สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 432

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นท่าทางของเขาที่ค่อนข้างจริงจัง น้ำเสียงของเธอจึงจริงจังขึ้นมา "พูดมาสิ ฉันจะคอยฟัง"

"ผมเซ็นสัญญากับบริษัทภาพยนตร์โทรทัศน์แห่งหนึ่ง"

เห็นได้ชัดว่าหร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอชะงักลงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามว่า "ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หร่วนเฉินตอบ "ก็สักพักแล้ว ที่จริงผมคิดว่าคอยบอกกับพี่ทีหลัง แต่......"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา "แต่กลัวว่าฉันจะไม่เห็นด้วยหรือไง?"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมาดูเหมือนจะเป็นไปแบบนั้น

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นแล้วตบไหล่เขาเบาๆ "ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันไม่คัดค้านเหรอ ไม่ว่าจะทำอะไรเพียงแค่ทำในสิ่งที่อยากทำ ฉันจะสนับสนุนทุกอย่าง"

จากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า "พี่ซานซานของเธอเคยบอกด้วยนะว่า ถ้าวันไหนได้เดบิวต์แล้วดังขึ้นมา เธอจะเป็นประธานชมรมแฟนคลับเอง"

จู่ๆ ดูเหมือนหร่วนซิงหว่านจะนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้น "อ้อจริงสิ ก่อนหน้านี้สวี่วานเคยบอกกับฉันเหมือนกันว่ามีบางเรื่อง แต่รอให้นายบอกกับพี่เองน่าจะดีกว่า อย่างนี้เองเหรอ?"

หร่วนเฉินพยักหน้า "น่าจะใช่ครับ"

"แบบนี้นี่เอง เอาล่ะ แต่ถึงอย่างไรฉันก็มีสิ่งที่ต้องกำชับ" หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอย่างจริงจัง "ไม่ว่าจะมีแฟนหรือถ่ายหนัง อย่าทำให้เสียการเรียน"

"ผมรู้แล้ว จะไม่เป็นแบบนั้นหรอก"

เรื่องคำสัญญาของเขานี้ที่จริงหร่วนซิงหว่านไม่ได้เป็นกังวล เพราะผลการเรียนของเสี่ยวเฉินดีมาตลอดตั้งแต่เล็ก เธอไม่เคยต้องไปกังวลเรื่องนี้ของเขา

หลังจากที่หร่วนเฉินเดินทางจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ขึ้นรถและโทรศัพท์หาหลินหนานให้เข้าตรวจสอบว่าหลินจืออี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหน หลังจากได้รับที่อยู่แล้วเธอก็รีบตรงไปทันที

ณ โรงพยาบาล

แพทย์กำลังพันผ้าก๊อซให้กับหลินจืออี้ แล้วกำชับว่า "ช่วงนี้อย่าให้แผลเปียกน้ำ อีกสองวันให้มาเปลี่ยนผ้าก๊อซ"

หลินจืออี้ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วลุกขึ้นอย่างเบื่อหน่าย "เข้าใจแล้ว"

เธอยกแขนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานของแพทย์ เพียงแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พบกับหร่วนซิงหว่านที่เดินเข้ามาอยู่ไม่ไกล

หลินจืออี้หัวเราะเยาะเย้ยว่า "เดินทางมาดูว่าฉันบาดเจ็บจริงหรือเปล่าอย่างงั้นเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาด้วยน้ำเสียงบางเบาว่า "คุณหลินก็รู้ดีไม่ใช่เหรอคะว่าถ้าจะแสดงละครก็ต้องแสดงให้เหมือนจริงสักหน่อย จึงจะทำให้คนอื่นเชื่อถือได้ ดังนั้นจึงได้ลงมือกับตัวเองอย่างโหดร้ายแบบนี้"

"ทั้งหมดนี้ก็ต้องขอบคุณคุณไม่ใช่เหรอ? เวลาแบบนี้ คุณไม่จำเป็นจะต้องมาทำเป็นดีอกดีใจท่ามกลางความทุกข์ของคนอื่นหรอกนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "อืมจริงสินะ ฉันไม่ควรจะดีใจเพราะคนอื่นเป็นทุกข์"

ในขณะที่หลินจืออี้กำลังจะพูดอะไรออกมา ก็ได้ยินหล่อนกล่าวขึ้นว่า "ฉันควรจะไปซื้อประทัดและโคมไฟมาจุดเฉลิมฉลองเสียมากกว่า"

หลินจืออี้กัดฟันกรอดแล้วพูดว่า "คิดว่าตัวเองชนะแล้วเหรอ หร่วนซิงหว่าน บางทีฉันก็ชื่นชมคุณจริงๆ ก่อนหน้านี้โจวฉือเซินเกลียดคุณขนาดไหน เกลียดถึงขนาดต้องการให้คุณทำแท้ง แต่ตอนนี้คุณยังสามารถกลับไปอยู่กับเขาได้อีกครั้ง คุณไม่รังเกียจเขาหรือไง?"

