สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 487

กลางดึก เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังเคลิ้มหลับ เธอก็รู้สึกว่าเตียงด้านหลังยวบลงเล็กน้อย ตามมาด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่นที่สวมกอดเธอจากด้านหลัง

เธอหลับตา พูดด้วยน้ำเสียงอันเหนื่อยล้าว่า "คุณเพิ่งกลับมาเหรอคะ"

โจวฉือเซินตอบรับ ฝ่ามือใหญ่ตบหลังเธอเบาๆ เสียงทุ้มต่ำพูดว่า "คุณนอนต่อเถอะ"

หร่วนซิงหว่านกอดเอวเขาด้วยความเคยชิน ไม่นานก็ผล็อยหลับลงไปอีกครั้ง

โจวฉือเซินจูบระหว่างคิ้วของเธอ

ตอนนี้จับหลินจืออี้ได้แล้ว แต่ยังคงไม่มีเบาะแสของหลินจื้ออานเลย

เขาเป็นเหมือนระเบิดเวลา ไม่รู้ว่ามันจะระเบิดเมื่อไหร่

และตอนนี้ภายในของหลินซื่อต่างก็วุ่นวายมาก หลายบัญชีขาดดุล เหล่าผู้บริหารระดับสูงต่างก็หลบหนี เหลือเพียงพนักงานที่ไม่รู้อะไรเลย

หากไม่มีใครจากหลินซื่อออกมารับผิดชอบดูแลสถานการณ์นี้อีกครั้ง ธุรกิจครอบครัวที่ผ่านความพยายามมาหลายชั่วอายุคน ที่เคยยืนหยัดอยู่ในเมืองหนานเฉิงมานานร้อยปี จะล่มสลายในชั่วข้ามคืน และจะไม่มีอีกต่อไป ครอบครัวของพนักงานหลินซื่ออีกหลายคนก็จะได้รับผลกระทบอย่างมากเช่นกัน

ผู้ที่ก่อให้เกิดผลลัพธ์เหล่านี้ก็คือหลินจื้ออาน

เพราะความเห็นแก่ตัวของคนคนหนึ่ง อีกหลายพันคนจึงต้องถูกทำร้าย

แม้เขาจะตายไปหลายรอบก็สมควรแล้ว

......

วันรุ่งขึ้น เมื่อนาฬิกาปลุกของหร่วนซิงหว่านดังขึ้น โจวฉือเซินก็ไม่อยู่ข้างกายแล้ว

เธอลุกขึ้นมาพร้อมกับหาวหวอด อาบน้ำก่อนจะออกมาจากห้องนอน

ป้าจางกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัวแล้ว "คุณนายคะ อาหารใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ"

หร่วนซิงหว่านมองซ้ายมองขวา "โจวฉือเซินละคะ?"

ป้าจางพูด "ป้ามาถึง คุณผู้ชายก็ออกไปแล้วละค่ะ เห็นเขาบอกว่ามีธุระที่บริษัท เขาให้ป้ามาบอกคุณนายว่า ช่วงนี้ค่อนข้างที่จะยุ่ง คุณนายไม่ต้องคิดถึงเขานะคะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ใครคิดถึงเขากัน!

เธอทานอาหารไปได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดเธอก็ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะถามออกมา "ป้าจางคะ บ้านข้างเรามีเด็กด้วยใช่ไหม เมื่อวานเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้นะ"

ป้าจางส่ายหน้า "ป้าไม่แน่ใจค่ะ ป้ายังไม่เคยเห็นคนข้างบ้านเลย"

"ฉันก็ด้วยค่ะ"

ป้าจางยิ้มพลางพูด "ถ้าคุณนายต้องการเด็กสักคน ก็มีสักคนสิคะ"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็ชะงัก และไม่ได้พูดอะไร

ป้าจางเห็นสถานการณ์ ก็คิดว่าหร่วนซิงหว่านคงนึกถึงลูกคนก่อนหน้านั่น เธอพูดอย่างระมัดระวังว่า "คุณนาย ป้าพูดอะไรผิดใช่ไหมคะ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่ค่ะ ฉันแค่คิดว่า เด็กตัวน้อยๆน่ารักจริง"

หลายครั้งที่โจวฉือเซินร่วมรักกับเธอโดยไม่สวมถุงยางอนามัย ไม่รู้ว่าจะท้องไหม

ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ

เมื่อทานอาหารเสร็จ หร่วนซิงหว่านจึงไปสตูดิโอ

พักผ่อนมาช่วงหนึ่ง ตอนนี้มีงานที่ค้างคาอยู่ไม่น้อยเลย

จ้าวจิ้งเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาอย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ "ในงานวันครบรอบครั้งก่อน พวกเรารู้ว่าคุณหร่วนเป็นทายาทที่แท้จริงของตระกูลหลิน ตอนนี้คุณก็รู้สถานการณ์ของหลินซื่อดี พวกเราไม่มีทางก็เลย......"

