สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 331

เย่าซือได้ยิน ชำเลืองมองคนทั้งสอง หัวเราะเบาๆพูดว่า : "ให้ฉันรับปากพวกคุณไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่อย่างน้อยก็ทำให้ฉันรู้ว่าแฟลชไดร์ฟอยู่ในมือของพวกคุณในสภาพครบถ้วนสมบูรณ์หรือเปล่า มิฉะนั้นใครจะรู้พวกคุณอาจจะหลอกฉันก็ได้"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็แข็งทื่อ

ต้องบอกก่อนว่า เดิมทีในมือเขาไม่มีแฟลชไดร์ฟที่อีกฝ่ายต้องการ ขอเพียงแต่เอามันออกมา ก็จะถูกเปิดเผยได้เลย

กู้ฉางฉิงก็กระวนกระวายใจ

เพราะเธอรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่มีแฟลชไดร์ฟอยู่ในมือ

เธอกวาดสายตาไปมองเย่าซือ แล้วบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง

"จิ่งเหยา อย่า"

เธอห้ามเฟิงจิ่งเหยา ในเวลาเดียวกันก็พูดกับเย่าซือว่า : "แฟลชไดร์ฟสีทองนั่น มันสำคัญขนาดนั้น คุณคิดว่าใครจะนำติดตัวมาด้วยล่ะ?"

เย่าซือเห็นกู้ฉางฉิงระบุสีของแฟลชไดร์ฟได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ ดวงตาก็สว่างไสว บอกได้ชัดเจนว่าของยังอยู่ในมือของพวกเขา

เขาชายตามองกู้ฉางฉิง แล้วสายตาก็หันไปตกที่เฟิงยิ่งเหยา

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็ตอบรับข้อเรียกร้องของพวกคุณได้ ปล่อยคุณกู้ไปก่อน"

เขาพูดจบ ส่งสัญญาณให้ลูกน้องข้างๆ ให้ปล่อยกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงเป็นอิสระ ก็วิ่งไปทางเฟิงจิ่งเหยาทันที

"ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นกู้ฉางฉิงเดินเข้ามา ก็เป็นห่วงเป็นใยเป็นอย่างแรก

กู้ฉางฉิงได้ฟัง ก็ซาบซึ้งใจ ส่ายหัวพูดว่า : "วางใจเถอะ พวกเขาไม่ได้ลงไม้ลงมือกับฉัน"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินเธอบอกว่าไม่เป็นไรจากปากของเธอเอง ความกังวลในใจก็ถูกวางลงมา

เย่าซือเฝ้าดูทั้งสองอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่ได้รบกวน

เขารอสักพัก จึงพูดอีกครั้งว่า : "เอาล่ะ คุณเฟิง ในเมื่อฉันปล่อยแล้ว คุณควรจะพาฉันไปเอาของได้แล้วใช่ไหม?"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็มองไปทางเฟิงจิ่งเหยาโดยจิตใต้สำนึก

เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าไม่เปลี่ยน พยักหน้าพูดว่า : "เป็นธรรมดา"

เย่าซือเห็นเช่นนี้ ก็หรี่ตามอง ก็โบกมือให้คนเตรียมรถ

"ทั้งสองท่าน เชิญ"

รถมาแล้ว เย่าซือก็เชิญสองคนขึ้นรถ

กู้ฉางฉิงมองเฟิงจิ่งเหยา เหมือนบอกใบ้ถามเขาว่าจะทำอย่างไรดี

เฟิงจิ่งเหยามองเธอด้วยสายตาสงบ แล้วพาเธอขึ้นรถ

"ที่อยู่!"

หลังจากขึ้นรถ เย่าซือก็ให้เฟิงจิ่งเหยาบอกที่อยู่

เฟิงจิ่งเหยาบอกว่าเป็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่เชิงเขา เย่าซือไม่ลังเลให้คนขับตรงไปให้เขาเลย

ไม่ถึงสิบนาที ก็มาถึงโรงเตี๊ยม

เพราะเป็นจุดชมวิวของโรงเตี๊ยม บ้านจะแยกออกจากกัน

เย่าซือไม่ได้ให้เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงลงจากรถทันที แต่ให้ลูกน้องไปตรวจโดยรอบ

"พี่ใหญ่ ไม่มีการซุ่มโจมตี"

หลังจากนั้นไม่กี่นาที คนสนิทของเขาก็เดินมารายงานที่หน้าต่างรถด้วยความเคารพ

เย่าซือจึงส่งสัญญาณให้เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงลงจากรถ

"ไปเถอะ เอาแฟลชไดร์ฟมาส่งให้ฉัน แล้วพวกคุณก็จะเป็นอิสระ"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็มองไปทางเฟิงจิ่งเหยาอย่างตึงเครียด ไม่รู้ว่าเขาจะเอาอะไรให้เย่าซือ

ท้ายที่สุดแล้วเฟิงจิ่งเหยา ไม่สังเกตเห็นความตึงเครียดของเธอเลยแม้แต่นัอย จูงกู้ฉางฉิงเดินไปที่ห้องของโรงเตี้ยม

เย่าซือเดินตามหลังอย่างระวังตัว

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงห้อง เฟิงจิ่งเหยาเปิดไฟ แสงในห้องสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

เย่าซือยืนอยู่ที่ประตูและมองไปที่ห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย สายตาเน็นชามองไปที่เฟิงจิ่งเหยา

"ของล่ะ?"

เฟิงจิ่งเหยาตอบกลับด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง : "รอเดี๋ยว"

พูดจบ เขาก็จูงกู้ฉางฉิงเดินไปที่โต๊ะน้ำชาในห้อง ทำท่าทางเหมือนต้องการจะเอาของในนั้น

ใครจะรู้ เขาไม่ได้หยิบแฟลชไดร์ฟอะไรหรอก แต่เขาหยิบกาน้ำชาแล้วทุบใส่เย่าซือทันที

เย่าซือเห็นของที่ถูกโยนเข้ามา ก็เอียงหน้าโดยจิตใต้สำนึก

เช่นนี้ เฟิงจิ่งเหยาดึงกู้ฉางฉิงกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่างห้องอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่โรงเตี๊ยมนี้เป็นชั้นสอง ไม่สูงมาก

เธอผ่อนคลายร่างกายที่แข็งเกร็ง โดยไม่รู้สึกถึงวิกฤตเมื่อกี้ ซึ่งทำให้รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าทางร่างกายในทันที และเท้าก็ดูเหมือนจะหนักอึ้ง

"อ๊า——"

เวลานี้ เธอสะดุดเถาไม้แห้ง คนเซล้มลงไปข้างหน้า

เฟิงจิ่งเหยาถูกเธอลากเซตามไปสองก้าว แต่ไม่ได้ล้มลง

"ฉางซิน ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เฟิงจิ่งเหยารีบตรวจสอบกู้ฉางฉิง เวลาเดียวกันก็พยุงเธอขึ้นมา

"ไม่เป็นไร!"

กู้ฉางฉิงส่ายหน้า ใช้กำลังเฟิงจิ่งเหยาในการลุกขึ้น ในเวลาเดียวกันคนที่ไล่ตามพวกเขามาก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"จิ่งเหยา พวกเราวิ่งเร็วเข้า"

เธอคว้าเฟิงจิ่งเหยา หันตัวต้องการจะวิ่ง

เวลานี้ เฟิงจิ่งเหยาก็ได้ยินเสียงที่อึดอัดใจ ในอากาศที่ตึงแน่นคล้ายกับมีเสียงอะไรที่แตกขาด

สีหน้าของเขาหวาดหวั่นอย่างรุนแรง โผเข้าไปหากู้ฉางฉิง

"อื้อ!"

เขากอดกู้ฉางฉิงแน่น ตัวสั่นเล็กน้อย ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนบ่าทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะร้องอื้อออกมา

ในความมืด มีกระสุนนัดหนึ่งยิงเข้าไปที่ไหล่ขวาของเขา

กู้ฉางฉิงไม่ได้ยินเสียงกระสุนปืน ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บ

"เป็นอะไรไป?"

เธอรู้สึกถึงการกระทำที่ผิดปกติของเฟิงจิ่งเหยาด้วยจิตสำนึก จึงเอียงหน้าไปกล่าวถาม

เฟิงจิ่งเหยาอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนบ่า ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "ไม่เป็นไร รีบวิ่งไป!"

เขาพูดจบ ก็ไม่รอให้กู้ฉางฉิงถามอีก ดึงเธอแล้ววิ่งไปอีกครั้ง

เพียงแต่จากถนนเส้นทางเล็กๆจากจุดเริ่มต้นเปลี่ยนเป็นเส้นทางภูเขา

แน่นอนว่าการวิ่งแบบนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงการลั่นไกอีกครั้งจากคนด้านหลัง

เขาไม่คาดคิดว่าคนเหล่านี้ ตะใจกล้าเช่นนี้ นำปืนส่วนตัวเข้ามาในอาณาเขตก็มากแล้ว ยังจะกล้าลั่นไกอีก!