สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 424

หร่วนซิงหว่านคิดว่า หลินซื่อเมื่อเทียบกันเมื่อก่อน ได้รับผลกระทบไม่หนักหนา แต่เมื่อได้ยินโจวฉือเซินพูดอย่างนี้แล้ว จึงรู้ว่า เรื่องของหลินซื่อ ลึกกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก

ดูเหมือนว่าหลินซื่อตอนนี้ สวยแต่รูปแต่ข้างกลวงไปเสียแล้ว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงพูดอีกครั้ง "แต่หลินซื่อเพิ่งร่วมมือกับWilliamไม่ใช่เหรอ นี่เป็นโครงการใหญ่ หลินจื้อหย่วนจะออก ก็ออกไปได้เลยเหรอ?"

โจวฉือเซินพูด "สำหรับหลินจื้อหย่วนแล้ว เรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเหมือนโครงการนั่นแล้ว นี่มันเป็นกลอุบายครั้งสุดท้ายของเขา"

หร่วนซิงหว่านถาม "หมายความว่าอะไรคะ?"

"เพียงแค่โครงการนี้ดำเนินไปตามปกติ ก็จะไม่มีใครสงสัยเรื่องที่หลินซื่อกำลังไปไม่รอด หลินจื้อหย่วนสามารถใช้โอกาสในการร่วมมือกับWilliamในการโอนเงินไปต่างประเทศได้อย่างน่าเชื่อถือด้วย เมื่อแผนของเขาสำเร็จ ก็สามารถออกไปได้เลย ส่วนโครงการนี้สุดท้ายแล้วจะเป็นยังไง เขาไม่สนใจหรอก "

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "ก็หมายความว่า เขาวางแผนที่จะทิ้งความวุ่นวายให้กับWilliam?"

"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ"

"แล้ว......"

เมื่อรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร โจวฉือเซินจึงพูดอย่างสงบว่า "วางใจเถอะ Williamมีแผนของเขา"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านก็เม้มปากและพยักหน้าเบาๆ

ในตอนนี้ที่เธอกำลังจดจ่ออยู่กับความคิดของตัวเอง เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด ว่ามือของชายหนุ่มยกชายเสื้อขึ้นแล้วสอดมือเข้าไปข้างใน

"ใช่ค่ะ ฉันคิดอยู่เสมอว่า......"

หร่วนซิงหว่านพูดมาได้ครึ่งทาง ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นการกระทำของเขา เธอก้มลงมอง สบสายตากับเขา และจ้องเขา

โจวฉือเซินก้มลงไปกัดคอเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "มีอะไรอีกไหม?"

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันจะพูด ปากก็ถูกทาบทับเสียแล้ว

หลังจากจูบมาราธอนเสร็จ โจวฉือเซินจึงจูบระหว่างคิ้วของเธอต่อ "พรุ่งนี้มีอะไรค่อยว่ากัน ผมวิ่งไปไหนไม่ได้อีกแล้ว นะ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขาทำตัวไม่เหมือนคนตลอดทั้งคืน

ท้ายสุดหร่วนซิงหว่านก็เหนื่อยจนผล็อยหลับไปบนหมอน

โจวฉือเซินเอนกายไปจูบยังระหว่างคิ้วของเธอ ก่อนจะห่มผ้าให้ และออกจากห้องไป

โจวฉือเซินยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ก่อนจะโทรศัพท์หาเฉินเป่ย "ช่วงนี้หร่วนซิงหว่านจะพักอยู่ทางนี้ อย่าให้พวกเธอออกมา รอให้ผ่านไปอีกสองสามวันค่อยว่ากัน"

"ครับ"

หลังจากวางสาย โจวฉือเซินมองออกไปดูวิวทิวทัศน์ตอนกลางคืนนอกหน้าต่าง เงียบอยู่ชั่วครู่ จึงต่อสายหาเจียงย่าน "เป็นยังไง?"