หยางเจิ้นพูดต่อเขา "ให้ผมพูดเถอะ คุณหร่วนครับ ตั้งแต่ที่ประธานหลินหายตัวไป หลินซื่อก็โกลาหลมาก ไม่ว่าจะเป็นพันธมิตรของเรา หรือพนักงานของหลินซื่อ ต่างก็ไม่รู้อนาคตหลินซื่อว่าจะกลายเป็นอย่างไร ทุกคนต่างก็ไม่มีมั่นใจเหมือนกัน ดังนั้นพวกผมก็เลยมาถามคุณหร่วน ว่าคุณคิดเห็นอย่างไรกับหลินซื่อครับ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหลินซื่อค่ะ"

จ้าวจิ้งพูด "ใช่ครับ ใช่ ปัญหาพวกนั้นประธานหลินเป็นคน......ไม่สิ หลินจื้ออานเป็นคนทิ้งมันเอาไว้ พวกเราแยกแยะความชั่วความดีได้ครับ โดยปกติแล้วจะไม่ให้คุณหร่วนมารับภาระนี่หรอกครับ แต่พนักงานของหลินซื่อหลายพันคนไม่มีความผิด แล้วก็ยังมีพวกเหล่าพันธมิตรน้อยใหญ่ เขาก็ต่างมีครอบครัวที่ต้องดูแล ไม่มีหลินซื่อสำหรับคนอื่นก็คงไม่มีความเสียหายอะไร แต่สำหรับพวกเขาแล้ว มันคือการลงทุนทรัพย์สมบัติของครอบครัวและแรงกายแรงใจ นี่ไม่รู้ว่าจะมีบริษัทที่ต้องล้มละลายไปกี่แห่ง และกี่ครอบครัวที่ต้องแตกสลาย"

หร่วนซิงหว่านเมื่อได้ยินก็พลันขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร

หยางเจิ้นพูดอีก "พวกเราก็รู้ครับ ว่าคุณหร่วนไม่ได้มีหน้าที่จะต้องรับผิดชอบพนักงานของหลินซื่อ แต่นั่นไม่ใช่แค่คนหลายพันคน แต่รวมถึงหลายพันครอบครัว"

จ้าวจิ้งพูดต่อ "ใช่ครับ ใช่ ใช่ ผู้บริหารระดับสูงของหลินซื่อต่างก็หนีไปกันหมดแล้ว เราสองคนทำงานให้หลินซื่อมานาน และเรารู้สึกเหมือนเป็นญาติกับพนักงานทุกคน ผมทำใจไม่ได้จริงๆ"

เมื่อได้ยินหร่วนซิงหว่านก็มองไปทางเขา "เหมือนเป็นญาติกับพนักงาน?"

จ้าวจิ้งคิดว่าหร่วนซิงหว่านปล่อยวางเรื่องนี้ไปแล้ว ตบต้นขา "ใช่ไหมละครับ! เราไม่สนใจญาติของเราไม่ได้!"

หร่วนซิงหว่านสงเสียงตอบรับ พูดอย่างใจเย็น "งั้นฉันคงไม่ค่อยเข้าสังคมมากนัก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนบังคับญาติให้ดื่มเหล้า และคิดไม่ดีกับพวกเธอ"

ฉับพลัน สีหน้าของจ้าวจิ้งก็แสดงถึงความวางตัวไม่ถูกและลำบากใจ

เขาพูดอย่างฝืนทน "นั่น......ตอนนั้นผมดื่มเหล้าหนักไปหน่อยครับ เลยพูดจาเหลวไหล หวังว่าคุณหร่วนจะไม่ติดใจเอาความนะครับ"

หยางเจิ้นก็พูด "คุณหร่วน ประธานจ้าวอาจจะไม่ดีพอในบางมุม แต่เขาทำงานให้หลินซื่อมาสิบกว่าปีแล้ว เขามีความผูกพันกับบริษัทมาก"

"เสี่ยวหยางพูดถูกแล้ว หลินซื่อคือบ้านของฉัน ตอนนี้ไม่มีบ้านแล้ว ใครจะไปทนดูเฉยๆ ได้ล่ะ" จ้าวจิ้งพูดพลางถอนหายใจอย่างหนักหน่วง "หากคุณหร่วนยังคงโกรธกับเรื่องก่อนหน้านี้ ผมสามารถ......"

หร่วนซิงหว่านพูดขัดเขาอย่างสงบ "ดังนั้นที่พวกคุณมาหาฉัน คือต้องการให้ฉันทำอะไร"