สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 427

ช่วงนี้หร่วนซิงหว่านใช้พลังงานทั้งหมดของเธอกับจ้าวเชียนเชียน เธอไม่ได้สนใจสองคนนี้เลยจริงๆ

แต่จ้าวเชียนเชียนกับกรรมการสองคนนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ถ้าเรื่องนี้ใหญ่ขึ้นอีกละก็ หลี่เฟิงกับเวินเฉี่ยนก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

ในตอนนี้เอง Danielที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ก็พูดขึ้นว่า "คุณหร่วนก็มา?"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา พยักหน้ายิ้มน้อยๆ

Danielพูด "ผมได้ยินเรื่องเมื่อคืนหมดแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับคุณหร่วน"

"แสดงความยินดีฉันเรื่องอะไรคะ?"

"จ้าวเชียนเชียนวางแผนใส่ร้ายคุณหร่วน ตอนนี้ข่าวอื้อฉาวเมื่อหลายปีก่อนได้รับการเปิดเผย พูดได้ว่าเป็นกงกรรมกงเกวียนแท้ๆ"

เพ้ยซานซานที่กำลังฟังอยู่อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า "ดูท่าคุณจะเชื่อพุทธศาสนาจริงๆนะ รู้จักกงกรรมกงเกวียนอีก"

Daniel "......"

หร่วนซิงหว่านกลั้นยิ้มมุมปาก เธอใช้แรงอย่างมากถึงจะกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้หลุดออกมาได้

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาอีก "ฉันอยากถามอยู่พอดีเลยค่ะ เรื่องเมื่อคืนมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณไหม?"

Danielไม่เข้าใจ "กับพวกเรา?"

"แม่ของจ้าวเชียนเชียนไม่ใช่โจวฉือเซินที่หามา ฉันคิดว่า นอกจากเขาแล้ว คนที่จะช่วยฉัน ก็มีเพียงแค่คุณ"

Daniel "ผมดีใจมากที่คุณหร่วนไว้วางใจผม แต่น่าเสียดาย ที่ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน"

หร่วนซิงหว่านไม่เชื่อ "เหรอคะ?"

Danielกระแอมไอ ก่อนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "คุณหร่วนมากคนเดียวเหรอครับ?"

"ฉันมากับโจวฉือเซินค่ะ เขาน่าจะมีธุระ เลยออกไป เดี๋ยวก็คงกลับมา"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ ขายาวของโจวฉือเซินเดินมาหาเธอ ข้างหลังเขายังมีเจ้าหน้าที่ของนิทรรศการศิลปะสองคน โดยพวกเขาถือภาพวาดภาพหนึ่งที่ห่อด้วยกระดาษน้ำมันมาด้วย

หร่วนซิงหว่านสงสัย "นี่คือ......"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบ "เป็นภาพวาดที่คุณชอบเมื่อหลายปีก่อนไม่ใช่เหรอ"

เขาพูดพลางเอนกายเข้าไปใกล้หูเธอแล้วพูดว่า "เอากลับไปด้วย แล้วก็คิดถึงฉากที่มาเดทกับคนที่แอบชอบให้สมใจเลยนะครับ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ฮึ ไอ้ผู้ชายคนนี้มันไร้ยางอายจริง!

เพ้ยซานซานมองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอยากจะตบปากตัวเองจริง จะมาอวดความหวานอะไรกันตรงนี้

เมื่อดูนิทรรศการเสร็จ ก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว

หร่วนซิงหว่านกำลังจะไปซื้อของใช้พอดี เธอจึงลากเพ้ยซานซานไปเดินซื้อของด้วยกันเสียเลย

โจวฉือเซินและDanielเดินตามหลังพวกเธออยู่ไม่ไกล

Danielพูด "คิดไม่ถึงเลยว่าประธานโจวจะมีด้านที่เข้าถึงได้ง่ายอย่างนี้นะครับ"

โจวฉือเซินสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เรื่องอื่นคุณก็คิดเยอะอยู่"

"ประธานโจว......"

