สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 912

โซเฟียนั่งตรงข้ามลั่วจวินหังและอดไม่ได้ที่จะหยุดนิ่งเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ดวงตาของเธอสั่นไหว “ฉันคิดว่าคุณจะถามฉันก่อนว่าฉันเป็นใครและทำไมฉันถึงต้องเข้าหาคุณ”

“ผมไม่สนใจคุณ”

ลั่วจวินหังไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เลย ดวงตาของเขาเย็นชา "ผมแค่อยากรู้ว่าร่างของเหยียนซีอยู่ที่ไหน"

ดวงตาของโซเฟียเปลี่ยนเป็นเย็นชา

มันเป็นสามคำที่แยกกันไม่ออกจริงๆ

รักมากขนาดนั้นเลยหรือ?

แค่คนตายมันจะสวยใสแค่ไหน เขาจะสามารถรับน้ำหนักได้มากแค่ไหนในหัวใจของเขา?

คนที่มีชีวิต ยังไม่ดีเท่าคนตาย?

โซเฟียกัดฟัน ไม่ยอมรับข้อนี้

ไม่อยากที่จะยอมรับว่าการวางแผนอย่างพิถีพิถันเป็นเวลานานหลายปี ทั้งหมดนี้มันช่างไร้ประโยชน์

โซเฟียจ้องตรงมาที่เขา “คุณรักเธอมากถึงกับขุดหลุมฝังศพของเธอเลยเหรอ?”

ลั่วจวินหังลืมตาขึ้น ความหนาวเย็นในดวงตาของเขาบรรยากาศเริ่มหนาวเหน็บในทันที และได้ยินเสียงลมหายใจที่แรงขึ้น

ควันระหว่างนิ้วที่เรียวยาวที่ม้วนขึ้นปกคลุมด้านล่างดวงตาของลั่วจวินหัง

น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก “ตอนทำศัลยกรรมเขาคงเอาสมองเธอออกไปด้วย”

"..."

โซเฟียตัวแข็งค้างอยู่ในใจ สั่นสะท้านในทันใด และในที่สุดก็รู้ว่าเธอแตะโดนความผกผันของเขาแล้ว

และคำพูดของเขาก็หยาบคายขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกว่าเธอไร้ยางอาย และตอนนี้เธอบอกว่าเธอไม่มีสมอง

กำมือของเขาอย่างลับๆ

โซเฟียไม่รู้ว่าตัวเองมีปัญหาอะไร ปกติแล้ว เธอเป็นคนเงียบๆ และมีเหตุผล และเธอก็สงบสติอารมณ์ได้เมื่อเจอกับอะไรก็ตาม แต่เมื่อเธออยู่ต่อหน้าลั่วจวินหังเธอไม่สามารถแม้แต่จะจัดการกับเรื่องพื้นฐานได้

ลั่วจวินหังกำลังโกรธ

“พวกแกบุกเข้าไปในสุสานและขโมยร่างภรรยาของฉันไป และตอนนี้กำลังกล่าวหาว่าเราจะขุดหาหลุมฝังศพของนางไป ยังจะกล้าถามอีก เธอควรจะดีใจที่ฉันยังเก็บเธอมาจนบัดนี้ ยังไม่ได้ฆ่าให้ตาย"

โซเฟียปกคลุมไปด้วยรัศมีความโกรธของลั่วจวินหังและรู้สึกถึงความเย็นชาที่ใบหน้าของเธอ เธอก็รู้สึกหายใจไม่ออก หัวใจของเธอก็ทื่อและหนักอึ้ง และเธอก็ล้มลงทันที

เธอคิดว่าออร่าของเซียวเอินเพียงพอที่จะดึงดูดผู้คนได้ แต่ในลั่วจวินหังเธอรู้ว่าพลังอำนาจที่แท้จริงคืออะไร เธอเป็นคนไร้หัวใจ แต่หัวใจดวงนี้มีความอบอุ่นในตัวเขา และเขาเป็นตรงกันข้าม หัวใจของเขาอบอุ่นและนุ่มนวลมาก แต่น่าเสียดายที่ความนุ่มนวลนี้ไม่เหมาะกับเธอ

โซเฟียบังคับตัวเองให้สงบลง “คุณไม่ได้ฆ่าฉันเพราะฉันมีใบหน้าแบบเดียวกับเหยียนซี”

หนานซ่งและคนอื่นๆ หดรูม่านตาลง โดยรู้ว่าพี่ใหญ่โกรธมาก

เซียวเอินลักพาตัวเหยียนซีแล้วพาเอาตัวเธอไปที่ห้องแล็บ เขาไม่รู้ว่าเขาทำบ้าอะไรอยู่ เมื่อเขานึกถึงมือสกปรกของเขาและเครื่องมือเย็น ๆ เหล่านั้นที่ใช้กับร่างของพี่สะใภ้ใหญ่ของเขา แม้แต่พวกเขาก็ยังทนไม่ได้ พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะพา เซียวเอินหั่นออกเป็นชิ้น ๆ นับประสาอะไรกับพี่ใหญ่

