สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 104

บ่ายวันถัดมา น้าฉินก็ได้ยินข่าวที่ว่าหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินจะไปแล้ว นำผลิตภัณฑ์พิเศษของท้องถิ่นมาจากบ้านไม่น้อยเลย ให้พวกเขานำไปด้วย

เสร็จแล้ว ลากหร่วนซิงหว่านไปที่มุมเงียบๆ : "เสี่ยวหร่วน ครั้งนี้ที่หนูกับเสี่ยวโจวจะกลับไปเพราะจะแต่งงานใหม่อีกครั้งใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

จุดประสงค์ที่น้าฉินมาก็คงเป็นเพราะเรื่องนี้จริงๆสินะ

"ไม่......"

"เฮ้ย หนูไม่ต้องมาเกรงใจน้านะ หลายวันมานี้น้าได้ช่วยหนูสังเกตดูแล้ว เสี่ยวโจวคนนี้ไม่เลวเลย มีเงิน แถมยังหน้าตาหล่อเหลา ถ้าหากคุณจับไว้ไม่อยู่หมัดล่ะก็ จะถูกคนอื่นแย่งไปได้ง่าย"

"คุณน้าฉิน ฉัน......"

"เสี่ยวหร่วน หนูฟังที่น้าพูดนะ รอจนหนูอายุเท่ากับน้า หนูก็จะรู้เอง ที่พวกหนูทะเลาะโวยวายกันตอนนี้ ก็เหมือนกับการจั๊กจี้ ในสายตาของคนนอกก็ดูหวานซึ้ง นี่ ตอนนี้น้าก็แก่แล้ว ถ้าหากน้ายังอายุยี่สิบล่ะก็......"

น้าฉินก็พูดบลาๆอยู่พักใหญ่ หร่วนซิงหว่านพูดแทรกไม่ได้สักคำเดียว ไม่พูดอะไรเลย

ตอนที่จากไป หร่วนซิงหว่านมองไปยังสถานที่ที่ใช้ชีวิตอยู่แค่เดือนกว่าๆเท่านั้น ไม่รู้ว่าทำไม ก็มีความรู้สึกที่ต้องจากบ้านไปอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่ว่าจะเป็นน้าสวี่ หรือว่าน้าฉิน หรือว่าจะเป็นพวกเพื่อนๆบ้านที่อยู่รอบๆ ล้วนแต่ให้ความอบอุ่นและความห่วงใยอย่างที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน

เห็นเธอเดินหน้าไปก้าวหนึ่งเหลียวมองสามครั้ง โจวฉือเซินยืนอยู่ที่หน้ารถ เหมือนว่าจะไม่เข้าใจการอาลัยอาวรณ์ของเธอ : "ไม่ใช่ว่าต่อไปจะไม่กลับมาแล้วสักหน่อย มันขนาดนั้นเลยเหรอ"

หร่วนซิงหว่านเก็บสายตากลับมา ถอนหายใจอย่างเงียบๆ : "ก็ใช่นะ คนที่เลือดเย็นอย่างคุณ ก็คงไม่มีทางเข้าใจความหมายขอการลาจากกับคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมว่ามันคืออะไร "

"......" โจวฉือเซินทำหน้าขรึม: "หร่วนซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านเผยรอยยิ้มที่พอเหมาะพอดี : "พวกเราไปกันเถอะ ประธานโจว"

เดิมทีน้าฉินคิดอยากจะไปส่งพวกเขาที่สนามบินพร้อมกันกับสวี่เยว่ เพื่อเป็นการเพิ่มความโศกเศร้าโดยไม่จำเป็น และก็กลัวว่าน้าฉินจะพูดคำพูดที่คาดไม่ถึงบนรถ หร่วนซิงหว่านรีบปฏิเสธทันที

อีกอย่าง เธอก็รู้ด้วยนิสัยของน้าสวี่และโจวฉือเซิน ก็น่าจะไม่ชอบภาพฉากที่อำลาแบบนี้

ตอนที่รถขับออกจากถนนอานเฉียว หร่วนซิงหว่านรู้สึก เหมือนว่าเธอกำลังฝันหวานที่แสนอบอุ่นและสบาย

ตอนนี้ ความฝันสิ้นสุดลงแล้ว

เธอจะต้องกระปรี้กระเปร่ากว่าเมื่อก่อนให้มาก ถึงจะสามารถรับมือกับเรื่องราวที่อาจจะเกิดขึ้นได้

......

