สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 105

งานศพของหร่วนจุนเรียบง่ายอย่างมาก ถ้าให้พูดว่าเป็นงานศพ สู้พูดว่าเป็นพิธีที่เรียบง่ายอย่างหนึ่งดีกว่า

และบนแผ่นหลุมฝังศพ สลักเพียงแค่ชื่อของหร่วนจุนเท่านั้น นอกจากนั้นแล้ว ไม่มีอะไรเลย

หร่วนเฉินถือร่มยืนอยู่ข้างกายของหร่วนซิงหว่าน : "พูดขึ้นมาแล้วล้วนเป็นกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนองของเขาเอง มีจุดจบเช่นนี้ จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้"

พวกเขาสามารถไปรับเถ้ากระดูกของเขากลับมาได้ หาสุสานฝังศพให้ ก็ถือว่าพยายามทำหน้าที่ครั้งสุดท้ายแล้ว

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร หลังจากที่จ้องมองไปยังหลุมศพของหร่วนจุน ถึงค่อยๆพูดออกมา : "เสี่ยวเฉิน พวกเราไปกันเถอะ "

ไม่ว่าก่อนหน้านี้หร่วนจุนจะทำเรื่องอะไรที่ทำให้คนไม่อาจจะให้อภัยได้ก็ตาม ล้วนแต่สิ้นสุดลงตรงนี้แล้ว

ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นแล้ว

หลังจากที่ออกมาจากสุสาน หร่วนซิงหว่านและหร่วนเฉินกลับมาถึงบ้านเก่า เก็บกวาดสิ่งของที่หร่วนจุนทิ้งเอาไว้

บ้านหลังนี้เป็นอาคารที่พักรูปแบบโบราณ ทำเลไม่ดี ไม่มีมูลค่าอะไร แต่ว่าด้วยนิสัยของหร่วนจุน น่าจะพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อนำบ้านหลังนี้ไปจำนองเพื่อนำเงินออกมา แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เหมือนว่าเขาจะไม่เคยคิดที่จะเอาบ้านหลังนี้ไปจำนองเพื่อนำเงินออกมาเลย

หร่วนจุนน่าจะไม่ได้กลับมาเป็นเวลานานมากแล้ว บ้านถูกปกคลุมไปด้วยขี้ฝุ่นหนาๆ

หลังจากที่เข้าไป หร่วนเฉินใช้มือพัดๆ แล้วก็พูดกับหร่วนซิงหว่านว่า : "พี่รอข้างนอกเถอะ ข้างในนี้มีขี้ฝุ่นเยอะเกินไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า : "โอเค"

หร่วนเฉินหากล่องกระดาษมาหนึ่งอัน ใส่ข้าวของของหร่วนจุนลงไปในนั้น

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่ระเบียง มองดูสถานที่ที่เธออยู่มาตั้งแต่เด็กจนโต ในใจอธิบายไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกยังไง

เหมือนว่าตั้งแต่ที่จำความได้ หร่วนจุนก็เป็นพวกที่ไม่ทำมาหากินแบบนั้นมาโดยตลอด เพียงแต่ว่าตอนที่เธอยังเด็กเขายังไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการพนัน แม้ว่าจะชอบดื่มเหล้า ติดหนี้ แต่ว่าบางครั้งเขาก็ยังนึกขึ้นได้ว่าเขายังมีลูกสาวและลูกชาย สาบานว่าจะกลับตัวกลับใจ

แต่ก็มักจะทำได้ไม่ถึงสองวัน ก็เริ่มทำเรื่องเลวๆอีกแล้ว

ยิ่งตอนหลังๆ เขาก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังคิดถึงเรื่องพวกนี้อยู่นั้น หร่วนเฉินก็ได้ถือกระเป๋าเดินทางแบบหนังสมัยโบราณออกมาจากในห้องของหร่วนจุนแล้ว เมื่อดูจากร่องรอย น่าจะไม่ได้เปิดมาเป็นเวลานานมากแล้ว

หร่วนซิงหว่านเห็นหร่วนเฉินไปหาเครื่องที่ใช้งัดแงะกุญแจ พูดถาม : "จะเปิดเหรอ?"

