สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 897

“พี่สาวคุณสวยมาก ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”

เด็กหญิงสองคนที่มีดวงตาเต็มไปด้วยดวงดาวเดินไปหาหนานซ่งอย่างกระตือรือร้นและเขินอายตอนขอถ่ายรูป. หนานซ่ง ยิ้มและพยักหน้า

หลังจากที่สาวๆ มองไปรอบๆ พวกเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้ ยวี่จิ้นเหวิน

“คนหล่อ ช่วยถ่ายรูปให้เราหน่อยได้ไหม”

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่ หนานซ่ง และสามีของเขาได้กลายเป็นช่างภาพจำเป็นไปแล้ว

หนานซ่ง ยิ้มและกะพริบตาให้เขา ยวี่จิ้นเหวินยกโทรศัพท์ขึ้นหลังจากได้รับรางวัลจากภรรยาของเขา

นานมากกว่าทุกคนจะสลายตัวกัน หนานซ่งมีเหงื่อออกมามาก ดังนั้นเขาจึงมัดผมไว้ และพูดกับยวี่จิ้นเหวินว่า "เรียกพ่อแม่ พี่ พี่สะใภ้กลับกันเถอะ"

"ครับ."

ยวี่จิ้นเหวินรวบรวมทุกคน กำลังจะกลับบ้าน แต่พบว่ามีคนหายไปหนึ่งคน

“พี่ใหญ่อยู่ไหน”

หนานซ่งมองไปรอบๆ แต่ไม่พบพี่ใหญ่ “ไม่ใช่ว่าอยู่ในโรงหนังเหรอ?”

ลั่วจวินหังไม่ชอบความวุ่นวาย ยังไม่เห็นเขาออกมาเลย

กลับไปดูที่โรงหนัง ไม่มีเงาของเขาในโรงหนัง

“ฉันจะลองโทรหาพี่ใหญ่ดู”

หนานซ่ง โทรไปที่โทรศัพท์ของลั่วจวินหัง โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้งและมีคนรับสาย

ลั่วจวินหังพูดอะไรบางอย่าง หนานซ่ง ตอบสองครั้งและอีกฝ่ายก็วางสาย

ยวี่จิ้นเหวินเห็นว่า หนานซ่งวางสายแล้วถาม "พี่ใหญ่ว่าอย่างไรบ้าง"

“พี่ใหญ่บอกว่าจะไปข้างนอกแล้วจะกลับบ้านทีหลัง ให้เรากลับกันไปก่อน”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหัว "อืม" และเห็นว่าใบหน้าของ หนานซ่งดูแปลกๆ "เกิดอะไรขึ้น?"

หนานซ่งส่ายหัว "ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ข้างๆ พี่ใหญ่"

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน

หรือ จะเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของคุณ?

...

คืนนี้เป็นคืนที่มืดมิด ราวกับว่าหมึกถูกสาด อากาศเต็มไปด้วยความชื้น

บอดี้การ์ดเดินตามหลังอย่างใกล้ชิด ข้างหน้าร่างเพรียวบางสองคนเดินเคียงข้างกัน

พวกเขาทั้งหมดเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวที่อยู่กับลั่วจวินหังมาเป็นเวลานาน มองภาพที่อยู่ไม่ไกล พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังฝัน

ชุดสูทสี่ชิ้นที่ลั่วจวินหังที่สวดใส่ผสมผสานเข้ากับค่ำคืนที่มืดมิด

ผู้หญิงข้างๆ ในชุดเดรสยาวสีน้ำเงินเข้ม ผมหยักศกยาวถึงเอว มีรูปร่างเพรียวบางและสง่างามเหมือนกับเจ้านายคนก่อน ให้ความรู้สึกหวนนึกถึงอดีตและความคิดที่ล่องลอยไปไกล..

ทั้งสองเดินไปตามถนน โคมไฟถนนสีเหลืองอบอุ่นนำทางพวกเขาเดิมตามบนพื้น

ลั่วจวินหังรับโทรศัพท์และวางสาย

นี่เป็นเสียงครั้งแรกที่เขาพูดหลังจากเดินออกมา เสียงทุ้มต่ำของเขาราวกับกลิ่นสะระแหน่

ระยะห่างระหว่างพวกเขาไม่ได้ใกล้กันเกินไป และเธอก็ได้กลิ่นบุหรี่จางๆ ในตัวเขา

เขาวางสายและเหยียนซีก็พูดว่า “นั่นน้องสาวคุณ?”

