สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 576

โจวฉือเซินอยู่ในครัวไม่ถึงสองนาที ก็ถูกหร่วนซิงหว่านจับโยนออกไป

เมื่อเขาฟังเสียงการเคลื่อนไหวจากห้องครัว มุมปากก็เผยรอยยิ้ม เขานั่งอยู่หน้าโซฟา พูดอย่างใจเย็นและอดทนกับเจ้าตัวเล็กว่า "เรียกปาป่า"

แต่เด็กน้อยกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน เขาเล่นกับตัวเอง ไม่สนใจเขาเลยสักนิด

เมื่อหร่วนเฉินซื้อผลไม้กลับมา หร่วนซิงหว่านก็นำอาหารที่อุ่นร้อนแล้วมาเสริฟ์ในจาน ก่อนจะยกตั้งโต๊ะ

หร่วนซิงหว่านพูด "เสี่ยวเฉิน เรียกซานซานกินข้าวด้วยนะ"

หร่วนเฉินวางผลไม้ลง "ครับ"

หร่วนซิงหว่านหันไปหาโจวฉือเซิน "ทำไมคุณยังไม่ไปอีกคะ"

โจวฉือเซิน "?"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างสงบ "ถ้าคุณอยากจะมาเยี่ยมลูก จะมาตอนไหนก็ได้ นี่เป็นสิทธิ์ความเป็นพ่อของคุณ ส่วนเรื่องอื่น อย่าแม้แต่จะคิดเสียดีกว่า"

โจวฉือเซินแอบขมวดคิ้ว "แล้วเมื่อไหร่ผมจะสามารถใช้สิทธิในฐานะแฟนได้ละ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขาแบบขอไปที ก่อนจะหมุนกายกลับเข้าครัว

โจวฉือเซินมองแผ่นหละงของเธอ แอบเลียริมฝีปากในใจ

ไม่เป็นไรหรอก อนาคตยังอีกยาวไกล

โจวฉือเซินออกไป ก็พอดีกันกับที่เพ้ยซานซานเข้ามา เธอก็ดูตกใจและประหลาดใจเมื่อเห็นเขา

เมื่อเห็นโจวฉือเซินออกไปแล้ว เพ้ยซานซานก็รีบเดินไปข้างๆ หร่วนซิงหว่าน "เขามาได้ยังไง? ทำไมถึงไปแล้วละ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "เขามาเยี่ยมลูกน่ะ ดูเสร็จก็ไป"

"นี่......"

มาดูลูกจริงๆเหรอ หรือมาดูเธอกันแน่?

เพ้ยซานซานพูดอีกว่า "จะกินข้าวอยู่แล้ว ทำไมเธอถึงรีบให้เขาไปละ น่าสงสารไปไหม"

หร่วนซิงหว่านไม่ตอบ เพียงแค่พูดว่า "อาหารพร้อมแล้ว กินเถอะ"

เพ้ยซานซานมองไปยังอาหารบนโต๊ะ พลันความสนใจของเธอก็ถูกดึงดูดทันที "ซิงซิง เธอออกไปตอนบ่ายทำไมถึงซื้ออาหารกลับมาล่ะ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ชั้นล่าง ทันทีที่ร่างของโจวฉือเซินปรากฏขึ้น หลินหนานก็เดินมาหาอย่างรวดเร็ว "ประธานโจวครับ มีเรื่องครับ"

"ว่ามา"

"เมื่อครู่พนักงานต้อนรับโทรหาผม บอกว่า เมื่อตอนบ่ายมีคนมาส่งอาหารให้ผมที่บริษัท ฟังคำบรรยายของเธอแล้ว ผมคิดว่าน่าจะเป็นคุณนายนะครับ แต่พนักงานต้อนรับบอกกับคุณนายว่า พวกเราไม่อยู่บริษัท เธอก็เลยเอาข้าวของกลับไป"

โจวฉือเซินนิ่งไปชั่วคราว และนึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่เขาอยู่ในลิฟต์ เขากล่องอาหารในมือของหร่วนซิงหว่าน

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างช้าๆ "เป็นเธอ"

หลินหานถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่เป็นไร ยังพอมีหวัง

โจวฉือเซินพูด "เก็บของเสร็จหรือยัง"