เจียงย่านพูด "ยังวุ่นวายอยู่เลย คาดว่าคืนนี้คงไม่สงบสุขนัก แต่Williamนี่อย่างเจ๋งเลย ไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ เลยทำให้มีวิธีจัดการจ้าวเชียนเชียนไม่ให้มีแรงออกไปก่อเรื่องอีก"

โจวฉือเซินพูดอย่างเอื่อยเฉื่อยว่า "หลังจากอุบัติเหตุเครื่องบินตกในปีนั้น หลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้ สองคนนั่นสามารถแย่งชิงเอาหลินซื่อมาจากมือของกลุ่มคนที่ต้องการจะตะครุบเอาไว้ได้ และแก้ไขวิกฤตเกือบจะล้มละลายได้ ก็พอแล้วที่จะเห็นความสามารถของพวกเขา"

"จริง ถ้าไม่ใช่เพราะแผนการร้ายเมื่อ12ปีก่อน หลินซื่อคงไม่มีวันเดินมาถึงจุดนี้หรอก"

"สาเหตุที่เขาถูกทำร้าย ก็เพราะเขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าคนที่เขารักที่สุดจะหักหลังกันได้ และทำให้บ้านของเขาแตกสาแหรกขาด"

คำว่า ‘เขา’ ของโจวฉือเซิน เจียงย่านไม่ต้องคิดก็รู้

ผ่านไปสักพัก เจียงย่านจึงพูดว่า "ถึงแม้ว่าตอนนี้เจียงย่านจะไม่อยู่ในประเทศ แต่เมื่อเขากลับมา เขาจะรู้แน่นอนว่ามีใครบางคนจงใจทำเรื่องนี้"

"ตอนนี้ให้เขาดูแลตัวเองยังยาก เขาไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องตระกูลจ้าวหรอก ถึงแม้เขาจะสืบเจอปัญหาอะไร ก็ไม่ทันการแล้ว"

เจียงย่านพูด "พวกเขาวางแผนนี้มานาน ในที่สุดก็จะได้เริ่มแผนแล้ว"

โจวฉือเซินพูด "ไม่มีข่าวของหร่วนจุนบ้างเหรอ?"

หลังจากที่ลูกน้องออกไปแล้ว โจวจู้นเหนียนถูกคนรับใช้ผลักเข้ามา เมื่อให้ใบหน้าถมึงทึงของคนเป็นพ่อ เขาจึงถามด้วยเสียงอบอุ่นว่า "พ่อ เกิดอะไรขึ้นครับ"

ท่านใหญ่โจวที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด "คนที่ส่งเสียงบันทึกมาให้ฉันเป็นคนคนเดียวกันกับนักข่าวที่เคยแอบเข้าบ้านตระกูลโจวมาก่อน! ไอ้นี่มันกำเริบเสิบสาน! ไม่เห็นฉันในสายตาสักนิด!"

โจวจู้นเหนียนพูด "เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วนะครับ"

"ผ่านไปแล้ว? แกรู้ไหมว่าเพราะไอ้สองเรื่องนี้แหละ ที่ทำให้ฉันได้รับความเดือดร้อน!" สีหน้าของท่านใหญ่โจวดูเย็นชาและโหดเหี้ยม "ถ้าไม่ใช่เพราะมีตระกูลโจวอยู่ที่นี่ โจวซื่อคงกลายเป็นของโจวฉือเซินคนเดียวไปแล้ว!"

โจวจู้นเหนียนลอบถอนใจ "ฉือเซินก็เป็นลูกของพ่อนะครับ ทำไมถึงมีท่าทีเป็นปรปักษ์กับเขาอยู่เสมอ"

ท่านใหญ่โจวหัวเราะเยาะ "คนที่ควบคุมได้ถึงจะเรียกว่าลูกชาย คนที่ควบคุมไม่ได้ ก็เป็นได้แค่ศัตรู"

โจวจู้นเหนียนไม่พูดอะไรอีก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เวินเฉี่ยนก็ถูกคนคุมตัวเข้ามา

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าท่านใหญ่โจว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือสองข้างของเธอกำแน่น ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แม้กระทั่งเปล่งเสียงออกมายังทำไม่ได้

ท่านใหญ่โจวมองขึ้นลง พิจารณาเธอด้วยสองตา "เธอคือเวินเฉี่ยน?"

เธอตอบอย่างติดอ่าง "คือ... ..คือ......"

ท่านใหญ่โจวโยนเครื่องอัดเสียงลงตรงหน้าเธอ "นี่คือของของเธอ?"

เวินเฉี่ยนกัดฟันแน่น ไม่กล้าตอบ ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ท่านใหญ่โจวพูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม "เป็นใบ้หรือหูหนวก? ฉันถาม!"

เวินเฉี่ยนตกใจกลัวจนล้มลงไปกับพื้นทันที เป็นเวลานานกว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ "คือ......เป็นของฉัน......"

ท่านใหญ่โจวหัวเราะเย้ยหยัน ก่อนจะตบโต๊ะอย่างแรง "ใจกล้ามากเลยนะ กล้าที่จะมาหาเรื่องฉัน!"