สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 489

หลี่เสวี่ยที่อยู่ปลายสอบพูด "ฉันก็ไม่รู้ค่ะ เป็นเรื่องของเจ้านาย ฉันถามได้ที่ไหนละ แต่ก่อนหน้าฉันเคยได้ยินมาว่า เด็กคนนี้คลอดก่อนกำหนด ก็เพราะบ้านของเจ้านายคนนี้ สถานการณ์ที่บ้านของเจ้านายค่อนข้างซับซ้อน ฉันคิดว่าน่าจะจัดการเรื่องวุ่นวายในบ้านให้เรียบร้อยก่อนน่ะค่ะ"

"งั้นเรื่องในบ้านของเขา จะไม่ส่งผลกระทบต่อคุณใช่ไหม"

"ไม่สิคะ วางใจเถอะค่ะ"

หยางเจิ้นดึงสายตากลับมา "อย่างนั้นเดี๋ยวผมไปรับคุณนะ"

หลี่เสวี่ยพูด "โอเคค่ะ"

หลังจางวางสาย หยางเจิ้นโยนโทรศัพท์ไปไว้ข้างๆ ขยับเนคไท สีหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและดูถูก

......

สตูดิโอ

หลังจากจ้าวจิ้งและหยางเจิ้นกลับไปแล้ว เพ้ยซานซานก็เดินเข้ามา "ซิงซิง พวกเขามาหาเธอทำไมเหรอ"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ดวงตามองไปตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย "เรื่องของหลินซื่อน่ะ"

"หลินซื่อ? ยังไง?"

"ตั้งแต่ที่หลินจื้ออานหนีไป หลินซื่อที่ไม่มีคนคอยดูแล ก็วุ่นวายกันไปหมด"

"ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอนี่ จะมาหาเธอทำไมละ"

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบา "พวกเขาหวังให้ฉันมารับช่วงต่อหลินซื่อ ช่วงชิงเงินลงทุนรวมไปถึงยืมเงินธนาคารเพื่อหลินซื่อน่ะ"

เมื่อเพ้ยซานซานได้ยิน ก็รู้ได้ถึงความหลอกลวง "เธออย่าไปรับปากนะ สภาพของหลินซื่อตอนนี้ ใครได้มารับผิดชอบก็ซวยไปพวกเขาจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ"

หร่วนซิงหว่านตอบรับในลำคอ "ฉันก็คิดเหมือนเธอ แต่ว่า......"

"แต่อะไร?"

"คนที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้ นอกจากพนักงานของหลินซื่อหลายพันคนแล้ว ก็ยังมีคนอีกมาก พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"

เมื่อได้ยิน เพ้ยซานซานก็ขมวดคิ้ว "ก็ใช่ ไอ้หลินจื้ออานนั่นเป็นคนเลวเสียจริง ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว ทิ้งภาระเอาไว้ให้คนอื่น แล้วก็ไม่รู้จักวิธีเก็บกวาด แต่ก็นะ......ซิงซิง เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลย เธอไม่ต้องรับผิดชอบ และไม่ต้องเข้าไปยุ่งด้วย"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง "ฉันรู้น่า"

เพ้ยซานซานมองท่าทางของเธอ พลางลอบถอนใจ

รู้แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่จะทำยังไงนี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาว่า "ซานซาน ช่วงนี้เธอได้ติดต่อกับDanielบ้างไหม?"

สีหน้าของเพ้ยซานซานแดงระเรื่อ "มะ......ไม่นี่ ฉันจะไปติดต่ออะไรกับเขาล่ะ"

งานศพของแม่หร่วนซิงหว่านครั้งก่อน พวกเขาก็ไม่ได้พบกันอีก

แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่วุ่นวายใจ

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันอยากคุยกับเขา"

เพ้ยซานซานเอียงศีรษะเล็กน้อย ราวกับไม่เข้าใจ "เขามีวิธีแก้ไขเรื่องนี้เหรอ?"

