นเหยียน และ ฟู่ยวี่ในที่สุดก็จับจ้องไปที่ ฟู่ยวี่ “โดยเฉพาะนาย ทิ้งความเจ้าชู้เลอะเทอะของนายออกให้หมด ดูแลน้องยินยินให้ดี”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ผมเป็นเด็กดีแล้ว”

ฟู่ยวี่ขยิบตาให้ ซูยิน “ใช่ไหม?”

ซูยินพูดเพื่อไว้หน้าทุกคนและพูดว่า "ก็ยังดี"

เสียงนี้ค่อนข้างไม่เต็มใจ ทุกคนก็หัวเราะ ใบหน้าของ ฟู่ยวี่เต็มไปด้วยความน้อยใจ เขาลูบด้านข้างของซูยิน เพื่อแสดงความจงรักภักดีของสุนัขตัวใหญ่

บิ๊กแบร์และ ซันนี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดพวกเขาโดยมองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินและ หนานซ่ง "ฉันกำลังรอดื่มเหล้าแต่งงานของพวกนายอยู่ อย่าลืมแจ้งล่วงหน้าก่อนล่ะ"

หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินพูดพร้อมกัน คนหนึ่งพูดว่า "แน่นอน" และอีกคนพูดว่า "ดูก่อน"

"..."

ซันนี่มองยวี่จิ้นเหวินอย่างไม่พอใจ และพูดกับหนานซ่ง "คุณช่วยดูแลจัดการเขาหน่อย"

หนานซ่ง ยิ้มและเหลือบมอง ยวี่จิ้นเหวิน"ได้"

หลังจากส่งคนสองสามคนขึ้นเครื่อง ต่างมองเฮลิคอปเตอร์ที่ค่อยๆ บินด้วยใบพัดและจากไป ยวี่จิ้นเหวิน, ฟู่ยวี่และ เสิ่นเหยียนต่างก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า  แต่ภายในใจกลับรู้สึกเสียใจที่ต้องจากลา

มิตรภาพของ เหล่าสหายไม่เหมือนความสัมพันธ์เพื่อนธรรมดาทั่วไป พวกเขาต้องผ่านร้อนหนาว ลมฝน เลือกที่สาดกัน ในสนามรบ และเป็นคนที่คอยระวังหลังให้ฝ่ายตรงข้ามได้.

ความรู้สึกไว้วางใจนั้นถูกจารึกไว้ในหัวใจของพวกเขาและเข้าไปในกระแสเลือดของพวกเขามานาน

หนานซ่ง รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของ ยวี่จิ้นเหวินเธอจับแขนและพิงเขาคอยอยู่ข้างๆ จากสหายที่รักไป

เป็นเรื่องยากสำหรับซูยินที่จะเห็นฟู่ยวี่วางท่าทางและรอยยิ้มที่เคร่งขรึม นี่คืออีกด้านหนึ่งของ ฟู่ยวี่และเธอเคยเห็นมาก่อน

หลินลู่ ซุกอยู่ในอ้อมแขนของ เสิ่นเหยียนมองดูเฮลิคอปเตอร์หายไปจากสายตา จากนั้นเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "กลับกันเถอะ"

เสิ่นเหยียนพยักหน้า

ทุกคนพากันขึ้นรถ

ระหว่างทางกลับ พูดถึงการต่อสู้ที่วัดจยาเยี่ยเมื่อวานนี้ ตำรวจทำร้ายผู้คนไปจำนวนมากเช่นกัน แต่ในหมู่พวกเขาซุนชู่แห่งศูนย์บัญชาการถูกยิง แต่ไม่สามารถช่วยชีวิตได้

หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินฟังแล้วทำให้หัวใจของพวกเขาหยุดนิ่ง

ซุนชู่เสียชีวิต?

พวกเขาจำได้ว่าในการกระทำของเมื่อวาน ซุนชู่ซ่อนตัวอยู่ในป่าและบังคับบัญชาจากที่สูง เหตุผลคือตำแหน่งของเขาถูกซ่อนไว้และไม่เป็นเป้าหมายต่อคู่ต่อสู้

ระหว่างปฏิบัติการ คำสั่งของ ซุนชู่นั้นโกลาหลมาก ไม่เหมือนที่ผู้นำควรทำ หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินไม่สงสัยในเรื่องนี้อย่างไร้ข้อกังขาและพวกเขาต้องการไตร่ตรองถึงสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง

โดยไม่คาดคิด ซุนชู่เสียชีวิตในการต่อสู้ครั้งนี้ และหนึ่งในนั้นเสียชีวิตในหน้าที่

"ตอนนี้มีปัญหาที่ใหญ่กว่านั้น"

หลินลู่กล่าว "ซ่งซี เสียชีวิตแล้ว แต่ เหยาอวี้ซึ่งเป็นนายน้อยของตระกูลเหยา ยังคงหายตัวไปและยังไม่พบจนถึงขณะนี้"

เธอจะเป็นศัตรูหรือเพื่อน?

จู่ๆ หนานซ่งก็นึกถึงบุคคลสำคัญคนหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองหลินลู่ "แล้วซูต๋าเหม่ยล่ะ แม่ของซ่งซียังอยู่ที่สถานีตำรวจหรือไม่"

“เรื่องนี้ไม่รู้จริงๆ ลองถามดู”

หลินลู่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็โทรกลับและพูดว่า "...ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว"

หลังจากวางสาย หลินลู่มองไปที่ดวงตาของ หนานซ่ง และกล่าวว่า " ซูต๋าเหม่ย ได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นผู้ป่วยทางจิต เธอออกจากสถานีตำรวจและถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลจิตเวชแล้ว"

การแสดงออกของ หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดนี้

เมื่อพวกเขาไปถึงโรงแรม หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินก็เคาะประตู หนานหนิงซง และ ลั่วอิน แต่ไม่มีการตอบสนองและไม่มีใครอยู่ข้างใน

อย่างไรก็ตาม มู่โจว และ กู้ฟางมาถึงโรงแรม เมื่อพวกเขาได้ยินการเคลื่อนไหวและออกมาจากห้องถัดไป กู้ฟางรีบกล่าวว่า "พ่อแม่ของคุณออกไปข้างนอกแล้ว"

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเดินไปถาม “พวกเขาไปไหน”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นโรงพยาบาลจิตเวช” กู้ฟางกล่าว “บอกว่าจะไปพบเพื่อนเก่า”

หนานซ่ง มองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินและดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะได้รับข่าวและไปหา ซูต๋าเหม่ย

ในขณะนี้ ลั่วอินยืนอยู่นอกหน้าต่าง มองไปที่ซูต๋าเหม่ย ซึ่งสวมชุดพยาบาล นั่งริมหน้าต่าง ผมของเธอยุ่งเหยิง ถือหมอนสองใบไว้ในอ้อมแขนของเธอ และพูดคุยกับหมอนเหมือนกำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก

“หยวนหยวน หนานหนาน พวกเธอต่างเป็นลูกที่ดีอย่าร้องไห้ อย่าสร้างปัญหา หลับให้สบายๆ...”

เมื่อมองไปที่ซูต๋าเหม่ย เช่นนี้ ลั่วอินแทบจะจำไม่ได้ว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อก่อน

ใครทำให้เธอเป็นบ้า?

เป็นคนอื่นหรือตัวเธอเอง?