สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 532

ในตอนกลางคืน ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังหลับอย่างสะลึมสะลือ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงก็ปรากฏเสียงดังขึ้น

เธอหลับตาแล้วยื่นมือออกไปคว้ามัน แต่กลับถูกมือของโจวฉือเซินเอื้อมมาจับเอาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าว่า "ช่างมัน นอนเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "อย่าสิคะคุณ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ"

เมื่อพูดจบ เธอก็ผละออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นสายของเพ้ยซานซาน เธอจึงหันหลังกลับไปมองดูโจวฉือเซินที่กำลังนอนหลับสนิท แล้วเดินออกไปจากห้องนอนก่อนจะรับสายพูดขึ้นเบาๆ ว่า "ซานซาน มีอะไรเหรอ?"

อีกฝ่ายหนึ่งของสาย น้ำเสียงของเพ้ยซานซานดูสั่นคลอนเล็กน้อย "ซิงซิง ฉัน......ฉันมีเลือดออก ผลตรวจก่อนหน้านี้ไม่ตรงหรือเปล่า? ประจำเดือนฉันมาช้าเหรอ?"

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็ตื่นขึ้นทันใด เธอรีบตอบว่า "อาจจะเป็นสัญญาณเตือนของการแท้งลูก เธออย่าขยับนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"

"ฉัน......ฉันจะรออยู่ที่บ้านนะ"

"อืม ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นอะไรหรอก"

หลังจากวางสายลง หร่วนซิงหว่านก็กลับไปที่ห้อง เธอไม่ทันที่จะเปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ เพียงใส่เสื้อชั้นในแล้วหยิบเสื้อคลุมเตรียมตัวเดินออกไป

ขณะที่เธอหันหลังกลับ น้ำเสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นอีกครั้งว่า "ดึกดื่นแบบนี้คุณแต่งตัวอย่างนั้นจะไปไหน?"

"เกิดเรื่องขึ้นกับซานซานค่ะ ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาล คุณนอนต่อไปเถอะ......"

น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านยังไม่ทันพูดจบ โจวฉือเซินก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า "เปลี่ยนชุด เดี๋ยวผมไปส่ง"

"แต่ว่า......"

"ถ้าคุณจะพูดให้น้อยลงกว่านี้หน่อย ผมว่าตอนนี้คงเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว"

หร่วนซิงหว่านคิดได้ดังนั้นก็รู้สึกว่าเป็นความจริง เธอจึงไม่ได้พูดอะไรออกไปอีกแล้วเดินไป หยิบเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว

เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ โจวฉือเซินก็เดินเข้ามาพูดว่า "เดี๋ยวผมไปขับรถมารอคุณที่ข้างล่างนะ"

"ค่ะ"

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รีบลงไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อตอนที่เธอเดินมาถึงปากทางของคอนโด โจวฉือเซินก็ได้จอดรถรอเธออยู่ที่นั่นแล้ว

เนื่องจากตอนกลางคืนจึงมีรถไม่มาก ประมาณยี่สิบนาทีก็เดินทางมาหยุดอยู่ที่ด้านล่างใต้อาคารที่พักของเพ้ยซานซาน

หร่วนซิงหว่านรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออก "ฉันจะไปหาซานซาน คุณรออยู่ที่นี่นะ"

โจวฉือเซินตอบรับในลำคอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงดูเกียจคร้าน

เมื่อเข้าไปถึงห้องของเพ้ยซานซาน หร่วนซิงหว่านเห็นสีหน้าเธอขาวซีดก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา "ซานซาน เป็นยังไงบ้าง เดินไหวมั้ย?"

เพ้ยซานซานพยักหน้า "ฉันเดินไหว"

หร่วนซิงหว่านเข้าไปพยุงเธอแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ โจวฉือเซินรออยู่ข้างล่าง"

เพ้ยซานซาน "......"

เมื่อเห็นว่าเธอหยุดชะงักลง หร่วนซิงหว่านจึงถามว่า "เป็นอะไร?"

"จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก ดูเหมือนจะเป็นประจำเดือนมามากกว่า เมื่อสักครู่ฉันได้ใส่ผ้าอนามัยไว้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับอย่างโมโหว่า "เธอคิดอะไรอยู่กัน?"