ท่าทางของหร่วนซิงหว่านยังคงไม่เปลี่ยนไป "ฉันเองก็ชื่นชมคุณหลินจริงๆ ค่ะ ทั้งๆ ที่คุณดูถูกฉันไปเสียทุกด้าน แต่ยังคงทำหน้าซื่อใจคดต่อฉันใด คุณไม่รู้สึกสะอิดสะเอียนบ้างหรือไง"

ไม่รอให้หลินจืออี้ตอบกลับเธอก็พูดขึ้นอีกว่า "คุณหลินพูดอยู่เสมอไม่ใช่เหรอคะว่า ถ้าไม่ใช่เพราะฉันปรากฏตัวขึ้น คนที่โจวฉือเซินจะแต่งงานด้วยน่าจะเป็นคุณ ดังนั้นคุณจึงเห็นฉันเป็นศัตรูมาตั้งแต่แรก แต่ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ ลึกๆ ในใจแล้วคุณหลินไม่ได้ชื่นชอบโจวฉือเซินเท่าไหร่นัก เพราะคิดว่าเขาเป็นบุตรนอกสมรส ไม่คู่ควรกับคุณหนูในตระกูลใหญ่อย่างเช่นคุณ"

สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปทันทีเธอเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูดอะไรออกมา

"แต่คุณหลินคิดจริงๆ เหรอคะว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ในตอนนี้ทุกอย่าง มันสมเหตุสมผลแล้ว"

"หมายความว่ายังไง?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า "ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณหลินพักผ่อนรักษาอาการบาดเจ็บให้หายเร็วๆ นะคะ"

หลินจืออี้มองตามร่างเธอที่เดินจากไปด้วยท่าทางเยือกเย็น

หลังจากหร่วนซิงหว่านออกจากโรงพยาบาลแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะเดินทางจากไปก็บังเอิญพบเข้ากับใครบางคนโดยไม่คาดคิด

โจวจู้นเหนียนมองมายังเธอแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน "ซิงหว่าน ไม่ได้เจอตั้งนานนะครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ค่ะคุณโจว"

"เดินทางมาที่โรงพยาบาลทำไมเหรอครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

"อ๋อเปล่าค่ะ พอดีว่า ฉัน...... มีธุระนิดหน่อย" หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักลงแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า "คุณไม่สบายเหรอคะ?"

โจวจู้นเหนียนวางมือลงที่หัวเข่าของเขา ก้มหน้าลงไปมองแล้วพูดว่า "ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ปัญหาเรื่องโรคเก่าๆ แม้ว่าจะลุกขึ้นไม่ได้ แต่ก็จะมีอาการปวดปีละสองสามครั้ง"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะลุกจากไป

เมื่อเดินออกมาจากร้านกาแฟเสียงโทรศัพท์ก็หยุดลง

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่รถพร้อมกับโทรกลับสายนั้น

เมื่อสายมีคนรับขึ้น โจวฉือเซินก็ถามว่า "ยังอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ?"

"เพิ่งออกมาค่ะ กำลังจะกลับไปที่สตูดิโอ มีอะไรหรือเปล่า?"

โจวฉือเซินพูดขึ้นอย่างช้าๆ ว่า "จัดการธุระของคุณเสร็จหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านตอบว่า "ก็น่าจะใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะ ฉันทำได้แค่นี้แหละ"

"ให้ผมไปรับไหม?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไม่น่าล่ะ

ก็ว่าทำไมจู่ๆ ชายหนุ่มคนนี้ถึงโทรหาเธอ

หร่วนซิงหว่านขึ้นไปนั่งบนรถแล้วพูดว่า "พรุ่งนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ตอนเช้านะคะ คืนนี้ให้ฉันกลับไปเก็บของก่อน"

โจวฉือเซินตอบรับอย่างรวดเร็วว่า "ครับผม"

ริมฝีปากของหร่วนซิงหว่านขยับเล็กน้อยเธอนิ่งเงียบไปชั่วครู่ แต่ในที่สุดก็พูดออกมาว่า "เมื่อสักครู่...... ฉันเจอพี่ชายคนโตคุณ"

"โจวจู้นเหนียนเหรอ?"

"ค่ะ ดูเหมือนว่าขาของเขาจะมีปัญหานิดหน่อยเลยเดินทางมาที่โรงพยาบาล"

โจวฉือเซินขมวดคิ้วเข้าหากัน "เขาพูดอะไรกับคุณบ้าง"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา "ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุยกันไปเรื่อยเปื่อย"