สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 577

ในซูเปอร์มาร์เก็ตของห้างสรรพสินค้า เมื่อเพ้ยซานซานเห็นของใช้ของเด็กเล็ก จึงอดไม่ได้ที่จะหยิบของเหล่านั้นลงตะกร้า

หร่วนซิงหว่านหยิบออกมา ก่อนจะหัวเราะ "นี่มันของกินสำหรับเด็ก2-3ขวบนะ ตอนนี้เขายังกินไม่ได้หรอก"

เพ้ยซานซานทอดถอนใจ พูดว่า "เขาโตขนาดนี้แล้ว ฉันเป็นแม่ทูนหัวของเขา แต่ยังไม่ได้ซื้ออะไรดีๆ ให้เขาเลย พูดขึ้นมาก็ละอายใจเสียจริง แต่ที่จริงอายุสองสามขวบก็ค่อนข้างจะเร็ว กะพริบตาทีเดียวก็ผ่านไปแล้ว"

เพ้ยซานซานพูดอีกว่า "จริงสิ ฉันได้ยินเสี่ยวเฉินพูดว่าเธอพาตัวเล็กไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลมานี่ หมอว่าไงบ้างละ"

หร่วนซิงหว่านพูด "หมอบอกว่าค่อนข้างดีเลย ถึงแม้ว่าเขาจะคลอดก่อนกำหนด แต่หลังคลอดก็ถูกดูแลอย่างละเอียดมาก ตอนนี้พัฒนาการของร่างกายช้ากว่าเด็กในวัยเดียวกันนิดหน่อย อย่างอื่นก็เป็นปกติแล้วละ"

"คงต้องขอบอกว่า ไอ้ผู้ชายนั่นดูแลเจ้าตัวน้อยอย่างดีเลยทีเดียว"

หร่วนซิงหว่านแก้คำเบาๆ "น้าสวี่ต่างหากที่ดูแล"

โจวฉือเซินนอกจากจะอยู่ที่โจวซื่อแล้ว เวลาอื่นส่วนมากเขาจะมาอยู่ข้างกายเธอ แถมนิสัยของเขา จะให้ดูแลเด็กเล็กเหรอ ไม่ทำให้เด็กร้องไห้ก็ถือว่าเป็นความดีอย่างเดียวที่เขาได้มอบให้แล้ว

"แล้วนั่นแม่ของโจวฉือเซิน ตอนนี้อยู่ไหนละ? อันที่จริงฉันคิดว่า ในเมื่อเด็กคุ้นชินกับการที่เธออยู่ดูแลแล้ว ทำไมไม่......"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "น้าสวี่ไม่อยู่ในเมืองหนานเฉิงแล้ว"

เพ้ยซานซานพูดอย่างประหลาดใจ "ไม่อยู่? ทำไมถึงไปละ?"

"เสี่ยวเฉินบอกฉันว่า เมื่อไม่กี่วันก่อน โจวฉือเซินส่งเธอกลับไปน่ะ"

"ทำไมละ?"

"ถึงแม้โจงเสียนจะตายไปแล้ว แต่เรื่องทางฝั่งตระกูลโจวยังไม่จบ เป้าหมายพ่อของโจวฉือเซินคือเด็ก แต่เป้าหมายของโจงเสียนคือ......"

น้าสวี่

ในสถานการณ์อย่างนี้ จะยิ่งอันตรายถ้าน้าสวี่ยังคงอาศัยอยู่ในเมืองหนานเฉิง

โดยเฉพาะถ้าเธอกับเจ้าตัวน้อยอยู่ด้วยกันสองคน เป้าหมายก็จะค่อนข้างใหญ่ขึ้น เมื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น เหมือนตอนครั้งก่อน และถูกควบคุมในเวลาเดียวกันขึ้นมา

โจวฉือเซินเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ดังนั้นจึงส่งน้าสวี่ออกไปที่อื่น

เพ้ยซานซานถอนหายใจ "แล้วตอนนี้ตระกูลโจวเป็นยังไงบ้าง"

"โจงเสียนตายแล้ว พ่อของโจวฉือเซินก็เป็นอัมพาตทั้งตัวอีก เขาถูกรับกลับไปตระกูลโจวไปแล้วละ" หร่วนซิงหว่านชะงัก ก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า "ตอนนี้คนที่สามารถดูแลตระกูลโจวได้ จะเหลือก็แค่โจวจู้นเหนียน"

"อย่างนั้นเขาจะแค้นใจกับโจวฉือเซินไหม ไม่ว่าจะพูดยังไง อย่างไรคนที่ตาย ก็คือแม่ของเขานะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านก็จำคำพูดของโจงเสียนก่อนตายได้ โหดร้ายราวกับคำสาปแช่ง

เธออดไม่ได้ที่จะใจลอยเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไร เพ้ยซานซานก็โบกมือหย็อยๆ ข้างหน้าเธอ "ซิงซิง?"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา ก่อนจะยิ้มบางๆ "ไม่มีอะไรหรอก ซื้อของเกือบครบแล้ว เราไปกันเถอะ"

