สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 889

อะไรมันจะขนาดนั้น!

ฟู่ยวี่พูดอะไรไม่ออกในครั้งแรกในชีวิตเขา

หลังจากที่เขาอยู่กับซูยิน เขาก็ถูกลดสถานะกลายเป็นหลานชายของตระกูลหนาน หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินรังแกเขาเป็นครั้งคราว เขาทนได้ ตอนนี้แม้แต่ ไป๋ลู่ยวี๋ก็ยังขี่หัวของเขา?

แต่งงานกับพี่สาวโดยไม่พูดอะไรสักคำ!

นี้เป็นเรื่องเหลือทน

ฟู่ยวี่แตะฟู่จื่อเบาๆ เพื่อเป็นการสะกิด ว่าต้องคุยกันให้เข้าใจ

เขาขอโทษทุกคนแล้วลาก ฟู่จื่อไปที่ห้องของซูยินและจัดการเรื่องภายในบ้านของเขา โดยให้ซูยินขึ้นไปด้วย

ซูยินถอนหายใจอย่างเบาๆทักผู้อาวุโสทีละคน จากนั้นมองไปที่ซูรุ่ยแล้วพูดว่า "พ่อ หนูขอขึ้นไปดูหน่อย"

ซูรุ่ยพ่นจมูกของเขา มันแมนจริงๆ

“ถ้าเรื่องของครอบครัว ฉันต้องตามไปด้วย”

ไป๋ลู่ยวี๋คิดเกี่ยวกับมันและกำลังจะตามไป แต่จี้อวิ๋นห้ามไว้ "ถ้าไปตอนนี้ นายมีอันต้องตายแน่"

"จื่อจื่อจะปกป้องฉัน" ไป๋ลู่ยวี๋กล่าวถึงพี่จื่อของเขา โดยไม่กลัวอะไร

จี้อวิ๋นรู้สึกหนาวไปทั่วร่างกายของเขาหลังได้ยินคำว่า "จื่อจื่อ"

พวกเขาเอาแต่แสดงความรักที่นี่

เขาโบกมือด้วยความรังเกียจ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปซิ เราจะได้ไปดูฟู่ยวี่ไล่ทุบตี”

ไป๋ลู่ยวี๋คิดถึงสายตาที่ฟู่ยวี่มองมาที่รูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายของเขาและยอมรับคำแนะนำนั้น

“จื่อจื่อกำลังสอนน้องชายของเธอ ดังนั้นอยากขึ้นไปสร้างปัญหา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ”

หนานซ่งขนลุกไปทั้งตัวและมองไป๋ลู่ยวี๋อย่างเย็นชา “พี่เล็ก ฉันแนะนำให้พี่แสดงความรักให้น้อยลงหน่อย มิฉะนั้น พี่อาจถูกทำร้ายได้”

ไป๋ลู่ยวี๋ทำหน้าบึ้งใส่เธอ เขาเอาแต่อิจฉาพวกเขามาหลายปี และในที่สุดเขาก็พบภรรยาที่สวย เขาอวดมันไม่ได้เหรอ? จะโชว์แล้วจะทำไม

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งของเขา หนานซ่งและ จี้อวิ๋นก็หรี่ตาลงพร้อม ๆ กัน และเริ่มม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

“พี่สี่ ก่อนที่พี่สะใภ้เล็กจะลงมา เรามาลงมือกันก่อน!”

หนานซ่งและ จี้อวิ๋นร่วมมือกันลาก ไป๋ลู่ยวี๋ไปด้านข้างและเริ่มจัดการเขา

ทั้งครอบครัวดูสนุกสนามและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ในห้องชั้นบน ฟู่จื่อนั่งไขว่ห้างบนโซฟา ส่วนฟู่ยวี่เดินไปรอบ ๆ ห้อง

ซูยินนั่งข้างเตียงและพูดว่า "อย่าเอาแต่เดินไปมาได้ไหม ฉันเวียนหัว แค่พูดในสิ่งที่คุณต้องการจะพูด"

ฟู่ยวี่หยุดและหันไปมอง ฟู่จื่อ"พี่สาวผมไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมต้องเป็น ไป๋ลู่ยวี๋?"