"ไม่ใช่หรอก"

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง เธอนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูด "ก็......เขาน่าจะรู้สถานการณ์ของหลินซื่อดีกว่าฉันน่ะ"

เพ้ยซานซานพยักหน้า "ตอนแรกเขาต้องใช้ความพากเพียรพยายามในการเข้าหาหลินจืออี้"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเมื่อได้ยิน "นี่เธอหึงเหรอ?"

"พูด......ไร้สาระน่า ใครหึงเขากัน ฉันคิดว่าแผนของเขาค่อนข้างเยี่ยมไปเลยนะ หลินจืออี้ถูกเขาหลอกเสียจนหัวหมุน"

หร่วนซิงหว่านพูด "โอเค ถ้าอย่างนั้นไว้เย็นหน่อยฉันจะไปหาเขา เธอไปด้วยกันไหม"

เพ้ยซานซานพูด "ฉันไม่ไป ตอนเย็นฉันมีนัดดูตัว"

หร่วนซิงหว่านจำเรื่องนี้ได้ เธอชะงัก "วันนี้เหรอ"

"ใช่สิ ก็แค่ไปกินข้าวด้วยกันเอง จบแล้วก็ต่างคนต่างกลับ หาเหตุผลปฏิเสธก็โอเคแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าอย่างครุ่นคิด "แล้วเธอไปตอนไหน"

เพ้ยซานซานดูเวลา "นัดไว้6โมงเย็นน่ะ ฉันน่าจะออกไปตอน5โมงครึ่ง มันใกล้ ขับรถไปสิบกว่านาทีก็ถึงแล้ว"

นี่เป็นเพียงแค่ปลายของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านปิดเพจของหน้านี้ ก่อนจะนั่งพิงเก้าอี้ และสูดหายใจเข้าลึก

เขาก็น่าจะได้เห็นข่าวพวกนี้แล้ว จะคิดยังไง......กันนะ

หร่วนซิงหว่านมองไปยังดอกยิปโซนอกหน้าต่างอย่างใจลอย

ไม่นานนัก เพ้ยซานซานก็มาเคาะประตูห้อง "ซิงซิง 5โมงแล้ว พวกเราไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา พลางลุกขึ้น "ไปกัน"

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ตอนนี้รถจึงยังไม่ติดนัก 10นาทีก็ขับมาถึงแล้ว

เมื่อรถจอดลงตรงหน้าร้านอาหาร เพ้ยซานซานก็ปลดเข็มขัดนิรภัย "ซิงซิง ถ้าอย่างนั้นฉันเข้าไปก่อนนะ เธอขับดีๆ ล่ะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้กับเธอ "จ้า"

หลังจากที่เพ้ยซานซานเข้าไปในร้านอาหารแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ขับรถตรงไปข้างหน้าและหาที่จอดรถ หลังจากจอดรถแล้ว เธอส่งที่อยู่ไปให้Daniel

จากบ้านของDanielมายังร้านอาหารนี่ไม่ไกลนัก ประมาณ20นาทีก็ถึงแล้ว

หร่วนซิงหว่านยืนรอเขาอยู่ข้างร้านอาหาร

เมื่อรถจอดดีแล้ว Danielก็เดินมายืนตรงหน้าของหร่วนซิงหว่าน "ให้คุณหร่วนรอนานซะแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันมีธุระกับคุณ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเข้าไปข้างในกันครับ"

เมื่อเข้าไปในร้านอาหาร หร่วนซิงหว่านก็เห็นเพ้ยซานซานที่นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างได้อย่างรวดเร็ว ตรงข้ามเธอมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย เนื่องจากเขานั่งหันหลังให้เธอ จึงมองเห็นใบหน้าไม่ชัด

หร่วนซิงหว่านเลือกตำแหน่งที่เธอสามารถมองเห็นได้พวกเขาได้พอดี "นั่งนี่เถอะค่ะ"

Danielไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ จึงตอบกลับไปว่า "ครับ"

หลังจากเขานั่งลง และเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นเพ้ยซานซานนั่งอยู่ไม่ไกล