สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 96

เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลจิตเวชมาจริงๆ และล้อมรอบโจ๋เซวียนไว้

โจ๋เซวียนตกใจและตะโกนว่า "อย่าฟังเรื่องไร้สาระของเธอ ฉันเป็นคนปกติ ฉันไม่ใช่คนป่วยทางจิต" แต่ยิ่งเธอดิ้นรนและตะโกนมากเท่าไร เธอก็ยิ่งดูเหมือนเป็นบ้ามากขึ้นเท่านั้น

"จับเธอแล้วฉีดยาระงับประสาท!"

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์กำลังจะก้าวไปข้างหน้าและจับให้นอนโจ๋เซวียนลง โจ๋เซวียนรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของยวี่จิ้นเหวินและร้องไห้ราวกับสายฝน "พี่จิ้น ฉันก็แค่คิดถึงพี่ อยากจะมาดูพี่ ไหนพี่บอกว่าจะปกป้องฉันไปตลอดชีวิต..."

หนานซ่งมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างเย็นชาราวกับเป็นคนนอก

ตลอดชีวิตเหรอ?

ชายผู้ไม่เคยสัญญากับอะไรง่ายๆ ได้ให้สัญญาตลอดชีวิตกับเธอจริงๆเขาต้องบอกรักมากแค่ไหนตั้งแต่แรก

ยวี่จิ้นเหวินถูกโจ๋เซวียนจับไว้แน่น พยายามจะหนีจากมือเธออยู่เหนือการควบคุมเสมอ

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวและมองไปที่หนานซ่ง และสบตากับเธอ ดวงตาที่เย็นเยียบของเธอทำให้เขาสำลักราวกับว่ามีใครมาคว้าหัวใจของเขาไว้

เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว เขาก็รู้ว่าความพยายามทั้งหมดที่เขาทำในทุกวันนี้ไร้ประโยชน์

การต่อสู้ก็ไร้ผลเช่นกัน

ไม่สนใจที่จะมองอีกต่อไป หนานซ่งละสายตาออกและพูดกับกู้เหิง "ไปกันเถอะ"

"เสี่ยวซ่ง!"

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่เธอที่จากไปและตะโกนอย่างกังวล แต่โจ๋เซวียนกอดเขาแน่นไม่ปล่อยและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ก็รวมตัวกันรอบๆฉากนี้เละเทะกลายเป็นโจ๊ก

.......

ร่างของหนานซ่งหายไปอย่างรวดเร็วจากฝูงชน

เธอเดินอย่างรวดเร็ว กู้เหิงที่เดินตามหลังเธออยู่ก็ต้องวิ่งเหยาะๆเพื่อเดินให้ทันเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินไปชนคนอื่น ยังไม่ทันไปหยุดเธอ เธอก็ชนไปแล้ว

"ขอโทษค่ะ" หนานซ่งโค้งคำนับเพื่อขอโทษ กำลังจะเดินไปรอบๆ ชายคนนั้นก็จับเอวไว้

เธอโกรธแทบเป็นบ้า การเยาะเย้ยอย่างอ่อนโยนมาจากเหนือหัวของเขา "มีหมาป่าที่หิวโหยเดินตามหลังเหรอ เดินเร็วอะไรขนาดนี้ นี่เป็นวิธีการอยู่ในอ้อมกอดคนอื่นเหรอ?"

เสียงที่คุ้นเคยนี้ทำให้ร่างกายของหนานซ่งแข็งตัวชั่วครู่ ค่อยๆเงยศีรษะขึ้น และเผชิญหน้ากับใบหน้าที่อ่อนโยนและสง่างามด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขาซึ่งไม่สามารถปกปิดได้แม้สวมหมวกและหน้ากาก

คอของหนานซ่งเหมือนจะอุดตัน และรู้สึกเจ็บที่จมูก ความคับข้องใจที่ไม่สามารถบรรยายได้กระทบหัวใจและกลายเป็นเสียงเรียกที่นุ่มนวล

"พี่สาม......"

