สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 568

กลางดึก เด็กน้อยตื่นขึ้นมาหนึ่งครั้ง หร่วนซิงหว่านป้อนนมให้เขา เปลี่ยนผ้าอ้อมแล้วกล่อมให้เขาเข้านอนอีก

นอกหน้าต่างฝนยังคงตกหนัก ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างเตียง จ้องมองหยาดน้ำฝนที่เกาะอยู่บนกระจกอย่างใจลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ไม่นานนัก หร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้น ออกไปจากห้องนอนเบาๆ

เมื่อเธอออกมาหน้าประตู หร่วนเฉินก็ออกมาจากอีกห้องพอดี และถามว่า "พี่จะไปไหน"

หร่วนซิงหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพูด "พี่จะลงไปซื้ออะไรข้างล่างหน่อย นายนอนเถอะ"

หร่วนเฉินส่งเสียงตอบรับ มองไปยังฝนที่ยังคงตกกระหน่ำข้างนอก ไม่ได้เผยพิรุธของเธอออกมา

หร่วนซิงหว่านสวมรองเท้า ก่อนจะพูดอีก "นายช่วยพี่ดูแลเจ้าตัวน้อยด้วยนะ ปกติเขาจะตื่นตอนกลางคืนหนึ่งครั้ง น่าจะไม่ตื่นมาอีกแล้วละคืนนี้ แต่......ยังไงพี่จะรีบกลับมา"

"เข้าใจแล้ว พี่ไปเถอะ เอาร่มไปด้วย"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนจะออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากลงมาแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เดินออกมาเป็นระยะทางที่ค่อนข้างไกล ก่อนจะเรียกแท็กซี่ตรงสี่แยก

เมื่อถึงโรงพยาบาล หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะมาถึงเค้าเตอร์พยาบาล เมื่อเธอจะสอบถาม พลันเสียงของหลินหนานก็ดังมาจากข้างหลัง "คุณหร่วน"

หลังจากขึ้นลิฟต์แล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูด "เขาเป็นยังไงบ้าง"

"ประธานโจวเพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัดได้ไม่นาน ฤทธิ์ยาชายังไม่หมดเลยครับ แต่คุณหร่วนสบายใจได้ ว่าไม่มีอันตรายถึงชีวิต"

หร่วนซิงหว่านตอบรับอย่างสงบ จ้องมองไปยังตัวเลขของลิฟต์ที่ขึ้นสูง

หลินหนานลังเล ก่อนจะตัดสินใจทำการช่วยเหลือครั้งสุดท้ายอีก "คุณหร่วนครับ ที่ประธานโจวไม่บอกคุณเรื่องนี้ ก็เพราะไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ......"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเขา ด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยน "คุณรู้ไหมว่าการกระทำของคุณตอนนี้เรียกว่าอะไร"

หลินหนาน "?"

"อย่าว่าแต่จะปกป้องใครเลย ปกป้องตัวเองยังไม่รอด"

หลินหนาน "... ..."

รบกวนแล้ว

เมื่อถึงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย หร่วนซิงหว่านไม่ได้เข้าไป เธอเพียงแค่มองผ่านกระจกตรงประตูเข้ามา

สิ่งที่เข้ามาในหัวคือคำพูดของโจวฉือเซิน เมื่อตอนเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล

รวมไปถึง คำอวยพรวันเกิดของเขา

หร่วนซิงหว่านเผลอยิ้มออกมา เขาน่าจะรู้อยู่นานแล้วว่าจะปิดไม่มิด ดังนั้นก็เลยสร้างปัญหาให้เธอ เพื่อหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง

เมื่อหลินหนานเห็นถึงสถานการณ์ จึงไม่อยู่ตรงนี้รบกวนเธออีก และถอยห่างออกไปเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านยืนพิงกำแพงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปในห้องพักฟื้น

ในรอบหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นโจวฉือเซินในสภาพที่นอนเหมบอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

จากคนหนึ่งกลายเป็นอีกคนหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านเลื่อนสายตามองลงไปยังแขนข้างขวาที่พันด้วยผ้ากอซของเขา ด้วยสายตาที่หนักอึ้งเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หร่วนซิงหว่านหันหลังกลับ ก่อนจะออกจากห้องพักผู้ป่วย

