สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 169

หลังจากที่พวกเธอได้กลับไปถึงห้องพิเศษนั้น ทุกคนกินเสร็จกันเกือบหมดแล้ว กำลังนั่งคุยกันอยู่

พอเฉินหว่านลู่เห็นเช่นนี้ ก็ยิ่งพูดอย่างแปลกประหลาดว่า:"เป็นคนงานเยอะจริงๆ ด้วย คนตั้งเยอะแยะรอแต่พวกคุณสองคน คนอย่างเฉิงเว่ยที่เป็นบอสนั้นยังไม่ยุ่งเท่าพวกคุณเลย"

เพ้ยซานซานยังไม่ทันได้ถกเถียงกลับไป เฉิงเว่ยก็ได้พูดขึ้นมาว่า:"ปกติแล้วผมก็ไม่ได้ยุ่ง งานส่วนใหญ่ก็มอบหมายให้คนข้างเป็นคนทำ"

ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ ก่อนที่เฉินหว่านลู่จะตอบสนองได้ ผู้หญิงอีกคนก็ได้หัวเราะออกมาดังๆ

ไม่นานมานี้ เฉินหว่านลู่ยังคงอวดสามีของเธอในฐานะผู้บริหารของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งอยู่เลย ยุ่งทั้งวันเลยจนไม่ได้กลับบ้าน ผู้บริหารแล้วยังไงละ พูดตรงๆ ก็คือทำงานให้คนอื่นนั่นแหละ เฉิงเว่ยสี่ตำลึงปาดพันชั่งตอบได้ตรงจุดและตอบดีไปคำหนึ่ง กำลังหมายถึงใครนั้นมันชัดเจนพอแล้ว

ที่โต๊ะอาหารนั้น คนอื่นๆ ได้ต่างหุบยิ้มเอาไว้ แอบยิ้มอย่างเงียบๆ

เหตุผลที่เฉินหว่านลู่มาร่วมงานเลี้ยงรุ่นในวันนี้นั้น แค่อยากจะอวดว่าเธอในตอนนี้ได้แต่งงานกับสามีที่ร่ำรวยมากแค่ไหนเท่านั้นเอง

แต่นึกไม่ถึงว่า แต่เรื่องไม่เป็นไปตามที่คิดไว้กลับโดนว่ากลับมา

เฉินหว่านลู่นั้นโกรธมาก แต่เฉิงเว่ยก็ไม่ได้ระบุชื่อและนามสกุลว่าหมายถึงเธอ เธอก็โต้ตอบกลับไม่ได้ ทำได้เพียงกัดฟันและกลืนกลับเข้าไป

หลังจากที่จบงานเลี้ยงรุ่นแล้ว ทุกคนก็ต่างเดินจากกันไป

เฉิงเว่ยมองไปทางของเพ้ยซานซานและหร่วนซิงหว่าน:"พอดีว่าผมไม่ได้มีเรื่องอะไร ผมไปพวกคุณไหม"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอย่างมีมารยาท:"ไม่เป็นไร พวกเราได้ขับรถ......"มาอยู่

เพ้ยซานซานรีบตอบทันที:"รถฉันเสียแล้ว!"

หร่วนซิงหว่าน:"?"

เพ้ยซานซานพูดอย่างเอาจริงเอาจังว่า:"ซิงซิงคุณลืมแล้วเหรอ ระหว่างทางตอนมารถก็มีปัญหาตลอด พอดีว่าหลังจากที่จอดที่ชั้นใต้ดินแล้วเครื่องก็ไม่ขยับอีกเลย"

"ทำไมฉันไม่......"

"คุณไม่ได้ขับรถ แน่นอนว่าคุณไม่รู้น่ะสิ!"ขณะที่พูดอยู่ เพ้ยซานซานก็ดึงหร่วนซิงหว่านขึ้นไปในรถของเฉิงเว่ย และได้พูดกับเฉิงเว่ยว่า"ขอบคุณนะ"

เฉิงเว่ยยิ้ม:"ไม่เป็นไร"

เพ้ยซานซานได้เปิดประตูเบาะข้างคนขับ และยัดเยียดหร่วนซิงหว่านเข้าไป:"ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเล็กน้อย อยากนั่งข้างหลังคนเดียว คุณนั่งที่นี่แหละ"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ณ ตอนนี้ เพ้ยซานซานนั้นวางแผนอะไรไว้ หร่วนซิงหว่านชัดเจนจนไม่รู้จะชัดเจนอย่างไรแล้ว

เพียงแต่ว่าเฉิงเว่ยอยู่ หร่วนซิงหว่านไม่อยากปฏิเสธจนออกหน้าออกตาขนาดนั้น หลังจากที่จ้องมองไปที่ซานซานอย่างเงียบๆ เพียงเท่านั้น ก็ได้คาดเข็มขัดนิรภัย

เพ้ยซานซานแกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วร้องเพลงพร้อมกับไปนั่งที่ข้างหลัง

เฉิงเว่ยกล่าวว่า:"พวกคุณพักอยู่ที่ไหน?"

