สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 429

เมื่อออกมาจากพื้นที่ของคอนโดแล้ว หร่วนเฉินถึงจะหยุดเดิน

เขาหันกลับไปมอง มุมปากเม้มเล็กน้อย

ไม่นานนัก เฉินเป่ยก็เดินเข้ามาหา "ประธานโจวบอกว่าคุณหร่วนจะอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน ดังนั้นคุณอย่าไปหาคุณชายน้อยชั่วคราว"

หร่วนเฉินตอบรับ "ผมเข้าใจแล้ว"

ถ้าวันนี้เขารู้ว่าหร่วนซิงหว่านอยู่ที่นี่ วันนี้เขาก็คงไม่มาหรอก

หลังจากที่เฉินเป่ยจากไป มือถือของหร่วนเฉินก็สั่น เมื่อหยิบมาดู ก็เห็นโจวฉือเซินส่งที่อยู่มาให้เขาจริงๆ

ไม่กี่วันมานี้มีเรื่องมาตลอด ลากยาวมาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คืนให้สวี่วาน

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที หร่วนเฉินก็โทรหาสวี่วาน "อยู่บ้านไหม"

สวี่วานพูด "ฉันเพิ่งกลับมา มีอะไร? จริงสิ พรุ่งนี้ฉันจะไปแถวโรงเรียนนายพอดี สะดวกให้ฉันไปเอาหูฟังที่นายไหม?"

"ไม่ต้อง ผมจะเอาไปให้คุณตอนนี้แหละ"

สวี่วาน "?"

ไม่รอให้เธอปฏิเสธ โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไป

อีกด้าน สวี่วานมองไปยังหน้าจอที่มืดสนิท อดไม่ได้ที่จะเบิกตาโต เจ้าเด็กนี่คงไม่มาที่นี่หรอก?

สวี่วานรีบวางโทรศัพท์และไก่ทอดในมือ ก่อนจะวิ่งเข้าไปส่องกระจกในห้องน้ำ นี่สวมอะไรอยู่?

เมื่อกี้เธอกลับมาก็ลบเครื่องสำอาง อาบน้ำ แล้วก็เปลี่ยนเป็นชุดนอน

สวี่วานออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะเข้าไปในห้องนอน หากระโปรงมาเปลี่ยน ก่อนจะมานั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง และรีบแต่งหน้าให้วุ่น

หลังจากผ่านไปกว่า40นาที ในที่สุดเธอก็เรียบร้อย ยังไม่ทันจะได้ถอนหายใจ เสียงกริ่งตรงประตูก็ดังขึ้น

สวี่วานคิดว่าไก่ทอดที่เธอสั่งมาถึงแล้ว จึงรีบวิ่งเท้าเปล่าออกไป "มาแล้วค่ะ มาแล้ว......"

ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอก็ตกตะลึงเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างนอกประตูนั่น

หร่วนเฉินพูด "ขอเข้าไปได้ไหม?"

สวี่วานขยับไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างไม่รู้สึกตัว ให้เขามีที่วางเข้ามาข้างในห้อง

ไม่สิ เธอคิดว่าที่เอามาให้ คือมาส่งล่างตึก แล้วเธอจะลงไปเอา นี่เขารู้ที่อยู่บ้านเธอได้ยังไงกัน?

หร่วนเฉินเดินผ่านเธอ ก่อนจะเดินไปยังห้องรับแขก

หลังจากที่เขาหยุดเดิน สวี่วานก็นึกขึ้นมาได้ว่า บนโต๊ะอาหารยังคงระเกะระกะ ยังไม่ได้ทำความสะอาดดี เธอปิดประตูก่อนจะรีบเดินไปเก็บขยะ พลางหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดว่า "วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้กินอะไร ก็เลย......"

มุมปากของหร่วนเฉินโค้งขึ้นอย่างไร้ร่องรอย "ไม่กินต่อเหรอ"

"หืม?"