หร่วนเฉินหาไปพลางพูดพลางว่า : "ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นเขาเปิดกล่องนี้ครั้งหนึ่ง ด้านในน่าจะมีสิ่งของที่สำหรับเขาแล้วสำคัญมาก"

หร่วนซิงหว่านอ้าๆปาก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

จริงๆแล้วเธอก็อยากจะดูว่าข้างในคืออะไร

แต่เธอเดาดูว่า มีความเป็นไปได้มากที่จะเกี่ยวกับพ่อแม่ของพวกเขา

แม่ของเธอตอนที่คลอดเสี่ยวเฉินเนื่องจากการคลอดติดขัดทำให้เสียชีวิตแล้ว ในบ้านก็เลยไม่มีรูปภาพของเธอเลย ไม่เพียงแค่หร่วนซิงหว่านเท่านั้นที่ลืมรูปร่างหน้าตาของเธอไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นหร่วนเฉินไม่เคยเห็นเธอเลย

อย่างรวดเร็ว หร่วนเฉินเปิดกุญแจของกล่องได้แล้ว

หลังจากที่ปัดๆฝุ่นแล้ว หร่วนซิงหว่านเห็นสิ่งของที่อยู่ด้านในอย่างชัดเจน

รูปภาพสีเหลืองหน่อยๆกว่าสามสี่ใบ สมุดบันทึกหนึ่งเล่ม และนาฬิกาพกหนึ่งเรือน

หร่วนเฉินหยิบรูปภาพขึ้นมา ข้างในเป็นรูปที่สาวสวยถ่ายรูปคู่กับผู้ชาย เพียงแต่ว่าใบหน้าของผู้ชายถูกกรีดด้วยอาวุธมีคม มองไม่เห็นใบหน้าเดิม

แต่ว่าดูจากรูปร่างและเสื้อผ้าแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่หร่วนจุน

รูปภาพใบที่สอง เป็นการถ่ายร่วมกันสามคนพ่อแม่ลูก ยังเป็นผู้หญิงและผู้ชายที่ใบหน้าถูกกรีดด้วยอาวุธมีคม เพียงแต่ว่าตรงกลางยังมีเด็กผู้หญิงหนึ่งคนนั่งอยู่ด้วย

หร่วนเฉินพลิกไปอีกเรื่อยๆ รูปภาพส่วนที่เหลือล้วนเป็นเช่นนี้ทั้งหมด

และหร่วนเฉินในตอนนี้ เหมือนว่าถูกคนตรอกไว้บนเสาแห่งความอัปยศ

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างราบเรียบว่า : "เสี่ยวเฉิน ในช่วงเวลาที่ผิดหวังเหล่านั้น ฉันก็เคยคิดมาก่อน ถ้าหากหร่วนจุนไม่ใช่พ่อของฉันมันก็คงจะดีกว่านี้ งั้นฉันก็คงจะหลุดพ้นจากเขาได้อย่างสิ้นเชิง เริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่เมื่อถึงตอนนี้ ใช่หรือไม่ใช่ มีอะไรที่แตกต่างกันเหรอ "

"ไม่ว่ายังไง ฉันก็เรียกเขาว่าพ่อมายี่สิบกว่าปีแล้ว อีกอย่างรูปของผู้ชายคนนั้นสำหรับฉันแล้ว เป็นเพียงคนแปลกหน้า หลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมาหาฉันเลย ไม่แน่เขาก็อาจจะแย่กว่าหร่วนจุนอีกนะ"

เห็นเสี่ยวเฉินไม่พูดจา หร่วนซิงหว่านก็พูดอีกว่า : "เสี่ยวเฉิน แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ลูกของหร่วนจุน แต่ว่าฉันก็เป็นพี่สาวของนาย พวกเรามีเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน "

นอกจากคนละพ่อกันแล้ว พวกเขายังคงมีแม่เป็นคนเดียวกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนเฉินถึงได้พูดอย่างหดหู่ว่า : "ผมเข้าใจแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้มๆ : "พอแล้ว เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเราไปกันเถอะ"

"เดี๋ยวก่อน"

หร่วนเฉินพูดจบ หันหลังไปยังระเบียง หยิบสิ่งของที่อยู่ในลังออกมาแล้ว

เขาเอารูปภาพและนาฬิกาพกให้กับหร่วนซิงหว่านแล้ว : "พี่เก็บไว้ให้ดี ไม่แน่ในอนาคตอาจจะมีประโยชน์ก็ได้"

พูดแล้ว ก็โยนสมุดบันทึกของหร่วนจุนไปยังกล่องกระดาษแล้ว เอาออกไปด้วย

หร่วนซิงหว่านดูรูปภาพ และมองไปที่เขาอีกครั้ง : "เสี่ยวเฉิน นายอยากจะเก็บ......"

"ผมไม่ต้องการ ผมไม่เคยเจอเธอมาก่อน สำหรับผมแล้ว เธอจะมีหน้าตาเป็นแบบไหนก็แล้วแต่เลย"

หร่วนซิงหว่านพูด : "งั้นฉันเก็บไว้แล้วกัน เมื่อไหร่ที่นายอยากจะดูก็มาเอาที่ฉันนะ"

เธอรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่หร่วนเฉินไม่ต้องการรูปภาพนี้คืออะไร รูปภาพในนี้ไม่มีรูปเดี่ยวของแม่พวกเขา ล้วนแต่เป็นรูปที่ถ่ายรวมกับผู้ชายคนนั้น