สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 567

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงสวนหลังบ้านอีกครั้ง สวี่เยว่ก็ตื่นแล้ว

และหร่วนเฉินที่กำลังอุ้มเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิท จ้องมองหลินหนานด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปหา "น้าสวี่"

สวี่เยว่ตกตะลึงไปชั่วครู่หนึ่ง ราวกับสมองยังตื่นไม่เต็มที่ ราวกับไม่รู้ว่าจะต้องมาเจอกับเธอที่นี่

"เสี่ยวหร่วน......"

หร่วนซิงหว่านพูด "น้าดีขึ้นไหมคะ"

สวี่เยว่พยักหน้า "มึนหัวนิดหน่อยจ้ะ ไม่มีอะไรแล้ว หนู......"

"โจวฉือเซินอยู่ที่ลานด้านหน้า โจงเสียนเสียชีวิตแล้วค่ะ เธอฆ่าตัวตาย"

สวี่เยว่ตกตะลึง ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

หร่วนเฉินขมวดคิ้ว "ฆ่าตัวตาย? น้อยไปสำหรับเธอ"

หร่วนซิงหว่านเหนื่อยเล็กน้อย เมื่อเห็นฝนยิ่งตกหนักขึ้น เธอก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป "น้าสวี่คะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวลาไปก่อน พวกเขาจะเป็นคนไปส่งน้า"

สวี่เยว่ยันกายลุกขึ้น "เสี่ยวหร่วน หนูจะไปไหน?"

"กลับ......หาที่พักอยู่ไปก่อนค่ะ" เธอพูดพลางหันไปมองเด็กน้อยข้างกาย "ขอบคุณน้าสวี่ที่คอยอยู่ดูแลเขาในช่วงนี้"

เมื่อสวี่เยว่ได้ยิน ในใจก็พลันเข้าใจในทันที

วันนี้ได้มาถึงแล้ว

เธอกับโจวฉือเซินปิดบังเธอมานานขนาดนี้ และก็ไม่มีคุณสมบัติให้เธอกับลูกอยู่ต่อ

หร่วนซิงหว่านเพิ่งเดินไปได้หนึ่งก้าว หลินหนานก็เดินมาข้างหน้า "คุณหร่วน ให้ผมไปส่งเถอะครับ"

หร่วนซิงหว่านมองไปทางเขาอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่สงบมาก "ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ"

"คุณหร่วน......"

"ฉันหวังว่าคุณจะไม่สืบหาที่อยู่ของฉันอีกนะคะ ไปเจอกับใครบ้าง ให้เกียรติกันและกันเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกคุณสักคน"

หลินหนาน "......"

แทนที่หร่วนซิงหว่านจะเป็นคนพูดเรื่องนี้กับเขา จะดีกว่าถ้าเธอไปพูดเองกับโจวฉือเซิน

หร่วนซิงหว่านรับเด็กมาจากหร่วนเฉิน ก่อนจะโอบอุ้มไว้ในอ้อมอก

เฉิงเว่ยรออยู่ด้านนอก หลังจากเห็นเธอนำหน้ามา จึงเปิดประตูรถ

เฉิงเว่ยพยักหน้าน้อยๆ ให้หร่วนซิงหว่าน ก่อนจะจากไป

เมื่อมองดูรถสีดำที่หายลับไปท่ามกลางสายฝน หลินหนานจึงพูดว่า "คุณหญิงสวี่ ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไรกันดี?"

สวี่เยว่ถอนหายใจ "ให้เวลาเธอสักหน่อยเถอะ"

นิ่งไปสักพัก สวี่เยว่ก็พูดขึ้นมาว่า "จริงสิ เสี่ยวเสวี่ยละ เธอออกมาหรือยัง"

หลินหนานพูด "เธอเสียชีวิตแล้วครับ"

สวี่เยว่แข็งค้าง "เสียชีวิตแล้ว?"

หลินหนานพยักหน้า "เมื่อวานเธอคิดจะหนีออกมาจากตระกูลโจวเพื่อแจ้งข่าว ว่ากลับถูกจับได้เสียก่อนครับ"

หลินหนานไม่พูดคำที่เหลือ แต่สวี่เยว่ก็รู้ได้อย่างชัดเจน

เธอหลับตาลง รู้สึกอ่อนเพลียและหมดแรง

ในตอนนี้เอง เฉินเป่ยก็รีบเข้ามาหา "คุณหญิงสวี่ ให้ผมไปส่งนะครับ"

"เสี่ยวเซินล่ะ"

"ประธานโจวหมดสติไปตั้งแต่ออกมาจากลานหน้าบ้านแล้วครับ ตอนนี้ประธานเจียงส่งเขาไปที่โรงพยาบาลแล้วครับ"

สวี่เยว่ตกใจ "หมดสติ?"

