สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 332

เฟิงจิ่งเหยาพากู้ฉางฉิงไปบนทางภูเขาที่คดเคี้ยวไปมา ในที่สุดก็ทิ้งคนที่ไล่ตามเหล่านั้นไปห่างๆ

"ฉางซิน ดูซิว่ามีคนไล่ตามมาไหม?"

เฟิงจิ่งเหยาพูดพร้อมกับเหงื่อที่ออกเต็มหน้า

เพราะว่ากู้ฉางฉิงกำลังตึงเครียด เลยไม่ได้สนใจ กลับกันได้ฟังคำพูดของเขาก็หันกลับไปมอง

"จิ่งเหยา คนเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่ได้ตามมาแล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำพูดนี้ ก็โล่งใจอย่างมาก

"พวกเราไปข้างหน้า พวกชวี่ยี่เกือบจะมาถึงแล้ว"

เขาพูดจบ ก็พากู้ฉางฉิงวิ่งอีกครั้ง เพียงแต่ก้าวไม่เร็วเหมือนเมื่อกี้

กู้ฉางฉิงพยักหน้า แล้ววิ่งตามเขาออกจาป่า ไปถึงบนถนนเส้นหนึ่ง

เวลานี้ จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งพุ่งมาจากระยะไกล แล้วมาเบรกหยุดตรงหน้าพวกเขา

กู้ฉางฉิงตกใจ สีหน้าเฟิงจิ่งเหยาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ดันกู้ฉางฉิงให้อยู่ด้านหลัง

"คุณผู้ชาย ในที่สุดก็หาคุณเจอ"

เห็นมั่วหลีลงจากรถด้วยสีหน้ามีความสุข แต่เมื่อเธอเห็นการกระทำของเฟิงจิ่งเหยาที่ปกป้องกู้ฉางฉิง ชั่วขณะรอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อ

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจการเปลี่ยนแปลงของเธอ เห็นเธอก็โล่งใจ

"มั่วหลี คุณ……”

คำพูดของเขายังไม่ทันจบ คนก็ล้มลงไปข้างหน้าเลย

กู้ฉางฉิงกับมั้วหลีตกใจ

"คุณผู้ชาย"

"จิ่งเหยา"

ในเวลาเดียวกันทั้งสองก็ก้มลงไปรับเฟิงจิ่งเหยา แต่กู้ฉางฉิงความสามารถด้อยกว่ามั่วหลี

เธอก้าวช้า ได้แต่มองมั่วหลีเอาเฟิงจิ่งเหยามาไว้ในอ้อมกอด สีหน้าก็หม่นหมองลงเล็กน้อย

"คุณผู้ชาย ตื่นตื่น"

มั่วหลีไม่สนใจสีหน้ากู้ฉางฉิง กอดเฟิงจิ่งเหยาแล้วเรียกอย่างตึงเครียด

เวลานี้ เธอจึงพบว่าสีหน้าเฟิงจิ่งเหยาสีหน้าซีดเผือดมาก โดยเฉพาะเธอได้กลิ่นเลือดอย่างรุนแรง รวมทั้งบนมือที่พบว่าทั้งชุ่มทั้งเหนียว ทำให้รูม่านตาเธอบีบแคบลง

กู้ฉางฉิงไม่รู้การพบเจอของมั่วหลี เธอมองมั่วหลีที่กอดเฟิงจิ่งเหยาโดยไม่ได้รับการปฐมพยาบาลใดๆ ในใจเต็มไปด้วยความกังวลใจ โดยเฉพาะเฟิงจิ่งเหยาที่หมดสติไปในเวลานี้

"จิ่งเหยา……”

เธออยากไปดูอาการของเฟิงจิ่งเหยา ใครจะรู้ว่ามือยังไม่ทันได้แตะต้องเฟิงจิ่งเหยา ก็ถูกมั่วหลีผลักออกไปทันที

"อย่ามาแตะต้องคุณผู้ชาย!"

"โอ้ย——”

กู้ฉางฉิงไม่ทันป้องกัน ก็ถูกเธอผลักล้มลงไปกับพื้น มือซ้ายโดนก้อนหินบนพื้นจนผิวถลอก

"คุณจะทำอะไร?"

