สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 737

“ขอโทษครับ ผมมีเรื่องต้องทำจริงๆ คุณไปทานอาหารเช้าเถอะครับ”

พูดจบเฉินเฉินก็ปิดประตู

คุณท่านเยี่ยที่ยืนอยู่หน้าประตูดูมืดมน เขาคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉินเฉินเริ่มผ่อนคลายลงแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า เฉินเฉินยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกแค้นต่อเขา

ความรู้สึกเหินหางนี้ทำให้เขาเศร้ามาก

เฉินเฉินเป็นเหลนที่เขารักที่สุดและเป็นทายาทที่เขาตั้งความหวังไว้สูง เขาใช้เวลามากมาย ในการบ่มเพาะเฉินเฉิน แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่ามัน จะกลายเป็นแบบนี้ในตอนนี้...

และเฉินเฉินก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ตอนนี้เขามีทัศนคติที่ไม่ดีต่อคุณปู่เจิงและคุณปู่จะต้องเสียใจมากแน่ๆ...

"หวี๊ดดด..."

และในเวลานี้ก็มีเสียงดังหึ่งมาจากคอมพิวเตอร์อย่างกะทันหัน แล้วเฉินเฉินก็รีบไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบ

นกพิราบหุ่นยนต์บินไปทางเหนือของภูเขาและร่อนลงบนต้นไม้สูง แล้วกล้องก็หันไปทางประตูวิลล่า

มีผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถพร้อมกับกอดนกอินทรีตัวนั้นไว้และนกอินทรียังคงกระพือปีก ที่บาดเจ็บอยู่ แต่พอโดนผู้หญิงคนนั้นดุไปสองสามคำ มันก็มุดเข้าไปในอ้อมอกของเธอ

ในกล้องจะเห็นเพียงแผ่นหลังอันเรียวบางของผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น เฉินเฉินรู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายถูก...

เฉินเฉินจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตาไม่กระพริบ เขาอยากจะเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นให้ ชัดเจน แต่เธอก็ไม่หันกลับไปมองจนกระทั่งเธอไปถึงประตู จู่ๆเธอก็หยุดและหันมามอง...

เฉินเฉินเบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น

น่าเสียดายที่ปีกของนกอินทรีบังใบหน้าของหญิงสาวไว้...

และผู้หญิงคนนั้นก็เดินอุ้มนกอินทรีเข้าวิลล่าไป จากนั้น บอดี้การ์ดหญิงคนหนึ่งก็หยิบกล้องส่องทางไกลส่องมาทางนี้ราวกับว่าเธอกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่

เพื่อไม่ให้ถูกตรวจพบ คราวนี้เฉินเฉินจึงติดตั้งระบบปกปิดพิกัดบนหุ่นยนต์นกพิราบ

แน่นอนว่านกพิราบหุ่นยนต์ก็ซ่อนตัวอยู่หลังใบไม้หนาทึบและไม่ถูกพบ

บอดี้การ์ดหญิงไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร เธอจึงถือกล้องส่องทางไกลเข้าห้องไปและบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ก็เริ่มยุ่งกับงานของตัวเอง

เฉินเฉินอยากจะทราบความจริง เขาเลยปล่อยให้นกพิราบหุ่นยนต์ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้

เพียงแค่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากวิลล่า กล้องก็จะสามารถจับภาพถ่ายได้

“จะไม่รู้ก็ไม่แปลก ก็นายกับซานเป่าไปเรียนกันแต่เช้า ทุกวันพอยายหรงว่างก็จะฝึกทำเปาหมูน้อย อันที่ทำผิดก็จะเอาให้พวกพี่สาว พี่สาวเหล่านั้นก็อ้วกแตกกันไปหลายครั้งเลย"

ในตอนที่เฉินเฉินกำลังพูด ตาเขาก็จ้องไปที่คอมพิวเตอร์

"งั้นก็แสดงว่า..." หลงหลงนึกขึ้นได้ในทันที "เมื่อกี้ที่ผมชมว่ายายหรงมีพรสวรรค์ เรียนปุ๊บทำได้ปั่บเธอถึงได้อายและบอกว่าเธอเคยล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วนก่อนที่เธอจะประสบความสำเร็จ

ในครั้งนี้"

"อืม สามสิบแปดครั้ง" เฉินเฉินพยักหน้าเบาๆ

"คุณยายหรงตั้งใจจริงๆ" หลงหลงวางอาหารเช้าไว้ตรงหน้าเฉินเฉิน "ต้าเป่า พี่ไม่อยากชิมจริงๆเหรอ"

แล้วเฉินเฉินก็เอื้อมมือไปหยิบเปาหมูน้อย กัดแล้วอุทานว่า "อร่อยจัง ขอบคุณยายหรงแทนฉันด้วย"

หลงหลงขยับปาก ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ต้าเป่า ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้"

“อะไรเหรอ” เฉินเฉินสตั้น

“คุณปู่เจิงและคุณพ่อรักเรามาก ส่วนคุณยายหรงและหมอเหลยก็ปฏิบัติต่อเราเป็นอย่างดี ทำไมพี่ถึงมักจะปฏิเสธตลอด”