สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 115

หร่วนซิงหว่านตกใจและพูดว่า "หา?"

โจวฉือเซินหันหน้าไปมองห้องนอนของตัวเอง "มานี่"

พูดจบ ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านปฏิเสธ เขาก็หันหลังเดินกลับไป

"..."

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่ เธอจึงเดินตามไป

ในห้องนอน

โจวฉือเซินนั่งนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาแล้วพูดเบาๆ "คุณอยากจะฟังอะไร"

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอถาม "ประธานโจวอยากจะเล่าอะไรคะ"

โจวฉือเซินหันหน้าหนีด้วยท่าทีไม่พอใจ หร่วนซิงหว่านจึงเปลี่ยนคำพูด "ฉันอยากจะฟังทุกอย่าง รบกวนประธานโจวแล้วค่ะ"

"ผมไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น"

"งั้นก็ขอให้ประธานโจวสรุปสั้นๆ"

โจวฉือเซินพูดว่า "ก็แค่กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ไม่มีอะไรน่าเล่า"

หร่วนซิงหว่านอืมแล้วพูดว่า "ที่จริงแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันคิดว่ามีสองเรื่องที่แปลกๆ"

โจวฉือเซินเหลือบมองเธอ บอกให้เธอพูดต่อไป

"ถ้าเพื่อนของหยางเจียวเจียวมีแหล่งบอสใหญ่เหมือนวันนี้จริงๆ หยางเจียวเจียวก็คงจะไม่เสียเวลาอยู่กับหลี่อ๋างนานขนาดนั้น เธอคงจะไต่เต้าไปตั้งนานแล้ว"

ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกความรักของหยางเจียวเจียวและหลี่อ๋าง แต่ว่าพวกเขาสองคนเป็นแบบนั้นจริงๆ

คนหนึ่งชอบสิ่งของนอกกาย อีกคนชอบความรู้สึกแปลกใหม่

พูดตรงๆก็คือคนหนึ่งตีอีกคนหนึ่งก็เต็มใจที่จะถูกตี

ถ้าพวกเขารักกันจริงๆ หลี่อ๋างก็คงจะไม่ไปขอโทษและขอเพ้ยซานซานคืนดีหลังจากที่เลิกกันไปแล้ว หยางเจียวเจียวก็คงจะไม่ได้ยินว่ามีปาร์ตี้ที่เกาะคนรวยได้ เธอก็แอบหลี่อ๋างไปทันที

โจวฉือเซินพูดเบาๆ "เมื่อก่อนไม่มี ก็ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้จะไม่มี"

"อืม ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าในเมื่อแหล่งพวกนี้พึ่งจะมี แต่คืนนี้ก็คงจะไม่ใช่ครั้งแรก แล้วก็คงจะไม่เกินครั้งที่สาม บอสใหญ่ที่ชอบลักกินขโมยกินนอกบ้านอย่างพวกคุณ ออกไปเที่ยวก็ต้องรัดกุมไม่มีช่องโหว่อยู่แล้ว จะปล่อยให้ภรรยาของตัวเองจับได้แล้วยังพาคนไปจับชู้ได้ยังไง?"

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างไม่เร่งรีบ "คุณพูดอีกทีสิ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเคร่งขรึม "ขอโทษค่ะ ฉันแก้ไขนิดหนึ่ง ประธานโจวไปดื่มเหล้าสังสรรค์เพราะว่าเรื่องงาน แน่นอนว่าไม่เหมือนคนพวกนั้นอยู่แล้ว"

โจวฉือเซิน "..."

คำพูดนี้ของเธอทำไมยิ่งฟังยิ่งทำให้คนไม่สบายใจ

ผ่านไปพักหนึ่ง โจวฉือเซินก็พูดว่า "ถึงแม้ว่าคุณจะเดาแบบนี้ แล้วคุณต้องการพิสูจน์อะไร"

"ฉันไม่ได้ต้องการพิสูจน์อะไร แต่แค่ประธานโจวพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็เล่าเรื่องที่ฉันคาดเดาให้ฟัง เพราะว่าเรื่องแบบนี้มันบังเอิญเกินไป มันเลยทำให้คนรู้สึกว่าทำเรื่องที่มีไม่ดีเยอะเกินไปก็ต้องรับกรรมก็แค่นั้น"