เมื่อมาถึงล่างตึก เพ้ยซานซานก็เห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่อยู่ที่นั่นด้วย เธอพูดอย่างแปลกใจ "ใครย้ายมาจากไหนละนั่น"

หร่วนซิงหว่านหันไปมอง "ของเยอะขนาดนี้ ที่จะพอไหมนะ"

ห้องที่นี่ต่างก็มีขนาดเล็ก ส่วนใหญ่จะมี1-2ห้อง ซึ่งไม่ได้ใหญ่มาก

ของบนรถบรรทุกสองคันนี่ วัดด้วยตาเปล่าสองห้องก็วางของไม่หมด

เพ้ยซานซานถอนหายใจ "คนรวยเยอะขนาดนี้ "คนรวยเยอะขนาดนี้ เพิ่มฉันไปอีกคนได้ไหม?"

กล่องบรรจุของถูกย้ายออกมาจากข้างใน ย้ายเข้าไปในห้องข้างๆ เธอ

มีห้องทั้งหมดสี่หลังบนชั้นนี้

หลังหนึ่งเช่าโดยเพ้ยซานซาน อีกหลังเช่าโดยหร่วนซิงหว่าน

ที่เหลืออีกสองหลัง ก่อนหน้าเคยให้เช่า

ดูท่าว่าตอนนี้ อีกสองหลังที่เหลือ คงถูกซื้อโดยคนคนเดียว

เพ้ยซานซานเห็นอย่างนี้ จึงพูดอย่างลึกซึ้งว่า "ดูท่าว่าคนรวยคนนี้ จะเป็นคนที่ฉันก็รู้จัก"

หร่วนเฉินเห็นสถานการณ์ เขาก็กระแอมไอ หาข้ออ้างเข้าห้องนอน อย่างไรก็ไม่เข้าร่วมในสงครามของพวกเขาแน่นอน

โจวฉือเซินวางเจ้าตัวเล็กไว้บนหน้าตัก ก่อนจะพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า "ผมกำลังใช้สิทธิในฐานะของคนเป็นพ่อนะ"

หร่วนซิงหว่านกัดฟันกรอด เธอไม่เคยเห็นคนได้คืบจะเอาศอกขนาดนี้

โจวฉือเซินคงสังเกตได้ว่าเธอกำลังจะใกล้ถึงจุดเดือดแล้ว หลังจากเงียบไปสองวินาที เขาก็ลุกขึ้น ก่อนจะนำเจ้าตัวน้อยวางลงบนอ้อมอกของเธอ "พรุ่งนี้ผมจะมาอีก ถ้าคุณคิดถึงจริง ผมจะมาล่วงหน้า"

หลังจากโจวฉือเซินออกไปไม่กี่นาที เด็กน้อยก็เริ่มง่วง ขยี้ตาก่อนจะหาว

หร่วนซิงหว่านชงนมให้เขาใหม่ ทว่ายังไม่ทันได้ดื่มนม เด็กน้อยก็หลับคาขวดนมเสียแล้ว ดูท่าเขาคงง่วงมาก

หร่วนซิงหว่านนำขวดนมออกมาเบาๆ ก่อนจะพาเจ้าตัวจ้อยไปวางไว้บนเตียง ห่มผ้าให้เขา ก่อนจะออกมาเก็บกวาดห้องนั่งเล่น

หร่วนเฉินก็ออกมาจากห้องนอนพอดี

หร่วนซิงหว่านพูด "พี่หาคนมาดูแลเด็กได้แล้วนะ พรุ่งนี้เธอก็มา นายก็ควรกลับไปโรงเรียนได้แล้ว"

หร่วนเฉินรับคำ "พรุ่งนี้เช้าผมจะกลับ"

หลังจากเก็บกวาดเสร็จแล้ว หร่วนเฉินก็ถาม "โจวฉือเซินย้ายมา?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปนิด ก่อนจะพูด "ใครจะไปรู้เขาละ"

หร่วนเฉินยิ้มบาง "แล้วผมจะกลับมาตอนสุดสัปดาห์นะ ช่วงนี้พี่ก็ระวังหน่อย ผมรู้สึกว่าเรื่องมันคงไม่จบง่ายขนาดนั้น"

"พี่รู้แล้ว" หร่วนซิงหว่านชะงัก ก่อนจะพูดขึ้นอีก "เสี่ยวเฉิน พี่อยากถามนายมาโดยตลอด Danielได้......"

ครั้งที่แล้วDanielพูดว่า เป็นเสี่ยวเฉินที่บอกเขา เรื่องที่เด็กยังมีชีวิตอยู่

แต่หร่วนซิงหว่านมักรู้สึกว่ามันคงไม่ง่ายอย่างนั้น สิ่งที่พวกเขาพูด มันคงไม่ใช่แค่นี้

หร่วนเฉินไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร เพียงแค่พูด "ทำไมเหรอครับ"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังเขา พูดอะไรไม่ออก "ช่างเถอะ ไม่มีอะไร รีบไปนอนเถอะ"