สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 150

กู้ฉางฉิงเดินเข้าไปหาชายร่างสูงเพรียวคนหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มอย่างสำรวมที่มุมปาก

"คุณมู่"

เมื่อชายคนนั้นได้ยินเสียงจึงหันตัวกลับมา เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

อายุราวยี่สิบเจ็ด ยี่สิบแปดปี ผมสั้น สวมเสื้อกั๊กสูทสีเทากระดุมสองแถวแนบลำตัว ขับให้เห็นไหล่กว้างกับเอวที่คอดอย่างชัดเจน

คอเสื้อเชิ้ตสีขาวแหวกออกเล็กน้อย แขนเสื้อเชิ้ตพับขึ้นถึงกลางลำแขน เผยให้เห็นผิวสีข้าวสาลี

ดวงตาคู่นั้นดูลึกล้ำและเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ ดั้งจมูกสูงโด่ง เรียวปากเซ็กซี่ โดยเฉพาะเมื่อดูรวม ๆ แล้วราวกับเป็นผลงานสร้างสรรค์อันล้ำเลิศของพระเจ้า

"คุณกู้"

เนื่องจากต่างก็เคยพบกันทางออนไลน์มาแล้ว มู่จิ่นจึงจำกู้ฉางฉิงได้ ขณะเดียวกันก็มีแววประหลาดใจในดวงตาของเขา

เมื่อเห็นกู้ฉางฉิงในชุดเครื่องแบบสีเทาอ่อน ดูปราดเปรียวเป็นผู้ใหญ่แต่ก็ไม่สูญเสียเสน่ห์ของความเป็นผู้หญิง โดยเฉพาะใบหน้าที่สวยงามนี้ ทำให้ผู้ที่มองเห็นรู้สึกเจริญตา

"คิดไม่ถึงว่าคุณกู้ตัวจริงจะดูดีกว่าที่เห็นทางหน้าจออย่างมาก"

เขาสรรเสริญชื่นชมเธอ ส่วนกู้ฉางฉิงนั้นถ่อมตัว

"คุณมู่กล่าวชื่นชมเกินไปแล้วค่ะ"

ขณะที่เธอพูดก็พรางคิดอะไรบางอย่างได้ จึงชวนว่า "จะว่าไป คุณมู่เดินทางมาเหนื่อย ๆ ฉันได้จองโรงแรมไว้แล้ว ถ้ายังไงเราเข้าไปเช็คอินที่โรงแรมก่อนดีไหมคะ?"

มู่จิ่นไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าเพื่อบอกให้กู้ฉางฉิงนำทางไป

จากนั้นทั้งสองก็มาถึงโรงแรม กู้ฉางฉิงได้พามู่จิ่นไปที่ห้องพร้อมกับคีย์การ์ด

"ห้องนี้เป็นห้องที่แสงดีที่สุดของโรงแรม คุณมู่ลองดูก่อนหากมีตรงไหนที่ไม่พอใจ ฉันจะรีบจัดการให้ค่ะ"

มู่จิ่นมองสำรวจไปรอบ ๆ และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ผมพอใจมาก ลำบากคุณกู้แย่เลย"

"นี่คือสิ่งที่ฉันสมควรทำค่ะ คุณมู่อาบน้ำพักผ่อนก่อน ฉันจะลงไปรอที่ข้างล่างนะคะ"

กู้ฉางฉิงพูดขึ้นอย่างรู้จักมารยาทการเข้าออก มู่จิ่นพยักหน้าและส่งเธอจากไปด้วยสายตา

รอจนคนจากไปแล้ว มู่จิ่นจึงนั่งลงบนเตียงและหัวเราะออกมา

ความประทับใจที่มีต่อกู้ฉางฉิงนั้นมีมากขึ้นไปอีก

แต่กู้ฉางฉิงนั้นไม่รู้ถึงสิ่งเหล่านี้เลย

เมื่อเธอลงไปที่ชั้นล่างแล้ว ก็ได้ส่งข้อความถึงเฟิงจิ่งเหยา รายงานสถานการณ์ทางนี้อย่างคร่าว ๆ

แต่เมื่อข้อความถูกส่งออกไปแล้วก็เหมือนโยนหินลงทะเล ไม่มีการตอบกลับใด ๆ

แต่เธอก็ไม่สนใจ หยิบนิตยสารที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาอ่านไปพลาง ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน มู่จิ่นที่พักผ่อนเสร็จแล้วก็ลงไปที่ชั้นล่าง และมองเห็นหญิงงามที่นั่งอยู่ในบริเวณที่นั่งเล่นของโถงใหญ่จึงเดินไปเข้าไปหาอย่างยิ้มแย้ม

"คุณกู้ ผมพร้อมแล้ว"

เมื่อกู้ฉางฉิงได้ยินดังนั้นจึงรีบวางนิตยสารในมือลงทันทีและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปทานอาหารกันดีไหม?"

มู่จิ่นยักไหล "ที่นี่เป็นถิ่นของคุณกู้ คุณว่าอย่างไรก็ตามนั้นเลยครับ"

กู้ฉางฉิงหัวเราะ "คุณไม่กลัวว่าฉันจะพาคุณไปขายหรือไง?"

