สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 433

ตอนกลางคืน เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับถึงบ้านตระกูลหลิน หลินจื้อหย่วนกำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือ

เธอเดินไปเคาะประตูและได้ยินเสียงของหลินจื้อหย่วนดังขึ้นว่า "เข้ามาได้"

เมื่อมองไปเห็นหร่วนซิงหว่าน หลินจื้อหย่วนจึงได้พูดขึ้นว่า "ทำไมเหรอ ไม่พอใจกับคำขอโทษในวันนี้หรือไง?"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "คุณหลินไม่ได้เดินทางไปสักหน่อย ฉันไม่อาจบอกได้เหรอคะว่าพอใจหรือไม่"

เมื่อได้ยินดังนั้นหลินจื้อหย่วนก็หรี่ตาลง เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าเรื่องวันนี้เกิดอะไรขึ้น

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาว่า "แต่ท่านประธานหลินวางใจเถอะค่ะ การที่ฉันเดินทางมาหาในวันนี้ไม่ใช่เพื่อเรื่องนี้"

หลินจื้อหย่วนถามขึ้นว่า "แล้วมีเรื่องอะไร?"

"ฉันตั้งใจจะย้ายออกจากบ้านตระกูลหลิน"

ดูเหมือนหลินจื้อหย่วนจะคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ เธอจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาขมวดคิ้วเข้าหากันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาอย่างไม่รีบเร่งว่า "ช่วงนี้ฉันคิดแล้วอย่างรอบคอบ ตระกูลหลินสำหรับฉันเป็นที่ที่ไม่คุ้นเคย ในเมื่อฉันจดจำเรื่องต่างๆ ในวัยเด็กไม่ได้ก็ไม่ควรที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป"

ผ่านไปชั่วครู่ หลินจื้อหย่วนก็ได้พูดขึ้นว่า "ในเมื่อคุณยืนกรานที่จะไป ผมก็จะไม่รั้งคุณ แต่อีกไม่กี่วันจะเป็นวันครบรอบการก่อตั้งตระกูลหลินแล้ว รอให้งานจบค่อยไปแล้วกันนะ"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอเม้มริมฝีปากเบาๆ

เห็นได้ชัดว่าหลินจื้อหย่วนตั้งใจจะทำอะไรบางอย่างในวันครบรอบตระกูล

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไรออกมา หลินจื้อหย่วนจึงพูดขึ้นอีกว่า "ทำไมเหรอ พักอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว จะอยู่อีกแค่ไม่กี่วันกลัวว่าผมจะ ลงมือจัดการคุณหรือไง?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นเล็กน้อย "ท่านประธานหลินคิดมากไปแล้วค่ะ ฉันก็แค่คิดไม่ถึงว่างานเลี้ยงตระกูลอันสำคัญเช่นนี้ คุณจะเชิญฉันด้วย"

หลินจื้อหย่วนพูดขึ้นว่า "ในเมื่อคุณได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกสาวของเสี่ยวม่าน ดังนั้นงานเลี้ยงตระกูลหลินคุณก็ควรจะเข้าร่วมด้วย"

"ในเมื่อเป็นอย่างนั้นฉันก็คงไม่ปฏิเสธค่ะ"

หลังกลับมาถึงห้องนอน หร่วนซิงหว่านก็ใช้มือนวดลงไปที่ใบหน้าอันเหนื่อยล้าที่พยายามฝืนยิ้มมาทั้งวัน

จากนั้นเธอก็ขยับคอไปมา หยิบเสื้อผ้าเดินไปที่ห้องอาบน้ำ

หลังจากเดินออกมา เธอก็พบว่าโทรศัพท์มือถือซึ่งวางอยู่บนเตียงหน้าจอกะพริบขึ้น

หร่วนซิงหว่านเอนกายลงบนเตียงแล้วรับโทรศัพท์ "ว่าไงคะ?"

โจวฉือเซินถามอย่างลึกซึ้งว่า "เก็บของเสร็จหรือยัง?"

"ยัง......" หร่วนซิงหว่านเลียริมฝีปากของตนเอง "รออีกสักสองสามวันนะคะ"

"ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไง?"

หร่วนซิงหว่านพลิกตัวแล้วพูดว่า "หลินจื้อหย่วนไม่ให้ฉันไป บอกว่ารอให้จบงานครบรอบตระกูลหลินก่อนแล้วค่อยไป"

น้ำเสียงของโจวฉือเซินเยือกเย็นลงในทันที "แล้วคุณก็ตอบรับเขาเหรอ?"

