สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 96

ลู่ซือยวี่เข้าใจความหมายที่แม่พูด พยักหน้าและจัดการกับอารมณ์ตัวเอง

จริง เธอยังมีโอกาส จะให้เพียงช่วงเวลาสั้นๆแค่นี้มาทำให้เธอแพ้ไม่ได้

กู้ฉางซิน อนาคตยังอีกยาวไกลเรามาดูกัน

……

ทางกู้ฉางชิง ยังไม่รู้ว่าลู่ซือยวี่วางแผนที่จะแข่งกับเธอไปทีละนิด

ทั้งสองคนกลับถึงบ้านใหม่ จู่ๆเฟิงจิงเหยาก็ถามว่า: "ว่าแต่ เสื้อผ้าที่ฝ่ายออกแบบกำลังผลิตเป็นอย่างไรบ้าง อีกสองวันบริษัทก็จะเอาออกมาโปรโมทแล้วนะ"

กู้ฉางชิงขมวดคิ้วและตอบ: "น่าจะใกล้เสร็จหมดแล้ว ที่ฉันยังเหลืออีกชุดเดียว คืนนี้แก้สักนิดก็เรียบร้อยหมดละ"

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า: "เหนื่อยหน่อยนะ"

กู้ฉางชิงส่ายหัวพูดสั้นๆว่าอาบน้ำและเดินเข้าห้องอาบน้ำไป

ผ่านไปไม่นานเธออาบน้ำเสร็จออกมาก็ไม่ได้สนใจเฟิงจิงเหยา เดินไปโต๊ะทำงานตั้งหน้าตั้งตาทำงานตัวเองต่อ

เฟิงจิงเหยาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก หยิบชุดนอนและเดินเข้าห้องอาบน้ำ อาบเสร็จออกมาก็ไม่ได้รบกวนเธอ เขาเปิดไวน์แดงและหยิบนิตยสารการเงินไปนั่งอ่านอยู่ที่โซฟาในห้องอย่างสบายๆ

แต่ว่าตัวอักษรในหนังสือไม่เข้าหัวสักตัวเพราะว่าสายตามัวแต่จ้องมองกู้ฉางชิงโดยไม่รู้ตัว

ภายใต้แสงที่นุ่มนวล หลังของกู้ฉางชิงที่ผอมตัวเล็ก ทำให้คนอดใจไม่ไหวที่อยากจะอุ้มมากอดไว้ในอ้อมกอด

เขาจิบไวน์และจ้องมองไปที่กู้ฉางชิงด้วยความมึนมัว

และนึกถึงความสัมพันธ์ช่วงนี้ ทำให้รู้สึกว่าเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

กู้ฉางชิงสังเกตเห็นรู้สึกมีคนจ้องมองอยู่ข้างหลัง ทำให้เธอรู้สึกเกรงไปทั้งตัว แต่เธอก็ปรับตัวได้ไวทำให้ตัวเองไม่สนใจสิ่งรอบข้างและตั้งใจลงมือทำงานต่อไป

ไม่รู้ว่าเธอใช้เวลานานแค่ไหน สุดท้ายชุดสุดท้ายที่เธอทำก็ถือว่าสำเร็จลุล่วง

"เสร็จแล้ว!"

เธออดไม่ได้ที่จะยืดเส้นยืดสาย มองไปที่ผลงานของเธอใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชม

เฟิงจิงเหยาได้ยินเสียงดีใจจึงหันไปมอง

"สมบูรณ์แบบที่สุด"

เขาต้องยอมรับในความสามารถด้านการออกแบบของกู้ฉางชิง

ชุดที่เสร็จแล้วเต็มไปด้วยสีสัน มีความเป็นสามมิติดึงดูดสายตาคนที่สุด

กู้ฉางชิงกำลังฟังคำชมของเขา กำลังจะพูดถ่อมตนแต่เสียงท้องร้อง'จ๊อกจ๊อก'ก็ดังขึ้นก่อน

เสียงดังไม่เบา เธอรับประกันได้เลยว่าเฟิงจิงเหยาต้องได้ยินแน่นอน

ใบหน้าเธอรู้สึกเขินอาย

"เธอหิวหรอ?"

