สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 915

ทางด้านโซเฟียจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวส่งมา

ซ่งซีวิตกกังวล

ชีวิตของเธอโซเฟียเป็นคนช่วยไว้ และก็เป็นโซเฟียที่ช่วยรักษาไว้ โซเฟียอยู่ข้างกายเซียวเอิน ยังไงก็ยังมีหน้าอยู่บ้าง เพียงแค่โซเฟียยังมีชีวิตอยู่ เธอก็สามารถมีชีวิตได้อยู่ ถ้าหากโซเฟียเป็นอะไรไป เธอเกรงว่าจะต้องถูกเซียวเอินทอดทิ้งอีกครั้ง

ซ่งซีกำใบไม้ในมือ ดวงตาเรียวคมหรี่ตาลง

ตอนนี้เธอเป็นกังวลยิ่งกว่าก็คือ โซเฟียจะหักหลังพวกเขา

ตั้งแต่เล็กจนโต พี่สาวของเธอคนนี้มีความคิดของตัวเองเป็นหลัก ภายนอกอ่อนโยนราวกับลูกแกะตัวหนึ่ง ปากก็หวานมาก แต่ภายในมีหมาป่าอยู่ในใจ โหดเหี้ยมกับตัวเอง ก็ต้องโหดเหี้ยมกับคนอื่นยิ่งกว่า ซูต๋าเหม่ยตายต่อหน้าเธอ เธอไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด ไม่ต้องพูดถึงเธอที่เป็นน้องสาวต่างพ่อ

เซียวเอินไม่ฆ่าเธอ ยังให้เธออยู่ในหมู่บ้าน อันที่จริงก็เพื่อผูกมัดโซเฟีย

แต่ว่าโซเฟียไม่มีทางสนความเป็นความตายของเธอ

เพราะไม่ว่าจะมองยังไงสถานะและตำแหน่งของ “คุณหญิงยศสูงบรรดาศักดิ์” ยั่วยวนกว่า “เจ้าหญิงเมืองตงเจิ้น”

แต่เธอจะสามารถใช้หน้าตาที่เหมือนกับเหยียนซีตบตาไปได้ตลอดเหรอ?

ครอบครัวของหนานซ่งไม่ใช่จะบาดหมางได้ง่าย ๆ คนที่หาบาดหมางไม่ได้มากที่สุดก็คือพี่ใหญ่ของหนานซ่ง เธอเป็นกังวลจริง ๆ ว่าโซเฟียจะไม่ได้เป็นคุณหญิง แถมกลายเป็นนักโทษในที่สุด อยากกลับก็กลับมาไม่ได้

ผู้หญิงใบ้เป่าบาดแผลให้เด็กสาว แล้วทายาให้เธอ ซ่งซีเหลือบมองแล้วพูด: “พอแล้ว ไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไร จะบอบบางอะไรขนาดนั้น ดื่มน้ำเสร็จก็ฝึกซ้อมต่อ ช่วงบ่ายซ้อมมวย”

เธอลุกขึ้นยืน พาเด็กสองคนไปที่เวทีมวยชั่วคราว ตอนที่กำลังจะเดินไปจู่ ๆ กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ซ่งซีหยุดฝีเท้า พูดกับผู้หญิงที่กำลังจะเดินออกไป “เดี๋ยวก่อน เงยหน้าขึ้น”

ผู้หญิงตกตะลึงเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

ซ่งซีมองดูผู้หญิงตรงหน้า แล้วขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นมาก

“พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหม?”

ผู้หญิงได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง จากนั้นก็ส่งเสียงอู้อี้ออกมา มือก็ทำท่าทางไม่หยุด

ซ่งซีไม่เข้าใจภาษาใบ้ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก จึงพูดอย่างรำคาญ “พอแล้วพอแล้ว ออกไปเถอะ”

ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้าอย่างนอบน้อม แล้วยกถาดชาออกไป

หลังจากหันหลังกลับ เธอถึงเงยหน้า เงาแห่งความมืดวาบผ่านดวงตาของเธอ

*

ในตอนที่หนานซ่งนอนหลับ ยวี่จิ้นเหวินนั่งทำงานอยู่ข้างเธอ

มุมห้องนอนมีโต๊ะทำงานอยู่ตัวหนึ่ง ก่อนหน้านี้ยวี่จิ้นเหวินทำงานที่ห้องหนังสือ เพราะกลัวว่าจะเสียงดังรบกวนเธอ ถึงหนานซ่งปากจะไม่พูด แต่ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมาในเวลาแรกแล้วได้เห็นเขาหรือไม่นั้น การแสดงออกต่างกันมาก

