สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 54
คนหน้าประตูนิ่งไปนิด “ฉันไม่รู้ว่าที่ชงมันอยู่ตรงไหน........”
เท้าของโจวฉือเซินพลันชะงัก เหลือบตามองจึงพบว่ามีผู้หญิงแปลกหน้ายืนอยู่ตรงนั้น คิ้วสวยได้รูปของเขาขมวดมุ่น “คุณเป็นใคร?”
เวินเฉี่ยนทำตัวไม่ถูก มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น แก้มของเธอแดงระเรื่อ “ฉันเป็นนักออกแบบจากเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ป ชื่อเวินเฉี่ยนค่ะ วันนี้ฉันอยากมาขอบคุณประธานโจว.......”
สีหน้าของโจวฉือเซินดูไม่ได้เท่าไหร่นัก “แค่คุณคนเดียว?”
“ค่ะ” เวินเฉี่ยนกัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี เมื่อนึกถึงคำสั่งของเขาตอนที่เปิดประตูเข้ามา ชั่ววินาทีก็รู้สึกเหมือนหาที่พึ่งสุดท้ายเจอ จึงรีบเอ่ยถามว่า “ประธานโจวอยากดื่มกาแฟใช่ไหมคะ งั้นเดี๋ยวฉันไป.......”
“ไม่ต้อง” โจวฉือเซินนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ด้วยท่าทีห่างเหิน “มาหาผมมีเรื่องอะไร”
เวินเฉี่ยนปิดประตูลงแล้วเดินเข้ามา เมื่อเหลือบมองชายหนุ่มหล่อเหลาตรงหน้า ใบหน้าก็แดงอย่างไม่มีเหตุผล “ฉันชื่อเวินเฉี่ยน ประธานโจวจำฉันได้ไหมคะ?”
“จำไม่ได้”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา
เวินเฉี่ยนเม้มริมฝีปาก แล้วเอ่ยอธิบายว่า “สามปีก่อน ฉันได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันนักออกแบบรุ่นใหม่ และได้ทุนสนับสนุนจากโจวซื่อกรุ๊ปไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาได้ไม่นานนี้เองค่ะ ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้านักออกแบบที่เครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ป วันนี้ฉันเลยอยากมาขอบคุณประธานโจวเป็นพิเศษ ถ้าไม่ได้ประธานโจว ฉันก็......”
โจวฉือเซินตัดบทเธออย่างไร้อารมณ์ “รางวัลชนะเลิศการแข่งขันนักออกแบบรุ่นใหม่ไม่ใช่ว่าเป็นของหร่วนซิงหว่านเหรอ”
เวินเฉี่ยน แปลกใจที่เขารู้จักชื่อของหร่วนซิงหว่าน สีหน้าจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็เก็บซ่อนมันเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว “ใช่ค่ะ ตอนนั้นฉันได้ที่สอง แต่ประธานโจวบอกเองว่าคนที่เห็นการแข่งขันเป็นโอกาสทางธุรกิจและคิดจะใช้ประโยชน์จากตรงนี้อย่างหร่วนซิงหว่าน ไม่คู่ควรกับโอกาสนี้ เลยยึดทุนของเธอ และให้ฉันไปแทน”
โจวฉือเซินเงียบ ผ่านไปไม่นานถึงได้พูดขึ้นมาว่า “ขอบคุณเสร็จยัง?”
เวินเฉี่ยนตั้งตัวไม่ทัน “คะ?”
“ถ้าขอบคุณเสร็จ ก็กลับไปได้แล้ว”
ก่อนจะมาที่นี่เวินเฉี่ยนเองก็ได้สอบถามเรื่องนิสัยใจคอของโจวฉือเซินมาบ้างเหมือนกัน เธอจึงไม่แปลกใจที่ได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้ จึงเอ่ยว่า “ฉันอยากเลี้ยงข้าวประธานโจวสักมื้อน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าประธานโจวสะดวกหรือเปล่า?”
โจวฉือเซินเหลือบตาขึ้นมอง ด้วยท่าทางเย็นชาเดาใจยาก “นักออกแบบของเซิ่งกวาง มีเวลาว่างขนาดนี้เลยเหรอ?”
เวินเฉี่ยนนึกว่าโจวฉือเซินกำลังตำหนิเรื่องที่เธอมาที่นี่ในเวลาทำงาน ไม่สมกับเงินทุนที่โจวซื่อกรุ๊ปให้ไปเรียนต่อถึงต่างประเทศ จึงรีบพูดว่า “ฉัน....ฉันเพิ่งกลับมาที่เซิ่งกวาง งานในช่วงนี้ยังอยู่ในความรับผิดชอบของนักออกแบบอีกคน วันนี้ฉันก็ทำเรื่องลาแล้วด้วย.....”
