สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 426

เมื่อหร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา แสงแดดข้างนอกก็แยงตาเสียแล้ว

เธอพลิกกาย หรี่ตาควานหาโทรศัพท์

หลังจากดูเวลาเสร็จ เธอก็กระเด้งตัวนั่งขึ้นมา ทำไมถึง10โมงกว่าแล้ว!

นาฬิกาปลุก มันไม่ปลุก!

หร่วนซิงหว่านลงมาจากเตียงอย่างรีบเร่ง เมื่อเปิดประตูออกมา ก็เห็นโจวฉ์อเซินถือถุงใบหนึ่งเดินมาทางเธอ "ตื่นแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างหงุดหงิด "คุณตื่นตอนไหน ทำไมไม่ปลุกฉันละ?"

"ผมเห็นคุณกำลังหลับลึก ก็เลยให้นอนต่ออีกหน่อย"

"แต่ฉันสายแล้วนะ!"

โจวฉือเซินพูด "วันนี้คุณหยุดไม่ใช่เหรอ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ทันใดเธอก็สงบลง

คงใช่แหละนะ

วันนี้วันอาทิตย์นี่

ช่วงนี้ทำงานติดต่อกันเป็นเวลานาน เกือบจะทุกวันที่ต้องไปสตูดิโอ เธอเกือบลืมว่ายังมีวันอาทิตย์นี่อยู่ด้วย

หร่วนซิงหว่านหาวหวอด พลางเดินกลับห้องนอน "ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปนอนอีกสักพัก"

โจวฉือเซินโอบเอวเธอจากทางด้านหลัง "ไม่ต้องนอนแล้ว กว่าจะได้หยุดบ้าง ไปเดท?"

หร่วนซิงหว่านหันกายกลับมา "ไปดูหนังอีกเหรอ?"

โจวฉือเซิน "......"

เมื่อเห็นเช่นนี้ มุมปากของหร่วนซิงหว่านก็เผยยิ้มมุมปาก อารมณ์เธอดีมาก อาการง่วงนอนก็หายไป เธอรับถุงที่ใส่ผ้าจากมือของเขามา ก่อนจะเข้าไปในห้องนอน

แต่เมื่อเธอจะเริ่มเปลี่ยนชุด ประตูก็ถูกเปิดออก

หร่วนซิงหว่านรีบนำเสื้อผ้ามาปิดบังหน้าอกเอาไว้ ก่อนจะพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "เข้ามา ไม่เคาะประตูเหรอ?"

โจวฉือเซินพูด "ถ้าคุณรู้สึกว่าเสียเปรียบ ผมให้คุณดูของผมคืนได้นะ"

เขาพูดพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอรีบพูด "หยุดเลย หยุด!"

หร่วนซิงหว่านหันหลังให้เขา ต้องการที่จะรีบใส่เสื้อผ้าให้ดี

แต่ไม่รู้ว่าทำไม กระดุมของเสื้อชั้นในก็ราวกับเป็นศัตรูกับเธอ ทำอย่างไรก็ติดไม่ได้

ในตอนนี้เอง เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มดังขึ้นมา "ให้ช่วยไหม"

หร่วนซิงหว่านยอมแพ้ เธอไม่ดิ้นรนอีก

หูของเธอแดงก่ำ "เร็วสิ!"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว ยกมือขึ้นติดกระดุมเสื้อชั้นในของเธออย่างง่ายดาย

ไม่รอให้เขาทำอะไรต่อ หร่วนซิงหว่านก็วิ่งออกไปจากเขา ก่อนจะสวมใส่เสื้อผ้าทันที

หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงพูด "พวกเราจะไปไหนกัน?"

"นิทรรศการศิลปะ"

"เริ่มกี่โมงคะ?"

โจวฉือเซินมองเวลา "ทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วค่อยไปก็ยังทัน"

เมื่อหร่วนซิงหว่านไปอาบน้ำ โทรศัพท์ที่โจวฉือเซินโยนลงไปบนโซฟาก็ส่งเสียง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะออกจากห้องนอนมารับสาย "พูดมา"

"ประธานโจวครับ ท่านประธานกับเวินเฉี่ยนเจอหน้ากันแล้ว แต่ว่าเวินเฉี่ยนไม่ยอมรับว่าเธอทำเรื่องเหล่านั้นลงไป แล้วยังเอาเรื่องทุกอย่างโยนไปให้เซ่หรง หลินจืออี้ แล้วก็จ้าวเชียนเชียนด้วยครับ"

โจวฉือเซินยิ้มหยัน ราวกับไม่แปลกใจ

คนปลายสายยังคงพูดต่อ "เดิมทีท่านประธานต้องการให้คนนำเวินเฉี่ยนไปจัดการ แต่ว่า......"

