สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 103

กู้ฉางฉิงนั่งลงที่เดิม ก้มหน้าลง พยายามปิดบังความผิดปกติเอาไว้

หลังจากคุ้นเคยกับความร้อนแรงที่ผ่านไปในคอ เธอก็เงยหน้าขึ้นมา ทุกคนรอบๆต่างพูดคุยกันอยู่

เธอไม่ได้คิดเข้าร่วมวงสนทนาด้วย เพราะพวกเขาล้วนกำลังดื่มกันอยู่

แค่เพียงดื่มแอลกอฮอล์ เธอก็สามารถเผยความลับออกมาได้แล้ว เพราะงั้นเธอจึงนั่งทานอาหารอยู่เงียบๆดีกว่า

ใครจะรู้ ว่าแบบนี้ก็หลบการดื่มเพื่อฉลองไปไม่ได้

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มการดื่มเพื่อฉลองนี้ เธอดื่มไปไม่รู้กี่แก้ว เมื่อเริ่มจะเมา สีหน้าเธอยังไม่เปลี่ยน แต่เธอเริ่มจะเวียนหัวเล็กน้อย

กู้ฉางฉิงรู้ตัวว่าตัวเองควรไปล้างหน้าสักหน่อย เพื่อให้ตื่น

ไม่งั้นการแสดงของเธอต้องจบแน่ๆ เธอคิดว่าถ้าฟุบลงไปคงกลับมาไม่ได้แน่

เมื่อคิดแบบนี้แล้วเธอจึงขยับตัว

"ขอโทษนะคะ ฉันขอไปห้องน้ำสักครูค่ะ"

เธอพูดจบ ก็ค่อยๆปลีกตัวออกไป

ที่ห้องน้ำ เธอยืนล้างหน้าอยู่ที่อ่างล้างมือ

เธอยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ แต่ไม่เป็นผล

กลุ่มความร้อนแล่นไปที่หัวของเธอ

กู้ฉางฉิงเห็นว่าอาการไม่ดีแบนี้ เกรงว่าเธอคงจะเมาจริงๆ

อีกเดี๋ยวคงต้องกลับไป เกรงว่าจะมึนหัว จนถึงตอนนั้นแล้วจะถูกเปิดโปง

เธอคิดได้แล้วก็พยายามหาทางออกจากห้องอาหารไป เพื่อหาที่นั่งพักที่ด้านนอก นั่งพักสักครู่ รอให้เธออาการดีขึ้นก็จะกลับเข้าไป

ขณะที่เธอกำลังจะออกไป ก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอ ลู่ซือหยี่

เธอโดนขวางไว้ไม่ให้ออก

"ลู่ซือหยี่ เธอคิดจะทำอะไร"

เธอทำได้เพียงหยุด แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา

ลู่ซื่อหยี่จ้องเธอ อมยิ้มเบาๆ "ทำอะไรหรอ กู้ฉางซิน เมื่อก่อนเธอเป็นแม่เสือสาวมีเขี้ยวเล็บไม่ใช่หรอ ทำไมพอเจอมู่เฉาเกอเข้าไป กลายเป็นแมวซะแล้วล่ะ เห็นอยู่ชัดๆว่าหล่อนอยากจะงาบพี่จิ่งเหยาไป แต่เธอกลับไม่ตอบโต้อะไรเลย นี่มันไม่ใช่นิสัยเธอหรือเปล่ากู้ฉางซิน"

กู้ฉางฉิงได้ฟัง ก็กระพริบปริบๆ ในใจก็เข้าใจความหมายของเธอ แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง "คุณพูดอะไรของคุณ ทุกคนเขาก็เห็นว่าคุณมู่น่ะทำงาน"

ลู่ซือหยี่ยังคงนิ่ง พูดเสียดสีออกมา "อย่ามาเสแสร้ง จุดประสงค์ของมู่เฉาเกอน่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอดูไม่ออก"

กู้ฉางฉิงยักไหล่ไม่สนใจ

"ฉันดูออกแล้วยังไรหรอ ทำไมล่ะ คุณเดือดร้อนหรอ แต่ฉันไม่ได้เดือดร้อนอย่างคุณลู่นะคะ......."

