สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 553

ภายในร้านหม้อไฟ รอจนพวกเขาทานกันเสร็จเรียบร้อย โจวฉือเซินก็ยังไม่ถึง

หร่วนซิงหว่านโทรศัพท์หาเขาแล้ว กลับว่าปิดเครื่อง

เพ้ยซานซานเห็นท่าทางแบบนี้พูดถามว่า : "ซิงซิง เป็นอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเก็บโทรศัพท์พร้อมส่ายหน้า : "ไม่มีอะไร เมื่อกี้โจวฉือเซินบอกว่าเขาจะมา แต่ว่า......"

Danielพูด: "สองวันมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโจวซื่อกรุ๊ปเหรอ"

"เหมือนว่าจะใช่นะ แต่วันนี้ตอนที่ถามหลินหนาน เขาบอกว่าเป็นเรื่องเล็กๆภายในบริษัทเท่านั้น จัดการเรียบร้อยแล้ว"

"เรื่องเล็กๆภายในบริษัทเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านได้ยินเขาพูดแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะเม้มมุมปากครู่หนึ่ง เธอเดาได้ว่าหลินหนานคงไม่ได้บอกความจริงกับเธอแน่ แต่ในเมื่อพวกเขาไม่ยินยอมที่จะพูดอะไรมาก เธอก็ไม่ถามต่อ

แต่ว่าดูจากความหมายของDanielแล้ว เหมือนว่าเรื่องนี้จะต้องยุ่งยากมากกว่าที่เธอคิดไว้อีก

คิดอยู่ครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยถามว่า : "คุณ......รู้ไหมว่าสถานการณ์ทางฝั่งนั้นเป็นยังไงบ้าง"

Danielพูด: "เมื่อบ่ายวันนี้ผมได้ยินมาแค่ว่า สองวันมานี้โจวฉือเซินใช้กำลังคนที่อยู่ในมือทั้งหมด แทบจะหาทุกซอกทุกมุมในเมืองหนานเฉิงแล้ว ยังไม่เคยเห็นภาพฉากที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ส่วนรายละเอียดนั้นผมก็ไม่รู้แล้ว แต่ว่าผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะใช่เรื่องภายในของโจวซื่อกรุ๊ปนะ"

"หาตัวหลินจื้ออานหรือเปล่า?"

"ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ หลินจื้ออานเป็นการค้นหาหลักๆของพวกเรามาตลอด แม้ว่าจะเป็นเมื่อก่อนตอนที่เขาตามหาหลินจื้ออาน ก็ไม่เป็นแบบนี้"

เพ้ยซานซานฟังที่พวกเขาถกกัน พูดถามหร่วนซิงหว่านด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า : "เขาคงไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ?"

Danielกระตุกมุมปากแล้ว: "เรื่องนี้ยิ่งจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพียงแค่......"

Danielพูดออกมาได้เพียงครึ่งเดียว ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ ขมวดคิ้วครู่หนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมไปหลายนาที

หร่วนซิงหว่านพูดถาม : "คุณรู้อะไรเหรอ?"

ผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าท่าทางของDanielกลับมาเป็นปกติแล้ว ยิ้มพร้อมพูดว่า : "ไม่มีอะไร จู่ๆก็นึกถึงบางเรื่องได้เท่านั้น ไม่สำคัญ"

หร่วนซิงหว่านมองดูนาฬิกา : "งั้นเราไปกันเถอะ"

ออกจากร้านหม้อไฟ หลังจากที่หร่วนซิงหว่านบอกลากับเพ้ยซานซาน ขึ้นรถที่จอดอยู่อีกฝั่งแล้ว

เพ้ยซานซานเก็บเส้นสายตากลับมา ถามDaniel : "คุณรู้ใช่ไหมว่าโจวฉือเซินกำลังทำอะไรอยู่"

Danielเยาะเย้ย: "เรื่องของเขา ผมจะไปรู้ได้ยังไง"

"ปฏิกิริยาเมื่อครู่นี้ของคุณผิดปกติ คุณจะต้องรู้แน่นอน"

Danielเงียบขรึม ผ่านไปไม่กี่วินาทีถึงพูดว่า: "คุณคิดมากแล้ว ผมไม่รู้จริงๆ"

ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้รับข่าวมาว่า ลูกคนนั้นของหร่วนซิงหว่านอาจจะยังไม่ตาย แต่ว่าคนของพวกเขาได้สืบหากว่าหลายครั้งแล้ว กลับว่าไม่มีเบาะแสเลยสักนิด

และเขาเคยลองถามหยั่งเชิงโจวฉือเซิน แต่ว่าก็ยิ่งจะปิดปากสนิท

ถ้าหากพูดว่า ในเมืองหนานเฉิงในตอนนี้ มีอะไรที่มีค่าพอให้โจวฉือเซินส่งลูกน้องทั้งหมดออกไปตามหา นอกจากหร่วนซิงหว่านแล้ว ก็คงจะเป็นเด็กคนนั้น

แต่ว่าเป็นเพียงการคาดเดาของเขาเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นเห็นท่าทางของหร่วนซิงหว่านแล้ว เธอไม่รู้อะไรเลยทั้งนั้น ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาจะปากมากพูดจามั่วซั่วไม่ได้

เดิมทีเพ้ยซานซานก็แค่หลอกถามเขาเท่านั้น หลังจากที่ไม่ได้ผล เม้มปากแล้ว : "ก็ได้"

......

