สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 864

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งไล่ตามจ้าวซวี่และคนอื่น ๆ ไป แล้วก็โทรหาพวกลั่วอินไปด้วย

ลั่วอินได้ฟังก็ขมวดคิ้ว เธอจับประเด็นได้ “เธอถูกคนพาตัวไป ไม่ได้หนีออกไปเอง?”

“ใช่ จ้าวซวี่บอกว่าซูต๋าเหม่ยถูกคนกลุ่มหนึ่งพาตัวไป”

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างหนักแน่น “คนกลุ่มนั้นตามมาทีหลังพวกเรา มาอย่างรุนแรง แถมยังทำร้ายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ด้วย”

สีหน้าของเขาสงบนิ่ง มือกำพวงมาลัยรถแน่น

หนานซ่งเปิดโหมดเทพรถแข่ง ขับรถอย่างกับรถโกคาร์ท เซี้ยงจั่ว เซี้ยงโย่ว นายหน้า นายหลังและกลุ่มบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังโยกตัวตามรถ รู้สึกว่าพวกเขาแทบจะบินแล้ว

โชคดีที่อยู่แถบชานเมือง และแถบชานเมืองคนน้อยพื้นที่กว้าง ไม่มีสิ่งกีดขวาง และไม่ทำให้ผู้สัญจรไปมาตกใจ

หนานซ่งไล่ตามแบบนี้มาตลอด จนตามพวกจ้าวซวี่ได้ทัน

จ้าวซวี่ลดหน้าต่างลง ตะโกนต้านลมพูดกับพวกหนานซ่ง: “อยู่ตรงหน้า ระวังหน่อย พวกมันมีปืน!”

หนานซ่งสีหน้าเย็นชา

ซ่งซีตายไปแล้ว ซูต๋าเหม่ยก็บ้าไปแล้ว ตำรวจส่งเธอไปยังโรงพยาบาลจิตเวชแล้วไม่ได้สนใจเธออีก ตามหลักแล้วเธอไม่มีค่าอะไรแล้ว ใครเป็นคนพาตัวเธอไป?

ถ้าหากเป็นเซียวเอิน จากนิสัยโหดเหี้ยมของเขา ไม่มีทางใช้กำลังคนมากมายขนาดนี้ทำเรื่องเอิกเกริกเพื่อพาตัวซูต๋าเหม่ยไป เขาต้องสั่งคนมาฆ่าซูต๋าเหม่ย เพื่อให้จบสิ้นไป

แต่สถานการณ์ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนอยากจะช่วยซูต๋าเหม่ย พาเธอออกจากเมืองกั่ง

หรือว่า...ซ่งซียังไม่ตาย?

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หนานซ่งสายตาเย็นชาจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง เธอเหยียบคันเร่งอย่างแรง รถเพิ่มความเร็วพุ่งไปข้างหน้า

และฝ่ายตรงข้ามเมื่อเห็นว่าพวกเขาใกล้จะตามทันแล้ว จึงชักปืนออกมาเริ่มยิงปังปัง

หนานซ่งหลบหลีกได้อย่างยอดเยี่ยม จนทิ้งลอยตัว S ไว้บนท้องถนน จากนั้นก็เริ่มเล่นการดริฟรถ ในมือยวี่จิ้นเหวินถือปืนที่หลัวกังให้พวกเขาไว้ เขาใส่แม๊กกาซีน แล้วเร่ิมยิงออกไป

จ้าวซวี่พาผู้คนไล่ตามไปอย่างกล้าหาญ เสียงปืนดังตลอดทาง สร้างความตื่นตระหนกให้กับภูเขา

สุดท้ายรถของฝ่ายตรงข้าม หยุดลงที่ตีนเขาของสำนักแม่ชี

หนานซ่งไม่ได้เดินหน้า เธอเหยียบเบรกอย่างระวัง จากนั้นก็เงยหน้ามองสำนักแม่ชี ควบคู่กับเสียง “ถอย!” ของยวี่จิ้นเหวิน แทบจะในเวลาเดียวกัน หนานซ่งใส่เกียร์ถอยหลัง ถอยรถด้วยความเร็ว

มือปืนยืนอยู่บนภูเขา ปากกระบอกปืนสีดำเล็งมาที่เชิงเขา ยิงทะลุตำแหน่งตรงที่หนานซ่งจอดรถลงเมื่อครู่

ระเบิดควันถูกโยนลงมาจากบนเขา ทั้งสำนักแม่ชีถูกปกคลุมด้วยหมอกควัน

ลั่วอินและคนอื่น ๆ ก็ตามมาอย่างรวดเร็ว ในตอนที่มาถึง ตำรวจได้ล้อมภูเขาไว้หมดแล้ว จ้าวซวี่เตรียมจะพาคนพุ่งขึ้นไป

จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้น “จ้าวซวี่ ดูสิ!”