เธอกอดผู้ชายคนนั้น

เฮ่อเซินชิงถอนหายใจ เขาจับหนานซ่งไว้ในอ้อมแขนด้วยความสงสารและลูบบนหัวของเธอเบาๆมือใหญ่ๆของเขา "ดูเหมือนว่ามีคนทำให้เจ้าหญิงน้อยของเราเสียใจ เด็กที่แซ่ยวี่ใช่ไหม?"

หนานซ่งไม่ได้พูด เธอเพียงรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกปิดกั้น และเธอก็เบื่อกับความเจ็บปวด

"อย่าโกรธ พี่จะได้แก้แค้นให้"

เฮ่อเซินหลับตาลงและมองดูเธอ "หรือเราจะเอาเขาใส่กระสอบกันดี?"

ตอนนี้อารมณ์ของหนานซ่งผันผวน เธอยิ้มและพูดด้วยความโกรธ "ทำไมพี่ถึงมีความคิดไม่ดีเหมือนกับพี่สอง"

เฮ่อเซินยังหัวเราะเยาะเธอ และจับศีรษะเธอราวกับเป็นเด็ก ดึงดูดสายตาที่ไม่พอใจของหนานซ่ง

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไปรอบๆอย่างตื่นตระหนก เพราะกลัวว่าปาปารัสซี่จะถ่ายรูปเขา ถ้าถูกถ่ายภาพอ้อมกอดเมื่อกี้มันถูดเผยแพร่ออกไปมันก็ยากที่จะจัดการ

"พี่จิ้น" โจ๋เซวียนเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อด้วยน้ำเสียงที่ดูเย้ายวน พูดอย่างระมัดระวัง "ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่อับอาย"

"นี่เธอไม่คิดยังทำขนาดนี้แล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินดึงแขนเสื้อของเธออย่างสงบ จ้องมองที่เธออย่างเย็นชา และไม่มีอารมณ์ปะปนในสิ่งที่เขาพูด "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำให้ฉันอับอาย"

ใบหน้าของโจ๋เซวียนซีดเป็นสีขาวทันที

เธอรู้ เขาหมายถึงงานแต่งงานของคน 2 คน ไม่มีใครสามารถแบกรูปถ่ายส่วนตัวของคู่หมั้นของเขาที่เปิดเผยต่อสาธารณะได้

"ฉันรู้ว่าคุณยังโทษฉัน แต่มันไม่ใช่ความผิดของฉัน"

โจ๋เซวียนรู้สึกเศร้าและน้ำตาไหล "ฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ เพราะมีคนประสงค์ร้ายและต้องการใส่ร้ายฉัน ... นอกจากนี้นั่นคืออดีตของฉัน หลังจากที่ฉันอยู่กับพี่ ฉันก็จดจ่อกับมัน ใช่ ฉันไม่ได้คบกับใครแล้ว ฉันรักพี่จริงๆ และอยากใช้ชีวิตร่วมกับพี่ พี่จิ้น ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีพี่ เรื่องในวัยเด็กพี่ก็ยังยกโทษให้ฉันเลย"

"บางสิ่งยกโทษให้ได้ บางสิ่งก็ยกโทษให้ไม่ได้"

ทัศนคติของยวี่จิ้นเหวินไม่เปลี่ยนแปลง และเขาปฏิเสธที่จะให้ความหวังกับเธอเลย "โจ๋เซวียน ฉันจะพูดอีกครั้ง เราจบกันแล้ว ฉันไม่เป็นหนี้เธอ ต่อจากนี้ไป ได้โปรดอย่ารบกวนชีวิตของฉันอีก"

เขากำลังจะจากไปและโจ๋เซวียนก็ทรุดตัวลงและตะโกนข้างหลังเขาว่า "พี่ตกหลุมรักหนานซ่งแล้วใช่ไหม?"

"ใช่"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ลังเลและตอบเธออย่างเคร่งขรึม "เธอคือคนที่ฉันรักและฉันจะปกป้องเธอจากนี้ไป ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายหนานซ่งอีก รวมทั้งคุณด้วย"

เสียงดัง "ปัง" โจ๋เซวียนรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงและทรุดลงกับพื้น

ทำไม?

มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?