สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 468

เมื่อถึงห้องทำงานแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เห็นเพ้ยซานซานนอนแนบไปกับแคชเชียร์ แล้วถอนหายใจทุกห้านาที

หร่วนซิงหว่านกระซิบถามรุ่นน้องในที่ทำงานด้านข้าง: " เธอเป็นอะไรไปน่ะ "

" ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว "

หร่วนซิงหว่านเลยเดินเข้าไป: " ซานซานกินข้าวเช้าหรือยัง "

เพ้ยซานซานเงยหน้ามองเธอด้วยท่าทีหมดอาลัยตายอยาก: " กินแล้ว "

" กินอะไรไป? "

" บทเรียน "

หร่วนซิงหว่าน: " ..... "

เธอจึงลากเพ้ยซานซานไปที่ห้องทำงานของตัวเอง: " เกิดอะไรขึ้น ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า "

เพ้ยซานซานมองด้วยสายตาที่หลุดลอย: " ฮ้ะ? อาจจะใช่มั้ง ไม่สบายมากเลย "

หร่วนซิงหว่านพูด: " งั้นฉันสุดให้เธอกลับไปพักผ่อนดีกว่า หรือว่าจะไปดูอาการที่โรงพยาบาล? "

เพ้ยซานซานส่ายหัว และล้มตัวลงนอนบนโซฟาของห้องทำงานอีกครั้ง: " ไม่เอาอ่ะ เมื่อเช้าฉันแค่นอนหลับไม่ค่อยอิ่ม พักสักหน่อยก็น่าจะดี "

หร่วนซิงหว่านเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็มั่นใจว่า ต้องอกหักแน่นอน

เธอไม่ได้ถามอะไรต่อ จากนั้นก็สั่งอาหารเช้าให้เพ้ยซานซาน แล้ววางสาย: " งั้นเธอนอนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวสักพักฉันเรียกเธอเอง "

เพ้ยซานซานตอบรับ แล้วหลับตาลง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงข้าวเช้าก็มาถึง เพ้ยซานซานกินไปแล้วก็นอนหลับต่อ จนกระทั่งเวลาลากยาวไปจนถึงเที่ยง

เธอชูมือขึ้นบิดขี้เกียจ ทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ รุ่นน้องที่ทำงานก็โผล่หน้าเข้ามา: " พี่ซิงหว่าน พี่ซานซานคือ....Danielมาหาค่ะ "

เพ้ยซานซานที่ชูมือบิดขี้เกียจอยู่นั้นก็ชะงักแข็งทื่อ ไม่พูดไม่จา

หร่วนซิงหว่านตอบ: " เขาได้บอกหรือเปล่าว่ามีธุระอะไร? "

" ไม่ได้บอกนะคะ แต่เมื่อวานตอนเย็นเขาก็มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นพี่ซานซานไม่อยู่ เขารออยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วก็ไป บอกว่าวันนี้จะมาอีก "

หร่วนซิงหว่านหันไปทางเพ้ยซานซาน: " มาหาเธอนี่ จะให้บอกว่าไง? "

เพ้ยซานซานค่อยๆ เก็บมือที่ยืดเหยียดเมื่อกี้ช้าๆ : " บอกว่าฉัน... ไม่อยู่ ไม่สิ บอกว่าฉันไปต่างจังหวัด ไปต่างประเทศ สิบปีหรือแปดปีนี้จะไม่กลับมาแล้ว "

รุ่นน้อง: " ..... "

หร่วนซิงหว่าน: " ..... "

หร่วนซิงหว่านพูดกับรุ่นน้องคนนั้นว่า: " เธอไปบอกเขาว่า วันนี้ซานซานมีถ่ายภาพ ถ้าเขาถามที่อยู่โดยละเอียดแล้วล่ะก็ ให้เธอบอกไปว่าไม่รู้ "

" ได้เลยค่ะ "

หลังจากประตูห้องทำงานปิดลงอีกครั้ง หร่วนซิงหว่านก็เลยพูดขึ้นมาว่า: " หรือพวกเธอ.... "

เพ้ยซานซานรีบปฏิเสธอย่างรุนแรง: " ไม่ใช่นะ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น! "

หร่วนซิงหว่าน: "? "

เธอชะงักไปสองวิ ก่อนจะถลึงตา: " นี่เธอจะเลิ่กลั่กเกินไปแล้วนะ "