แค่เพียงเห็นเขาอยู่ข้างกาย เธอก็โล่งใจและดีใจอย่างเห็นได้ชัด

ยวี่จิ้นเหวินถูกยวี่เฟิ่งเจียวและลั่วอินคอยกระซิบสั่งสอนข้างหูอยู่หลายครั้ง พวกเธอบอกว่าหลังจากผู้หญิงตั้งครรภ์ความอุ่นใจสำคัญมาก การพึ่งพาครอบครัวและสามีจะหนักขึ้นมาก ช่วงนี้ต้องใส่ใจอารมณ์เสี่ยวซ่งให้มากขึ้น อย่าปล่อยให้เธอคิดมาก ว่าความรู้สึกไร้ค่า

เขาจำสิ่งเหล่านี้ได้แม่นยำ หนังสือเล่มหนา ดูซ้ำไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนแทบจะถูกเขาพลิกจนขาดแล้ว

ถ้าขาดจริง ๆ ก็ไม่ต้องกังวล ยังไงแต่ละบรรทัดก็ถูกเขาจำได้ขึ้นใจ

ผ้าห่มขยับเขยื้อน หนานซ่งพลิกตัว บิดขี้เกียจ

เมื่อเธอขยับ ยวี่จิ้นเหวินก็วางปากกาลง แล้วลุกขึ้นเดินไปทางเธอ “ตื่นแล้วเหรอ?”

“ตอนหลังหิวแล้ว ฉันก็พาน้อง ๆ แอบเข้าไปในห้องครัว อยากจะหาดูว่ามีอะไรกินไหม แต่ผลปรากฏว่ามีแค่พวกพริกหยวก มันฝรั่งพวกนั้น แต่คนเราเมื่อหิวแล้วก็ไม่สนว่าอร่อยหรือไม่อร่อย ได้กินก็ไม่เลวแล้ว ต่อมาฟังน้าสะใภ้สองคนคุยกัน บอกว่าพริกหยวกมันฝรั่งพวกนั้นพวกเธอตั้งใจวางไว้ในห้องครัว”

หนานซ่งอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เด็กดื้อก็ต้องถูกแม่เสือจัดการ

ยวี่จิ้นเหวินดีดหนังท้องของหนานซ่งเบา ๆ “รอให้ลูกของเราเกิดมา พวกเราก็จัดการเขาแบบนี้”

“...”

ลูกยังไม่เกิด คุณชายยวี่ก็อยากจะจัดการลูกแล้ว

ผ่านไปไม่กี่วัน คุณน้าใหญ่ยวี่จิ่งเฉิงมาที่สวนกุหลาบอีกครั้ง

เขานำข่าวใหม่มา

เขาชี้รูปภาพที่ส่งมาจากประเทศ T แล้วพูด: “ตอนนี้สามารถระบุได้แล้วว่า เซียวเอินและซ่งซีพวกเขาอยู่ที่ในหมู่บบ้านนั้น พวกเขาพยายามที่จะได้รับการสนับสนุนจากกองทัพประเทศ T ตอนนี้ในมือของเซียวเอินมีของล็อตหนึ่ง อยากจะใช้เป็นข้อต่อรองในการเจรจากับฝ่าย T ตอนนี้ประเทศ T แบ่งออกเป็นสองพรรคพวก พวกหนึ่งสนับสนุน อีกพวกหนึ่งคัดค้าน”

ยวี่จิ่งเฉิงมองไปทางทุกคน “ฝ่ายที่คัดค้านตอนนี้ตั้งฐานอยู่นอกหมู่บ้าน ห้ามไม่ให้พวกเขาร่วมมือกับอีกฝ่ายอย่างเคร่งครัด แต่ของล็อตนั้นอันตรายมาก แม้แต่นอกหมู่บ้านยังฝังระเบิดไว้ไม่น้อย ถ้าไม่มีแผนที่รับประกันว่าจะไม่เกิดความผิดพลาด ก็ไม่กล้าผลีผลาม ตอนนี้ไม่รู้ว่าของล็อตนั้นจริงหรือเท็จกันแน่”

ทุกคนสีหน้าเคร่งขรึม

“สามารถดำเนินการระงับข้อพิพาทได้ไหม ก็ต้องพึ่งสายลับในหมู่บ้านแล้ว”

ยวี่จิ่งเฉิงมองไปทางหนานซ่ง “สายลับคนนั้น เธอน่าจะรู้จัก”

เขาพูดชื่อหนึ่งออกมา หนานซ่งได้ยินก็ถลึงตาโต

ที่แท้ก็คือเธอ!