ลั่วจวินหังมองไปที่เธอและพยักหน้า "ใช่ น้องสาวของผม"

“คนที่เล่นเป็นนางเอก”

เหยียนซีเอียงศีรษะและพบดวงตาสีฟ้าของเขา "เธอสวยมากและทักษะการแสดงของเธอก็ดีมากด้วย"

ลั่วจวินหังยังคงเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ แต่เพียงแค่หยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดไฟใต้โคมไฟข้างถนน

เหยียนซีหยุดและมองที่เขา "คุณชอบสูบบุหรี่หรือ"

ลั่วจวินหังก็หยุดและเป่าควันออกจากปาก “ผมไม่ชอบ ผมแค่ชินกับมัน เลิกไม่ได้”

“ไม่มีอะไรที่คุณเลิกไม่ได้ ถ้าคุณไม่อยากทำ”

ลั่วจวินหังจ้องที่เธอแต่ยังไม่มีคำตอบ ดวงตาของเขาลึก และดวงตาสีฟ้าของเขาเป็นเหมือนทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด บางครั้งพวกเขาเงียบ บางครั้งเป็นคลื่น และผู้คนไม่สามารถบอกอารมณ์ในดวงตาของพวกเขาได้

เธอถูกห้อมล้อมอยู่ในลมหายใจของเขา และหากเธอมองดูต่อไปอีก เธอจะจมดิ่งลงไปในดวงตาแบบนั้น

หนานซ่งมองไปที่การแสดงออกของพี่ใหญ่ซึ่งเหมือนเดิมและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เธอรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะถามในสิ่งที่พี่ใหญ่ไม่ต้องการจะพูด แต่เธอก็อดไม่ได้ ทันทีที่เธอเข้าไปในประตู เธอรีบถามว่า “พี่ใหญ่ พี่ได้พบพี่สะใภ้?"

ลั่วจวินหังถอดเสื้อสูทของเขาออก และพ่อบ้านจ้าวหยิบมันขึ้นมาและส่งให้คนใช้นำไปซักแห้ง

เขาตอบ "อืม" เบาๆ

อืม!

หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินมองหน้ากันและทั้งคู่ก็มองไปที่ ลั่วจวินหัง, ลั่วอินและ หนานหนิงซง ก็มองไปที่เขาเช่นกัน

“แล้วทำไมไม่พาเธอกลับมาด้วยล่ะ”

ลั่วจวินหังสบตากับทุกคนด้วยความประหลาดใจ และสงสัย แล้วพูดเบา ๆ ว่า "เธอมีที่อยู่"

"..."

หนานซ่งและลั่วอินขมวดคิ้ว “หือ?”

ที่พูดหมายความว่าอะไร?

ลั่วอินมองไปที่ลูกชายของเธออย่างไม่เชื่อ "เดี๋ยวก่อน รอให้ฉันตั้งสติก่อน"

เธอกดตำแหน่งขมับของเธอ "เธอพบกับ เหยียนซี ในโรงภาพยนตร์ จากนั้นเธอทั้งสองก็ออกไป พร้อมกันและเธอก็ส่งเธอกลับไปที่พักของเธอเอง?"

ลั่วจวินหัง: "ครับ"

ดี!

ลั่วอินเอื้อมมือไปแตะหัวของ ลั่วจวินหัง"ลูกป่วยหรือเปล่า"

หนานซ่งยังคงพยักหน้าอยู่ด้านหลัง ถ้าพี่ใหญ่ไม่ป่วยหนัก เขาจะไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้

“พี่ไม่ได้ป่วย เธอป่วย”

ลั่วจวินหังจับมือของ ลั่วอินและดึงตัวหนานซ่งเข้ามาใกล้ เสียงของเขาแหบแห้ง

“เหยียนซีเธอจำผมไม่ได้”