หลังลงจากเครื่องบิน หร่วนซิงหว่านพูดว่า : "ประธานโจว วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า เก็บของเสร็จแล้วพรุ่งนี้ค่อยย้ายเข้าไป"

"แล้วแต่คุณ"

โจวฉือเซินพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจเธอ ก้าวเท้ายาวออกไปเลย

จริงๆแล้วหร่วนซิงหว่านก็ไม่มีข้าวของอะไรต้องเก็บ ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอหนีมาจากเมืองหนานเฉิง สิ่งของไหนที่เอามาได้ก็เอามาหมดแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดของเธอล้วนแต่อยู่ในกล่องนี้หมดแล้ว

เธอแค่ไม่อยากอยู่ด้วยกันกับเขา อยากจะอยู่เงียบๆคนเดียวในคืนสุดท้าย ก็เลยหาข้ออ้างเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านเดินอยู่ด้านหลังคนเดียวอย่างเชื่องช้า หลังจากที่ออกจากสนามบิน เธอกำลังคิดจะเรียกรถ หลินหนานก็ปรากฏตัวอยู่ข้างกายของเธอแล้ว : "คุณหร่วน ให้ผมไปส่งคุณนะ"

"คุณไม่ไปด้วยกันกับโจวฉือเซินเหรอ"

"ประธานโจวต้องกลับไปที่บริษัทก่อน กำชับให้ผมมาส่งคุณหร่วน"

"อ๋อ"

นั่งบนรถ หร่วนซิงหว่านกำลังคิดอยากจะบอกที่อยู่ ก็เห็นหลินหนานกดเข้าระบบนำทางแล้ว

หร่วนซิงหว่าน:"......"

หลินหนาน:"......ฮ่าๆ"

ทำได้เพียงหัวเราะกลบเกลื่อนความเก้ๆกังๆ

หร่วนเฉินพูด : "งั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับพี่นะ"

"โอเค"

วันรุ่งขึ้น บนท้องฟ้ามีฝนโปรยปรายอย่างหนาแน่นในช่วงเช้าตรู่ ดูเหมือนว่าทั้งเมืองจะถูกปกคลุมไปด้วยสีเทาอีกหนึ่งชั้น

หร่วนซิงหว่านสวมใส่เสื้อสีดำ ปรากฏตัวเป็นครั้งแรกกับหร่วนเฉินที่หน้าประตูเรือนจำเมืองหนานเฉิง

หลังจากที่ลงทะเบียนแสดงเจตจำนงที่เข้ามาแล้ว ผู้คุมเรือนจำก็พาพวกเขาไปยังสถานที่เก็บเถ้ากระดูก : "เถ้ากระดูกของหร่วนจุนและสิ่งของของผู้ตายอยู่ในนี้ทั้งหมดแล้ว พวกคุณเซ็นชื่อแล้วก็เอาของออกไปได้"

หร่วนเฉินเป็นคนเซ็นชื่อ ผู้คุมเรือนจำมองไปที่เขา แล้วก็มองไปยังหร่วนซิงหว่านที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า : "คิดไม่ถึงจริงๆว่าหร่วนจุนจะลูกชายและลูกสาวอย่างพวกคุณ เขาช่างโชคดีเหลือเกิน "

ตั้งแต่ที่หร่วนจุนเข้ามายังเรือนจำ ก็เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทไม่น้อยเลย ไม่ใช่ตอนที่ถูกคนอื่นทุบตี ก็เป็นตอนที่ไปทุบตีคนเขา มักจะตะโกนเสียงดังลั่นว่าลูกเขยของเขาเป็นประธานของโจวซื่อกรุ๊ป พวกอันธพาลที่ไร้เหตุผล

แต่ว่าที่เขาตะโกนเสียงดงลั่นใช่ว่าจะไม่เกิดผล ยังดึงกลุ่มคนช่วยกันแหกคุกกับเขาได้ด้วย เพียงแค่น่าเสียดายที่ไม่สำเร็จ

หลังจากที่หร่วนเฉินเซ็นชื่อเสร็จแล้ว มองไปยังเถ้ากระดูกของหร่วนจุนแวบหนึ่ง เม้มริมฝีปากบางอย่างแน่นๆ ไม่ได้ตอบอะไร

หร่วนซิงหว่านพูดกล่าว : "ตอนนี้พวกเราไปได้แล้วยัง?"

"ได้แล้วๆ" ผู้คุมเรือนจำได้สติกลับมา นำข้าวของของหร่วนจุนส่งให้พวกเขา

มองไปยังเบื้องหลังของพวกเขาสองคนที่เดินออกไปไกลมากเรื่อยๆ ในใจของผู้คุมเรือนจำก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น คนแบบหร่วนจุน จะให้กำเนิดลูกสาวลูกชายที่มีหน้าตาดีแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

เขาคงไม่ได้ลักพาตัวมาจากที่ไหนหรอกนะ

ออกมาจากเรือนจำแล้ว หร่วนเฉินพูดว่า : "เรื่องที่เหลือมอบให้เป็นหน้าที่ของผมแล้วกัน พี่กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ"

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปครู่หนึ่ง รู้ว่าหร่วนเฉินกลัวว่าเธอจะไม่อยากเจอกับหร่วนจุนอีก เธอยิ้มเบาๆพร้อมเอ่ยพูดว่า : "คนเขาก็ตายไปแล้ว จะไปคิดถึงเรื่องเหล่านั้นในอดีตทำไมกัน อีกอย่างถ้าหากฉันถือสาล่ะก็ วันนี้ก็คงไม่มาแล้ว"

หร่วนเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย : "ไม่ว่าจะพูดยังไง พี่ก็ท้องอยู่ ไปสุสานก็ไม่เหมาะสม ผมไปคนเดียวก็พอแล้ว"

"เสี่ยวเฉิน ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ วางใจเถอะ"