"ใกล้แล้วครับ คืนนี้ก็น่าจะย้ายเข้าได้เลย"

โจวฉือเซินเปิดประตูรถ "ไปคอนโดก่อน"

ในตอนบ่าย ผู้รับผิดชอบคอนโดได้โทรหาเขา บอกว่าต้องการตกแต่งและปรับปรุงสองสามชั้นนั่นอีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านยังมีของอยู่ที่นั่น ตอนนี้เขาหยิบมาด้วยพอดี

บนรถ หลินหนานรับโทรศัพท์ "ประธานโจวครับ เมื่อครู่ผมได้รับข่าวว่า หยางเจิ้นได้รับการประกันตัวออกมาแล้ว จ้าวจิ้งเป็นคนประกันครับ"

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่เปลี่ยน ราวกับไม่แปลกใจ

เขาพูด "ในมือของหยางเจิ้นมีจุดอ่อนมากมายของจ้าวจิ้ง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะออกมาประกันตัวให้หยางเจิ้น"

หลินหนานขมวดคิ้ว "แต่ตอนที่เราตรวจสอบตระกูลโจวในตอนนั้น พบว่าคนที่ช่วยสร้างหลักฐานให้หยางเจิ้น รวมไปถึงสกัดการติดตามของเรา ไม่ใช่คนของท่านใหญ่ เบื้องหลังของเขา น่าจะมีคนอื่นอีก"

โจวฉือเซินพูด "เอาอันนี้ไปด้วย"

ฉับพลัน คอนโดกลับกลายมาเป็นเงียบเหงาอีกครั้ง ราวกับไม่มีร่องรอยของคนอาศัยอยู่แม้แต่นิดเดียว

โจวฉือเซินมาถึงห้องข้างๆ และมองไปยังห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งของสำหรับเด็ก

หลินหนานถาม "ประธานโจวครับ ย้ายของพวกนี้ไปด้วยไหมครับ"

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่เปลี่ยน "อยากสิ้นเปลืองหรือไง?"

หลินหนานเข้าใจความหมายของเขาในทันที เขารีบให้คนไปแพ็กของและฆ่าเชื้อ ก่อนจะส่งกล่องบรรจุของเหล่านี้ ตรงไปยังประตูหน้าบ้านของหร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านมองกล่องขนาดใหญ่ตรงหน้าของเธอ ยังไม่ทันได้พูดอะไร คนที่มาส่งของก็รีบวิ่งหายไปเสียแล้ว

เพ้ยซานซานได้ยินเสียง จึงออกมา "ซิงซิง มีอะไร......พระเจ้า กล่องอะไรใหญ่ขนาดนี้ คงไม่ใช่มีศพอยู่ในนี้ใช่ไหม?"

ขมับของหร่วนซิงหว่านเต้นตุบ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นผลงานของใคร

หร่วนเฉินออกมา ย้ายกล่องเข้าไปด้านใน ก่อนจะใช้มีดเล็กๆ กรีดออก ก่อนจะหยิบของเล่นข้างในออกมา

เมื่อเด็กน้อยข้างๆ เห็น จึงรีบคลานไปหา ยื่นมือน้อยๆ จะเอา พลางพูดอ้อแอ้อย่างต้องการจะสื่ออะไร

หร่วนเฉินก้มลงวางของเล่นลงบนมือน้อยๆของเขา พลางพูด "ฆ่าเชื้อแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เพ้ยซานซานปิดประตู และเข้ามา ก่อนทำเสียงจึ๊ปาก "ดูท่าว่าไอ้ผู้ชายนี่จะเตรียมตัวมาก่อน ไม่ปล่อยเด็กไป"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "ฉันจะออกไปซื้อของสักหน่อย"

ของเล่นเยอะขนาดนี้ คงใส่ไว้ในกล่องไม่ได้ แล้วก็คงวางเกะกะบนพื้นไม่ได้เช่นกัน คงต้องไปซื้อกล่องเก็บของเพิ่มสักสองสามกล่อง

เพ้ยซานซานพูด "เดี๋ยวฉันไปกับเธอเอง อยากจะไปออกกำลังกายพอดี สองสามวันนี้นอนอย่างเดียว ฉันไม่ค่อยสบายตัวเลย"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ไปกันเถอะ"