สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 121

"ฮัดเช้ย——"

วันนี้หร่วนซิงหว่านจามไปไม่รู้กี่รอบ เธอลูบจมูกไปมา และหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ

เพ้ยซานซานพูด: "ซิงซิง ช่วงนี้อุณหภูมิลด ใส่เสื้อหนาหน่อย อย่าเป็นหวัดล่ะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: "เธอพูดต่อสิ"

"เมื่อกี้ฉันพูดถึงไหนแล้วนะ? อ้อ ๆ คิดออกแล้ว หลี่อ๋างไม่ได้ถูกบริษัทไล่ออกแล้วใช่ไหมล่ะ จากนั้นเรื่องฉาวโฉ่ของเขาก็แพร่กระจายไปทั่วไม่มีบริษัทที่ไหนต้องการตัวเขาอีก... ฉันบอกเธอนะ โชคดีที่ฉันย้ายไปอยู่ที่อยู่เธอแล้ว ตอนนี้เขาไปดักรอที่ใต้ตึกบ้านฉันทุกวัน ฉันให้ส่วนกลางแจ้งตำรวจแล้วล่ะ"

"ช่วงนี้เธอต้องหลบเขาหน่อยนะ ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว มันเลี่ยงไม่ได้เลยที่เขาจะไม่ทำอะไรสุดโต่ง"

"อือฮึ เธอว่าใจเถอะ" เพ้ยซานซานกัดขนมเค้กคำหนึ่งแล้วพูดขึ้นอีก "ใช่แล้ว ช่วงนี้กับประธานโจวเป็นยังไงบ้าง?"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอพูดขึ้น: "เธอนี่เปลี่ยนเร็วจริง ๆ เลยนะ ก่อนหน้านี้ยังเรียกเขาผู้ชายเลวอยู่เลย"

เพ้ยซานซานยิ้มอย่างป้าๆ น้าๆ : "เป็นคนก็ต้องรู้จักบุญคุณคนสิ ประธานโจวช่วยฉันไว้มากมายแบบนั้น ฉันจะยังมีหน้าไปนินทาเขาลับหลังอีกได้ยังไงล่ะ ยิ่งกว่านั้นฉันพบว่าเขาไม่ได้เป็นคนเลวอย่างที่พวกเราคิดไว้ อันที่จริงเขาก็ดีกับเธอมากเลยนะ"

"..."

เพ้ยซานซานพูดต่อ: "ก็ดูอย่างเรื่องของซูซือเวยครั้งก่อนสิ อันที่จริงเราเป็นฝ่ายที่เข้าใจผิดเขา ทั้งหมดที่เขาทำก็เพื่อเธอ เธอไม่รู้สึกว่ามันหวานมากเหรอ ยิ่งกว่านั้นเขา..."

หร่วนซิงหว่านได้ยินแล้วขนลุกซู่แล้วรีบพูดห้าม "พอเลย ๆ อย่าได้พูดต่อไปเชียว"

ทุกวันนี่เธอเองก็ค่อยจะได้เจอโจวฉือเซินสักเท่าไหร่ หลังจากเรื่องครั้งก่อนในคืนนั้น ถึงจะได้เจอเขาตอนกินข้าวเช้าบ้างในบางครั้งแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย

ซึ่งไม่มีอะไรจะดีไปกว่าสถานการณ์แบบนี้แล้ว

เพ้ยซานซานพูด: "เอาเถอะ"

แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว: "งั้นเรื่องงานเลี้ยงการกุศลคืนพรุ่งนี้ เธอคิดจะทำยังไงล่ะ ในเมื่อแม่งานคือตระกูลจี้ อย่างนั้นจี้หวยเจี้ยนก็ต้องอยู่ที่งานด้วยตอนนี้เขาหมั้นแล้ว พวกเธอเจอกันจะกระดากหรือเปล่า"

"ไม่หรอก พวกเราคุยกันเข้าใจแล้ว"

คืนนั้นที่บ้านตระกูลโจว ได้คุยกันเข้าใจแล้ว

หร่วนซิงหว่านกลับไม่ได้เป็นกังวลในเรื่องนี้ แต่เป็น...