เธอพูดจบ ก็ยิ้มเยาะเหมือนไม่ได้สำคัญอะไร ลู่ซือหยี่โกรธจนตัวสั่น

กู้ฉางฉิงไม่สนใจ หมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป

เธอไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ

ว่าจะมายุยงให้เธอทะเลาะมู่เฉาเกอทำไม

เธอจะบ้าหรือเปล่า

ลู่ซือหยี่ไม่รู้ว่าภายในใจเธอคิดอะไรอยู่ แต่เธอโดนท่าทางของกู้ฉางฉิงดูถูกแบบนี้ เธอโกรธมาก

ทันใดนั้นเธอก็เดินไปดักกู้ฉางฉิงไว้ ถามเสียงดัง "กู้ฉางซิน เธอมันโอหัง "

กู้ฉางฉิงโดนอีกคนจับไว้ ทั้งตกใจและโมโห

"ปล่อย"

เธอดิ้นขัดขืน แต่ลู่ซือหยี่กลับยิ่งจับแน่นขึ้น

"กู้ฉางซิน เธอมีอะไรให้ทำตัวยโสโอหังแบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่จิ่งเหยา เธอคิดหรอว่าเธอจะชนะฉันได้ ดูอย่างวันนี้ที่มู่เฉาเกอเข้ามายุ่งสิ ฉันจะรอวันที่เธอโดนพี่จิ่งเหยาทิ้ง"

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร

"ลู่ซือหยี่ เปิดประตูให้ฉันนะ"

ลู่ซือหยี่ได้ยินเสียงเรียกจากด้านใน แต่เธอไม่สนใจ นำป้ายปิดปรับปรุงมาตั้งไว้หน้าประตู แล้วหมุนตัวเดินออกไป

กู้ฉางฉิงทุบประตูอยู่ครู่ใหญ่ จนเริ่มจะหมดแรง บวกกับอาการเมา ทำให้ทั้งร่างล่วงลงไปกองที่พื้น

.........

ที่ห้องวีไอพี บรรยาครึกครื้น

เฟิงจิ่งเหยานั่งเป็นประธานอยู่ เขานิ่งเงียบ เอาหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ได้สนใจพนักงานหญิงที่มาบริการ

แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน สองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็ต้องคอยรับมือกับมู่เฉาเกอ อีกใจหนึ่งก็มองไปที่ประตูตลอด

เวลานี้นับจากที่กู้ฉางฉิงแยกไปเข้าห้องน้ำก็นานมากแล้ว แต่ทำไมยังไม่กลับเข้ามา ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น

"ผมออกไปข้างนอกสักครู่นะครับ"

เขาขอนุญาตมู่เฉาเกอ แล้วแยกตัวออกไป

มู่เฉาเกอรู้ทันทีว่าเขาออกไปทำอะไร เธอไม่ได้ลุกตามออกไป แล้วหันกับมาสนทนากับเหล่าคนที่ยกแก้วชวนดื่ม

ด้านเฟิงจิ่งเหยาที่แยกออกมา ไม่นานก็เจอกับลู่ซือหยี่

เขาเห็นว่าเธอเดินมาจากทางห้องน้ำ ก็ถามขึ้นมาก่อน "ตอนที่เธอออกมา เห็นกู้ฉางซินหรือเปล่า"

ตอนแรกที่เห็นเฟิงจิ่งเหยาเธอดีใจมาก แต่เมื่อฟังที่เขาถามแล้ว ก็หุบยิ้มทันที

เธอกรอกตาหนึ่่งที แล้วชี้ไปที่ทางเดิน "ฉันเพิ่งมาจากทางด้านนู้นค่ะ ไม่เจอเลย ไม่แน่ว่าฉางซินอาจจะไปห้องน้ำอีกฝั่งก็ได้นะคะ "

เฟิงจิ่งเหยามองตามที่เธอชี้ ไม่คิดอะไรมาก ก็เดินไปตามทางนั้น

ลู่ซือหยี่มองตามหลังเขาที่เดินออกไป ยกยิ้มมุมปากที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน