สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 428

เมื่อหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินกลับไป นอกจากภาพวาดที่พนักงานทางนิทรรศการศิลปะส่งมาให้แล้ว ยังมีเสื้อผ้าของหร่วนซิงหว่านไม่น้อยที่หลินหนานให้คนไปขนมาให้

เธอมองไปยังตู้เสื้อผ้าที่แน่นขนัด ก่อนจะกันมามองอย่างเหลือเชื่อ "ฉันอยู่ไม่กี่วัน นี่มันเยอะเกินไปแล้วนะคะ"

โจวฉือเซินเหล่ตามอง "เยอะเหรอ? ผมรู้สึกว่ามันน้อยไป"

หร่วนซิงหว่าน "......"

บ้าไปแล้วเหรอ

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะพูดอย่างสบายๆ ว่า "คุณอยู่ไม่กี่วัน แล้วหลังจากนี้จะไม่มาแล้วเหรอ"

หร่วนซิงหว่านงุนงงเมื่อถูกเขาถามอย่างนี้ เธอนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า "นั่นก็......ไม่ใช่"

"ก็แค่นี้เองนะ?"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก เถียงเขาไม่ได้เลย

เธอเข้าไปในครัว ก่อนจะเอาของที่เธอซื้อจากซูเปอร์มาร์เก็ตไปใส่ในตู้เย็น

ในไม่ช้าตู้เย็นที่ว่างเปล่าก็ถูกเติมเต็มจนแน่นเอี๊ยด

มีความรู้สึกเหมือนเป็นบ้าน

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ หร่วนซิงหว่านก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่กลับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

มันค่อนข้างที่จะดูอบอุ่น

ในตอนนี้เอง ที่โจวฉือเซินตรงเข้ามากอดเธอจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว คางของเขาเกยอยู่บนไหล่ของเธอ "ไม่ต้องกลับตระกูลหลินหรอก อยู่ที่นี่นะ?"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากพูด "แต่ว่าฉันยังไม่......" ยังสืบไม่เจอ

"คุณทำได้ดีมากแล้ว ตอนนี้หลินซื่อมีสถานการณ์แบบนี้ คุณงามความดีของคุณช่างใหญ่หลวงมาก"

จะให้เธอเชื่อได้ยังไง

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเล็กน้อย "ใช่สิ ผมโกหกคุณแล้วจะได้อะไรละ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถ้าคุณยังมีจิตใจที่ดี ก็ไม่ควรพูดแบบนี้"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด อีกไม่นานใกล้จะถึงวันครบรอบของหลินซื่อ เธอมีลางสังหรณ์ ว่ามันจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน

อีกอย่าง ตอนนี้เธอได้รับทรัพย์สมบัติส่วนหนึ่งของหลินซื่อจากหลินจื้อหย่วนมาแล้ว ดังนั้นมารอบนี้จึงไม่ได้ไม่มีอะไรเลย

ส่วนห้องทำงานของหลินจื้อหย่วน แน่นอนว่าเธอเข้าไปไม่ได้ ก่อนหน้ามันถูกล็อกไว้ ตอนนี้มีหลินจืออี้ที่คอยจับจุดอ่อนของเธอเอาไว้

ในเมื่อเข้าห้องทำงานไม่ได้ ก็ค้นหาของที่มีประโยชน์อะไรไม่ได้เลย คงไร้ความหมายสำหรับเธอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงถามว่า "ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการค่ะ รอให้ฉันจัดการเสร็จก่อน ฉันก็จะย้ายออกจากตระกูลหลิน"

โจวฉือเซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "เรื่องอะไร?"

หร่วนซิงหว่านหายใจไม่ออกเมื่อถูกเขากอดอยู่อย่างนี้ เธอเอามือของเขาออกไป ก่อนจะพูด "หลินจื้อหย่วนสัญญากับฉันไว้ว่าจะให้หลินจืออี้ขอโทษเสี่ยวเฉิน ตอนนี้หลินจื้อหย่วนไม่อยู่ หลินจืออี้จะต้องกลืนคำพูดของตัวเองแน่ ดังนั้นฉันจะรอให้เขากลับมาค่ะ"

โจวฉือเซินดีดหน้าผากของเธอ "คุณเอาเรื่องไม่สำคัญเหล่านี้มาถือเป็นจริงเป็นจัง"

"ไม่สำคัญยังไงคะ เสี่ยวเฉินเป็นน้องชายของฉัน ฉันต้องปกป้องน้องมันแน่นอนอยู่แล้ว"

"แล้วเมื่อไหร่คุณจะปกป้องผม?"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณอยากให้ฉันปกป้อง?"

