สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 488

หลังจากห้องทำงานเงียบไปสักพัก หยางเจิ้นก็พูด "เราหวังว่าคุณหร่วนจะมารับช่วงต่อจากหลินซื่อ ทำให้ทุกคนสบายใจ และช่วงชิงเวลามาให้มากกว่าเดิมเพื่อพวกเราครับ"

"เวลาอะไรคะ"

"คืออย่างนี้ครับ ช่วงนี้ผมและประธานจ้าวดึงเงินลงทุนมาตลอด เพื่อต้องการคลี่คลายสถานการณ์ชั่วคราวของหลินซื่อ แต่หลินซื่อตอนนี้ไม่มีใครมารับผิดชอบเลยสักคน ไม่มีบริษัทไหนต้องการ และธนาคารก็ไม่ให้เรายืมเงินด้วยครับ"

จ้าวจิ้งพูดต่อจากเขา "แต่ถ้าคุณหร่วนมารับช่วงต่อหลินซื่อละก็ พวกเขาคงเห็นแก่หน้าของคุณหร่วน และต้องทำการค้านี้ด้วยแน่"

หร่วนซิงหว่านไม่อ้อมค้อมกับพวกเขา และพูดอย่างตรงประเด็นเลยว่า "เห็นแก่หน้าฉัน หรือหน้าของโจวฉือเซินคะ?"

จ้าวจิ้นอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหยางเจิ้น "คือ......"

หยางเจิ้นพูดอย่างสบายๆ ต่อว่า "พวกเราก็ต้องการประโยชน์จากประธานโจวจริงๆแหละครับ แต่ไม่ว่าอย่างไร คุณหร่วนก็เป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายของหลินซื่อ เพียงแค่คุณออกหน้ามารับช่วงต่อหลินซื่อ ไม่เพียงแต่พนักงานในบริษัทและเหล่าพันธมิตรจะสบายใจ บริษัทอื่นๆและธนาคาร ก็จะเห็นแก่ท่านประธานที่เสียชีวิตไปแล้ว และให้โอกาสหลินซื่ออีกครั้ง"

จ้าวจิ้งพูดต่อ "ใช่ครับ ใช่ ถึงแม้ผมจะไม่เคยเห็นท่านประธานที่เสียชีวิตไปล้ว แต่ก็ได้ยินข่าวลือของเขามาไม่น้อย ตอนแรกที่หลินซื่อเกือบจะถูกคนฮุบเอาไป ก็เป็นเขาที่พยายามรักษาหลินซื่อที่อยู่ในสถานะเสี่ยงเอาไว้ ก็เห็นได้ว่าเขามีความผูกพันที่ลึกซึ้งกับหลินซื่อ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว คนที่สามารถช่วยหลินซื่อได้ ก็มีเพียงแค่คุณหร่วนนะครับ"

จ้าวจิ้นกับหยางเจิ้นพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

ท้ายที่สุด สิ่งที่ต้องการจะพูดสื่อออกมาก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า ความหวังที่ว่าหร่วนซิงหว่านจะช่วยกอบกู้หลินซื่อเพื่อเห็นแก่พ่อที่แท้จริงของเธอ

แต่สิ่งที่พวกเขายังไม่รู้ก็คือ พ่อแท้ๆของเธอยังมีชีวิตอยู่

ตอนนี้หลินซื่อเป็นยังไง เขาไม่มีทางไม่รู้ ไม่สนใจ ก็เป็นเพียงการปล่อยให้หลินซื่อตายไป

แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่พวกเขาพูดถูก

พนักงานหลายพันคนของหลินซื่อ เป็นคนบริสุทธิ์

หร่วนซิงหว่านหลับตา ทันใดก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมา

"คุณหร่วน เรา......"

จ้าวจิ้งจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกหยางเจิ้นห้ามเอาไว้

หยางเจิ้นพูด "วันนี้พวกเราได้พูดกับคุณหร่วนไปเยอะแล้ว ผมคิดว่าคุณต้องใช้เวลาทำความเข้าใจและพิจารณา ไม่ต้องรีบนะครับ เราจะรอคำตอบจากคุณ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าน้อย "ตามนั้นเถอะค่ะ"

เธอต้องการเวลาเพื่อกลับไปคิดพิจารณาเรื่องนี้จริงๆ

เมื่อออกมาจากสตูดิโอแล้ว จ้าวจิ้งพูดอย่างไม่พอใจ "พวกเราใช้ความพยายามในการมาหาเธอ นี่ได้แค่นี้เหรอ?