โจวฉือเซินเหยียดตัวขึ้น “ไม่เกี่ยวกับผม”
ก่อนจะได้เอ่ยปากพูด เวินเฉี่ยนก็ทำใจไว้แล้วว่าต้องโดนปฏิเสธแน่ๆ “งั้นฉันขอตัวกลับก่อน คราวหน้าถ้าประธานโจวมีเวลาว่างติดต่อหาฉันได้เลยนะคะ”
เวินเฉี่ยนพูดเสร็จ ก็รวบรวมความกล้าหยิบนามบัตรออกมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วหันหลังเดินออกไป
หลังจากที่เวินเฉี่ยนออกไปแล้ว โจวฉือเซินก็ต่อสายภายในไปที่ห้องผู้ช่วย เอ่ยถามเสียงเย็นว่า “หลินหนานล่ะ”
“ผู้ช่วยหลินออกไปข้างนอกค่ะ”
โจวฉือเซินจึงออกคำสั่งว่า “แจ้งให้ทราบทั่วกัน ต่อไปนี้ถ้ามีนักออกแบบจากเซิ่งกวางมาที่นี่อีก บอกให้เธอกลับไป อย่าให้มารบกวนฉัน”
คนที่ควรมาก็ไม่มา ส่วนคนที่ไม่ควรมาดันไม่เกรงใจกันเลยซะงั้น
ผู้ช่วยรับขานรับ “รับทราบ”
โจวฉือเซินอ่านเอกสารตรงหน้าอย่างหงุดหงิด ผ่านไปไม่กี่นาที เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาเจียงย่าน “ช่วงนี้จี้หวยเจี้ยนกำลังทำอะไร”
“ถ้าแต่งงาน แล้วทำไมไม่กล้าพูดออกมาล่ะ? ซานซาน ผมหวังดีกับคุณทั้งนั้น อย่าให้หร่วนซิงหว่านหลอกเอาง่ายๆสิ ตอนนี้เธอก็แค่อยากหาพ่อให้ลูกในท้องของเธอก็เท่านั้นล่ะ......”
คำพูดของเขาไม่น่าฟังขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เพ้ยซานซานเหลืออดเหลือทน เธอจึงตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่ง “ไสหัวไปซะ！”
ในตอนที่หลี่อ๋างเดินออกมา ก็เจอกับหร่วนซิงหว่านเข้าพอดี
เขาหยุดนิ่ง บนหน้าไม่มีท่าทีรู้สึกผิดที่พูดไม่ดีกับเธอเลยสักนิด เขาแค่แสยะยิ้มออกมา แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเพ้ยซานซานโยนข้าวของของเขาออกไป จากนั้นก็เห็นหร่วนซิงหว่านยืนอยู่ตรงนั้น “ซิงซิง แกคงได้ยินหมดแล้ว......เขามันก็แค่หมาบ้าไล่กัดคนอื่นไปทั่ว แกอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ”
หร่วนซิงหว่านรู้ หลี่อ๋างกำลังโทษว่าเธอเป็นสาเหตุของการเลิกราระหว่างพวกเขา เพราะงั้นเขาถึงได้พูดโจมตีเธอ
หร่วนซิงหว่านยิ้ม “มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า?”
เพ้ยซานซานส่ายหัว “เก็บกวาดหมดแล้วล่ะ ของพวกนี้เขาไม่น่าจะต้องการหรอก”
ในตอนนี้เอง ประตูลิฟต์ก็เปิดออกมาอีกรอบ จากนั้นร่างของหร่วนเฉินก็ปรากฏออกมา
หลังจากที่ได้รับข้อความจากหร่วนซิงหว่านก็หาคนมาเปลี่ยนกะ แล้วรีบตามมาทันที
หร่วนเฉินมองของที่กองอยู่หน้าประตู แล้วเอ่ยถามว่า “พวกพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เพ้ยซานซานพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ เสี่ยวเฉินมาพอดีเลย ช่วยฉันเอาของพวกนี้ไปทิ้งถังขยะข้างล่างหน่อยสิ ขยะก็สมควรอยู่ในที่ที่ขยะควรอยู่ เอาไปทิ้งเสร็จแล้วเราไปหาอะไรกินกัน！”
หร่วนเฉินเห็นแบบนี้ก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ ในเมื่อพวกเธอไม่ยอมบอก เขาก็ไม่ถามอะไร เพียงแค่ทำหน้าที่เป็นพนักงานขนย้ายเงียบๆ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว รวบรัดตัดจบในสามบทสุดท้าย ตัดทิ้งดื้อๆ ไม่เล่าว่าพี่กับพ่อพระเอกเป็นยังไง และตระกูลของหนิงหนิงเป็นไงกัน น้าชั่วของหนิงหนิงตายจริงไหม...