เธอกลัวว่าจะพบคนคุ้นเคยในงานการกุศลคืนพรุ่งนี้

คนอื่นยังพอได้ อย่างไรเสียตอนนี้อากาศก็เย็นลงแล้ว เธอสวมใส่เสื้อผ้าหนาหน่อยก็ได้ ไม่มีใครสังเกตท้องของเธอ

ที่เธอเป็นกังวลจริง ๆ ก็คือโจวอานอานหมาบ้าคนนั้น

คนอย่างโจวอานอานเป็นประเภทที่ต่อให้คุณเดินอยู่ข้างถนนมาดี ๆ ไม่ได้ไปยังโมโหเธอ เธอก็ยังหันกลับมากัดคุณได้

หร่วนซิงหว่านไม่ได้กลัวเธอ เพียงแต่หากว่าให้โจวอานอานรู้ คนทั้งตระกูลก็จะต้องรู้

แต่ทางหลินซือก็จัดการไปหมดแล้ว เธอจะไม่ไปก็ไม่ได้

หลังจากกลับไป หร่วนซิงหว่านไม่ได้ขึ้นข้างบน แต่เธออยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับอุ่นนม เธอดื่มและรอไปด้วย

จนเกือบจะห้าทุ่ม โจวฉือเซินถึงจะปรากฏตัวโผล่มาที่ห้องรับแขก

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น: "ประธานโจว..."

โจวฉือเซินมองเธอไม่ใส่ใจ: "พวกเรารู้จักกันด้วย?"

"..."

ผู้ชายสารเลวคนนี้เริ่มอีกแล้วใช่ไหม?

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขากำลังประชดประชันเรื่องที่เธอไม่พูดคุยกับเขาในหลายวันมานี้ ปากคู่นั้นยังคงเอาแต่พุ่งไปที่เธอไม่หยุด เขาเองก็ไม่คุยกับเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

เธอพูดขึ้นเบา ๆ: "ฉันมีเรื่องจะคุยกับประธานโจวค่ะ"

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หร่วนซิงหว่านก็อารมณ์ดีขึ้นมากจนทำให้เธอเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับผู้ชายเลวคนนั้นไปหมด

......

วันต่อมา หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่มีธุระอะไร ดังนั้นเธอจึงไปโรงเรียนเพื่อไปหาหร่วนเฉินในตอนบ่าย

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ หร่วนเฉินเองก็ไม่มีเรียน ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเจอเขานั้น เขากำลังทำงานพิเศษอยู่ร้านกาแฟตรงข้ามโรงเรียน

ที่หน้าร้านกาแฟมีผู้หญิงยืนอยู่จำนวนหนึ่ง หน้าแดงและดูเหมือนกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่และดูเหมือนจะเป็นเรื่องของหร่วนเฉิน

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปใกล้จึงได้ยินว่าพวกเธอคุยอะไรกัน

"เมื่อวานฉันถามเขาแล้ว เขาไม่ให้ อ๊ะ ๆ ๆ ฉันไปอีกคงจะไม่ดีแน่ พวกเธอเข้าไปแล้วกัน"

"ยังไงฉันก็ไม่ไปหรอก ได้ข่าวว่าดาวคณะของฉันถามวีแชทเขา เขายังไม่ให้เลย แล้วจะให้ฉันได้ยังไง"

"พระเจ้า ถ้าหากเขามีแฟน แฟนเขาจะต้องรู้สึกปลอดภัยแน่นอน หุ ๆ ๆ ถ้าฉันเป็นแฟนเขาก็คงดี"

"พอเลย เธอดูเขาสิ ดูก็รู้ว่าแฟนของเขาจะต้องสวยมากแน่"

"ใช่ ฉันคิดว่าจะต้องสวยกว่าดาวคณะของเราแน่"

หร่วนซิงหว่านได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นกำลังพูดคุยกันแล้วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วผลักประตูเข้าร้านกาแฟไป

ในร้านกาแฟนั้นเป็นผู้หญิงกว่าครึ่ง และหันไปมองที่เคาน์เตอร์สั่งอาหารเป็นระยะ

เถ้าแก่ร้านกาแฟตบบ่าของหร่วนเฉินพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า "เสี่ยวเฉิน นายเป็นดาวนำโชคของฉันจริง ๆ ตั้งแต่ได้นายมา ธุรกิจของพวกเราที่นี่ดีขึ้นตั้งหลายเท่า กลางวันอยากกินอะไร? ฉันเลี้ยงเอง!"

หร่วนเฉินกำลังจะอ้าปากก็เห็นหร่วนซิงหว่านเปิดประตูเข้ามาจึงปฏิเสธอย่างมีมารยาท: "ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะครับ"

พูดจบเขาก็เดินไปทางหร่วนซิงหว่าน: "พี่มาได้ยังไง"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูด: "พี่ก็มาเยี่ยมเธอไง"