สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 165

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเขารู้สึกประหลาดใจ จึงเงยหน้าขึ้นและถามว่า:"แล้วยังไงต่อละ?"

โจวฉือเซินพูดทีละคำ:"คุณคืนหนี้บุญคุณที่ติดเขาหมดแล้วเหรอ?"

"กับประธานโจวเหมือนจะไม่......"

"แล้วหนี้บุญคุณที่คุณติดผมจะคืนเมื่อไหร่"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

คืนคืนคืน คืนให้แม่คุณสิ!

ก่อนหน้านั้นให้เธอคืนเงินก็แล้ว พอมาตอนนี้จะให้เธอคืนหนี้บุญคุณอีก ผู้ชายบ้าคนนี้จะทรมานเธอจนถึงเมื่อไหร่กันแน่?

เมื่อเห็นดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความโกรธที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า โจวฉือเซินถอยหลังก้าวหนึ่ง พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า:"ผมไม่รีบร้อนหรอก คุณค่อยๆ คืนก็ได้"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลงและพูดอย่างเหลือทนว่า:"ตกลงประธานโจวต้องการอะไรกันแน่!ฉันพูดแล้ว หากว่าคุณไม่อยากจะปล่อยฉันไปละก็ สามารถจัดการฉันทีเดียวเลย!"

"ไม่ได้"โจวฉือเซินได้พูด"คุณไม่รู้หรือว่าผมเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจมักจะปล่อยสายเอ็นให้ยาวเพื่อตกปลาที่ใหญ่กว่า ไม่เคยมีเหตุผลสักครั้งที่จะปล่อยเหยื่อลงหมดในคราวเดียว"

"ถ้าเช่นนั้นแล้วก็รบกวนถามหน่อย ประธานโจวต้องการตกอะไรที่ฉันเหรอ?"

โจวฉือเซินยิ้มมุมปากเล็กน้อย ยกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปทางหน้าอกเธอ

หร่วนซิงหว่าน:"......"

เธอนึกได้ก็ใช้แขนทั้งคู่ของเธอปิดที่ตัวเธอเองโดย

เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิดจิตใจของผู้ชายบ้าคนนี้มันสกปรกจริงๆ !

หลังจากที่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่นั้น ขมับของโจวฉือเซินก็กระตุกเล็กน้อย มือก็ได้ชี้ลงไปที่หลังมือของเธอ ดวงตาสีดำนั้นมองลงมา พูดอย่างมีเป้าหมายว่า:"หร่วนซิงหว่าน ของสิ่งนี้ ไม่ช้าก็เร็วเป็นของผมแน่นอน"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วและตบมือเขาออก สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจและการต่อต้าน

เธอพูดว่า:"อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้พูดให้มันชัดเจนมากพอ ระหว่างฉันกับประธานโจวนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องติดต่อกันอีกต่อไป และฉัน ก็ไม่อยากจะเห็นหน้าของประธานโจวอีก หากว่าประธานโจวรู้สึกว่าฉันติดหนี้บุญคุณอะไรกับคุณแล้วอยากให้ฉันคืน คุณยื่นข้อเสนอมาได้เลย ฉันจะพยายามเท่าที่จะ......"

"หร่วนซิงหว่าน อยากให้ชัดเจนหน่อย ไม่ใช่ว่าเรื่องอะไรที่คุณพูดว่าเริ่มก็จะเริ่ม พอคุณพูดว่าจะจบก็จบเลย "

"?"

โจวฉือเซินเปิดประตู มองออกไปข้างนอก แล้วเพ่งมองกลับมาแล้วพูดว่า:"พรุ่งนี้ผมค่อยมาหาคุณอีก"

หลังจากพูดจบ ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบกลับ เขาก็เดินจากไปด้วยขาอันยาวของเขา

หลังจากที่เขาจากไป คนทั้งสามที่อยู่ข้างนอกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และมองไปที่หร่วนซิงหว่านพร้อมกัน แต่เธอกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่หายจากอาการช็อกครั้งนี้

หลังจากที่เพ้ยซานซานได้ให้ผู้หญิงสองคนนั้นเลิกงานแล้ว ถึงจะเดินไปทางหร่วนซิงหว่าน ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า:"ซิงซิง เมื่อตะกี้ฉันได้ฟังผิดหรือเปล่า? ผู้ชายบ้าคนนั้นบอกว่าเขา......พรุ่งนี้จะมาอีก?"

ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเปลือกตากระตุก หันมาพูดด้วยความเศร้าโศกว่า:"น่าจะฟังผิดแล้วแหละ"

คืนนี้ผู้ชายบ้าคนนั้นเป็นบ้าอะไรขึ้นมาจากไหน หลังจากที่พูดคำพูดที่ทำให้งงงันเสร็จ ในที่สุดก็จากไป แต่กลับทิ้งระเบิดขนาดใหญ่ไว้ที่เธอ

เขาเป็นหมาเหรอ

เพ้ยซานซานปลอบโยน:"แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างไรก็ตามพรุ่งนี้พวกเราก็ไม่อยู่แล้ว เขาจะมาก็มา ให้เขานั้นมาก็ไม่เจอเรา"

หร่วนซิงหว่านกลับไม่ดีใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เธอยกมือขึ้น และมองไปที่หลังมือของเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว

นี่จะสื่อถึงอะไร?หรือว่าเขาไม่เอาถ่านขึ้นขั้นที่ขู่ครึ่งหลังชีวิตของงานอาชีพเธอด้วยมือเธอเหรอ?

หร่วนซิงหว่านนึกคิดอยู่เป็นเวลานาน ก็ไม่เข้าใจ

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า:"ดูดี"

หลังจากทำผมเสร็จแล้ว เพ้ยซานซานก็พาหร่วนซิงหว่านไปช้อปปิ้ง และซื้อกระโปรงที่เน้นรูปร่างไปทั่วร่างกายของเธอ

ตั้งแต่ตั้งครรภ์หลังจากนั้น หร่วนซิงหว่านสวมเสื้อผ้าที่หลวมมาก ๆ มาโดยตลอด ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปใส่สไตล์นี้ ไม่มากก็น้อยที่จะรู้สึกไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านได้กล่าว:"ร่วมงานเลี้ยงรุ่นเอง น่าจะไม่ถึงขนาดนั้นหรอก......"

"ทำไมจะไม่ถึงขนาดนั้นละ ซิงซิงฉันจะบอกกับคุณนะ นี่ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของเข้าไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นนะ ถึงแม้ว่าไม่มีงานเลี้ยงรุ่น คุณก็ต้องแต่งตัวดีๆ สิ ไม่ควรสิ้นเปลืองกับความสวยของคุณ"

พนักงานที่อยู่ข้างๆ นั้นก็ได้ถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า :"ผู้หญิงคนนี้เป็นดาราหรือเปล่า ฉันรู้สึกว่าเธอค่อนข้างจะคุ้นเคยนะ"

เพ้ยซานซานหัวเราะ:"คนที่มีรูปร่างสวยงาม ก็มักจะคล้ายกัน"

พนักงานรู้สึกอิจฉาและพูดว่า:"นี่ก็มีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามเกินไปแล้ว สวยกว่าดาราอีก หุ่นก็ดี"

เพ้ยซานซานสะกิดหร่วนซิงหว่านด้วยแขนของเธอ:"เป็นยังไง ฉันพูดถูกใช่ไหม คนสวยก็ควรเดินออกไปให้ทุกคนได้เห็น"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

เพ้ยซานซานได้กล่าว:"เดี๋ยวฉันกลับไปก็จะไปโยนเสื้อผ้าพวกนั้นของคุณทิ้งให้หมด คุณยังจำได้ไหม ก่อนหน้านั้นที่คุณอยู่เซิ่งกวางในตอนนั้นก็มีผู้คนมากมายที่ถามฉัน คุณรู้สึกว่าผู้ชายที่บริษัทนั้นหน้าตาไม่ดีกันทั้งนั้นใช่ไหม ทำให้คุณไม่มีความปรารถนาที่จะแต่งตัว คุณว่าคุณอายุแค่สี่สิบกว่าปีเอง อายุยังน้อย ทำไมถึง......"

หร่วนซิงหว่านถูกเธอบ่นจนน่ากลัว ได้นำเสื้อที่ลองใส่ตะกี้ให้พนักงานหมด:"รบกวนช่วยคิดเงินทั้งหมดให้ฉันด้วยค่ะ"

ระหว่างทางกลับของพวกเธอนั้น พบว่าเบาะเพื่อป้องกันการชนถูกที่อยู่ตรงประตูของข้างบ้านได้นำออกแล้ว และบริเวณโดยรอบก็ถูกกวาดเก็บได้สะอาดมาก เพ้ยซานซานได้พูดว่า:"ข้างบ้านได้ย้ายเข้ามาแล้วหรือเปล่า พวกเราจะไปทักทายหน่อยไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า:"อีกสองสามหลังเถอะ รอเห็นหน้าคนก่อนค่อยว่ากัน"

"ก็จริงอยู่ ไม่เช่นนั้นไปอย่างนี้เลยมันดูบุ่มบ่าม และรู้สึกน่าเขินอาย "