"ผมไม่คิดว่าผมจะโง่ขนาดนั้นนะ"

ทั้งสองเดินหยอกล้อกันเข้าร้านอาหาร ต่างก็ค่อย ๆ เข้ากันได้ดีมากขึ้น ไม่เหลือคราบความไม่คุ้นเคยที่มีในตอนแรก

เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟจนครบแล้ว กู้ฉางฉิงก็แนะนำอาหารจีนขึ้นชื่อให้แก่เขา เป็นการต้อนรับที่ละเอียดพิถีพิถันครบครัน ทำให้ความสึกรู้ดีที่มู่จิ่นมีต่อกู้ฉางฉิงนั้นยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก

แน่นอนเขารู้ดีถึงสาเหตุที่กู้ฉางฉิงให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น

เมื่อรับประทานอาหารกันไปได้พอสมควรแล้ว เขาก็ค่อย ๆ เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า และพูดเป็นการเป็นงาน

"คุณกู้ครับ ผมได้อ่านข้อความที่คุณส่งมาทางอินเทอร์เน็ตก่อนหน้านี้แล้ว พูดตามตรง ตัวผมเองนั้นชื่นชมผลงานของคุณเป็นอย่างมาก แต่คุณก็เข้าใจดีว่า บริษัทมีระบบและกระบวนการของบริษัท ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะตัดสินใจได้เพียงคนเดียว เพราะฉะนั้นผมไม่สามารถให้คำมั่นสัญญาอะไรกับคุณได้"

เมื่อกู้ฉางฉิงได้ยินดังนั้นก็นิ่งไปครู่นึง และเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร

"นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว อีกอย่างฉันก็เชื่อมั่นว่าบริษัทของเราจะได้รับความร่วมมือจากบริษัทของคุณอย่างแน่นอน"

เธอกล่าวอย่างมั่นใจ จนมู่จิ่นอดไม่ได้ที่จะมองเธออย่างชื่นชม

"ถ้าเช่นนั้น ก็หวังว่าบริษัทของคุณจะได้รับรางวัลชนะเลิศในงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้"

เขาพูดถึงงานเลี้ยงในคืนพรุ่งนี้ ดวงตาของกู้ฉางฉิงเป็นประกายเปล่งแววว่าจะต้องชนะให้ได้

"ซือหยี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

ลู่ซือหยี่มองไปที่พวกเธอและไม่ตอบอะไร แต่กลับถามขึ้นว่า "พวกเธอมีใครรู้จักเจ้าของโรงแรมนี้บ้าง?"

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าลู่ซือหยี่จะหาวิธีให้ได้ข้อมูลการเปิดห้องของกู้ฉางฉิงมาได้อย่างไร

หลังจากที่กู้ฉางฉิงส่งมู่จิ่นถึงห้องแล้ว ทั้งสองก็คุยกันต่อถึงปัญหาด้านการออกแบบในห้องอยู่พักหนึ่ง

จากนั้น เมื่อกู้ฉางฉิงพบว่าเริ่มดึกแล้ว จึงรีบขอตัวกลับก่อน

และในขณะเดียวกัน ลู่ซือหยี่เองก็ได้หมายเลขห้องมาจนได้และกำลังขึ้นไปที่ห้องเพียงคนเดียว

หลังจากที่กู้ฉางฉิงออกจากห้องไปแล้วนั้น ก็สังเกตเห็นว่าเธอลืมกระเป๋าถือไว้ในห้องของมู่จิ่น จึงหันหลังกลับไป

ในตอนนี้มู่จิ่นได้เปลี่ยนไปสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ เมื่อเห็นกู้ฉางฉิงกลับมาก็รู้สึกประหลาดใจ

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

"ฉันลืมกระเป๋าไว้น่ะค่ะ"

กู้ฉางฉิงพูดด้วยความเกรงใจ มู่จิ่นหัวเราะออกมาแล้วเบี่ยงตัวให้กู้ฉางฉิงเข้าไปในห้อง

และในเวลานี้เองที่ลู่ซือหยี่กดชัตเตอร์กล้องรัว ๆ อย่างดุเดือด

รู้อยู่แล้วว่านังสารเลวกู้ฉางซินนี่จะต้องคิดไม่ซื่อ ครั้งนี้ถูกเธอจับได้คาหนังคาเขาจนได้

รอเธอส่งรูปถ่ายนี้ให้พี่จิ่งเหยาก่อนเถอะ ดูสิว่าจะยังเล่นลิ้นไม้ไหนได้อีก

เธอกำลังคิดอย่างได้ใจ จากนั้นก็รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

รูปถ่ายนี้ให้พี่จิ่งเหยาไปก็ไม่มีประโยชน์ ก่อนหน้านี้เคยให้เขาตั้งหลายครั้ง แต่พี่จิ่งเหยาก็ถูกนังสารเลวกู้ฉางซินนี่พูดเกลี้ยกล่อมจนหลงเชื่อไปซะทุกที สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เธอจึงมีตัวเลือกใหม่ขึ้นในใจ

คุณป้าหมิงต้องการที่จะหาความผิดของนังสารเลวนี่ตลอดไม่ใช่หรือ?

ด้วยรูปถ่ายพวกนี้ ป้าหมิงคงจะบังคับให้พี่จิ่งเหยาหย่ากับนังสารเลวคนนี้แน่นอน

นี่แหละโอกาสของเธอมาถึงแล้ว!