สีหน้าเธอจ้องมองมั่วหลีโดยคาดไม่ถึง

มั่วหลีมองเธออย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่ากู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าคุณผู้ชายของตนได้รับบาดเจ็บ

เธอนึกถึงตรงนี้ ก็ทั้งโกรธทั้งริษยา

ก็เดาได้โดยไม่ต้องคิด คุณผู้ชายได้รับบาดเจ็บเพื่อผู้หญิงคนนี้แน่นอน และเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง ก็ฝืนมาตลอดทาง บอกว่าไม่เป็นอะไร

"ฉันไม่ได้ทำอะไร แต่เพื่อประโยชน์ของคุณผู้ชาย ฉันต้องพาคุณผู้ชายกลับไป คุณอยู่ที่นี่รอพวกชวี่ยี่มาเถอะ"

เธอพูดจบ ก็กอดเฟิงจิ่งเหยาต้องการจะเอาไปขึ้นรถ

กู้ฉางฉิงไม่วางใจ ก็ยืนขึ้นทันที ตามไป : "ฉันจะไปกับคุณด้วย"

พูดจบ เธอจึงสังเกตเห็นสีหน้าของเฟิงจิ่งเหยา ในใจก็สั่นไหว

"จิ่งเหยาเขาเป็นอะไรไป?"

มั่วหลีหัวเราะเยาะ : "กู้ฉางซิน คุณเพิ่งจะมาเป็นห่วงคุณผู้ชายตอนนี้ มันสายเกินไปแล้วหรือเปล่า?"

กู้ฉางฉิงตกตะลึง มั่วหลีไม่อยากเสียเวลากับเธอ การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งสำคัญ

เธออุ้มเฟิงจิ่งเหยาไปขึ้นรถ แต่ไม่ต้องการให้เฟิงจิ่งเหยาจับกู้ฉางซินแม้ว่าเขาจะหมดสติก็ตาม

"ครับ!"

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงของเย่าซือ หัวใจก็เต้นขึ้นมา

เธอจับไม่ถูกจับกลับไปโดยเด็ดขาด!

คิดพลาง เธอก็เริ่มมองไปรอบๆซ้ายขวา วางแผนที่จะฟังคำพูดของมั่วหลี มุ่งไปยังสถานที่ที่จะหลบซ่อน รอชวี่ยี่พวกเขาเข้ามาสนับสนุน

ในที่สุด เธอก็พบจุดบอดที่อยู่บนไหล่เขาฝั่งตรงข้ามที่สามารถซ่อนตัวได้

เธอวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิด พอหมอบลง ซ่อนดีแล้ว เย่าซือและคนอื่นๆก็วิ่งออกมาจากในป่า

ในมือคนเหล่านั้นมีอาวุธ สายตาที่เย็นชามองค้นหา เวลาเดียวกันก็ทำให้กู้ฉางฉิงสูดอากาศเย็นเข้าไป

ไม่มีเหตุผลอื่น เพราะเธอเห็นชัดเจนว่าอาวุธที่คนเหล่านั้นถือมาคือปืน!

เธอรีบปิดปากด้วยความตื่นตกใจ กลัวว่าตนเองจะหวาดกลัวแล้วพลั้งปากร้องออกมา แล้วดึดดูดให้พวกเขาสังเกต

เย่าซือและคนอื่นๆไม่ได้ค้นพบเธอ ต่างคนก็ต่างเริ่มแยกย้ายกันเริ่มค้นหารอบๆ

กู้ฉางฉิงหมอบอยู่ในจุดบอด ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

ยิ่งเธอเห็นว่ามีคนเดินมายังทางที่ตนเองหลบซ่อนอยู่ด้วย ใจก็อกสั่นขวัญแขวนขึ้นมาชั่วพริบตา แม่แต่ลมหายใจก็ยังกลั้นไว้

โชคดีที่คนเหล่านั้นไม่ได้ค้นพบ หลังจากการค้นหารอบหนึ่ง ก็หันไปหาทางอื่น

กู้ฉางฉิงที่กำลังหลบอยู่ในมุมบอดนี้ มองพวกเขาค้นหาอย่างนิ่งๆเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่ได้ขยับเขยื้อน

โชคดีที่เวลานี้ ในที่สุดการค้นหาของพวกเขาก็จบสิ้น

"พี่ใหญ่ คนหายไปแล้ว!"

คนเหล่านั้นที่ค้นหาก็กลับไปถึงข้างๆเย่าซือ รายงานอย่างเคารพ

เย่าซือฟังถึงคำพูดนี้ กวาดสายตามองภูเขาที่กว้างโล่ง สีหน้าเคร่งขรึมถึงขีดสุด โมโหอย่างรุนแรง!

"พวกสวะ ไร้ประโยชน์!"

เขาถีบลูกน้องข้างๆแต่ละคนล้มลงเพื่อระบายอารมณ์ ถ้าไม่ใช่ประเทศZที่ไม่สะดวกฆ่าคน เวลานี้เขาก็มีใจที่อยากจะฆ่าคน!

กู้ฉางฉิงมองท่าทีที่โกรธเคืองของเขาจากไกลๆ ในสายตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว