สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 523

รอจนถึงบ่าย หร่วนซิงหว่านเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว ก็เตรียมออกมาจากหลินซื่อไปที่สนามบิน

ใครจะไปรู้ว่าเธอเพิ่งเดินมาถึงใต้ตึก ก็เห็นผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลพิงรถโรลส์-รอยซ์ ด้วยท่วงท่าสบายๆ ดวงตาดำสงบนิ่ง กำลังมองมาทางเธอ

หร่วนซิงหว่านตกตะลึง แทบไม่ทันได้ตอบสนอง ก็วิ่งโผเข้าหาอ้อมกอดเขาโดยไม่รู้ตัว โอบรอบเอวเขาไว้แน่น

ถึงแม้ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ทุกคนบอกเธอว่าโจวฉือเซินปลอดภัยดี แต่ยังไงความรู้สึกไม่สบายใจและหวาดกลัวก็ไม่ลดลง มันยังคงวนเวียนอยู่รางๆ ภายในใจตลอด

และในช่วงเวลานี้ เขายืนตรงหน้าเธอ เธอกอดเขา รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายเขา

ทุกอย่างคือความจริง

โจวฉือเซินยื่นมือไปโอบเธอ เสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยรอยยิ้ม "คิดถึงฉันขนาดนี้เชียว?"

หร่วนซิงหว่านกอดเขาแน่นขึ้นเล็กน้อย เสียงสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ "ฉันเกือบจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว"

โจวฉือเซินลูบหลังเธอเบาๆ แล้วพูดปลอบ "แค่คุณอยากเจอฉัน ฉันปรากฏตัวได้ตลอดเลย"

เสียงหร่วนซิงหว่านขึ้นจมูกอย่างรุนแรง "ตอนแรกฉัน......บอกว่าจะไปรับคุณ......"

"มาถึงล่วงหน้า รู้ว่าคุณรีบร้อนอยากเจอฉัน ฉันก็เลยมานี่หาคุณไง"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ปฏิเสธ เธออยากเจอเขามากจริงๆ อยากเจอเขาตอนเขาลงจากเครื่องบินเลย

โจวฉือเซินขยี้ศีรษะเธอ "เห็นแก่ที่ฉันใช้เวลานานมากในการกลับมา คืนนี้ช่วยเลิกงานล่วงหน้าให้ฉันได้ไหม?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้สิ"

ที่หลินซื่อมีเสิ่นจื่อซีคอยเฝ้าดู ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ในการทำอะไรแล้วด้วย อยู่ที่นี่ไปก็เสียเวลา

โจวฉือเซินเปิดประตูรถ เอียงศีรษะให้เธอ "ขึ้นรถ"

ระหว่างทางกลับ หร่วนซิงหว่านพิงไหล่โจวฉือเซิน รู้สึกว่าเส้นประสาทที่ตึงเครียดมันคลายลงหมดแล้ว ไม่นานนักก็หลับไป

โจวฉือเซินโอบเธอ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเบาๆ

ถ้าเธอเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาไม่อยู่ เขาอาจจะเป็นบ้าได้

คราวนี้หร่วนซิงหว่านหลับลึกมาก เมื่อเธอตื่นขึ้น ก็อยู่ในห้องนอนอพาร์ตเมนต์แล้ว ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดแล้วเช่นกัน

และโจวฉือเซินก็นอนอยู่ข้างเธอ ลมหายใจสม่ำเสมอ

หร่วนซิงหว่านโน้มตัวไปมองเขาเงียบๆ สักพัก โน้มตัวไปจูบริมฝีปากบางของเขา แล้วค่อยๆ ยกผ้าห่มลุกขึ้น

เข้าห้องครัว หร่วนซิงหว่านเปิดตู้เย็น เห็นว่าด้านในไม่มีวัตถุดิบอะไรเลย

หลายวันนี้โจวฉือเซินไม่อยู่ เธอเองก็ทำอะไรที่เรียบง่าย ไม่ได้ไปซูเปอร์มาร์เก็ต

หร่วนซิงหว่านมองเวลา ตอนเช้าเสี่ยวเฉินบอกว่าตอนเย็นเขาจะมา ดูเวลาก็น่าจะใกล้ถึงแล้ว

เธอก็ไม่อยากออกไป แค่นั่งโซฟา แล้วสั่งอาหารเดลิเวอรี่

ผ่านไปประมาณสิบนาที ออดประตูก็ดังขึ้น

หร่วนเฉินมา

หร่วนซิงหว่านเปิดประตู เห็นเสื้อผ้าหร่วนซิงหว่านค่อนข้างเปียกชื้น จึงถามขึ้น "ข้างนอกฝนตกเหรอ?"