หัวใจของเขาเจ็บมาก

โซเฟียลืมตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าดวงตาสีฟ้าของลั่วจวินหังเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม หัวใจของเธอก็แข็งค้าง ฟังเขากัดฟันและถามว่า “พวกแกทำอะไรกับเธอ พวกแกทำอะไรกับเธอ”

ในเวลานี้ เธอสามารถมั่นใจได้ว่าถ้าเธอบอกความจริงกับลั่วจวินหังเขาจะเลียนแบบความเจ็บปวดที่เหยียนซีได้รับทำกับเธอร้อยครั้ง พันเท่ากับเธออย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

โซเฟียพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ดูว่าหวาดกลัว ริมฝีปากของเธอสั่นเทา “ฉันไม่รู้ ทุกครั้งที่ฉันเห็นเหยียนซีเขาอยู่ในห้องทดลอง และทุกครั้งเซียวเอินจะพาหมอเสริมสวยมาให้ฉัน ในช่วง การผ่าตัด ตั้งแต่ใบหน้า จนถึงร่างกาย ทุกตารางนิ้วของผิวหนัง ทุกกระดูกและมุ่งมั่นเพื่อความสมบูรณ์แบบ เมื่อฉันตื่นขึ้น ฉันออกจากห้องปฏิบัติการ และไม่รู้ว่าเซียวเอินทำอะไรกับเหยียนซีบ้าง”

ลั่วจวินหังเหล่มองผู้หญิงคนนี้ เขาไม่เชื่อเธอ

โซเฟียรู้ว่าชายคนนี้ไม่สงสารหรือไว้ใจเธอ หากเธอต้องการเอาชนะใจเขา เธอจะต้องแสดง "ความจริงใจ" ในระดับหนึ่ง มิฉะนั้น เธอจะไม่สามารถทำให้เขาประทับใจได้เลย และเธอก็อาจจะ ตายในมือของเขาจริงๆ

เธอเม้มริมฝีปากด้วยใบหน้าดื้อรั้น “ฉันเป็นแค่เบี้ยในมือของเซียวเอิน ฉันถูกเลี้ยงมาโดยเขาเหมือนสุนัขตัวหนึ่งตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก และเขาไม่ได้ปฏิบัติกับฉันเหมือนมนุษย์ทั่วไป เมื่อตอนอายุสิบแปดปี ตอนคุณแต่งงานกับเหยียนซีเซียวเอินเรียกหาฉันบีบคาง แสดงรูปถ่ายของคุณให้ดู และถามฉันว่า: ฉันอยากแต่งงานกับคุณไหม นั่นเป็นครั้งแรกของฉันที่ได้เห็นคุณในรูปคุณหล่อมาก ตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นผู้ชายหล่อและสูงส่งเท่าคุณ ไม่คิดว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้าย...”

ในเวลานั้น เซียวเอินมีความคิดที่จะลอกเลียนแบบ เหยียนซีบังเอิญว่าเธอกับ เหยียนซีมีชื่อภาษาอังกฤษเหมือนกัน นัยน์ตาสีเทาอ่อน ความสูงและรูปร่างเหมือนกัน

“ด้วยวิธีนี้ ภายใต้ความตั้งใจ ของพ่อบุญธรรมของฉัน เลยเริ่มเตรียมทำศัลยกรรม และหาครูพิเศษมาสอนให้ฉันเลียนแบบทุกย่างก้าวของ เหยียนซี เพื่อที่ฉันจะได้เป็นเธออย่างครบถ้วน ดังนั้นทุกครั้งที่ส่องกระจกมองหน้าตัวเองเหมือนยังคงอยู่ในภวังค์ ว่าฉันเป็นใคร การศัลยกรรมเจ็บ กระดูกเชิงกรานก็เจ็บด้วย ปวดลึกถึงไขกระดูกจนทำให้ตื่นอยู่ทั้งคืน มันไม่สบาย พอทนไม่ไหวก็จะดูรูปคุณแล้วนึกภาพว่าชีวิตจริงกับคุณจะเป็นยังไงบ้าง ด้วยความเชื่อที่ว่ามานี้ จนถึงจุดนี้ สิบปี ในที่สุดฉันก็มาอยู่ต่อหน้าคุณ”

โซเฟียมองไปที่ลั่วจวินหังและร้องไห้ออกมา “ฉันแค่ต้องการเห็นคุณกับตาของฉันเอง”