สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 469

ในขณะที่เซ่หรงกำลังงัดตู้เสื้อผ้า ทุกคนก็ต่างมองกันยังไม่ละสายตา พร้อมกลั้นหายใจ

หลังตู้เสื้อผ้าเป็นที่แคบเล็กๆ หลังจากที่เซ่หรงเข้าไปแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่ใช่ที่ที่จะทำกิจกรรมอะไรได้มากนัก

หร่วนซิงหว่านก้าวเข้าไปใกล้: " เจออะไรไหมคะ? "

เซ่หรงขมวดคิ้วและส่ายหน้า รู้สึกว่ามันแปลกมาก

ที่หร่วนจุนลงแรงทำห้องขนาดที่คนเข้ามายืนได้ โดยที่ไม่ใส่อะไรลงไปเนี่ยนะ

หร่วนเฉินเดินเข้าไป สำรวจช่องว่างด้านหลังตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็ยื่นมือไปจับกำแพงด้านข้าง ก็พูดออกมาช้าๆ : " กำแพงนี้ไม่เหมือนกับกำแพงอื่นๆ วิธีทำดูหยาบลวก มีบางที่ที่ฉาบปูนไม่ค่อยเรียบ "

หร่วนซิงหว่านอ้าปากค้าง และพอจะเข้าใจความหมายของเสี่ยวเฉิน แต่เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าหร่วนจุนซ่อนอะไร ถึงขนาดกับต้องสร้างกำแพงขึ้นอีกชั้นหลังตู้เสื้อผ้าขนาดนี้

เพ้ยซานซานไม่รู้ว่ามีอะไรผุดเข้ามาในหัวเธอเมื่อไหร่ เลยพูดขึ้นเสียงเบาๆ " ถ้าพังกำแพงก็คงวุ่นวายสินะ หรือว่าเราควรจะเรียกช่างที่ชำนาญเรื่องนี้มา? "

เซ่หรงดูจากรอยบนกำแพง ก็ลองใช้ด้ามเหล็กเคาะดู ก็มีหินบางส่วนร่วงลงมา

เขาจึงพูดขึ้นว่า: " กำแพงนี้ไม่ได้ใช้ปูนฉาบ น่าจะพอทำให้พังได้ "

เรียกได้ว่าความสามารถในการก่อกำแพงของหร่วนจุนในตอนแรกนั้นมีจำกัด คิดเพียงแค่ว่าต้องการจะซ่อนอะไรบางอย่าง เลยทำเอาไว้ลวกๆ

เซ่หรงเห็นซอกบนกำแพงขนาดใหญ่ จากนั้นเลยใช้แรงกระทุ้งเข้าไป สุดท้ายกำแพงก็ถล่มลงมาภายในชั่วพริบตา

มุมด้านหลังของกำแพง ก็เผยให้เห็นกล่องไม้รูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส

เพ้ยซานซานเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูด: " เขาซ่อนของไว้จริงด้วย คงไม่ใช่ของล้ำค่าคู่บ้านคู่เมืองหรอกใช่ไหม "

ในวินาทีที่เห็นกล่องไม้นั้น หร่วนซิงหว่านก็ตะลึงอยู่กับที่ รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง และอดไม่ได้ที่จะคว้าแขนของหร่วนเฉินมากุมไว้

เซ่หรงนั่งคุกเข่าลงไปบนกองหิน จากนั้นก็หยิบมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกง และใช้แรงทั้งหมดงัดกล่อง

วินาทีที่กล่องไม้ถูกเปิดขึ้นมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตะลึงอยู่กับที่

เพ้ยซานซานรับรู้ได้ถึงลมหนาวที่แผ่ซ่านเข้ามา อีกนิดก็แทบจะกลับลิ้นตัวเองไปแล้ว

เพราะเธอรู้สึกตัวก็ถอยหลัง แต่ดันไปชนเข้ากับอะไรบ้าง

เพ้ยซานซานหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าDanielจ้องมายังสีหน้าของคนข้างหน้าที่ดูนิ่งเสียยิ่งกว่าหร่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินเสียอีก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หร่วนซิงหว่านก็หลับตาลงเบาๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเครือ: " แจ้งตำรวจเถอะ "

ก่อนหน้านี้เธอคิดมาโดยตลอดว่า หร่วนจุนเป็นแค่คนเล่นพนันจนเป็นนิสัย อาจจะเป็นคนที่เลวร้ายไปบ้าง แต่นึกไม่ถึงเลยว่า....

เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้

หร่วนเฉินเกร็งริมฝีปาก ราวกับพยายามกดความกดดันไว้อย่างสุดความสามารถ

ขณะเดียวกันเพ้ยซานซานที่เตรียมจะแจ้งตำรวจ Danielกลับกุมมือเธอไว้: " รอเดี๋ยว "

เพ้ยซานซานทำหน้าสับสน: " รอ...อะไร? "

Danielมองไปยังหร่วนซิงหว่าน: " คุณหร่วน ผมอยากคุยอะไรกับคุณสักหน่อย "

หร่วนซิงหว่านหลุดจากภวังค์ ก็หันไปทางเซ่หรง: " คุณไปก่อนเถอะ ฉันจะแจ้งตำรวจ ว่าอยู่ดีๆ เราก็เจอที่นี่ "

เซ่หรงพยักหน้า ในใจก็เกิดอาการตื่นตระหนก

ใครจะไปคิดว่าหร่วนจุนที่ดูไม่จริงจังและเหลวแหลกจะกลายเป็นคนเลวได้ขนาดนี้ ถึงขนาดที่สามารถซ่อนศพไว้หลังกำแพงได้

หลังจากเซ่หรงออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านกับDanielก็เดินมายังห้องรับแขก เธอบอกว่า: " คุณอยากคุยอะไรกับฉัน "

เงียบไปสักพักใหญ่ Danielเหมือนจะขอประนีประนอม: " รอก่อน ผมขอรับโทรศัพท์แป๊บนึง "

ขณะพูด เขาก็เดินลงไปชั้นล่าง

หลังจากประตูปิดไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นั่งลงบนโซฟา และหลับตา

ในสมอง ก็ปรากฏเป็นฉากหลังตู้เสื้อผ้านั้น

เพ้ยซานซานนั่งลงข้างเธอ พร้อมกับต่อไปทีหลังเธอเบาๆ : " ซิงซิง ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้ว ถ้าไม่ไหวแจ้งตำรวจเถอะ ยังไงฉันก็รู้สึกว่าการแจ้งตำรวจเป็นวิธีที่ดีที่สุด "

หร่วนซิงหว่านมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย สักพักถึงจะพูดว่า: " ฉันนึกไม่ถึงเลยว่า หร่วนจุนจะทำได้ถึงขนาดนี้ "

เพ้ยซานซานก็ด่าสาปส่ง: " ใช่น่ะสิ เสียสติเกินไปแล้วหรือเปล่า นี่เขาเป็นโรคจิตหรือไง ถึงแล้วเอาศพไปซ่อนไว้ในกำแพงแบบนั้น แถมยังเป็นหลังตู้เสื้อผ้าของเขาอีกต่างหาก คนคนนี้มันเป็นบ้าอย่างรุนแรงเลยนะ "

หร่วนเฉินก้มหัวแล้วยืนอยู่ตรงนั้น ไม่นานก็โพล่งขึ้นมา: " เดี๋ยวผมมา "

หลังจากเขาไปแล้ว เพ้ยซานซานก็รู้สึกน่ากลัวเกินไป ขยับเข้ามาใกล้หร่วนซิงหว่าน

ใครจะไปคิด ว่าคนตายไปยี่สิบปีแล้ว ไม่มีแม้แต่หลุมไว้ฝังศพ แถมศพยังนอนอยู่ในนั้นทั้งตัว

พอมารู้อีกที หร่วนจุนก็กลายเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ

ถึงใช้ชีวิตอยู่กับศพมาตั้งยี่สิบปีขนาดนี้

เพราะคิดดูแล้ว คนที่น่าขนลุกยังเขา ถึงขนาดส่งลูกสาวตัวเองไปถึงโลกหน้า สำหรับเขาแล้ว ก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ

นี่มันทำให้คนขนพองสยองเกล้ากันทั่วหน้า