ฟู่จื่อกล่าวว่า "เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจ แค่ยอมรับมัน"

"..."

ฟู่ยวี่อยากจะพูดคำหยาบคายมากมาย แต่เขาไม่กล้า ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงกลายเป็นสีแดง “ผมรับไม่ได้ คนแบบเขามันดีตรงไหน”

“เขาไม่ดีตรงไหน?” ฟู่จื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ฟู่ยวี่จ้องมอง "เขาอายุน้อยกว่าพี่แปดหรือเก้าปี!"

“พี่ชอบแบบนั้น”

ซูยินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและปลอบเขาอย่างไม่เต็มใจ: “โชคดีที่พี่สาวยังไม่ได้บังคับให้คุณเรียกอาเล็กตามฉัน นั้นหมายความว่ายังไว้หน้าคุณอยู่ คุณแค่เรียกเขาว่าพี่เขย ส่วนฉันก็เรียกอาเล็กเหมือนเดิม เราต่างคนต่างเรียก”

"..."

มุมปากของ ฟู่ยวี่กระตุก รู้สึกว่าการปลอบโยนจากว่าที่ภรรยายิ่งบีบคั้นหัวใจ เขาทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเสียสละและคร่ำครวญว่า “บาปอะไรนี้!"

ซูยินมองมาที่เขา "แล้วใครให้คุณมาคบกับฉัน. เดิมทีฉันก็เด็กที่สุดในบ้านแล้ว ดังนั้นคุณต้องเรียกตาม พี่สาวคุณแต่งงานกับอาของฉันแล้ว เขาถึงว่าให้เกียรติคุณแล้ว จะเอะอะไปทำไม”

เมื่อเห็นฟู่ยวี่นอนอยู่ตรงนั้นราวกับปลาตาย เธอจึงเตะต้นขาของเขาเบาๆ

ฟู่ยวี่จับต้นขาของเขาและตะโกนว่า "โอ้" ด้วยน้ำเสียงที่เจ็บเกินจริง

ซูยินสะดุ้งและรีบถอนเท้าออก “อย่ามาสำออย พี่จื่อเตะต้นขาอีกข้างของคุณ ฉันไม่ได้ออกแรงอะไรมาก อย่ามาเล่นแง่กับฉันแบบนี้"

ฟู่ยวี่ดูเหมือนจะจำอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาได้ เขาแตะต้นขาอีกข้างของเขา "พี่สาวใช้แรงมากไปมันทำให้ผมเจ็บจริงๆ ช่วยดูหน่อยน่ะ"

“เอ่อ มันโดนหรือ”

ใบหน้าของซูยินเปลี่ยนไปเมื่อได้ยิน เธอไม่คิดว่าฟู่ยวี่กำลังแกล้ง ตอนอยู่ชั้นล่างเขาเห็นด้วยตาของตัวเอง ท่าเตะของฟู่จื่อก็แรงพอ และเธอก็อ้าปากค้างที่ด้านข้าง โชคดีที่ฉันรีบหนี .

เธอช่วยพาฟู่ยวี่นั่งลงข้างเตียง ซูยินพับขากางเกงของ ฟู่ยวี่และเห็นว่าต้นขาด้านนอกชำจริงๆ แต่ก็ไม่ได้เกินจริงอย่างที่ ฟู่ยวี่ร้อง

“ไม่เป็นอะไรมาก แค่ทายาก็หาย...”

ก่อนที่ซูยินจะพูดจบ เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้ และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถูกทับอยู่บนเตียง

ฟู่ยวี่เดินเข้ามา นัยน์ตาสีพีชของเขาเต็มไปด้วยอันตรายและการกดขี่ มุมปากของเขาก็เคืองอย่างรุนแรง “ให้เรียกพี่เขยหรือเรียกอามันก็ไม่สำคัญ แต่ความคับข้องใจที่ผมได้รับในไป๋ลู่ยวี๋ผมต้องเอามันคืนจากคุณ "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูยินก็รู้สึกโกรธ “ทำไม—”

ทันทีที่เขาเปิดปาก เขาก็ถูกปิดมันด้วยปากอย่างแน่นหนา