"แต่ว่าอะไร?"

"ถูกคุณชายใหญ่ขวางไว้ก่อนครับ"

โจวฉือเซินส่งเสียงตอบรับในลำคอ "เข้าใจแล้ว"

เพ้ยซานซานวิ่งเข้ามาหา "ซิงซิง ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าเธอก็จะมาดูงานแสดงภาพวาดนี่ด้วย ฉันก็จะนัดเธอมาดูด้วยกัน แต่คิดว่าวันนี้เธอคงจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านเสียอีก"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้ง "ตัดสินใจกะทันหันหนะ เธอ......มาด้วยกันกับDanielเหรอ?"

เพ้ยซานซานมองไปข้างหลัง อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก "ใช่ แค่เข้ามาก็ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว ในเมื่อยุ่งขนาดนั้นก็อย่ารับปากว่าจะมาด้วยกันดีกว่าอีก มาแล้วก็มักจะหายหัว"

นิ่งไปชั่วครู่ เพ้ยซานซานก็พูดอีกว่า "นี่ เธอยังจำตอนที่เราโดดเรียนตอนปีสาม และออกไปดูนิทรรศการศิลปะกันได้ไหม มีภาพวาดที่ฉันจำได้ว่าเธอชอบตอนนั้นด้วย ฉันเห็นมันอีกครั้งเมื่อตะกี้นี้เอง"

ทันทีที่เพ้ยซานซานพูดจบ เสียงของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆก็ดังขึ้นฉับพลัน "โดดเรียน?"

เพ้ยซานซานหันศีรษะมาอย่างเร็ว "ประธานโจวก็อยู่?"

หร่วนซิงหว่านกระแอมไอ เธอคิดที่จะลากเพ้ยซานซานไป ทว่าคนที่เธอคิดจะลากออกมากลับไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามบอกใบ้เป็นนัย

เธอยักไหล่ "โดดเรียนมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ยังผิดกฎหมายเหรอ?"

โจวฉือเซินหัวเราะทันทีเมื่อได้ยิน "ผมก็แค่ถาม แล้วนอกจากพวกคุณ ยังมีใครอีกไหม?"

"โดดเรียนคนยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่ ก็จะถูกพบได้ยากขึ้นสิคะ ใครเขาโดดเรียนแล้วไปเป็นกลุ่มบ้างละ?" เพ้ยซานซานพูด เสียงเริ่มเบาลง อดไม่ได้ที่จะลูบคอตัวเอง เธอกระซิบถามหร่วนซิงหว่าน "ประธานโจวเป็นอะไรไป ฉันรู้สึกว่าแปลก......"

หร่วนซิงหว่านแทบอยากจะมุดดินหนี

เธอเพียงแค่อยากจะแกล้งไอ้ผู้ชายคนนี้

จะไปรู้ได้ยังไงว่าจะเสียหน้าเร็วขนาดนี้

โจวฉือเซินพูด "ผมมีธุระต้องออกไปทำหน่อย แล้วจะรีบกลับมานะ"

เมื่อเขาออกไปแล้ว เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่ทำเสียงกระดกลิ้น "ผู้ชายก็นิสัยเสียเหมือนกันหมด ให้พวกเขาไปเดินเล่นเป็นเพื่อน ก็มักจะหาข้ออ้างออกไป"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอีกครั้ง กำลังคิดว่าคงจะดีกว่าถ้าได้นอนอยู่บ้าน

เพ้ยซานซานถอนสายตาออกมา และมองมาที่เธอ "จริงสิ ซิงซิง วันนี้ตอนเช้าคนที่ชื่อหลี่เฟิงโทรมาหาฉันด้วย"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "เขาโทรหาเธอ?"

"ใช่ เหมือนว่าจะพูดถึงเรื่องร่วมมือกันอะไรสักอย่าง ฉันรู้สึกว่าเขาป่วยจิต ก็เลยวางไป"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก "น่าจะเพราะฉันไม่สนใจเขา ก็เลยเบนเข็มไปทางเธอ"

เพ้ยซานซานพูด "แต่ว่าทำไมเขาถึงหยุดทะเลาะกับเวินเฉี่ยน ฉันยังรอดูตอนต่อไปอยู่เลย"