สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 900

พอหนานซ่งเข้าโรงพยาบาล ก็โดนตรวจร่างกายครบทุกขั้นตอน

เธอท้องได้สามสัปดาห์แล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีปัญหา ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ยวี่จิ้นเหวินก็ยังไม่วางใจคอยถามหมอว่ายาพวกนั้นที่ทาให้เธอจะส่งผลเสียอะไรต่อร่างกายไหม เขาอ่านชื่อของยาออกมา หมอบอก: "ตัวยาทั้งหมดทำมาจากสมุนไพรจีน เวลาทาลงบนผิวจะดูดซึมได้น้อย ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่าคุณแม่ตั้งครรภ์ก็ควรจะระมัดระวังหน่อย มียายาหลายชนิดที่ใช้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะส่งผลต่อเด็กในท้องได้......"

แพทย์มองรอยช้ำบนตัวของหนานซ่งแล้วก็ทำหน้าสงสัย จากนั้นก็มองไปที่ยวี่จิ้นเหวินด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

"ถ้าหากว่ารักภรรยากับลูกในท้องขนาดนั้น ทำไมถึงปล่อยให้เธอเจ็บตัวถึงขั้นนี้? การใช้ความรุนแรงในครอบครัวเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะ!"

ยวี่จิ้นเหวินจับมือของหนานซ่งไว้ ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย ทั้งเป็นห่วง และรู้สึกผิด แถมรู้สึกกลัว

หนานซ่งรีบตอบ: "ไม่ใช่การทำร้ายร่างกายในครอบครัวค่ะ อันนี้เป็นเพราะฉันไปมีเรื่องกับคนอื่นมา ฉันเจ็บตัวของฉันเอง"

แต่แพทย์กลับไม่ค่อยเชื่อ "เป็นผู้หญิงอย่าตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก ต่อให้คุณชอบผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหนแต่ถ้าเขาทำร้ายร่างกายก็ควรหนีไป ชีวิตสำคัญกว่าความรัก ผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงกับในครอบครัวไม่ควรค่าที่จะถูกรัก และยิ่งไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของลูก ต่อให้มีเงินก็ไม่เหมาะ!"

"......"

หนานซ่งโดนสอน เหมือนคุณชายยวี่ของเธอจะกลายเป็นแพะไปเสียแล้ว

เธอพยายามอธิบายอยู่นาน แต่ข่าว "ยวี่จิ้นเหวินเป็นผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงกับคนในครอบครัว" ก็ยังถูกแพร่ออกไปอยู่ดี แถมยังแพร่ไปทั่วโรงพยาบาลแล้วด้วย

ตอนที่ลั่วจวินหังกับเหยียนยวนมาถึงโรงพยาบาล ก็พบยวี่จิ้นเหวินกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวหน้าห้องพักผู้ป่วย ใบหน้าซีดเซียว รอบๆ ก็มีพยาบาลที่คอยแอบด่าเขาอยู่ว่าเขา "ทำร้ายภรรยา ไม่มีความเป็นมนุษย์" ......

ยวี่จิ้นเหวินทำเหมือนไม่ได้ยินคำนินทาพวกนั้น เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปมองลั่วจวินหังกับเหยียนยวน ในตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง น้ำเสียงที่เขาใช้เอ่ยออกมาก็กระด้าง "ผมต้องการคำอธิบาย ผมต้องการรู้ว่า ตกลงแล้วพวกพี่ไปทำอะไรมา"

กลับไปที่สวนกุหลาบ ลั่วจวินหังมองแผลบนร่างกายของหนานซ่ง เขาลอบถอนหายใจ "ขอโทษ"

"ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ต้องพูดแบบนี้"

หนานซ่งนอนอยู่บนเตียง แล้วให้ลั่วจวินหังนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอบอก: "พี่ใหญ่ ฉันไม่โทษพี่ อาจิ้นก็ไม่ได้โทษพี่ เขาก็แค่กลัว แค่เป็นห่วงฉันเท่านั้นเอง เหมือนกับพี่นั่นแหละ ดีที่ตอนนี้ลูกไม่ได้เป็นอะไร เขายังมีความสุขอยู่ในท้องฉันอยู่เลย ตอนที่แม่ท้องฉัน แม่ก็วิ่งแล้วก็กระโดดแรงๆ เหมือนกัน แต่ฉันก็โตมาขนาดนี้แล้วนี่? แต่ว่าฉันคงจะไม่ได้ฝึกซ้อมไปพักใหญ่ๆ หมอสั่งให้ฉันดูแลตัวเองดีๆ"

เธอมองลั่วจวินหัง กลัวว่าเขาจะไม่เห็นด้วย แล้วขอให้เธอฝึกซ้อมต่อไป

"ยังซ้อมอะไรอีก พวกเราไม่ต้องซ้อมแล้ว"

ลั่วจวินหังลูบศีรษะหนานซ่ง เสียงของเขาอ่อนโยนมาก เป็นความอบอุ่นอ่อนโยนที่หาได้ยาก นัยน์ตาสีฟ้าเข้มของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเป็นห่วง "เป็นพี่ที่บังคับเธอมากเกินไป เธอน่ะเป็นเด็กดี แล้วก็เก่งมากๆ แล้ว"

หนานซ่งได้ยินพี่ใหญ่พูดกับเธออย่างอ่อนโยน ก็รู้สึกเหมือนฟ้าจะผ้าขึ้นมา เธอไม่คุ้นชินเอาเสียเลย เธอรู้สึกแสบจมูก "พี่ใหญ่......พี่เป็นอะไรไป?"