เพ้ยซานซานพูดออกมาได้ความหงุดหงิด: " อย่าพูดถึงมันเลย ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งเสียใจจะตายอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าตอนนั้นในสมองคิดอะไรอยู่ แต่พอพูดถึงเรื่องนี้ ก็ต้องโทษไอ้คนโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างหลี่อ๋าง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นบ้าขึ้นมากลางดึก ฉันคงไม่ผลีผลามทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาหรอก..... "

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็ขมวดคิ้ว: " หลี่อ๋างทำไมนะ เขามากวนเธออย่างนั้นเหรอ "

เพ้ยซานซานเล่าไปโดยประมาณ: " ฉันไม่รู้ว่าเขาหาที่อยู่ฉันเจอได้ยังไง ก็เลยเป็นบ้าไป... จากนั้นDanielก็ปรากฏตัวขึ้นมา "

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม: " งั้นเธอก็อยู่ที่นั่นไม่ได้แล้วสิ หาที่พักใหม่หรือยัง "

" หาแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ เมื่อคืนฉันเลยนอนโรงแรมไปก่อน "

หร่วนซิงหว่านมองเวลา: " เดี๋ยวสักพักฉันจะไปรับเสี่ยวเฉิน จากนั้นก็กลับไปที่ที่หร่วนจุนอยู่อีกรอบ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปดูห้องเป็นเพื่อนเธอเอง "

เพ้ยซานซานพยักหน้า แล้วพูดต่อว่า: " เธอกับเสี่ยวเฉินจะกลับไปที่นั่นทำไม "

Danielเก็บมือกลับไป แล้วยิ้ม: " ก็มาหาคุณน่ะสิ "

เพ้ยซานซาน: " ..... "

เธอไม่สนใจเขา รีบสาวเท้าตามหลังหร่วนซิงหว่านขึ้นไปบนตึก

หร่วนซิงหว่านหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตู หลังจากพวกเขาเข้ามาแล้ว จึงจะพูดว่า: " ออกมาได้เลย "

เซ่หรงออกมาจากในระเบียงเช่นเดิม

เมื่อเห็นเขา หร่วนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เซ่หรงนึกไม่ถึงเลยว่าคนจะมาเยอะขนาดนี้ ก็เลยหวาดระแวงเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า: " พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนของฉันเอง ตอนกลางคืนยังมีเรื่องอื่นอีก ก็เลยมาด้วยกัน ถ้าคุณไม่สะดวกฉันคุยกับคุณตามลำพังก็ได้นะ "

เซ่หรงตอบ: " ไม่ต้องหรอก "

ถ้าหร่วนซิงหว่านอยากจะทำร้ายเขาจริง ก็คงไม่ให้เขาอยู่ที่นี่นานขนาดนี้หรอก

เซ่หรงเดินไปยังห้องนอนของหร่วนจุน: " เข้ามาสิ "

หร่วนเฉินเห็นว่าพื้นของห้องนอนเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและของใช้สารพัด และหันไปมองตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่า: " หมายความว่ายังไง "

เซ่หรงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้า: " ถ้าพูดตามที่ผมเข้าใจหร่วนจุน เขาไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่หลังจากเป็นหนี้พนันแล้วจะไม่แตะต้องบ้านหลังนี้ ดังนั้นผมก็เลยรู้สึกว่า บ้านนี้จะต้องมีอะไรบางอย่าง เขาก็เลยซ่อนของเอาไว้ที่นี่ "

หร่วนซิงหว่านถามด้วยเสียงแผ่วเบา: " คุณไม่เคยเปิดดูเหรอ? "

" ยังไม่เคยเปิด ไม่ว่าจะซ่อนอะไรเอาไว้ ผมรู้สึกว่าควรจะเปิดต่อหน้าพวกคุณ "

หร่วนซิงหว่านเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ เพราะเขาไม่อยากเป็นที่สงสัย

ไม่ว่าแนะนำจะเป็นอะไร แต่การเป็นเจ้าของบ้านในอดีตอย่างหร่วนจุน ก็ควรเป็นพวกเขาที่ได้เห็น จึงจะเหมาะสมที่สุด

เซ่หรงหยิบด้ามเหล็กขึ้นมาจากพื้น แล้วงัดมันลงไปที่หลังตู้เสื้อผ้าไม้อย่างแรง