สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 122

นิตยสารเซิ่งกวาง

พนักงานที่รับผิดชอบในการนำเครื่องประดับไปที่งานเลี้ยงการกุศลเพิ่งจะออกไป เวินเฉี่ยนก็ปรากฏตัวขึ้นจากมุมมุมหนึ่งแล้วโทรออก: "พวกเราออกไปแล้ว"

ปลายสายมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังออกมา: "รู้แล้ว"

เวินเฉี่ยนพูดขึ้นอีก: "จำที่ฉันพูดให้ดี จะต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนที่เครื่องประดับจะเข้าไปในสถานที่จัดโชว์ ไม่อย่างนั้นจะถูกจับได้ง่าย ๆ"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ: "เสี่ยวเฉี่ยน เธอต้องการจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?"

คำพูดนี้เหมือนไปแตะเปิดสวิตช์ในหัวใจของเวินเฉี่ยนและเธอก็หัวเราะและพูดขึ้นอย่างประชดประชัน: "นายคิดว่าฉันอยากจะทำแบบนี้งั้นเหรอ? การแข่งขันใหญ่ดีไซเนอร์เมื่อสามปีก่อน ฉันทุ่มสุดตัว แต่วัดจากอะไรฉันถึงได้เพียงแค่ที่สอง? คนที่ควรจะได้ไปปารีสก็คือฉัน แต่กลับกลายเป็นว่าฉันเป็นเพียงของที่เธอไม่ต้องการ"

พูดแล้วเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ: "ฉันก็แค่ทำให้คนที่ขวางทางฉันมันหายไป ผิดอะไร? ไม่มีเธอ ความฝันและความทะเยอทะยานของฉันถึงจะเป็นจริงได้ ฉันไม่จะโดนสายตาเหยียดหยามและโดนดูถูกไปทั่วอีกต่อไปแล้ว พี่เซ่ พี่คงจะช่วยฉันได้นะ?"

"เสี่ยวเฉี่ยน ถ้าหากมีใครรู้เรื่องนี้ละก็ ฉันจะรับมันไว้เพียงคนเดียวจะไม่ให้มันโยงไปถึงเธอได้"

เวินเฉี่ยนพูด: "พี่เซ่พี่ทำตามที่ฉันบอก ไม่มีทางโดนจับได้แน่นอน"

หลังจากวางสาย เวินเฉี่ยนกำหมัดแล้วหันหลังเดินจากไป

ครั้งนี้เธอจะต้องทำให้หร่วนซิงหว่านหลุดออกจากโลกแห่งการออกแบบให้ได้!

......

ร้านกาแฟ

หร่วนเฉินเทนมให้หร่วนซิงหว่านแก้วหนึ่งแล้วนั่งลงตรงข้ามเธอและถามขึ้น: "ทำไมพี่ถึงว่างมาได้"

หร่วนซิงหว่านใช้สองมือถือแก้วแล้วจิบก่อนตอบ: "วันนี้พี่หยุดน่ะ ไม่มีอะไรทำ"

หร่วนเฉินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น: "ผมได้ยินพี่ซานซานบอกผมว่าคืนนี้พี่จะไปร่วมงานเลี้ยงการกุศล"

"..."

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าเพ้ยซานซานจะส่งข่าวให้หร่วนเฉินรวดเร็วแบบนี้

เธอหัวเราะแล้วพูด: "มีเหตุไม่คาดฝันเล็กน้อย ไม่ไปแล้ว"

"เป็นเพราะโจวฉือเซินจะไปร่วมงานรึเปล่า? พี่ไม่อยากจะเจอเขา?"

หร่วนซิงหว่านพูด: "เธอคิดอะไรอยู่น่ะ กับเขาไม่มีปัญหาอะไร พี่ก็แค่..."

หร่วนซิงหว่านไม่รู้จะอธิบายเขาอย่างไรดี ดังนั้นเธอได้เปลี่ยนเรื่องคุยแล้วหันไปมองสาว ๆ ที่กำลังแอบมองมาที่โต๊ะของพวกเขาเหล่านั้น: "มีคนชอบเธอเยอะแยะแบบนี้ ไม่มีใครที่เธอชอบบ้างเหรอ?"

หร่วนเฉินตอบอย่างเรียบเฉย: "ผมไม่ได้วางแผนจะมีความรัก"

"ทำไมล่ะ? อายุเท่าเธอเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะมีความรักนะ ไม่มีน่ะเสียดายแย่"

"งั้นทำไมตอนนั้นพี่ถึงไม่มีล่ะ"

หร่วนซิงหว่าน: "..."

