สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 203

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ ก็ส่งสัญญาณให้ชีเสี่ยวจิ่วทันที

"เสี่ยวจิ่ว คุณไปที่ห้องกล้องวงจรปิดให้พวกเขาเอาวิดีโอออกมา"

ชีเสี่ยวจิ่วรับคำสั่งแล้วออกไป

พร้อมกันกับที่เธอออกไป สีหน้าอ้ายลี่ก็ตื่นตระหนกขึ้นมา

กู้ฉางฉิงมองเห็น แววตาก็มืดมนลง

ซูตี้ก็เห็นแล้ว สีหน้าก็แย่มาก

ไม่นาน ชีเสี่ยวจิ่วก็กลับมา

"อาจารย์กู้ เอาภาพวงจรปิดมาแล้ว"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า ให้เธอเปิดออกมา

ชีเสี่ยวจิ่วพยักหน้า นำภาพวงจรปิดไปต่อกับคอมพิวเตอร์ ไม่นานภาพก็แสดงผลออกมาบนหน้าจอในห้องประชุม

พบว่าข้อเท็จจริงเป็นตามที่ป้าแม่บ้านพูด นอกห้องเครื่องมือทำความสะอาด ก็เห็นภาพคนสองคนอยู่ด้วยกัน

"คุณซู ตอนนี้ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?"

กู้ฉางฉิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา กวาดสายตาไปมองอ้ายลี่ข้างหลังซูตี้ : "เรื่องนี้จะบอกว่าใหญ่ก็ไม่เชิง แต่ว่าส่งผลกระทบอย่างมาก ไม่ทราบว่าคุณมีแผนจะจัดการลงโทษอย่างไรกับเรื่องนี้?"

ชั่วขณะที่ซูตี้ถูกเธอถาม ก็หน้าดำคร่ำเครียดอย่างยิ่ง รู้สึกได้ว่าศักดิ์ศรีในตัวเธอได้หายไปหมดแล้ว

อย่างไรเสียเธอก็คาดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะเป็นคนของเธอกำกับและแสดงเอง!

"ทำไมการลงโทษต้องเป็นเรื่องของฉัน แล้วก็ไม่ลำบากไปก้าวก่ายผู้จัดการแผนกกู้ด้วย เรื่องนี้ฉันจะส่งมอบให้บริษัท"

เธอพูดจบ ก็กวาดสายตาไปมองอ้ายลี่ด้านหลังอย่างรวดเร็วและดุดัน

อ้ายลี่ถูกเธอทำให้ตกใจกลัวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"อาจารย์……”

เธออ้าปากอยากจะพูด แต่ยังไม่ทันได้พูด ก็ถูกซูตี้ตวาดอย่างเย็นชา : "ตามฉันกลับไป!"

พูดแล้ว เธอก็นำหน้าเดินออกจากห้องทำงานไป

อ้ายลี่เห็นเช่นนั้น ทำได้เพียงเดินตามไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก

กู้ฉางฉิงมองตามด้านหลังของพวกเธอที่ออกไป ถึงแม้ว่าจะไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

เธอโบกมือ ให้ทุกคนแยกย้าย

แต่ซูตี้กลับไปที่ห้องทำงาน ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ตามด้วยตบอ้ายลี่ที่อยู่ด้านหลังไปหนึ่งที

"ทำไมคุณต้องทำอย่างนี้ด้วย?"

เธอถามอย่างโกรธเกรี้ยว อ้ายลี่กุมใบหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและน้อยใจ

"ฉันอยากช่วยอาจารย์สั่งสอนผู้หญิงคนนั้น ใครจะให้เธอเป็นอริกับคุณทั้งวันล่ะ!"

ซูตี้ได้ฟังคำนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ยังโกรธมาก

เธอชี้นิ้วไปที่อ้ายลี่พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า : "ช่วยฉันสั่งสอน? ตั้งการให้คุณเข้ามาก้าวก่ายเรื่องของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? วันนี้ฉันนับว่าถูกคุณทำให้เสียหน้าจนไม่เหลืออะไรเลย ฉันสั่งให้คุณไสหัวไป ไปไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี!"

ดวงตาของอ้ายลี่เบิกกว้าง

"อาจารย์ นี่คุณต้องการไล่ฉันออกหรอ?"

ซูตี้หัวเราะเยาะ : "ไม่ไล่ออก คงจะยิ่งก่อเรื่องวุ่นวายให้ฉันอีก?"