เมื่อเธอเดินมาถึงหน้าลิฟต์ ร่างหนึ่งก็เดินมาจากด้านหลัง "หร่วนซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมา "น้าสวี่"

สวี่เยว่พูด "ข้างนอกยังฝนตกอยู่เลย ให้หลินหนานไปส่งเถอะจ้ะ"

หลังจากสวี่เยว่พูดจบ หลินหนานก็รีบก้าวมาข้างหน้า

หร่วนซิงหว่านเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

ระหว่างทางกลับ หร่วนซิงหว่านนั่งพิงกระจกรถ มองไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ

เมื่อผ่านบทเรียนเมื่อครู่มา หลินหนานจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่เงียบไปตลอดทาง

ถึงข้างล่างตึก เมื่อหร่วนซิงหว่านลงจากรถ หลินหนานก็รีบพูดขึ้นมา "คุณหร่วนสบายใจได้นะครับ ผมจะไม่บอกประธานโจวเด็ดขาดว่าคุณอยู่ที่นี่"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเข้า ไม่แสดงสีหน้าอะไร "ขอบคุณค่ะ"

"ผมสมควรทำครับ คุณหร่วนไม่ต้องขอบคุณ"

"ฉันไปก่อนนะคะ คุณกลับไปเถอะ"

หร่วนซิงหว่านก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้นอนทั้งคืน

เมื่อถึงเวลา8โมงกว่า เจ้าตัวจ้อยตื่นแล้ว เริ่มที่จะร้องไห้กระจองอแง โบกมือเล็กป้อมไหวไปมาในอากาศ

หร่วนซิงหว่านอุ้มเขาขึ้นมา ไปที่ห้องครัวเพื่อต้มน้ำ ชงนมให้กับเขา

ผ่านไปสักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะเปิดประตู เพ้ยซานซานก็พุ่งเข้ามาใส่ พูดอย่างร้อนรนใจว่า "ซิงซิง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ฉันได้ยินDanielพูดว่าเมื่อวานเธอไปตระกูลโจวมา พวกเขาทำอะไรเธอไหม? โจวฉือเซินละ? ทำไมเธอถึงมาอยู่คนเดียวที่นี่? ที่นี่คือที่ไหน?"

หร่วนซิงหว่านกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำถามที่มาเป็นชุดของเพ้ยซานซาน และไม่รู้จะตอบอย่างไร เพียงแค่พูดว่า "ไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่เป็นไร นี่ฉันดูไม่โอเคเหรอ"

เมื่อได้ยิน เพ้ยซานซานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะเห็นว่า ในอ้อมอกของหร่วนซิงหว่านมีเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่

ดวงตากลมโตสุกใสของเด็กน้อย มองมาที่เธอด้วยความสงสัย

เพ้ยซานซานพูดด้วยความตกใจว่า "นี่คือ......"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "ลูกเลี้ยงเธอไง"

เพ้ยซานซานกลับมาได้สติ ก่อนจะพูดอย่างมึนงง "โตขนาดนี้เชียว ใช่ เธอก่อนหน้า......"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ใช่แล้วละ"

"พระเจ้า!"

เพ้ยซานซานเหยียดมือออกไปอย่างกระตือรือร้น "ฉันขออุ้มได้ไหม"

เจ้าหนูตัวเบามาก หร่วนซิงหว่านวางไว้ในอ้อมแขนของเพ้ยซานซาน

หลังจากเพ้ยซานซานอุ้ม เธอก็ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัว

หร่วนซิงหว่านหัวเราะพลางพูด "ไม่ต้องเกร็งหรอกน่า ผ่อนคลายหน่อย"

"เขาตัวเล็กมากเลยนะ ฉันกลัวว่าถ้าออกแรงสักหน่อยจะทำให้เขาเจ็บได้"

Danielเข้ามาจับไหล่ของเพ้ยซานซาน "เข้าไปนั่งก่อนค่อยว่ากันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันว่าจะออกไปซื้ออาหารเช้า พวกเธอกินอะไรกันมาหรือยัง?"

ตอนนี้เอง หร่วนเฉินก็ออกมาจากห้อง "เดี๋ยวผมไปซื้อให้เอง ข้างนอกฝนยังไม่หยุดตกเลย"