จ้าวซวี่เงยหน้า ลั่วอิน หนานซ่งและคนอื่น ๆ พากันเงยหน้าขึ้น เห็นในควันหมอกหนา มีร่างผอมเรียวยืนอยู่ตรงราวบันไดด้านนอกสำนักแม่ชี เธอกำลังหวีผมอยู่

ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซูต๋าเหม่ย

ผมยาวคลุมไหล่ สวมเสื้อคลุมแม่ชีที่อยู่กับเธอมามากกว่า 20 ปี ผมดำบวกกับชุดคลุมแม่ชี มองยังไงก็ไม่เข้ากัน แต่เมื่ออยู่บนตัวซูต๋าเหม่ยกลับเข้ากันอย่างแปลกประหลาด

ภาพนี้ ตกสู่สายตาผู้คนที่เชิงเขา พวกเขาไม่พูด แต่ต้องยอมรับว่า ซูต๋าเหม่ยสวยจริง ๆ

ถึงแม้เธอจะไม่ได้บำรุงรักษาดีเหมือนกับลั่วอิน แต่เธอมีเสน่ห์ของสาวที่แต่งงานแล้ว สายตาทั้งยั่วยวนทั้งร้ายกาจ ยืนอยู่ตรงนั้นก็ไม่ยืนให้ดี เธอบิดตัวไปมา ตัวอ่อนไปกับสายลม แต่เธอน่าสงสารกว่าซ่งซี ซ่งซีนั่นคือเสแสร้ง เธอกลับปรารถนาที่จะได้รับความรักจริง ๆ แต่ละครั้งที่เธอหวีผม ทุกครั้งเหมือนกับกำลังยั่วยวนคนอยู่

และเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ผู้ชายซื่อบื้ออย่างจ้าวซวี่ไม่ตกหลุมพรางนี้ เขาจับกระบอกปืน “ไป ตามฉันขึ้นไป!”

เขากำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่กลับถูกยวี่จิ้นเหวินยื่นมือออกไปขวางไว้

“หือ? ทำไม?” จ้าวซวี่มองไปที่เพื่อนของตัวเองด้วยความสับสน

ยวี่จิ้นเหวินสีหน้าเคร่งขรึม แล้วหันไปมองบนเขา จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “ติดไฟแล้ว”

ซูต๋าเหม่ยเรียกเธออย่างสดใส ก็เหมือนตอนเด็กที่ลั่วอินอาบน้ำอยู่ในแม่น้ำ ซูต๋าเหม่ยยืนอยู่ข้างฝั่ง แล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ เสียงนั้นทั้งหวานทั้งสดใสบริสุทธิ์

ลั่วอินดูไม่สะทกสะท้าน เธอมองซูต๋าเหม่ย แล้วเห็นเธอขยับปาก แต่กลับไร้เสียง

ในระยะห่างไกลขนาดนี้ ลั่วอินกลับได้ยินอย่างชัดเจน

เธอพูดว่า... “ลาก่อน”

ซูต๋าเหม่ยกลับหลัง เดินหายไปจากสายตาของทุกคน ทีละก้าว ๆ เดินไปทางกองไฟ ในสำนักแม่ชีมีเสียงปืนดังขึ้น

ทะลุท้องฟ้า ฝูงนกพากันตกใจ

เธอดิ้นทุรนทุราย มีชีวิตอย่างยากลำบากมาถึงทุกวันนี้ ก็เพื่อที่จะได้เจอหน้าเธอ

เพียงแค่นี้ เท่านั้นเอง

*

หนานซ่งตกใจกับเสียงดัง เธอคิดไม่ถึง ว่าซูต๋าเหม่ยจะใช้วิธีนี้ บอกลาโลกใบนี้

ความเงียบปกคลุมภูเขา

หลังจากความเงียบผ่านไป เสียงรถดับเพลิงดังขึ้น ผืนป่ากลับเต็มไปด้วยหยดน้ำ ดับไฟที่โหมกระหน่ำนี้

นักดับเพลิงพบศพของซูต๋าเหม่ยที่ลานสำนักแม่ชี

หญิงสาวนั่งอยู่ในรถสีดำ

เธอได้ยินเสียงปืนดัง แต่กลับนิ่งอยู่นาน ลูกน้องพากันมองเธอด้วยความตื่นตระหนักหวาดกลัว แต่เธอกลับสีหน้าเฉยเมย แล้วพูดเบา ๆ ด้วยภาษา T:

“ช่างเถอะ นี่คือทางที่เธอเลือกเอง ปล่อยเธอไปเถอะ”