เพ้ยซานซานยิ้มขึ้นด้วยใบหน้าอันอ่อนแรง "ฉันรู้สึกว่าดึกดื่นป่านนี้หากจะรบกวนประธานโจวก็คงไม่ดี น่ากลัวจะตายไป"

"ไปได้แล้ว"

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เพ้ยซานซานนั่งพิงไปที่บ่าของหร่วนซิงหว่านตลอดเวลา เธอรู้สึกหดหู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายไม่สบายหรืออารมณ์ข้างในกันแน่

หลังจากมาถึงโรงพยาบาลแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ได้พาเพ้ยซานซานตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที

เมื่อส่งเธอเข้าไปในห้องตรวจเรียบร้อย ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ได้ถอนหายใจออกมาแต่ยังคงขมวดคิ้วเข้าหากันไม่คลาย

โจวฉือเซินขยี้ศีรษะของเธอ "วางใจเถอะนะ ไม่เป็นไรหรอก"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าแล้วจับมือเขาเอาไว้ "เดี๋ยวฉันอยู่เฝ้าเธอที่นี่คนเดียวก็พอค่ะ คุณกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้คุณยังต้องทำงานอีกนะ"

ช่วงนี้เดิมทีโจวฉือเซินก็งานค่อนข้างยุ่งแทบไม่มีเวลานอนเลยด้วยซ้ำ ถ้ายังมาวุ่นวายกับเรื่องเหล่านี้อีกก็คงจะมีเวลานอนน้อยเข้าไปใหญ่

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะพูดจบ ที่ระเบียงทางเดินก็มีใครบางคนเดินเข้ามา

Danielยืนหอบอยู่ต่อหน้าพวกเขาทั้งสองแล้วเอ่ยถามว่า "ซานซานเป็นยังไงบ้าง?"

เมื่อเห็นเขา หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกแปลกใจก่อนจะหันไปมองทางโจวฉือเซิน ซึ่งโจวฉือเซินพูดขึ้นเบาๆ ว่า "ผมให้เข้ามาเอง"

แพทย์มองไปทางหร่วนซิงหว่านด้วยความงุนงง "ผู้ชายที่รีบไปจ่ายค่ารักษาเมื่อสักครู่ไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้งๆ "ก็ใช่ แต่ยังไม่ได้แต่งงานกันค่ะ"

"อ้อ ถ้าอย่างนั้นคงเป็นแฟนสินะ" เมื่อพูดจบแพทย์ก็ถอนหายใจออกมา "สาวน้อยฉันจะบอกให้นะว่าทางที่ดีอย่าท้องก่อนแต่ง เพราะเรื่องแบบนี้มันอันตรายพอควร ถ้าเจอคนดีก็โชคดีไป แต่ถ้า......"

หร่วนซิงหว่านรีบพูดขึ้นว่า "ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ พวกเราขอตัวก่อน"

ขณะที่พูดเธอก็ได้พยุงเพ้ยซานซานเดินจากไป

ระหว่างทางเดินนั้น เพ้ยซานซานกระซิบถามว่า "คนที่หมอพูดเมื่อสักครู่คือDanielเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "อืม เขามาที่นี่"

เพ้ยซานซานก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เธอจึงได้แต่นิ่งเงียบ

ในไม่ช้า Danielก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลและรับยาเดินกลับมา

เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเพ้ยซานซาน "ผมเอายามาแล้วครับ"

จากนั้นก็หันไปพูดกับหร่วนซิงหว่านและชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของเธอว่า "คุณหร่วน ประธานโจว ขอบคุณทั้งสองคนมากนะครับสำหรับคืนนี้ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม"

เมื่อพูดจบเขาก็เอื้อมมือไปจับมือของเพ้ยซานซานที่กุมมือหร่วนซิงหว่านอยู่

เพ้ยซานซานรีบสะบัดออก "นี่!"

Danielจับแขนเธอเอาไว้ "หมอบอกว่าอย่าเคลื่อนไหว"

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นอย่างนั้น เดิมทีเธอก็กำลังจะพูดอะไรออกมา แต่โจวฉือเซินเอื้อมมือไปโอบบ่าเธอพูดขึ้นเบาๆ ก่อนว่า "พวกเราขอตัวก่อน"

หลังจากที่ถูกเขาจูงมือเดินออกไปไม่กี่ก้าว หร่วนซิงหว่านก็หันหลังกลับไปดูอย่างไม่วางใจนัก แต่เธอกลับพบว่าเพ้ยซานซานกำลังโบกมือให้เธอ

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ซานซาน พรุ่งนี้ฉันจะไปหานะ"

โจวฉือเซินได้ยินดังนั้นก็พูดออกมาว่า "ไปหาเธอทำไม ตอนนี้คนที่เธอต้องการไม่ใช่คุณ"

หร่วนซิงหว่าน "......"