ขมับของโจวฉือเซินกระตุกเบาๆ เขาพูดอย่างเย็นชา "หร่วนซิงหว่าน ช่วงนี้ผมตามใจคุณเกินไปรึเปล่า"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขา "ฉันด่าหลี่อ๋างต่างหาก ประธานโจวจะโมโหทำไมคะ"

ริมฝีปากอันบอบบางของเขาขยับเบาๆ อยากจะพูดอะไร แต่สายตากลับมองไปที่หน้าท้องที่ยื่นออกมาเล็กน้อยของเธอ เขาหลับตาและหายใจเข้า "ออกไป อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง"

สิ่งที่หลินจืออี้ให้ความสำคัญคือผลงานของหร่วนซิงหว่าน สินค้าของเธอไม่สำคัญเลยแม้แต่น้อย มันจะมีก็ได้ไม่มีก็ได้

เวินเฉี่ยนพูด "คุณRuanเป็นนักออกแบบ ความคิดเห็นของฉันแทบจะไม่อยู่ในสายตาเธอด้วยซ้ำ บางทีเธออาจยังคิดว่าฉันฟื้นฝอยหาตะเข็บซะมากกว่า"

"ไม่หรอก คุณRuanไม่คิดอย่างนั้นแน่นอน ผลงานที่ดีต้องมาจากความคิดเห็นของทุกคน" พูดจบ หลินจืออี้ก็มองไปที่หร่วนซิงหว่านแล้วพูดกับเธอว่า "คุณRuan ใช่ไหมคะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มมุมปากแล้วพูดเบาๆ "ถ้าคุณหลินไม่พอใจตรงไหนก็สามารถบอกได้ค่ะ ฉันจะแก้ไขให้คุณโดยเร็วที่สุด"

หลินจืออี้มองดูภาพวาด "ที่จริงฉันคิดว่ามันดีมากแล้ว แต่ว่าตรงนี้..."

เธอพูดมาสองที่ หร่วนซิงหว่านก็ฟังอย่างตั้งใจ ปรึกษากับเธอว่าจะแก้ไขยังไง

เวินเฉี่ยนจะออกไปก็ไม่ได้ ไม่ออกไปก็ไม่ได้ เธอจึงยืนกอดอกอยู่ข้างๆ มองดูพวกเธออย่างเย็นชา

หลังจากที่พวกเธอปรึกษากันเสร็จแล้ว หลินจืออี้หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปข้างนอก "ทำให้คุณRuanเสียเวลามากแล้ว เมื่อสินค้าทำออกมาแล้ว ฉันจะขอบคุณคุณเป็นอย่างดี"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าขอบคุณ "ไม่เป็นไรค่ะ นี่คือเรื่องที่ฉันควรทำอยู่แล้ว"

"งั้นฉันไปก่อนนะ เราคอยติดต่อกันทีหลัง"

หร่วนซิงหว่านเดินไปส่งเธอถึงหน้าประตูห้องประชุม "ไว้เจอกันใหม่ค่ะคุณหลิน"

หลังจากที่หลินจืออี้ออกไปแล้ว เวินเฉี่ยนมองดูสินค้าที่ถูกลืมที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วยิ้มแห้ง เธอไม่ได้เดินเข้าไปบอกหลินจืออี้ว่าลืมหยิบสินค้าไปด้วย แต่เธอโบกมือแล้วโยนกล่องสร้อยคอลงไปในถังขยะ

หลังจากโยนทิ้งไปแล้ว เธอกำลังจะออกไป ก็เห็นหร่วนซิงหว่านหันหน้ามา

เวินเฉี่ยนเยาะเย้ย "ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน แย่งลูกค้าของฉันไปได้ เธอคงจะมีความสุขมากใช่ไหม"

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ "แข่งขันกันอย่างยุติธรรม ตอนนั้นเธอเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง ฉันไม่ได้แย่งลูกค้าของเธอ ฉันแค่อยากจะเตือนเธอว่า อย่าหุนหันพลันแล่น ตอนนี้เธอเอาสินค้าที่ลูกค้าสั่งไว้ไปทิ้งเพื่อระบายความโมโหของตัวเอง ถ้าลูกค้ากลับมาเอาสินค้าที่เธอ ทางที่ดีเธอควรจะคิดไว้เลยดีกว่าว่าจะตอบลูกค้ายังไง"