สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 102

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ฟัง ก็ปรายตามองเธอ แล้วพยักหน้า แต่ไม่มีการตอบโต้กลับ

เขาเบือนสายตากลับมามองที่งาน

เมื่อลู่ซือหยี่เห็นท่าทาง ความริษยาภายในใจก็ยิ่งทวีคูณ

เธอกำมือแน่น จนเล็บจิกเข้าเนื้อโดยไม่รู้ตัว แต่สายตาก็ยังเพ่งมองไปที่มู่เฉาเกอ

กู้ฉางฉิงไม่ได้สนใจทั้งสองคนมากนัก เพราะสายตาจับจ้องอยู่แต่มู่เฉาเกอ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นมู่เฉาเกอสวมใส่เสื้อผ้าที่เธอเป็นคนออกแบบเอง ที่เธอนำกลิ่นอายความโบราณกับความทันสมัยมาผสมผสานกันอย่างลงตัว แววตาจึงเปล่งประกายความดีใจออกมา

เฟิงจิ่งเหยาเผลอไปมองเธอ เห็นแววตาความดีใจของเธอ มุมปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อถึงตอนเย็น หลังจากถ่ายงานกันเสร็จเรียบร้อย เฟิงจิ่งเหยาก็ออกปากว่า ให้ทีมงานไปกินเลี้ยงที่ภัตตาคารหรูด้วยกัน

ในโต๊ะกลมใหญ่หนึ่งตัว ถูกพวกเขานั่งกันจนเต็ม

โดยมีเฟิงจิ่งเหยานั่งเป็นหลักก่อน ด้านซ้ายมือเป็นผู้จัดการหลี่ม่าน ถัดไปเป็นลู่ซือหยี่ ดีไซเนอร์ชวี่ชิงหยุนและคนอื่นๆเป็นลำดับถัดไป

ด้านขวาเป็นมู่เฉาเกอและผู้จัดการของเธอ

ส่วนตำแหน่งของกู้ฉางฉิงบังเอิญตรงข้ามกับเฟิงจิ่งเหยา

เมื่อทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมาก็สบตากันพอดี

แต่ทว่าท่าทางของทั้งคู่กลับปกติมาก เฉยมากจนแทบจะเดาไม่ออกเลยว่าเป็นสามีภรรยากัน

แต่ถึงอย่างงั้น มู่เฉาเกอก็ยังมองออก กับแววตาของทั้งคู่ที่มองกัน

เธอหันไปพูดหยอกกับเฟิงจิ่งเหยา

"ท่าทางของฉันเมื่อสักครู่เป็นยังไงบ้างคะ เข้ากับเสื้อผ้าของคุณหรือเปล่า "

"เพอร์เฟ็คมาก เมื่อคุณใส่ชุดพวกนั้นก็รู้สึกเป็นเกียรติมาก "

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์ดีหรือเปล่า เขาจึงพูดแสดงความชื่นชมออกมาไม่ยาก

มู่เฉาเกอเฉิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ："งั้นเป็นเพราะ ฉันใส่ชุดไหนก็สวยหรือเปล่าคะ"

เฟิงจิ่งเหยายิ้มบาง บวกกับความหล่อของเขาแล้ว เพียงแค่เขานั่งอยู่เฉยๆก็ทำให้สาวๆหลงได้เลย

ความริษยาภายในใจของลู่ซือหยี่มากมายจะบรรยาเป็นคำพูดไม่ได้

เธอจ้องไปที่กู้ฉางฉิงอย่างโมโห ด้วยแววตาที่ซับซ้อน และ....... เกลียดชัง

ทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงต่ำๆคนนี้ เธอต้องป้องกันไว้ก่อน กลัวว่าหล่อนจะแย่งพี่จิ่งเหยาไป

ขนาดตอนนี้มู่เฉาเกอเล่นหูเล่นตากับพี่จิ่งเหยา ผู้หญิงคนนั้นยังไม่คิดจะทำอะไรสักอย่างเลย

ไร้ประโยชน์จริงๆ

ด้านกู้ฉางฉิง สังเกตเห็นสายตาของเธอ ก็รู้สึกอธิบายไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง

ดูเหมือนว่าเธอจะไปยั่วโมโหคุณหนูคนนี้เข้า เหมือนจะมีจุดประสงค์ไม่ค่อยดีหรือเปล่า

ขณะที่เธอกำลังคาดเดาความคิดของลู่ซือหยี่อยู่ ลู่ซือหยี่ก็ดึงสายตากลับไป ยกแก้วไวน์ขึ้นมาให้ชูกับมู่เฉาเกอ

"ได้ยินชื่อเสียงของคุณมู่มานาน นึกไม่ถึงเลยนะคะว่าจะได้เจอกัน ขอบคุณคุณมู่มากนะคะ ที่มาเป็นแบบให้กับบริษัทเรา แก้วนี้ขอมอบให้กับคุณมู่ค่ะ"

เธอพูดจบก็ยกดื่ม แล้วหันไปมองทางมู่เฉาเกอ

"มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะ"

มู่เฉาเกอหรี่ตามองลู่ซือหยี่ แล้วยิ้มตอบกลับไป

อาจเพราะทุกคนมองมาเป็นตาเดียวทำให้กู้ฉางฉิงรู้สึกเสียวหลังวาบ

ก่อนอื่นคือเธอดื่มไม่ค่อยเก่ง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอก็คงหนีไม่พ้น และปฏิเสธไม่ได้ที่จะต้องลุกขึ้นแล้วชูแก้วขึ้นมาดื่ม

เพียงแค่มองไปที่มู่เฉาเกอ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

"เอ่อ......คุณมู่คะ การที่เชิญคุณมาเป็นแบบให้เราได้ ดิฉันรูสึกเป็นเกียรติมากเลยค่ะ หลังจากที่ได้ทำงานร่วมกับคุณมู่เแล้ว ทำให้ฉันได้แรงบันดาลใจเยอะมากค่ะ เชื่อว่าหลังจากนี้จะออกแบบผลงานที่ดีออกมาได้แน่นอนค่ะ ฉันจะพยายามนะคะ"

มู่เฉาเกอมองไปที่เธอ

"ผลงานที่คุณกู้ออกแบบต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆค่ะ พัฒนาได้เร็ว มีความพยายาม เชื่อว่าต่อไปต้องออกแบบผลงานดีๆได้แน่เลยค่ะ แต่ว่า......."

เธอพูดค้างเอาไว้แค่นี้ แล้วก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา เธอยิ้มออกมา "ฉันกลับมาครั้งนี้ อย่างที่เคยบอกไปว่า คงเป็นเพราะหน้าตาของจิ่งเหยาค่ะ"

ประโยคนี้ฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่พูดถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างเธอกับจิ่งเหยา

ตอนแรกกู้ฉางฉิงไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อมองมู่เฉาเกอแล้ว รู้สึกว่าประโยคของเธอเหมือนอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง

ดูเหมือนว่าเธอพยายามบอกว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับจิ่งเหยาไม่ธรรมดา

ไม่ใช่แค่เธอที่รู้สึกอย่างนั้น ลู่ซื่อหยี่ก็เข้าใจความหมายลึกๆของประโยคนี้ เธอกัดฟันด้วยความโมโห

กู้ฉางฉิงไม่ได้ใส่ใจมาก เธอเพ่งมองไปที่มู่เฉาเกอ ดูเหมือนสีหน้าเธอซ่อนอะไรบางอย่างไว้

แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่รู้ว่ามู่เฉาเกอแสร้งทำเป็นดีหรือเปล่า เธอดูไม่ออก เธอพยักหน้า ยิ้มตอบไป "ถ้างั้นก็ เชิญเลยค่ะ "

เธอพูดจบ ก็หันมาดื่มจนหมดแก้ว

ชั่วพริบตา ความร้อนแรงของแอลกอฮอล์ที่ไหลลงไปในลำคอ ทำให้เธอแทบทนไม่ไหว

เธอไม่เคยลืมว่าเธอเป็นกู้ฉางซินที่ดื่มเก่ง