หยางเจิ้นพูด "ประธานจ้าว แม้ว่าวันนี้คุณจะบังคับให้เธอรับปากคุณ และบอกให้โจวฉือเซินรู้ถึงเรื่องนี้ คุณคิดว่าเขาจะปล่อยคุณไปไหม?"

จ้าวจิ้งลังเลอยู่สองวินาที ก่อนจะแค่นหัวเราะ "ถึงตอนนั้นก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว แล้วยังมีคนมากมายที่มองดูมา โจวฉือเซินเขาจะรับปากแล้วผิดสัญญาอย่างเปิดเผยเหรอ"

"คุณประเมินประธานโจวต่ำไป เรื่องที่เขาไม่ยอม ยิ่งบังคับเขาเท่าไหร่ การนัดหมายบ่อยครั้งมักจะบิดพลิ้ว"

จ้าวจิ้งพ่นลมหายใจ "ถ้าไม่กลัวว่าเรื่องนี้จะมารุงรังฉันในภายหลัง ฉันก็คงไม่มาที่นี่ แล้วยังต้องมาดูสีหน้าของนางหนูนี่อีก"

ถึงแม้ว่าหลินจื้ออานจะหนีหายไปแล้ว แต่ภรรยา ลูกๆ และทรัพย์สินครอบครัวขนาดใหญ่ของจ้าวจิ้งก็อยู่ที่นั่น ไม่มีการเตรียมตัว และไม่มีทางที่จะหลบหนีได้แน่

ถึงแม้จะหลบไปได้สักพัก แต่อย่างไรก็ต้องมีคนเจอเขา และต้องให้เขาออกหน้ามาพูดอธิบาย

เขาจะสามารถพูดอะไรได้?

เรื่องที่หลินจื้ออานทำไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

หยางเจิ้นหมุนกายกลับไปมองสตูดิโอที่อยู่ไม่ไกล พลางยิ้มมุมปาก ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยแผนการ

ไม่นาน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อมองไปยังเบอร์ที่โทรมา หยางเจิ้นรับสาย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "เสี่ยวเสวี่ย มีอะไรไหม"

เมื่อได้ยินเสียงของเขา หลี่เสวี่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้ออกไป คุณทำงานอยู่ไหมคะ ถ้าว่าง เราไปดินเนอร์ด้วยกันเถอะค่ะ"

"ได้สิ" หยางเจิ้นเปิดประตูรถ พลางพูดอีกว่า "นี่คุณยังไม่ได้บอกผมเลยนะ ว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน"

"ยังอยู่ในเขตนี่แหละค่ะ ย้ายมาอยู่ข้างบ้านเจ้านายน่ะ"

"ข้างบ้าน?"

หลี่เสวี่ยพูด "ค่ะ ตอนย้ายมาก็กลัวว่าภรรยาของเจ้านายจะรู้เข้า แต่เหมือนเจ้านายจะคิดว่า ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด"

เมื่อได้คบหากับหยางเจิ้นมาเป็นเวลานาน หลี่เสวี่ยก็ไม่ระมัดระวังตัวเหมือนแต่ก่อน มีอะไรก็เล่าให้เขาฟังหมด

นอกจากตัวตนของโจวฉือเซิน ที่เธอจะใช้คำว่าเจ้านายมาเรียกแทนตลอด

หยางเจิ้นนั่งอยู่ในรถ มองไปยังสตูดิโอ "เจ้านายของคุณค่อนข้างฉลาดเลยทีเดียว"

"ใช่ค่ะ แต่ครั้งที่แล้วฉันทำการ์ดตึกหาย เขาโกรธใหญ่เลย เล่นเอาเสียจนกลัวแทบตายค่ะ"

"หรือไม่ก็ลาออกจากงานไหม ผมเลี้ยงคุณได้นะ ตอนนี้คุณมีเวลาได้ออกมาน้อยลงเรื่อยๆ ไม่มีโอกาสที่เราจะได้เจอกัน"

"ตอนนี้ยังไม่ได้ค่ะ เจ้านายเป็นผู้มีพระคุณของฉัน รออีกสักหน่อยนะคะ รอให้เจ้านายจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย"

นิ้วมือของหยางเจิ้นเคาะลงบนพวงมาลัย "เจ้านายของคุณกำลังรออะไรอยู่กันแน่?"