อีกทางฝั่งหนึ่ง หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนรถ กดโทรเบอร์ของหลินหนาน

คนที่รับสายก็คือ โจวฉือเซิน

ได้ยินเสียงของเขา หร่วนซิงหว่านหยุดไปครู่หนึ่งถึงพูดว่า : "คุณบอกว่าจะมากินหม้อไฟไม่ใช่เหรอ ถึงไหนแล้ว"

โจวฉือเซินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งมากว่า : "ที่บริษัทมีเรื่องด่วนนิดหน่อย ก็เลยกลับมาแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง ถึงพูดว่า : "งั้นทำไมมือถือของคุณถึงปิดเครื่อง"

"ไม่มีแบตนะ กำลังจะโทรศัพท์หาคุณอยู่พอดี"

"คืนนี้คุณยังจะกลับไปไหม"

"ไม่กลับแล้ว งานค่อนข้างเยอะ คุณรีบพักผ่อนนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "อ๋อ"คำหนึ่ง : "งั้นคุณทำงานเถอะ บายๆ"

โจวฉือเซินพูด : "โอเค ระวังตัวด้วยนะ"

วางสายไปแล้ว หร่วนซิงหว่านจ้องมองที่หน้าจอมือถือคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ขับรถออกไป

มีรอยคล้ำใต้ตาบางๆแล้ว

มองดูแล้วเหนื่อยมากจริงๆ

คืนนี้เธอจะกลับไปต้มซุปที่ช่วยขับความร้อนภายใน พรุ่งนี้จะเอามาให้เขา

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นยืน ตอนที่เตรียมจะเดินออกไป กลับว่าถูกจับข้อมือไว้

เสียงของผู้ชายค่อยๆดังขึ้นมา กลับว่าไม่ได้ลืมตาขึ้นเช่นเคย : "มาที่นี่ได้ยังไง"

หร่วนซิงหว่านพูด : "ฉันผ่านทางมา คุณทานข้าวแล้วยัง"

"ยัง"

"ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงหรือว่าข้าวค่ำ?" หร่วนซิงหว่านหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเพิ่มเติมอีกว่า : "หรือว่าแม้แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทาน?"

เมื่อได้ฟังแล้ว มุมปากของโจวฉือเซินก็ยกขึ้นครู่หนึ่ง ลืมตามองเธอ : "ใส่ใจผมดีจัง"

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจจะไปสนใจเขา ดึงมือออกแล้ว หยิบอาหารออกมาจากถุงกระดาษบนโต๊ะกาแฟทีละอย่างแล้ว : "ทานเถอะ ระวังนะงานไม่ได้ทำให้คุณเหนื่อยตาย แต่จะหิวตายซะก่อน"

โจวฉือเซินยื่นมือออกไปโอบเอวของเธอ ดึงคนเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเองแล้ว : "ป้อนผม"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

โจวฉือเซินพูดต่อ : "เหนื่อย ไม่อยากขยับตัว"

"คุณไม่อยากขยับตัว แต่เวลาแต๊ะอั๋งสาวนี่กลับว่ารวดเร็วมาก"

หร่วนซิงหว่านว่าไปว่ามา ก็ถือช้อนส้อมไว้ในมือแล้ว ป้อนเข้าปากเขาอยู่ดี

แต่โจวฉือเซินก็ไม่ได้กินมากเท่าไหร่ ก็บอกว่าอิ่มแล้ว

หร่วนซิงหว่านเห็นอาหารยังเหลือเกินครึ่ง ก็ได้ ถึงยังไงก็ดีกว่าไม่ได้กิน

โจวฉือเซินพูด : "ดึกมากแล้ว ผมไปส่งคุณนะ"

"ไม่ต้อง" หร่วนซิงหว่านเก็บสิ่งของที่เหลือ "ฉันกลับเองก็ได้แล้ว คุณทำงานเถอะ"

โจวฉือเซินจ้องมองเงาหลังของเธอ เงียบครู่หนึ่งถึงพูดว่า : "ต่อไปก็อยู่ที่คฤหาสน์ซิงหู โอเคไหม"

"ผมเห็นในข่าวแล้ว คอนโดถูกเผาไหม้อย่างรุนแรง แต่ถึงอย่างไรก็ตกแต่งเรียบร้อยแล้ว ก็อยู่ที่นั่นแล้วกัน"