ดวงตาของลั่วจวินหังราวกับมีมหาสมุทรอยู่ในนั้น เป็นเกลียวคลื่นสีครามที่อ่อนโยน

"พี่ก็แค่คิดว่ามันน่าเหลือเชื่อ ว่าน้องสาวคนเล็กของพี่ ในสายตาของพี่เธอยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย แต่กำลังจะเป็นแม่คนแล้ว"

หนานซ่งหัวเราะออกมา "นั่นน่ะสิ ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าฉันยังไม่โตเลย"

"คนเรา ไม่ว่ายังไงก็ต้องโต ปัญหาก็แค่ว่าช้าหรือเร็ว ถ้าหากเป็นเด็กไปได้ตลอด ก็คงนับว่าเป็นเรื่องดี"

มุมปากของลั่วจวินหังขยับยิ้ม เขาบอกกับหนานซ่ง "ช่วงนี้พี่ชอบฝันถึงพี่สะใภ้ใหญ่ของเรา แล้วก็ลูก"

หนานซ่งตกใจ น้อยนักที่พี่ใหญ่จะเป็นคนเริ่มพูดถึงภรรยาแล้วก็ลูกของพวกเขาก่อน

"พี่ใหญ่......"

"พี่เข้าใจความรู้สึกของยวี่จิ้นเหวิน ผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าเกิดแม้แต่ปกป้องลูกเมียยังทำไม่ได้ อย่างนั้นจะยังเรียกว่าผู้ชายได้ยังไง?"ลั่วจวินหังเยาะเย้ยตัวเอง "พวกเธอคิดว่าพี่ทำได้ทุกอย่าง ที่จริงพี่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ก็แค่สามีที่ไม่ได้เรื่อง กับพ่อที่ไร้ความสามารถ"

หนานซ่งปวดใจ "พี่ใหญ่ อย่าพูดแบบนั้นสิ! พี่สะใภ้ใหญ่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? เธอยังมีชีวิตอยู่นะ!"

ลั่วจวินหังมองตาของหนานซ่ง ไม่เอ่ยอะไรออกมา

ครู่ใหญ่ เธอก็ได้ยินคำพูดที่ไร้เรี่ยวแรงของพี่ใหญ่ "ท้ายที่สุดแล้ว พี่ก็ไม่ได้โชคดีเหมือนเธอ"

"อย่างนั้นก็ไปทำตามแผนของเรากันเถอะ เรื่องเธอยกให้นายไปจัดการ เรื่องเซียวเอินฉันจัดการเอง"

ทั้งสองคนกำหมัดแล้วเอากำปั้นชนกัน จากนั้นก็แยกกันไปขึ้นเครื่องบินคนละลำ

ลำหนึ่งไปประเทศY ลำหนึ่งไปประเทศT

ลั่วจวินหังขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัว ในห้องโดยสาร เหยียนซีโดนมัด เอาไว้และถูกจัดให้นั่งอยู่บนเก้าอี้ บนริมฝีปากมีเทปสีดำปิดเอาไว้ ข้างๆ มีบอดี้การ์ดชุดดำกำลังจ้องมาที่เธอราวกับเสือ แต่ดูเหมือนเหยียนซีไม่ได้มีความคิดที่จะขัดขืน เธอเพียงแค่มองลั่วจวินหังเงียบๆ ดวงตาสีเทาอ่อนมีประกายเย็นชา ราวกับมีคำถามอยากจะถามเขา

ประตูห้องโดยสารข้างเครื่องบินค่อยๆ ถูกปิดลง และไม่นานเครื่องก็เทคออฟ

ลั่วจวินหังส่งสัญญาณมืออยู่สองสามครั้ง บรรดาบอดี้การ์ดก็เก็บปืนเอาไว้ แล้วขยับออกไปจากภายในห้องโดยสาร

เขาขยับมาอยู่ตรงหน้าเหยียนซี ยื่นมือออกไป ค่อยๆ ประคองใบหน้าของเธอ มือเขาเลื่อนไปยังมุมปากของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น: "อาจจะเจ็บหน่อยนะ ทนเอาหน่อยแล้วกัน" เขายื่นมือออกไป ค่อยๆ ดึงเทปปิดปากของเธอออก

เหยียนซีขมวดคิ้ว แล้วเหลือบตามองหน้าเขา "คิดจะทำอะไร?"

"พาเธอกลับไป"

เหยียนซี: "กลับไปไหน?"

ดวงตาสีฟ้าเข้มของลั่วจวินหังจับจ้องมาที่เธอ "กลับบ้านของเรา"

เหยียนซีหรี่ตา "เหยียนยวนมาเจอฉัน มาทำเหมือนว่าเราเป็นน้องพี่ที่รักกัน ก็เพื่อที่จะมัดฉันและพาตัวฉันมาที่นี่ แล้วคุณก็จะมาพาฉันกลับไปเบอร์มิ่งแฮม พวกคุณ คนหนึ่งบอกว่าเป็นน้องชายฉัน อีกคนบอกว่าเป็นสามีฉัน ถ้าเกิดพวกคุณเป็นคนสนิทของฉันจริง ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้? พวกคุณก็แค่กลัวว่าฉันจะทำร้ายหนานซ่งก็เท่านั้นแหละ"

"เธอพูดถูก ตอนนี้เธออันตรายมาก"

ลั่วจวินหังค้อมตัวลงไปเล็กน้อย มือของเขาค่อยๆ แตะมุมปากเธออย่างเบามือ ลมหายใจร้อนรินรดอยู่บนใบหน้าของเธอ "เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอต้องขายชีวิตของตัวเองให้เซียวเอิน ซีซี เธอยังมีชีวิตอยู่ ดีจริงๆ"

ภายในดวงตาของเหยียนซีมีประกายบางอย่าง หัวใจของเธอกระตุกวูบ