ดวงตาของหร่วนเฉินมองลงไปที่กล่องไก่ทอด และพูดต่อ "ยังเหลืออีกเยอะเลย"

สวี่วานก้มลงมอง รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย "ไม่......ไม่กินแล้ว ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากกิน ก็แค่กินแก้อยากอาหารหนะ ฉันกินเสร็จแล้วละ"

หลังจากที่สวี่วานพูดจบ เธอก็รีบทำความสะอาดโต๊ะอย่างเร็ว เมื่อมองไปยังไก่ทอดในมือ สุดท้ายก็ตัดสินใจทิ้งไม่ได้ ฉวยโอกาสตอนที่หร่วนเฉินไม่สนใจ เก็บมันเอาไว้ในตู้เย็น

เมื่อเธอจัดการอะไรเสร็จ จึงออกมา เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้รินน้ำให้หร่วนเฉิน จึงพูดขึ้นมาว่า "นายอยากดื่มอะไรไหม?"

"อะไรก็ได้"

สวี่วานมองไปยังตู้เย็น ก่อนจะหยิบเครื่องดื่มขวดหนึ่งมาให้เขา "อันนี้ได้ไหม?"

หร่วนเฉินพยักหน้า ก่อนจะหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้เธอทันที

สวี่วานยื่นมือไปรับ แต่เมื่อปลายนิ้วแตะฝ่ามือของเขา เธอกลับอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

เธอพูด "นายเป็นไข้เหรอ ทำไมตัวร้อนจัง?"

หร่วนเฉินพูด "เปล่า ก็แค่ร้อนใน"

สวี่วาน "......"

เธอกระแอมไอ ก่อนจะหยิบหูฟังกลับมา แล้ววางไว้บนโต๊ะอาหาร

ทันใด ทั่วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

สวี่วานอ้าปาก แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ก็เลยยอมแพ้

หร่วนเฉินดึงมือของเขากลับมา "ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อน คุณรีบพักผ่อนเถอะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น สวี่วานก็พยักหน้าเกือบจะทันที "โอเค นายกลับดีๆนะ"

"ผมกลัวว่าคุณจะกินไม่พอ"

สวี่วาน "......"

เธอสำลักอีกครั้ง

ดูสิ นี่เราทิ้งภาพความประทับใจที่ไม่ดีเท่าไหร่ให้เจ้าเด็กนี่เสียแล้ว

สวี่วานต้องการจะไปหยิบเครื่องดื่ม แต่กลับพบว่าเธอดื่มของตัวเองหมดไปเสียแล้ว

ในขณะนั้นเอง หร่วนเฉินก็ได้เปิดกระป๋องเครื่องดื่มของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วดันให้เธอไป

"ขอบคุณนะ"

สวี่วานพยักหน้า ก่อนจะดื่มอย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกสบายขึ้นมาก

ผ่านไปไม่กี่วินาที สวี่วานจึงรีบพูดว่า "นี่นายรู้ที่อยู่บ้านฉันได้ยังไง?"

หร่วนเฉินพูดด้วยเสียงที่สงบ "โจวฉือเซินให้ผมมา"

สวี่วานแอบกัดฟันตัวเอง ไอ้พ่อค้าหน้าเลือดไร้ความดี

หร่วนเฉินมองดูเวลา "คุณกินต่อเถอะ ผมกลับก่อนนะ"

สวี่วานพูด "กลับดีๆนะ"

"อืม ถึงแล้วผมจะส่งข้อความหา"

"นั่นก็......"

หร่วนเฉินลุกขึ้น "ไปละ"

สวี่วานไปส่งเขาที่หน้าประตู ก่อนจะโบกมือไปทางเขา "บ๊ายบาย"

หร่วนเฉินพยักหน้า "ฝันดีครับ"

เมื่อปิดประตู สวี่วานก็กลับมายังโต๊ะกินข้าวอีกครั้ง เธอมองเครื่องดื่มที่เธอดื่มไปเกือบครึ่งตรงหน้า สิ่งที่เข้ามาในความคิด คือมือที่เห็นข้อกระดูกชัดเจน เปิดกระป๋องเครื่องดื่มให้เธอ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สวี่วานก็รีบส่ายหัว ก่อนจะโยนความคิดไร้สาระนี้ ออกไปจากจิตใจของตัวเอง

อีกฝ่ายยังเป็นนักศึกษา อายุเพิ่งจะ19ปีเอง นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