สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 727

“คุณลองคำนวณดู เงินนี้สามารถเหมาคุณได้กี่คืน” เหลิ่งเชียนเสวี่ยยกยิ้มขึ้น

“คืนละห้าพันบาท” เยี่ยเจิ้นถิงคำนวณอย่างจริงจัง “ไม่สิ ต้องหักเงินค่าโทรศัพท์ด้วย ถ้าอย่างนั้นก็จะเป็น 999คืน!”

“ตกลงตามนี้” เหลิ่งเชียนเสวี่ยพูดอย่างเอาแต่ใจ “เริ่มตั้งแต่วันนี้ นายบริการให้ฉันได้แค่คนเดียวเท่านั้น อย่าแตะต้องหญิงอื่นอีก”

“มีข้อกำหนดอะไรอีกไหมครับ” เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง

“เรียกเมื่อไรต้องมาเมื่อนั้น” เหลิ่งเชียนเสวี่ยโยนโทรศัพท์ไปให้ขา “เมมเบอร์ของนายไว้”

“ได้ครับเจ้านาย!” เยี่ยเจิ้นถิงให้เบอร์ตอนที่เป็นหนุ่มขายบริการเมมไว้ในโทรศัพท์ของเหลิ่งเชียนเสวี่ย ตอนที่พิมพ์ชื่อ เขาลังเลไปครู่หนึ่ง และนึกถึงชื่อที่เฟิงเชียนเสวี่ยเคยเมมไว้ตอนนั้น ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’

เขาจึงเมมชื่อเดิมไว้ให้เป็นชื่อที่คุ้นเคย

“ทำไมต้องตั้งเป็นชื่อนี้ด้วย”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงได้คุ้นชื่อนี้นัก

“นี่เป็นชื่อที่คุณเคยตั้งให้ผม” เยี่ยเจิ้นถิงพูดถึงเรื่องในอดีตขึ้นมา “ตอนนั้นผมติดเงินคุณอยู่ก้อนหนึ่ง คุณให้ผมโอนเงินที่ผมหาได้แต่ละคืนไปให้คุณครึ่งหนึ่ง ถือเป็นเงินใช้หนี้”

“ฮ่าๆ ไม่หรอกมั้ง” เหลิ่งเชียนเสวี่ยหัวเราะออกมาเสียงดัง “คืนหนึ่งคุณหาเงินได้เท่าไร ฉันจะไปสนใจเงินเท่านี้ทำไม”

“ตอนนั้นคุณจนมาก...” เยี่ยเจิ้นถิงนึกไปถึงตอนนั้น ในใจก็รู้สึกซับซ้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “เงินแค่ห้าพันบาท คุณก็แทบจะเอาชีวิตของผมแล้ว”

“พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย” เหลิ่งเชียนเสวี่ยเลิกคิ้วขึ้นแสดงออกว่าไม่เชื่อ

“ไม่สำคัญหรอก...” เยี่ยเจิ้นถิงเก็บเช็คใบนั้นไป “ถึงอย่างไรตอนนี้คุณก็มีเงินแล้ว เงินนี้ผมจะเก็บไว้”

“อือ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยพูดอย่างจริงจัง “ถ้าบริการดีฉันจะมีรางวัลให้”

“คุณอยากได้บริการแบบไหน” เยี่ยเจิ้นถิงเข้าไปใกล้เธอ

“ถ้าฉันอยากได้อะไรเดี๋ยวฉันจะบอกเอง” เหลิ่งเชียนเสวี่ยผลักเขาออกไปเบาๆ

“ก็ได้ครับ...”

ในใจของเยี่ยเจิ้นถิงลุกเป็นไฟ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ก็แทบจะบดขยี้เธอให้แหลก

เหลิ่งเชียนเสวี่ยชะลอความเร็วลงและเปิดประทุน

เมื่อก่อนตอนที่เธอยังอยู่ เขาไม่เคยมีความโรแมนติกใดๆ เลย ไม่เคยพาเธอไปชมพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตกดิน

พอเธอไม่อยู่แล้ว เขาจึงมักจะมาดูพระอาทิตย์ขึ้นกับพระอาทิตย์ตกอยู่นับครั้งไม่ถ้วน...

เพราะเวลาที่อยู่คนเดียว เขาถึงจะสามารถคิดถึงเธอได้อย่างเงียบๆ

แต่ทำไมจู่ๆ เธอถึงพาเขามาที่นี่ล่ะ

“สองวันก่อนฉันพบที่นี่โดยบังเอิญ เวลาพระอาทิตย์ขึ้นสวยมาก...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยพูดขึ้นเบาๆ “อีกทั้งวิวตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นมันเคยเกิดขึ้นในฝันของฉันด้วย...”

“คุณเคยฝันถึงที่นี่หรือ” เยี่ยเจิ้นถิงถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยทำหน้าสับสน “สองปีมานี้ฉันมักจะฝันแปลกๆ อยู่ตลอด...”

“ฝันถึงผมบ้างไหม” เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง

“ไม่เคย” เหลิ่งเชียนเสวี่ยหันไปมองเขา “แต่ตอนที่ฉันเห็นคุณ ฉันรู้สึกคุ้นมาก...”

“แสดงว่าในใจของคุณมีผมอยู่น่ะสิ” เยี่ยเจิ้นถิงยื่นมือออกไปลูบผมของเธอเบาๆ “เพียงแค่ลืมไปเท่านั้นเอง...”