สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 894

ถ่ายรูปพรีเว็ดดิ้งเป็นอะไรที่ค่อนข้างเหนื่อย

แต่งหน้า ลองชุด จัดท่า สำหรับเฮ่อเซินกับซูอิงที่มองกล้องจนชินเลยยังดีหน่อย หนานซ่งจำได้ว่าตอนที่พี่สามกับซ้อสามถ่าย เรียกได้ว่าผ่านไปได้ด้วยดี สีหน้าหลากหลาย ท่วงท่าธรรมชาติ ทุกรูปที่ถ่ายออกมาต่างก็ดูเหมือนรูปถ่ายตามนิตยสารชื่อดัง สามารถนำไปขึ้นปกนิตยสารได้เลย

แต่สำหรับหวังผิงที่ไม่คุ้นเคยกับกล้องและแสงแฟลชนั้นเรียกได้ว่าวิบัติ

แค่เลนส์กล้องหันมายังเขา เขาก็มีความรู้สึกว่าอยากจะเข้าไปตีให้เลนส์แตก

คนถ่ายยังไม่หยุดพยายามให้พวกเขาขยับเข้าหากันแล้วก็ฉีกยิ้ม

ไม่ใช่แค่หวังผิง เฮ่อเสี่ยวเหวินยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นยิ้มจนกรามแทบค้าง มือไม้ก็ไม่รู้ว่าควรจะเอาไปวางไว้ตรงไหน

สถานการณ์ทางด้านไป๋ลู่ยวี๋กับฟู่จื่อนั้นดีขึ้นมาหน่อย แต่ว่าบุคลิกของฟู่จื่อนั้นดูจะแรงไปเสียหน่อย ยืนอยู่ตรงนั้นก็เลยเหมือนกับคุณหนูจอมเอาแต่ใจ ไป๋ลู่ยวี๋ก็ดูนุ่มนิ่ม สดใส ช่างถ่ายภาพไม่ว่าจะถ่ายแบบไหนก็ยังรู้สึกเหมือนพี่สาวกับน้องชายมากกว่า

และเวลาที่สำคัญจริงๆ ก็คือตอนที่เฮ่อเซินกับซูอิงเข้าฉาก ดาราดังสองคนเข้าฉากมาเพื่อสาธิตให้ดู เพื่อให้พวกเขาทำตาม ทั้งสองคนคิดท่าโพสต์ให้ตามบุคลิกของพวกเขาแต่ละคู่ เลยทำให้ดูสบายตาขึ้นมาในทันที

หวังผิงไม่ชอบมองกล้อง เฮ่อเสี่ยวเหวินก็เหมือนกับนกน้อยที่ซบอยู่บนอกของเขา หวังผิงก้มหน้าลงไปมองแม่นกน้อยในอ้อมกอดของเขา ริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้มในทันที แววตาของเขาก็ดูอ่อนโยนขึ้นมาเช่นกัน ต่างกับคนเมื่อกี้ราวกับคนละคน

ส่วนไป๋ลู่ยวี๋กับฟู่จื่อเรียกได้เต็มปากว่าทะเล้น ไป๋ลู่ยวี๋แบกฟู่จื่อ ซบอยู่บนไหล่เขา แล้วดึงหูเขาเอาไว้ ไป๋ลู่ยวี๋เลยกลายเป็นเด็กหูยานในทันที คนที่ได้เห็นภาพต่างก็พากันหัวเราะออกมา

เมื่อเริ่มต้นไปได้สวย ตอนหลังก็เลยผ่านฉลุย

หนานซ่งกับคนอื่นๆ เองก็เข้ามาร่วมถ่ายภาพเหมือนกัน เธอเปลี่ยนไปตั้งไม่รู้กี่ชุด เหนื่อยเอาการเหมือนกัน

ในที่สุดก็ได้ถ่ายรูปรวมของครอบครัวสักที ทุกคนในครอบครัวอยู่รวมกัน ลั่วอินกับหนานหนิงซงนั่งอยู่ตรงกลาง เด็กที่สุดก็คือเฟิงเอ๋อร์ ถูกอุ้มอยู่ในห่อผ้าโดยลั่วอิน

กว่าจะจัดตำแหน่งยืนของแต่ละคนได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ช่างถ่ายภาพมองครอบครัวที่อุดมไปด้วยคนหน้าตาดี ก็ยิ้มออกมา "พูดคำว่าอะไรดี ทุกยิ้ม?"

หนานหนิงซงเอ่ยปาก "ผมจะพูดว่าลั่วอินอ้วน ลั่วอิน-"

ไม่รอให้คนอื่นๆ ได้พูด จี้อวิ๋นกับไป๋ลู่ยวี๋ที่เป็นตัวแสบก็รีบพูดตาม "อ้วน!"

ลั่วอินพ่นคำหยาบออกมา คนอื่นๆ ต่างพากันหัวเราะ และภาพนั้นก็ถูกชัตเตอร์จับเอาไว้

*

หวังผิงกับเฮ่อเสี่ยวเหวินจัดงานแต่งเล็กๆ และเรียบง่ายที่โบสถ์แห่งหนึ่งในเมืองหนาน

ในตอนที่พิธีจบลง ไป๋ลู่ยวี๋กับฟู่จื่อก็ขี่มอเตอร์ไซค์นำขบวนงานแต่งออกไป

ฟู่ยวี่กลับไปที่ซูเหมยหลี่กับซูยินแล้วก็ซูรุ่ย เพื่อไปเยื่อมคุณย่าซู

คราแรกทุกคนอยากจะรอเจอพี่สะใภ้ใหญ่ที่เมืองหนาน แต่ลั่วจวินหังกลับสั่งให้ทุกคนไม่ต้องรอ

"เมื่อถึงเวลาที่ต้องปรากฏตัว เธอจะต้องมาแน่นอน"

บางทีนี่อาจจะหมายความว่า พี่ๆ น้องๆ ต่างก็มีชีวิตแล้วก็ครอบครัวของตัวเอง แต่ว่าในใจของพวกเขาต่างก็เป็นห่วงกันอยู่ตลอด ไม่ว่าใครจะเป็นอะไร ทุกคนก็จะมาหากันในทันที และนี่ก็คือครอบครัว

พักร้อนของหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินจบลง และต่างฝ่ายก็ต่างกลับไปทำงานอันแสนยุ่งยากวุ่นวาย

ตอนที่เป็นแฟนกันทั้งสองคนต้องมีความรักทางไกล อยู่ห่างกันคนละเมือง เธออยู่เมืองเป่ยฉันอยู่เมืองหนาน ตอนนี้แต่งงานแล้วก็ยังคงอยู่สองเมืองเหมือนเดิม แต่กลับทำอะไรพร้อมกัน ไปทำงานเมืองเป่ยด้วยกันช่วงหนึ่ง เสร็จแล้วก็กลับมาทำงานที่เมืองหนานด้วยกันอีกช่วงหนึ่ง

ตอนกลางวันต่างคนต่างก็ไปทำงานของตัวเอง พอตกกลางคืนถึงค่อยมาอยู่ด้วยกัน และมีบางครั้งบางคราว ขนาดกลับบ้านมาแล้วทั้งสองคนก็จะนั่งทำงานในห้องทำงานด้วยกัน มีคนพูดว่าคนรักกัน ไม่ว่าตอนแรกจะตื่นเต้นแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วก็จะกลับมามีชีวิตแบบเรียบง่าย ทว่าสำหรับหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินนั้น ชีวิตเรียบง่ายไม่ได้แย่อะไร

ยวี่จิ้นอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือ เขาจ้องเธอ แล้วหัวเราะออกมา "ปวดเอวน่ะเข้าใจได้ แต่ปวดหลังนี่หมายความว่ายังไง? ฉันต่างหากที่ต้องเจ็บหลัง ดูสิ โดนเธอข่วนไปตั้งกี่รอย"

เขาเลิกเสื้อขึ้นมา แล้วหันหลังมาให้หนานซ่ง แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยรอยแดง

หนานซ่งกลัวเล็กน้อย ไม่กล้ายอมรับว่านี่เป็นฝีมือของตัวเอง

"ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย คุณเกาเองทั้งนั้นแหละ"

เธอหยิบชุดนอนที่วางอยู่ข้างๆ แล้วสวม พอสวมเสร็จก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ

รอจนเธอสวมเสร็จ ยวี่จิ้นเหวินก็มองเธอ แววตาของเขาเปลี่ยนไป อยู่ๆ ก็เหมือนมีดวงไฟที่สว่างอยู่ในตาของเขา

หนานซ่งมองภาพตัวเองในกระจกก็นิ่งไป เธอรู้แล้วว่าอะไรที่แปลกไป

"ยวี่จิ้นเหวิน!"

เธอหน้าแดงในทันที "ใครใช้ให้คุณหยิบเสื้อตัวนี้มา?"

ยวี่จิ้นเหวินเห็นเธอโมโห ก็ไม่รู้จะทำยังไงเขาพูดออกมา "ฉันก็แค่หยิบๆ มา ไม่นึกว่าจะหยิบได้ตัวนี้"

หนานซ่งตอบเขา "ฉันไม่เชื่อคุณหรอก คุณตั้งใจ!"

ชุดที่เธอสวมอยู่ตอนนี้คือชุดนอนแบบเชิ้ตสีดำ เป็นตัวที่เธอซื้อมาตอนไปถ่ายละครที่ซีอานแล้วพี่สี่แวะไปหา เขาพาเธอไปเดินห้างด้วยกัน ตอนนั้นเธอซื้อมาสามชุด ชุดสายเดี่ยวสีแดงกับชุดนอนกี่เพ้าเธอใส่หมดแล้ว เหลือตัวนี้ที่ยังไม่ใส่ โดนเธอแขวนทิ้งเอาไว้ในตู้ตลอด กลับโดนยวี่จิ้นเหวินหยิบมา!

เขาจะบังเอิญหยิบตัวนี้มาได้ยังไง?

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่เมื่อเขามองเธอในกระจก หนานซ่งทั้งเขินทั้งโกรธ เขาก็รู้สึกว่าเรื่องบังเอิญนี่ก็ไม่ได้แย่เสียหน่อย เขากอดเอาไว้จากทางด้านหลัง ยวี่จิ้นเหวินยกยิ้ม "เธอบอกว่าฉันตั้งใจ อย่างนั้นฉันตั้งใจก็ได้ ฉันยอมเป็นแพะเอง แต่จะยอมเป็นแพะฟรีๆ ก็ไม่ควร เธอว่าจริงไหม......"