เฟิงจิงเหยาไม่ได้หัวเราะขำเธอและถามเบาๆ

กู้ฉางชิงพยักหน้า

"หิวนิดหน่อย"

มื้อค่ำวันนี้ที่บ้านตระกูลลู่ เธอแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย เมื่อกี้ก็มัวแต่วุ่นกับการแก้งานทำให้ย่อยเร็วกว่าปกติ

เฟิงจิงเหยาไม่พูดอะไรมาก ให้เธอลงไปข้างล่างแล้วเรียกคนรับใช้ทำอาหารให้

กู้ฉางชิงไม่ได้ปฏิเสธ เธอพยักหน้าและเดินออกไป

เมื่อเธอไปถึงห้องครัว คนรับใช้เลิกก็เลิกงานหมดแล้ว

เธอก็ไม่อยากไปรบกวนจึงตัดสินใจจะหาอะไรกินเอง

ทันทีที่เธอเปิดตู้เย็นก็ต้องตะลึง

ข้างในมีแต่อาหารสดทำให้เธอไม่สามารถลงมือทำได้

เธอไม่เชื่อว่าห้องครัวใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีอาหารสำเร็จรูปเลย จึงค้นหาอย่างจริงจังแล้วก็เจอบะหมี่

"โชคดียังมีแก ไม่งั้นคืนนี้ฉันได้หิวทั้งคืนแน่เลย"

เธอกำลังเตรียมจะเทบะหมี่ลงจาน ทันใดนั้นก็คิดได้ว่ายังมีเฟิงจิงเหยาที่อยู่ข้างบน เวลาผ่านไปนานแล้วเขาเองก็น่าจะหิวแล้วแหละมั้ง?

อีกอย่างอยู่ที่บ้านลู่ ฉันก็เห็นเขากินไม่เยอะ

คิดได้เช่นนี้ เธอจึงเดินขึ้นไปถาม

"เฟิงจิงเหยา เธอจะกินอะไรไหม?"

เฟิงจิงเหยาได้ยินเช่นนี้ ใบหน้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“เธอพอกินได้ก็โอเคแล้ว”

ไม่รู้ว่านี่ใช่คำชมของเขาไหม กู้ฉางชิงก็ก้มหน้ากินบะหมี่ในชามต่อ

เพราะว่าหิว เธอกินอย่างมุมมาม

เฟิงจิงเหยาเอาแต่จ้องมองเธอและแกล้งถามว่า: “ปกติเธออยู่บ้านทำอาหารไหม?”

“อืม เมื่อก่อนอยู่บ้านทำเป็นประจำ ฉัน......”

กู้ฉางชิงตอบไปโดยไม่รู้ตัว พูดถึงครึ่งนึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอพูดหลุดออกไป

“เธอทำไม?”

เฟิงจิงเหยาไม่สังเกตเห็นสีหน้าของเธอ จึงถามต่อไป

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้แววตาทั้งคู่มองที่เขารู้สึกกดดันไปทั้งใจ

“ฉัน......ตอนฉันเรียนมหาลัยไม่ชินกับอาหารข้างนอก เพราะงั้นเลยชอบต้มบะหมี่กินเอง”

เฟิงจิงเหยาเห็นท่าทีกระสับกระส่ายของเธอจึงถามอีกว่า: “ทำเป็นแค่บะหมี่หรอ?”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเขาเชื่อไหมทำได้แค่พยักหน้าและตอบว่า: “ใช่แล้วทำเป็นแต่บะหมี่เพราะมันง่ายที่สุดแล้ว”

เฟิงจิงเหยาเห็นเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา

“ต้มบะหมี่เป็นก็ถือว่าเยี่ยมแล้ว เดี๋ยวนี้มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกที่เข้าครัวทำอาหารเป็น”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

คำพูดนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อแล้ว

ในขณะที่เธอก็ก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ของเธอสองสามคำอย่างตั้งใจ

เฟิงจิงเหยาเห็นเธอก้มหน้ากินอาหาร ตาทั้งคู่ก็หรี่ลง

เขาไม่สามารถดูออกได้ว่าเมื่อกี้ผู้คนนี้กังวลเรื่องอะไรราวกับว่ามีอะไรซ่อนอยู่ทำให้เขารู้สึกมีอะไรผิดปกติแต่เขาก็คิดไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ ทำได้เพียงรอสังเกตครั้งต่อไป

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าในใจเขากำลังสงสัยอะไรแต่ว่าการถากถามเมื่อกี้ทำให้เธอรู้สึกผิดและเธอก็กลัวที่จะอยู่กับเฟิงจิงเหยา

ดังนั้นเธอจึงรีบเก็บถ้วย อ้างว่าจะไปทำงานต่อและรีบขึ้นไปข้างบน

เมื่อถึงห้องนอน เธอก็ตบที่หน้าอกตัวเองเบาๆและพูดว่า: “วันนี้เสี่ยงมาก เกือบหลุดพูดออกไปแล้วครั้งหน้าต้องระวังกว่านี้!”