สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 925

หวังผิงใช้ตำแหน่งที่ตั้งโทรศัพท์ หาโทรศัพท์ของเฮ่อเสี่ยวเหวินพบ

แต่เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ โทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นถูกบดละเอียดเป็นชิ้น

ดวงตาสีน้ำตาลเย็นชา เขากำหมัดข้างลำตัว เสียงดังกรอบแกรบ

และก็กัดฟันแน่น

ตอนนี้เขายังคงรักษาความใจเย็นที่ริบหรี่สุดท้ายไว้ เขาถามลูกน้องอย่างเคร่งขรึม “กล้องวงจรตรวจสอบออกมาแล้วยัง?”

“ตรวจสอบออกมาแล้วครับ”

ลูกน้องอุ้มโน้ตบุ๊กเปิดกล้องวิดีโอกล้องวงจรไปด้วย และอธิบายกับหวังผิงอย่างหวาดกลัวไปด้วย “จากกล้องวงจรปิดสามารถเห็นได้ว่า พี่สะใภ้ถูกเฮ่อคุนน้องชายของเธอหลอกขึ้นรถจากบ้าน พี่สะใภ้ขึ้นรถได้ไม่นานน่าจะสังเกตได้ถึงความผิดปกติ ระหว่างนั้นอยากจะกระโดดลงจากรถ แต่ไม่สำเร็จ...”

สายตาเย็นชาของหวังผิงจ้องมองภาพกล้องวงจรปิด เขาเห็นภาพที่เฮ่อเสี่ยวเหวินอยากจะกระโดดออกจากรถ แต่กลับถูกเฮ่อคุนขวางประตูรถไว้ แล้วปิดประตูรถต่อหน้าเธอ ดวงตาคู่หนึ่งเยือกเย็นขึ้นมาทันที

เขาแผ่ออร่าความเยือกเย็นออกมา อันตรายยิ่งกว่าคืนนี้ ลูกน้องที่อยู่รอบ ๆ หวาดกลัวจนไม่กล้าหายใจ โดยเฉพาะพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่เวร ไม่สามารถปกป้องพี่สะใภ้ได้ พวกเขาทั้งรู้สึกผิดทั้งหวาดกลัว เหลือบมองใบหน้าของหัวหน้า รู้สึกว่ารักษาชีวิตไว้ไม่ได้แน่แล้ว

หวังผิงถามเสียงเข้ม: “ติดตามเลขทะเบียนรถได้แล้วยัง?”

“ครับ!”

ลูกน้องรายงาน: “รถแล่นไปทางถนนหยางเจียง แต่การติดตามได้หายไปบริเวณวงเวียนใหญ่ทางทิศตะวันตกของเมือง บริเวณนั้นกำลังซ่อมแซมถนน ยังไม่มีการติดตั้งกล้องวงจร เป็นมุมปลอดภัย อย่างไรก็ตามจากการคาดเดาเส้นทางของรถ กลุ่มคนร้ายเหล่านี้กำลังมุ่งหน้าไปยังท่าเรือ เกรงว่าจะพาพี่สะใภ้...ลักลอบข้ามลำน้ำ”

หวังผิงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในทันที: “ไปท่าเรือเดี๋ยวนี้!”

ขบวนรถไล่ตามไปทางทิศของท่าเรือ แต่ระหว่างทางถูกรถสกัดกั้นไว้หลายคัน จนเกือบจะชนกับแผงกั้นอยู่หลายครั้ง พวกลูกน้องโมโหจนอยากจะลงจากรถไปสู้กับพวกคนใจดำกลุ่มนี้ หวังผิงกลับสั่งให้คนขับรถรีบเร่งไปทางท่าเรืออย่างเย็นชา เขายิ่งกระวนกระวายใจ สีหน้ายิ่งเคร่งขรึม

แต่น่าเสียดายในตอนที่ตามมาถึงท่าเรือ ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง พวกเขาเห็นเพียงเรือที่แล่นไปไกล

หวังผิงมือเท้าเย็น เขาได้รับรูปที่เฮ่อเสี่ยวเหวินถูกมัด และใช้เทปดำปิดปากไว้ และก็มีคำพูดประโยคหนึ่งที่เหมือนกับลั่วอิน...

“อาอิน อาอวี้ ถึงเวลาจบสิ้นได้แล้ว ฉันอยู่ที่เมืองตงเจิ้น รอพวกเธอกลับบ้าน”

กลับบ้าน?

ครึ่งชีวิตของเขาล้มลุกคลุกคลาน ไม่มีบ้านเกิด ไม่มีบ้าน

ความหมายของ “บ้าน” เฮ่อเสี่ยวเหวินเป็นคนมอบให้เขา

หวังผิงจ้องมองไปที่เรือที่ค่อย ๆ หายลับไปท่ามกลางค่ำคืน ผมตรงหน้าผากถูกลมพัดจนยุ่งเหยิง

ดวงตาที่ลึกล้ำ ด้วยความเชื่อที่มั่นคงดั่งแสงสว่างโชติช่วง

เมืองตงเจิ้นไม่ใช่บ้านของเขา ที่ที่เฮ่อเสี่ยวเหวินอยู่ถึงจะเป็นบ้าน

เธออยู่ที่ไหน เขาก็อยู่ที่นั่น

เขาหันหลังขอบุหรี่จากลูกน้อง แล้วต้านลมจุดไฟ

ควันลอยขึ้น บดบังสายตาของเขา มีเพียงเสียงทุ้มต่ำของเขา

“ไปคฤหาสน์ตระกูลเฮ่อกับฉันหน่อย”

*

ครึ่งชั่วโมงต่อไป หวังผิงถีบประตูเหล็กของคฤหาสน์ตระกูลเฮ่อ

สุนัขเยอรมันเชเพิร์ดเฝ้าบ้านเห่าอย่างบ้าคลั่ง หวังผิงถลึงตาใส่ จู่ ๆ กลับหดหัว แล้วกลั้นเสียงเห่าไว้ พ่อบ้านรีบออกมาต้อนรับ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุณชายเขยนี่เอง...”

พ่อเฮ่อสีหน้าเปลี่ยน แม่เฮ่ออดกำเริบขึ้นมาไม่ได้ “หวังผิง นี่นายพูดอะไร?”

“พูดภาษาคน ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?”

หวังผิงลืมตาขึ้นอย่างเย็นชา สายตาอึมครึมโหดร้าย เขาพูดเสียงเข้ม “เฮ่อคุนร่วมมือกับอาชญากรที่เป็นที่ต้องการตัวระดับสากล เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ลักพาตัวครั้งใหญ่ คืนนี้ผมจะพาตัวเขาไป”

เฮ่อคุนได้ยินแบบนี้ ก็ตกใจจนขาอ่อน เขาขอความช่วยเหลือจากพ่อเฮ่อและแม่เฮ่อ “พ่อ! แม่!”

แม่เฮ่อปกป้องลูกชายไว้ด้านหลังในทันที แล้วเงยหน้ามองไปทางหวังผิง “นายพูดมั่วอะไร? ลูกชายฉันอยู่ที่บ้านทั้งคืนไม่ได้ออกไปไหน จะไปเกี่ยวข้องการลักพาตัวอะไรได้ยังไง? นายอย่ากล่าวหากันนะ!

หวังผิงหรี่ตาลง แล้วพูดอย่างเรียบเฉย “เกี่ยวไม่เกี่ยว คุณพูดแล้วไม่นับ กล้องวงจรพูดแล้วนับ”

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง กระชากเฮ่อคุณออกมาจากด้านหลังแม่เฮ่อ แล้วใส่กุญแจมือ

“นายปล่อยลูกชายฉันนะ...”

แม่เฮ่อเข้าไปตบหวังผิง แต่กลับได้ยินเสียงร้อง “อ้าก” แล้วเห็นว่าข้อมือของเฮ่อคุนถูกรัดจนมีรอยเลือด เลือดค่อย ๆ ไหลออกมา หวังผิงพูด: “ไม่อยากให้ลูกชายของคุณพิการ ทางที่ดีคุณนายเฮ่อทำตัวดี ๆ หน่อย ขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ ก็ถือว่าผิดกฎหมาย ถ้าหากคุณอยากถูกจับไปด้วยกัน ผมก็ช่วยให้คุณสมหวังได้”

คุณนายเฮ่อหน้าเขียวหน้าดำ มองดูบาดแผลที่ข้อมือของลูกชาย จึงไม่กล้าบุ่มบ่าม

พ่อเฮ่อนั่งไม่ติดแล้ว เขาพูดเสียงเข้ม “หวังผิง เกินไปแล้ว นายยังจำได้ไหมว่านายคือลูกเขยของตระกูลเฮ่อ?”

ได้ยินแบบนี้ หวังผิงยิ้มเยาะ

“คุณไม่ต้องการลูกสาวของคุณด้วยซ้ำ ยังจะสนใจผมที่เป็นลูกเขยคนนี้?”

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมในทันที เหมือนกับผู้ส่งสารจากนรก ส่งเสียงเย็นเยือกออกมา

“ถ้าหากเสี่ยวเหวินและลูกเกิดอะไรขึ้น พวกคุณก็รอเก็บศพลูกชายที่รักของพวกคุณเถอะ ผมพูดได้ทำได้”