หร่วนเฉินพูด "นิดหน่อย"

"เข้ามาก่อน"

ขณะที่หร่วนซิงหว่านพูด ก็หันตัวเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูออกมาให้เขา

หร่วนเฉินรับมา มองซ้ายขวารอบห้อง "โจวฉือเซินยังไม่กลับเหรอ"

หร่วนซิงหว่านพูด "กำลังหลับอยู่"

หร่วนเฉินเงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง "เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น"

"ก็......ไม่มีอะไรหรอก"

"ยัง"

เดิมทีแล้วหร่วนซิงหว่านคิดจะลุกไปเอายาให้เขา แต่นึกขึ้นได้อีกครั้งว่าเขายังท้องว่างอยู่ เดี๋ยวรอทานข้าวก่อนค่อยว่ากัน

โจวฉือเซินพูด "เมื่อคืนพวกเขาทำให้คุณอึดอัดใจไหม"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "เปล่า พี่ชายคุณก็อยู่ที่นั่น เพื่อปกป้องคุณเขาก็เลย......"

"เสิ่นจื่อซีบอกฉันในโทรศัพท์แล้ว ฉันรู้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดอีกครั้ง "แล้วตอนนี้มีวิธีไหนที่จะคืนทุกอย่างกลับมาไหม?"

โจวฉือเซินพูดเรียบๆ "อีกสองวัน ประชุมกรรมการผู้บริหารของโจวซื่อกรุ๊ป"

"พวกเขาจะใช้ประโยชน์การประชุมกรรมการผู้บริหารครั้งนี้ทำอะไร?"

"ในเมื่อพวกเขาได้หุ้นโจวซื่อกรุ๊ปในมือฉันไปแล้ว ถ้างั้นก็ต้องให้ทุกคนได้รู้ ดังนั้นการประชุมกรรมการผู้บริหารครั้งนี้ สำหรับพวกเขาเป็นโอกาสเหมาะที่สุด ฉันเดาว่าคุณท่านคงตั้งใจจะให้โจวจู้นเหนียนได้รับหุ้นนี้ เข้าโจวซื่อกรุ๊ปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน พอเป็นแบบนี้ ตราบใดที่ฉันไม่ต่อต้าน คนอื่นๆ ก็ไม่มีความหมาย"

ไม่ว่าจะสำหรับมุมมองไหน วิธีการที่คุณท่านดันโจวจู้นเหนียนมาข้างหน้า ก็ฉลาดที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ไม่ว่าพวกเขาจะใช้วิธีการไหนได้มา แต่ถ้าโจวจู้นเหนียนถูกบังคับให้รับผิดชอบเรื่องนี้ โจวฉือเซินก็คงไม่โหดเหี้ยมเหมือนที่ทำกับคุณท่านแน่นอน เขาคงให้เกียรติกับโจวจู้นเหนียนมากที่สุด

และเพราะเป็นแบบนี้ พวกเขาถึงได้มีโอกาส

หร่วนซิงหว่านเอ่ยปากหยั่งเชิง "แล้วคุณ......จะต่อต้านไหม"

โจวฉือเซินกระตุกมุมปาก "พวกเขาเดิมพันไว้ที่โจวจู้นเหนียน ไม่เลวเลยจริงๆ ฉันไม่มีทางเล่นงานเขา"

"แต่โจวจู้นเหนียนแค่ได้รับการชักใยจากพวกเขา เขาไม่ได้สนใจโจวซื่อกรุ๊ป ถ้าเขาเข้าโจวซื่อกรุ๊ปไปแล้ว ท่านใหญ่โจวก็แค่ยืมชื่อของเขา เพื่อทำสิ่งที่พวกเขาต้องการ"

โจวฉือเซินโอบเอวเธอ เอาคางเกยไหล่เธอ พูดขึ้นช้าๆ "มันไปไม่ถึงจุดนั้นหรอก"

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ "หมายความว่าไง?"

"สัญญาฉบับนั้น ต้องส่งถึงมือคุณท่านถึงจะมีผลใช้มากที่สุด แต่ลอนดอนห่างไกลกับที่นี่มาก จะรับประกันได้ไงว่าพวกมันจะส่งมาได้"