"ก็ฉันไม่มีโอกาสจะปฏิเสธนี่คะ"

"เก็บของให้เสร็จ พรุ่งนี้ผมจะมารับ"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันหนักแน่นของเขา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็แค่ไม่กี่วันเอง"

"หร่วนซิงหว่าน" น้ำเสียงของโจวฉือเซินเคร่งรึมขึ้นเล็กน้อย "คุณคิดว่าการที่เขารั้งคุณไว้เป็นเรื่องดีเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาเบาๆ ว่า "เพราะฉันรู้ว่าไม่มีเรื่องดีแน่นอน ดังนั้นจึงต้องอยู่ต่อ"

ตอนนี้ไม่รู้ว่าหลินจื้อหย่วนต้องการทำอะไร ดังนั้นเธอจึงต้องอยู่ต่อจึงจะรู้การเคลื่อนไหวของเขา

อีกอย่างในเมื่อหลินจื้อหย่วนเอ่ยปากแล้วว่าให้เธออยู่ต่อ นั่นก็หมายความว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ หากว่าโจวฉือเซินฝืนพาเธอออกไปละก็คงจะต้องมองหน้ากันไม่ติด หลินจื้อหย่วนเปรียบเสมือนหมาป่าในชุดแกะ หากว่าทำให้เขาหมดความอดทนก็ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องอะไรออกมาได้อีก

หร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้นว่า "เอาเถอะค่ะ ฉันจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี คุณบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าตราบใดที่มีคุณอยู่ด้วย หลินจื้อหย่วนไม่กล้าทำอะไรฉัน"

"เรื่องแค่นี้คุณก็เชื่อเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

โจวฉือเซินพูดว่า "นั่นเป็นเรื่องที่ผมพูดก่อนหน้านั้น ส่วนตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงคุณไม่รู้เหรอ?"

"ค่ะๆ ฉันเข้าใจแล้ว" หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าความกังวลเป็นห่วงของเขาก็ไม่ได้ไร้เหตุผลหนัก จึงไม่อยากจะเถียงกับเขาอีกต่อไป "งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเอาของสำคัญไปด้วย พวกเสื้อผ้าคงไม่เอาไป ได้ไหมคะ?"

"ก็ได้"

กุญแจถูกเปิดออก!

หร่วนซิงหว่านหยิบกล่องหนึ่งออกมาจากด้านใน

ในกล่องนั้น มีนาฬิกาพังๆ ที่ถูกไหม้ไปถึงครึ่งหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วถ่ายรูปเอาไว้

ในขณะที่เธอกำลังจะดูสิ่งของที่อยู่ในกล่องนั้น ไฟจากทางหน้าต่างก็ส่องเข้ามา

หลินจื้อหย่วนกลับมาแล้ว

หร่วนซิงหว่านรีบวางกล้องเข้าไปเก็บไว้ที่เดิมแล้วแขวนรูปภาพนั้นก่อนจะกลับไปที่ห้องของเธอแล้วล็อกมันจากด้านใน

เมื่อเธอทำทุกอย่างเรียบร้อยเป็นปกติดีแล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่ทางเดิน

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งลงบนเตียง เธอจึงเพิ่งเห็นว่าที่ด้านหลัง เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อตั้งแต่เมื่อไหร่

เมื่อหลินจื้อหย่วนกลับเข้าไปที่ห้องอีก ก็ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆ และเขาไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย

เมื่อครู่เขาออกไปข้างนอกใช้เวลาไม่น่าเกินยี่สิบนาที นั่นเป็นเพราะแผนการของเขาเปลี่ยนไป หรือเป็นเพราะสถานที่ที่ต้องการไปอยู่ไม่ไกลจากที่นี่กันแน่?

หร่วนซิงหว่านเอนกายลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดรูปเมื่อสักครู่

โชคดีที่โทรศัพท์มือถือมีคุณสมบัติถ่ายรูปตอนกลางคืน ดังนั้นจึงนับว่ามองเห็นชัดเจนอยู่

เป็นภาพนาฬิกาที่ครึ่งหนึ่งยังอยู่ในสภาพดี ส่วนอีกครึ่งไหม้จนไม่เป็นรูปร่าง

หร่วนซิงหว่านจำได้ว่า ตอนนั้นที่เธอพบบัญชีการซื้อของในโกดัง พ่อของเธอเคยซื้อนาฬิกาให้เธอสองเรือน

เรือนหนึ่งอยู่ที่เธอ ส่วนอีกเรือนหนึ่ง......

มีแนวโน้มว่าจะอยู่ในมือของหลินจื้อหย่วน

หร่วนซิงหว่านวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วหลับตา แต่ความทรงจำอันกระจัดกระจายนั้นยังคงแวบเข้ามาอยู่ในสมองเธอไม่หยุดหย่อน

ฝนตกหนักตลอดทั้งคืน เธอจึงไม่ได้ข่มตาหลับลงอีก