เฉินเป่ยพูด "ประธานโจวเขา......ก่อนหน้าโดนยิงเข้าที่แขน เลยเสียเลือดมากน่ะครับ"

"ไปส่งฉันที่โรงพยาบาล"

ค่ำคืนนี้ ถูกลิขิตไว้ให้โกลาหล

อีกด้านหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านมองไปยังเด็กน้อยในอ้อมแขนที่เริ่มดูดนิ้วของตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มขึ้นน้อยๆ

"ผมจะไปส่ง"

เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็อุ้มเด็กน้อยขึ้น ก่อนจะหาห้องนอน และวางเขาลงบนเตียงเบาๆ

ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยคว้ากระดุมของเธอเมื่อไหร่ ไม่ว่าพูดอะไรก็ไม่ยอมปล่อย ตอนนี้ก็เริ่มที่จะร้องกระจองอแง

หร่วนซิงหว่านตบกล่อมเบาๆ รอให้เจ้าตัวน้อยหลับสนิท เธอถึงค่อยออกมาจากห้องนอน

หร่วนเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ของที่เฉิงเว่ยให้คนส่งมา ได้กองอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเรียบร้อยแล้ว

หร่วนซิงหว่านพูด "ดึกมากแล้ว นายไปนอนเถอะ"

ปากบางของหร่วนเฉินเกร็ง "ผมมีเรื่องจะพูดกับพี่"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็ชะงักฝีเท้าของตัวเอง เธอนึกถึงเรื่องบางอย่างได้ ผ่านไปเสี้ยววินาทีจึงพูดว่า "นายรู้เรื่องนี้นานแล้วใช่ไหม?"

หร่วนเฉินพูด "ตอนนั้นผมคิดว่าเขานอกใจ ก็เลยแอบตามเขา"

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านไม่เปลี่ยน เธอนั่งตรงข้ามเขา "ต่อจากนั้นละ"

หร่วนเฉินพูดต่อ "จริงๆแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่บอกพี่ แต่เพราะว่าตอนที่เด็กคลอดออกมา ร่างกายเขาไม่แข็งแรงมาก ทุกสองสามวันจะมีการแจ้งอาการเจ็บป่วยร้ายแรง โรคภัยน้อยใหญ่มีมาไม่เคยขาดสาย เขาไม่อยากให้พี่มีความหวัง และเผชิญกับความผิดหวังอีกครั้งน่ะครับ"

"นี่คือสิ่งที่เขาบอกนาย?"

หร่วนเฉินเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้า

"ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เด็กยังป่วยเป็นปกติหรือเปล่า?"

หร่วนเฉินพูด "สองสามเดือนนี้ ดูท่าจะไม่มีแล้วครับ จะมีแค่เป็นไข้ตัวร้อนบ้างบางครั้ง แต่หมอก็บอกว่าเป็นเรื่องปกติ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างสงบ "ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ทำไมเขาถึงยังไม่บอกพี่ละ"

หร่วนเฉินอ้าปาก ไม่สามารถตอบได้ไปชั่วขณะหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านพูด "พี่รู้ว่านายหมายความว่าอะไร นายไม่ต้องมาช่วยอธิบายให้เขาหรอก เรื่องนี้ พี่เคยถามเขามาหลายรอบแล้ว ทุกครั้งเขาก็จะใช้ทุกวิถีทางในการหลอกลวงพี่ พี่อยู่กับเขา พี่ไม่เคยได้รับคำตอบและความจริงจากเขาเลย"

"แต่......"

"พี่ให้โอกาสเขามาหลายครั้งแล้ว" หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึก คล้ายกับกำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเอง "นายรู้ไหม วันนี้ ถ้าพี่ไม่ได้ไปที่นั่น หรือว่าช้าไปแค่ก้าวเดียว เด็กคนนี้ ก็คงถูกใครบางคนพรากชีวิตไป!"

"นายบอกว่าเขาไม่อยากให้พี่มีความหวัง และต้องพบกับความผิดหวังอีก อย่างนั้นตอนนี้ละ ถ้าเด็กคนนี้ตายอยู่ที่นั่น เขาก็คงจะปิดบังพี่ไปตลอดชีวิตใช่ไหม ก็เหมือนกับที่เด็กคนนี้ตายไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนนั้นใช่ไหม?"