"ผมไม่สนหรอกว่าคุณมีเจตนาเข้าหาหร่วนซิงหว่านหรือยังไง แต่ถ้าคุณเอาเฉิงเว่ยมาปรากฏตัวหน้าเธออีกหนึ่งครั้งละก็ อย่าโทษที่ฉันจะบอกเรื่องทุกอย่างกับเธอแล้วกัน"

Danielหัวเราะแห้ง "ประธานโจวพูดเรื่องตลกอะไรกันครับ เรื่องเมื่อวานก็แค่อุบัติเหตุ"

"คุณจะพูดอะไรก็พูดเถอะ"

ในเมื่อคุยมาจนถึงเรื่องนี้แล้ว Danielก็ถือโอกาสถามเขาไปเสียเลย "อันที่จริง ผมสงสัยมาตลอด ทำไมประธานโจวถึงช่วยเราปิดบังเรื่องนี้?"

โจวฉือเซินแค่นหัวเราะ "ตอนนี้คุณคิดมากเชียวนะ"

ยังดี ยังดี

หร่วนซิงหว่านพูด "นมเปรี้ยวนี่ซื้อ1แถม1 เธอก็เอาไปหนึ่งกล่องเถอะ?"

เพ้ยซานซานรีบพยักหน้า "โอเคจ้า"

คอนโดที่โจวฉือเซินอาศัยอยู่ แม้ว่าของส่วนใหญ่จะเสร็จสมบูรณ์ แต่ในตู้เย็นกลับว่างเปล่า

พอดีที่ช่วงนี้หร่วนซิงหว่านไม่ได้ยุ่ง และเธอก็ไม่ได้ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองมานานแล้ว เธอจึงซื้อวัตถุดิบมาไม่น้อยเลยทีเดียว

เพ้ยซานซานมองตาปริบๆ "คิดถึงวันเวลาที่ได้อยู่กับเธอจังเลย ฉันกินอาหารเดลิเวอรี่มานานมากแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันจำได้ว่าคุณDanielทำอาหารเป็นนี่?"

ใช่ ก่อนหน้ายังมาขอยืมซีอิ้วเธออยู่เลย

เพ้ยซานซานหัวเราะเฮอๆ "เขาทำอาหาร? ทำอาหารกระป๋องเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "พวกเธอนี่ คบกันหรือแค่เป็น ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือละ"

เมื่อเพ้ยซานซานพูดถึงเรื่องนี้ ก็รู้สึกว่าไม่แน่ใจเหมือนกัน

สิ่งที่Danielเคยบอกกับเธอก่อนหน้านี้ ก็คือเขาแค่ขอให้เธอแสดงละครตบตบกับเขา เพื่อที่คนของหลินจื้อหย่วนจะได้เชื่อว่า เหตุผลที่เขามาเปิดห้องเปียโนถัดจากสตูดิโอของพวกเธอ ก็คือเพราะเธอ เพ้ยซานซาน

แต่หลายต่อหลายครั้ง ที่ไม่มีคนดู เขาก็ยังคงแสดงละครต่อไป

มันทำให้เธอไม่รู้อยู่บ่อยๆ ว่านี่คือของจริงหรือของปลอมกันแน่

เพ้ยซานซานโบกมือ "ช่างเถอะ พูดถึงเขาแล้วน่ารำคาญ กินอีกสองกระป๋องดีกว่า"

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองอาหารในรถเข็น ก่อนจะเลิกคิ้ว "หรือไม่ก็ เย็นนี้เธอกลับไปกับฉัน ฉันจะทำอาหารให้กินดีไหม?"

เพ้ยซานซานหันกลับไปมองหร่วนซิงหว่าน "อย่าเลย ฉันยังต้องการมีชีวิตมากกว่าอยากกินอาหารที่เธอทำนะ มันยากที่พวกเธอจะได้อยู่ด้วยกัน ฉันไม่ไปเป็นก้างขวางคอหรอก"