อ้ายลี่ตะลึงไปชั่วขณะ แล้วยอมรับผิดซ้ำๆขอความเมตตา

"อาจารย์กู้ ฉันผิดไปแล้ว ครั้งต่อไปฉันไม่กล้าทำแล้ว คุณอย่าไล่ฉันออกเลย

ซูตี้ชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา แล้วเรียกร.ป.ภ.มา ให้นำเธอออกไป

……

และในเวลาเดียวกันนี้ ชีเสี่ยวจิ่วก็ได้รับข่าว ก็วิ่งไปรายงานกู้ฉางฉิงทันที

"อาจารย์ ผู้ช่วยคนนั้นที่วางแผนจะใส่ร้ายคุณถูกคุณซูไล่ออกไปแล้ว"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็ตกตะลึงเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้สนใจ

ท้ายที่สุดนี่คือความขัดแย้งภายในของพวกเธอ

เธอมองไปที่ชีเสี่ยวจิ่วที่ยินดีดีในความโชคร้ายของคนอื่นอยู่ข้างๆเธอ ก็หัวเราะพูดว่า "เสี่ยวจิ่ว หากคุณใส่ใจการออกแบบร่างเหมือนการซุบซิบนินทานี้ ฉันคิดว่าน่าจะมีความก้าวหน้าขึ้นอย่างมาก ต่อไปกำไปฟังการซุบซิบนินทาให้นิ้ยลงหน่อย แล้วใส่ใจในการเรียนรู้ให้มากๆหน่อย"

ชีเสี่ยวจิ่วได้ฟังคำชี้แนะของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แต่ก็กลับมาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

"อาจารย์กู้ ฉันทราบแล้ว งั้นฉันจอตัวก่อน"

เธอพูดจบบนใบหน้าก็สะท้อนใจ : "จะรู้ได้อย่างไรว่าคนประเภทนี้คิดอย่างไร ถึงขั้นกับทำลายคนอื่นไม่ให้ราบรื่น"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟัง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

"มักจะมีคนที่ไม่ยอมรับจึงทำเรื่องที่หุนหันพลันแล่นเพราะความอิจฉา เป็นธรรมดาของคนก็เท่านั้น"

กู้ฉางฉิงฟังจบ ก็รู้สึกว่าไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

ผู้ช่วยคนนั้นทำลายเธอ เพียงเพราะว่าไม่อาจทนดูเธอได้

เธอเบ้ปาก แล้วกำลังจะทานอาหารต่อ เสียงชื่นชมของเฟิงจิ่งเหยาก็ดังขึ้นข้างๆหู

"ครั้งนี้คุณทำได้ดีมาก เฉียบขาดและรวดเร็ว เหมือนเกิดเรื่องขึ้นกับผู้จัดการเลย"

กู้ฉางฉิงขมวดคิ้ว มองเขาอย่างสับสน

"สรุปนี่คุณจะชมฉัน หรือตำหนิฉัน? ก่อนหน้านี้ฉันไม่เหมือน็จัดการหรือไง?"

เธอโต้แย้งอย่างไม่พอใจ ทว่าเฟิงจิงเหยาไม่ได้โต้ตอบกลับ

เพียงแต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทว่าทรยศต่อความคิดในใจของเขา

กู้ฉางฉิงกัดฟัน จ้องมองเขาอย่างอารมณ์เสีย

ทำท่าทางเหมือนกระต่ายที่ต้องการจะกัดคน ทำให้เฟิงจิ่งเหยารู้สึกได้ถึงความน่ารักอย่างแปลกประหลาด

เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ : "ทำไม? ฉันพูดจริงๆ คุณยังไม่พอใจอีก งั้นต่อไปฉันไม่พูดแล้ว"

กู้ฉางฉิงท้อใจ มองเขาด้วยความคับแค้นใจ พูดอย่างเศร้าๆว่า : "จริงๆเมื่อก่อนฉันแย่มากๆเลยใช่ไหม"

เฟิงจิงเหยาคาดไม่ถึงว่าคำพูดล้อเล่น จะทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที

อันที่จริงว่ากันตามหลักคุณธรรมแล้ว เธอก็ดีมากๆแล้วจริงๆ

เขานึกถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะกระแอมเบาๆ พูดปลอบโยนว่า : "คุณอย่าคิดมากขนาดนั้นเลย ฉันก็แค่ล้อเล่น"

เวลานี้กู้ฉางฉิงมองเขาอย่างแปลกใจ ความประหลาดใจนี้ยังคงอยู่ในแววตา

ผู้ชายคนนี้คาดไม่ถึงว่าจะล้อเล่นเป็นด้วย?

เฟิงจิ่งเหยาดูเหมือนจะมองทะลุถึงความหมายฝนแววตาของเธอ ความไม่สบายใจก็ประกายบนใบหน้าเล็กน้อย

"รีบๆกินข้าว กินเสร็จก็พักผ่อนเร็วหน่อย พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณ คุณน่าจะยุ่ง"