สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 578

วันรุ่งขึ้นแปดโมงเช้า เฉินหว่านลู่ปรากฏตัวที่ประตูบ้านของหร่วนซิงหว่านตรงเวลา

เธอกอดอก มองไปรอบๆ "ทำไมถึงหนีมาอยู่ที่รังเล็กๆ อย่างนี้ละ โจวฉือเซินทิ้งคุณแล้วเหรอ?"

หลังจากจบคำของเฉินหว่านลู่ ร่างสูงโปร่งก็ปรากฏตัวขึ้นในห้อง

เฉินหว่านลู่เงียบสนิทในทันที ก่อนจะหามุมที่ไม่สะดุดตายืน ทำราวกับไม่มีตัวตน

โจวฉือเซินหันไปทางหร่วนซิงหว่าน "เรียกหาผมมีอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขายืนเฝ้าอยู่ที่ประตู รอโอกาสนี้อยู่เหรอ

หร่วนซิงหว่านไม่แสดงอาการอะไร "ใครเรียกคุณก็ไปหาคนนั้นสิ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว พลางมองไปทางอาหารเช้าบนโต๊ะ "มีของผมไหม"

"ไม่มีค่ะ"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ โจวฉือเซินก็พูดกับหร่วนเฉินว่า "คนขับรถรอนายอยู่ข้างล่าง รีบลงไป"

หร่วนเฉิน "......"

เขานำนมที่ชงเสร็จส่งให้หร่วนซิงหว่าน "ถ้าอย่างนั้นผมแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่านส่งขวดนมให้เจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน "กินข้าวก่อนสิแล้วค่อยไป"

หร่วนเฉินไอ หยิบของก่อนจะออกไปอย่างเร็ว "ตอนเช้าผมมีเรียน จะไม่ทันแล้วครับ"

เมื่อเขาออกไปแล้ว โจวฉือเซินก็นั่งลงตรงโต๊ะกินข้าว "คุณทำเยอะขนาดนี้ กินไม่หมดก็เสียดายแย่ ผมหิวอยู่พอดี เดี๋ยวผมช่วยกินนะ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเยาะ เมื่อคิดจะพูดอะไร เด็กน้อยก็ทำตัวลุกลี้ลุกลน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง ดูท่าจะปวดอุจจาระ

เธอมองไปทางโจวฉือเซิน พลางยิ้มมุมปาก

ได้ อยากกินมากใช่มาก

หร่วนซิงหว่านวางเจ้าตัวน้อยลงบนโซฟา หลังจากเปลี่ยนเปลี่ยนผ้าอ้อมแล้ว ก็เดินไปโยนผ้าอ้อมลงไปยังถังขยะข้างโต๊ะกินข้าว

หร่วนซิงหว่านสบตาเขา พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน "ทำไมไม่กินละคะ ไม่ถูกปากเหรอ"

พลันโจวฉือเซินก็รู้สึกว่า ผู้หญิงช่างน่ากลัวเสียจริง โดยเฉพาะผู้หญิงที่กำลังโกรธ

สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ก่อนจะยันกายลุกขึ้น "จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีธุระที่บริษัท คุณกินเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเชื่องช้าว่า "คุณบอกเองไม่ใช่หรอคะว่าถ้ากินไม่หมดจะเปลืองเปล่าๆ"

"คุณเหลือไว้กินตอนเที่ยงก็ได้นี่"

โจวฉือเซินพูดจบ ก็หมุนกายจากไป

หร่วนวิงหว่านมองแผ่นหลังของเขา พลางยิ้มด้วยความอารมณ์ดี

อีกด้าน เฉินหว่านลู่ที่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เด็กน้อยเสร็จแล้ว เมื่อเธอเห็นโจวฉือเซินออกไปแล้ว จึงเดินไปข้างๆ หร่วนซิงหว่าน ก่อนจะถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า "เขาล้มละลายเหรอ?"

อารมณ์ดีของหร่วนซิงหว่านจบลงอย่างกะทันหัน เธอหันไปมองอย่างไร้ความรู้สึก

เฉินหว่านลู่รีบทำท่าหุบปาก "คุณวางใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณรักษาความลับนี้เอง ตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว จริงไหม?"