เพ้ยซานซานพูดว่าว่า:"อ่า......พักที่ไหนก็ไม่สำคัญทั้งนั้น ถ้าหากว่าคุณไม่มีเรื่องอะไรละก็ ก็พาพวกเราไปขับเล่นหน่อย พึ่งกินข้าวเสร็จพอดี ให้อาหารย่อยสักหน่อยก็ดีเช่นกัน"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากจะเปิดเผยเธอแล้ว ใครคนไหนย่อยอาหารด้วยการนั่งอยู่ในรถให้อาหารย่อยกัน

เธอได้บอกสถานที่ที่หนึ่งกับเฉิงเว่ย หลังจากนั้นพูดว่า:"รบกวนคุณด้วยนะ ขอบคุณนะ"

เฉิงเว่ยได้ยินแล้วมีความแปลกใจเล็กน้อย:"พวกคุณพักอยู่ที่นี่เหรอ?"

เพ้ยซานซานเข้าหากะทันหัน:"หรือจะบังเอิญว่าคุณก็พักที่นี่เช่นกันเหรอ?"

นี่เรียกว่าอะไร!บุพเพสันนิวาสชัดๆ !

เฉิงเว่ยยิ้มและพยักหน้า:"ไม่ใช่ ผมมีเพื่อนคนหนึ่งพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ ก็พักอยู่ที่นี่"

เพ้ยซานซานมีความเสียดายเล็กน้อย:"เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ เลย"

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอพูดอีกครั้งว่า:"เป็นเพื่อนอะไรของคุณเหรอ?ความสัมพันธ์ดีไหม?เป็นแบบที่ไปมาหาสู่มาหากัน?หากว่าคุณไม่มีเรื่องอะไรละก็......"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

"พวกเราไม่ใช่ว่าคุยกันแล้วเหรอว่าจะลืมโจวฉือเซินผู้ชายบ้าคนนั้นแล้วเริ่มต้นใหม่ เฉิงเว่ยถูกส่งมาต่อหน้าคุณด้วยพระเจ้าอย่างแท้จริง"

"ไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนพูดให้หาผู้ชายที่เจ้าชู้มาทำร้ายซึ่งกันและกันเหรอ ฉันรู้สึกว่าเฉิงเว่ยนั้นก็ไม่เหมือนผู้ชายเจ้าชู้นะ?"

"......"เพ้ยซานซานสำลักในสิ่งที่ตัวเธอเองเคยพูดเป็นครั้งแรก เธอพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ พูดไม่เต็มปากเต็มคำ"นั้นเป็นคำพูดตอนเมา ก็จริงจังไม่ได้หรอกใช่ไหม ฉันรู้สึกจริงๆ ว่าเฉิงเว่ยนั้นไม่เลว หากว่าคุณได้อยู่กับเขาละก็ คงจะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกแน่นอนเลย"

ขณะที่พวกเธอกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก และชายร่างสูงที่เป็นลูกครึ่งก็เดินออกมาจากลิฟต์

เพ้ยซานซานหยุดนิ่งชั่วคราว ดวงตานั้นมองจนไม่ขยับเลย

หลังจากที่ชายคนนั้นออกไป พวกเธอก็ขึ้นลิฟต์ เพ้ยซานซานพูดอย่างเบาว่า:"นี่ ซิงซิง เมื่อตะกี้คุณเห็นหรือยัง หน้าตาหล่อมาก วันนี้มีโชคลาภเรื่องหนุ่มหล่อะไรเหรอเนี่ย ได้เห็นผู้ชายหล่อๆ หลายคนแล้ว "

หร่วนซิงหว่านถามด้วยความรื่นปากว่า:"หลายคน?"

"ก็ใช่น่ะสิ เฉิงเว่ย หนุ่มหล่อลูกครึ่งเมื่อตะกี้ ยังมีโจว......"

เมื่อพูดถึงหลังจากนั้น เพ้ยซานซานก็สำลักและกลืนคำสองคำที่เหลือกลับเข้าไป

โจวฉือเซินผู้ชายคนนั้นบ้าก็บ้าไปหน่อย แต่ใบหน้านั้นสามารถเอาชนะได้

พูดตามตรง แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเฉิงเว่ยจะเยอะแค่ไหน แต่ก็ยังด้อยกว่าโจวฉือเซินเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านอยู่สักครู่จึงจะพูดว่า:"ซานซาน หลังจากสร้างสตูดิโอนี้เสร็จแล้ว พวกเราจ้างดีไซเนอร์อีกคนกันเถอะ"

เพ้ยซานซานตอบสนองไม่ทันอยู่ครู่หนึ่ง:"ห้ะ?ทำไมละ?"

หร่วนซิงหว่านหายใจเข้าลึกๆ ไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี

เธอรู้สึกว่าถ้าตามคำพูดที่โจวฉือเซินพูดตอนเดินจากไปนั้นแล้ว เขาจะยังคงไม่คิดที่จะปล่อยเธอไป หร่วนซิงหว่านก็ไม่รู้ว่าผู้ชายบ้าคนนั้นจะทำเรื่องอะไรออกมาอีก เธอนั้นกลัวว่ามันจะเดือดร้อนเพ้ยซานซาน ถึงได้มีความคิดที่รอหลังจากสตูดิโอเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ค่อยฝากทุกอย่างให้กับเพ้ยซานซานแล้วตัวเองค่อยเดินออกมา