โจวฉือเซินพูดอย่างจริงจัง "ตอนกลางคืนผมนอนคนเดียวไม่หลับ ต้องให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน ถือโอกาสหยิบมีดทำครัวข้างกายขึ้นมา

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินยกยิ้ม เขาก้มหัวลงไปจูบเธอที่แก้มอย่างเร็ว ก่อนที่ขายาวของเขาจะก้าวออกจากห้องครัวไป

เวลาต่อมา หร่วนซิงหว่านทำกับข้าวสองสามอย่างอยู่ในครัว

ในระหว่างนั้น โจวฉือเซินถามเธอว่าต้องการให้ช่วยไหมแต่ก็ถูกหร่วนซิงหว่านไล่ออกไป

เธอเห็นว่าที่นี่มีชามและตะเกียบไม่เยอะนัก

ทานข้าวเสร็จ ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

นานแล้วที่หร่วนซิงหว่านไม่ได้กินเยอะขนาดนี้ เธอรู้สึกอิ่มเล็กน้อย หลังจากล้างจานเสร็จ เธอจึงพูดกับโจวฉือเซิน "โจวฉือเซิน ฉันอยากลงไปเดินเล่น คุณไปไหม"

โจวฉือเซินมองเวลา "อีก5นาทีผมจะมีประชุมทางโทรศัพท์ คุณลงไปก่อนเลย เสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปหา"

"ค่ะ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านหันมามอง ก็เห็นโจวฉือเซินยืนอยู่ไม่ไกล

ขายาวของโจวฉือเซินก้าวเดินมาหา ก่อนจะมองไปยังหร่วนเฉิน "ส่งที่อยู่ไปให้นายแล้ว ไปหาเองเถอะ"

นานทีเดียว กว่าที่หร่วนเฉินจะเปิดปากพูด "......อืม"

หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง หร่วนเฉินก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า "ผมมีธุระ ขอตัวไปก่อนนะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "อืม"

หลังจากที่หร่วนเฉินจากไป หร่วนซิงหว่านก็เก็บสายตากลับมา ก่อนจะถามโจวฉือเซิน "เขาตามหาสวี่วานทำไมคะ?"

โจวฉือเซินมองลงไปที่เธอ "คุณว่าไงละ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไม่ เสี่ยวเฉินเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ถึงกับต้องไปหาบ้านของสวี่วานเลย

หร่วนซิงหว่านพูดอีกว่า "เพราะเรื่องนี้ เขาเลยต้องมาหาคุณโดยเฉพาะ"

มือข้างหนึ่งของโจวฉือเซินสอดเข้าที่กระเป๋ากางเกง "ไม่ใช่ว่าคุณเข้าใจน้องชายมากเหรอ ดูไม่ออกหรือไงว่าเขาอาย? มาหาผมก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ"

หร่วนซิงหว่านกระซิบเสียงเบา "ถ้ารู้ว่าเขาอาย เมื่อกี้ฉันก็คงไม่ถามเยอะหรอก"

อีกมือหนึ่งของโจวฉือเซินจับมือเธอเอาไว้ "โอเค ยังจะเดินเล่นอยู่ไหม ถ้าไม่ก็กลับบ้านกันเถอะ"

"เอ๊ะ โจวฉือเซิน ฉันขอถามอะไรคุณหน่อย"

"ว่ามาสิ"

"คุณคิดว่า เป็นไปได้ไหมที่สวี่วานจะชอบคนที่อายุน้อยกว่าเธอ?"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "น้อย?"

หร่วนซิงหว่านจ้องเขา "อายุน้อย!"

มุมปากของโจวฉือเซินเผยเป็นรอยยิ้ม "ไม่แน่ใจ เดี๋ยววันไหนผมจะลองถาม"

"อย่าอย่า ไม่ต้องถึงขนาดนั้น คุณถามเดี๋ยวก็ความแตกพอดี!"