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจจะสนใจเธอ หลังจากบอกสิ่งที่ต้องทำในชีวิตประจำวันของเจ้าตัวน้อยให้เธอฟังเสร็จแล้ว เธอจึงพูดอีกว่า "ฉันจะกลับมาประมาณ 6โมงครึ่งของทุกวันตอนเย็นนะ ช้าสุดก็หนึ่งทุ่ม ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างนี้ คุณโทรหาฉันได้ตลอด ถ้าคุณจะออกไปข้างนอก จะมีคนตามคุณไปด้วย พวกเขาอยู่ด้านล่างตึก คุณไม่จำเป็นต้องเห็นพวกเขา แต่พวกเขารู้ที่อยู่ของคุณ"

เฉินหว่านลู่พึมพำ "ทำไมมันถึงเหมือนสงครามสายลับ มันจะไม่อันตรายใช่ไหม?"

"คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่า ขอเพียงแค่คุณมีชีวิตรอด ลูกของฉันก็ต้องรอดเหมือนกัน"

"นั่นก็แค่......คำอุปมาอุปไมยไหมละ"

หร่วนซิงหว่านพูด "คำเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกคุณในสิ่งเดียวกันค่ะ ไม่ว่าจะเผชิญกับอันตรายใด ตราบใดที่ลูกของฉันยังสบายดี คุณก็จะสบายดีด้วย"

แต่......

แต่เธอรับไม่ได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกครั้งที่เธอกำลังจะรู้ความจริง โจวฉือเซินก็มักจะใช้เหตุผลต่างๆ นานาเพื่อบอกเธอว่าการเดาของเธอนั่นผิด

และเห็นได้ชัดว่า เธอถามเขามากกว่าหนึ่งครั้งและเคยให้โอกาสเขา

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา ก่อนจะถอนหายใจ หยิบของและออกไปจากห้อง

เมื่อใกล้จะถึงหน้าลิฟต์ เพ้ยซานซานก็ออกมาจากห้อง พูดเสียงเบาว่า "ซิงซิง เธอจะให้เธอดูแลเด็กจริงๆเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "สบายใจเถอะ ไม่มีอะไรหรอก"

เพ้ยซานซานส่ายหน้า "ฉันไม่สบายใจเลย อีกอย่างสองวันนี้ที่สตูดิโอก็ไม่มีเรื่องอะไร สองสามวันนี้ฉันจะจับตาดูเธอก่อนให้ เธอออกไปทำธุระให้สบายใจเถอะ ที่นี่ให้ฉันจัดการเอง"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "โอเค"

หลังจากหร่วนซิงหว่านเข้าลิฟต์ เพ้ยซานซานก็เข้าห้องไปในห้องข้างๆ

ในห้อง เฉินหว่านลู่กำลังหยอกล้อเจ้าตัวเล็กที่กำลังเศร้าด้วยของเล่น เพียงเพราะหร่วนซิงหว่านออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นเพ้ยซานซานเข้ามา และสบตา เฉินหว่านลู่ก็รีบวางของในมือลง พลางกระแอมไอ "เธอมาได้ยังไงคะ"

เพ้ยซานซานพูด "ฉันคิดว่าเธอไม่น่าไว้ใจ"

เฉินหว่านลู่ส่งเสียงไม่พอใจ ขณะที่กำลังจะตอบ เจ้าตัวเล็กก็เริ่มสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินหว่านลู่รีบเริ่มปลอบเขา และใช้เวลานานมากในการเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เพ้ยซานซานก็เลิกคิ้วขึ้น "ไม่เลวเลยนี่ ไม่คิดเลยว่าเธอจะดูแลเด็กได้ดี"

เฉินหว่านลู่พูด "ฉันกลัวว่าจะมีคนบอกว่าฉันทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้ไม่ได้ ฉันขอบอกเธอไว้เลยนะ ว่าอย่ามาหัวเราะเยาะฉัน และดูถูกคนให้น้อยลงหน่อย"

ดังนั้น เวลาต่อไป เพ้ยซานซานกับเฉินหว่านลู่ก็จ้องกันตาเขม็ง