เจ้าเด็กนี่พูดจาทิ่มแทงใช่ย่อยเลย

ผ่านไปครู่หนึ่งหร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้น: "ก็ตอนนั้นพี่มัวแต่ง่วนอยู่กับการทำงานหาเงินเรียนนี่ ยิ่งกว่านั้น...ถึงแม้จะไม่ได้มีความรัก แต่ก็มีคนที่ชอบนะ มันเป็นความรู้สึกที่สวยงามนะ"

"เขาไม่ได้หมั้นหมายกับคนอื่นไปแล้วรึไง พวกเราสุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะมีอะไรสวยงาม"

หร่วนซิงหว่านปิดปากอย่างรู้ทันและดื่มนมเงียบ ๆ

หลายนาทีผ่านไปหร่วนเฉินก็พูดขึ้นอีก: "พี่...อยากไปหาคนนั้นไหม?"

หร่วนซิงหว่านไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับในชั่วครู่: "ใคร?"

หร่วนเฉินเม้มริมฝีปาก: "ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในรูปถ่าย"

"เสี่ยวเฉิน..."

ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ เห็นอย่างนั้นจึงพากันล้อมเข้ามา: "ที่แท้พี่ก็เป็นพี่สาวของหร่วนเฉินนี่เอง พี่สวยมากเลยค่ะ เมื่อกี้พวกเรายังคิดว่าพี่เป็นแฟนเขาเลยค่ะ"

"พี่คะ ครอบครัวพวกพี่มียีนที่ดีจริง ๆ นะคะ พี่ก็สวย หร่วนเฉินก็หล่อ อิจฉาพวกพี่จังค่ะ"

หลังจากออกจากร้านกาแฟ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก

หากเธอเป็นเพียงวัยรุ่นอายุสิบกว่าก็คงจะดี อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรให้กลัว อยากจะทำอะไรก็ทำ และไม่ต้องกลัวที่จะต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านไม่ได้เรียกรถแล้วเธอเดินช้า ๆ ไปตามถนน ถึงอย่างไรกลับไปก็ไม่มีความหมายอะไร

โดยไม่รู้ตัว เธอเดินมาถึงใต้อาคารสถานที่จัดงานเลี้ยงการกุศล

การได้นำผลงานออกประมูลในงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศลขนาดใหญ่ประเภทนี้ ถือเป็นโอกาสที่หายากและเป็นเกียรติสำหรับนักออกแบบหน้าใหม่

ในเมื่อเธอไม่สามารถจะเข้าร่วมงานได้ การได้นั่งอยู่ที่ใต้ตึกเพื่อให้ได้บรรยากาศก็เป็นสิ่งที่ดีไม่น้อย

หร่วนซิงหว่านหาร้านสะดวกซื้อและนั่งลง ทันใดนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเพ้ยซานซาน: "ซิงซิง เธอไปงานเลี้ยงการกุศลรึเปล่า?"

"เปล่า มีธุระนิดหน่อย" หร่วนซิงหว่านนิ่งไปและรู้สึกว่าเพ้ยซานซานไม่ได้ถามเธอง่าย ๆ ไปอย่างนั้นเอง จึงพูดขึ้น "มีอะไรเหรอ?"

"ฮะ ๆ ๆ ไม่มี ๆ ฉันก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง เธอไม่ได้ไปก็ดีแล้วล่ะ เธออยู่ไหนน่ะ ให้ฉันไปหานะ?"

ผ่านกระจกของร้านสะดวกซื้อ หร่วนซิงหว่านมองไปยังโรงแรมฝั่งตรงข้าม "ฉันเพิ่งออกมาจากโรงเรียนของเสี่ยวเฉิน อยู่ที่ใต้ตึกโรงแรม คิดว่าจะนั่งสักพักแล้วก็จะกลับแล้ว"

"โรงแรม? โรงแรมไหน? โรงแรมที่จัดงานเลี้ยงการกุศลเหรอ?"

"ใช่"

เพ้ยซานซานเงียบไป แล้วมองไปที่คอมพิวเตอร์ดูรูปถ่ายที่เพื่อนช่างภาพส่งมาให้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

ในรูปถ่าย เป็นรูปหลังของผู้หญิงคนหนึ่งคล้องแขนโจวฉือเซินปรากฏตัวในงานเลี้ยงการกุศล

เธอขอถอนคำพูดก่อนหน้านั้น โจวฉือเซินเป็นผู้ชายสารเลว ผู้ชายสารเลวที่มีข้าวของตัวเองอยู่ในชามแต่ยังจะมองหาจากในหม้ออีก!