สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 606

ด้วยปัจจัยไม่รู้ว่ายิ่งนอนเยอะจะยิ่งง่วงหรือเปล่า กินอิ่มได้ไม่นานนัก หร่วนซิงหว่านก็หาวออกมา รู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรง จึงนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา คอยจ้องมองนอกหน้าต่างอย่างมึนงง สายตาไม่ได้เพ่งจ้องจุดใด

โจวฉือเซินเบนสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ จับจ้องใบหน้าของเธอ พลางกระซิบพูด "ง่วงแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านขยี้ดวงตาอันเหนื่อยล้า "ยังไหวค่ะ"

"ง่วงก็นอนสิ ถึงเวลากินข้าวเย็นเดี๋ยวผมเรียกคุณเอง"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอบ่นพึมพำ "กินแล้วก็นอน ตื่นแล้วก็กิน ฉันไม่ใช่หมูนะ"

มุมปากโจวฉือเซินยกขึ้นเล็กน้อย พลางนำผ้าห่มผืนบางทางด้านข้างพาดลงบนขาทั้งสองข้างของเธอ "ถึงคุณจะเป็นหมู ก็เป็นหมูตัวที่น่ารักสวยที่สุด"

หร่วนซิงหว่านอดใจไม่ไหวจนยื่นเท้าออกไปเตะเขา "คุณอย่าพูดคำพูดเลี่ยนๆ แบบนี้อีกจะได้มั้ย"

โจวฉือเซินชูมือขึ้น พลางคว้าข้อเท้าของเธอเอาไว้อย่างง่ายดาย "ชมคุณยังไม่ดีเหรอ?"

"ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็นค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจ ควรทำครับ"

หร่วนซิงหว่านเกลียดจนกัดฟัน อยากจะดึงเท้ากลับมา ทว่าถูกเขาคว้าเอาไว้แน่น

โจวฉือเซินเหลือบมองน่องขาอันขาวผ่องของเธอ หัวคิ้วเลิกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

วินาทีต่อมา เขาถลาตัวขึ้นด้านบน โดยกดขาของเธอเอาไว้ พลางกดมือของเธอทั้งสองข้างติดกับโซฟา นัยน์ตาถลำลึก น้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย "ไม่นอน?"

พลันสัมผัสได้ถึงเจตนาของเขา หร่วนซิงหว่านด่าเขา "ไอ้เลว!"

โจวฉือเซินพูดตอบ "เลวคุณก็ชอบนี่"

"ใครชอบล่ะ ฉัน..."

เธอยังพูดไม่ทันจบ โจวฉือเซินเอามือวางลงบนหน้าอกทางซ้ายของเธอ

หร่วนซิงหว่านตะลึงทันที พลางตบหน้าเขาไปหนึ่งทีโดยไม่ลังเล

โจวฉือเซิน "..."

เขาตรึงฝ่ามือของเธอเอาไว้ใหม่ ปลายลิ้นเลียมุมปากอันแสบร้อน พลางทำเสียงเข้ม "หร่วนซิงหว่าน!"

หร่วนซิงหว่านถึงได้ตระหนักดีว่าเมื่อกี้ตนเองตบแรงไปหน่อย ทว่าใครจะรู้ว่ามันกลับทำให้เขาเกิดจิตวิตถารขึ้น นั่นคือจิตสำนึกในการปกป้องตนเอง

ดังนั้น เรี่ยวแรงเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย "ก็...พูดกันแล้วนี่ไม่อนุญาตให้คุณมาแตะต้องฉัน คุณรนหาที่เองนะ"

"คุณเป็นคนพูดก่อน ว่าไม่ชอบผมนะ"

"ฉันพูดว่าไม่ชอบคุณ คุณก็เลยสามารถทำเรื่องชั่วช้าพรรค์นี้กับฉันได้เหรอ?"

โจวฉือเซินเก็บอารมณ์เอาไว้ "ผมอยากให้คุณได้ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง"

จู่ๆหร่วนซิงหว่านถึงได้สติกลับมา ตำแหน่งมือเขาที่เพิ่งจะวางลงเมื่อครู่ เป็นตำแหน่งหัวใจของเขา

หร่วนซิงหว่าน "..."

โจวฉือเซินพูดต่อ "คุณไม่ได้ทำเรื่องที่เหมือนกันกับผม?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาตรงๆ อย่างไร้เหตุผล "มันทำไม่ได้! ผู้หญิงผู้ชายมันแตกต่างกัน นี่คุณกำลังลามก!"

"ทุกคนต่างเสมอภาค"

คำพูดของหร่วนซิงหว่านติดอยู่ริมฝีปาก อยากจะด่าเขา

เธอขยับเล็กน้อย "คุณลุกขึ้น ฉันจะไปนอนแล้ว

"ผมดูคุณพลังงานเต็มเปี่ยม อย่าเพิ่งนอนเลยนะ"

"ผมผิดเอง ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว"

หลังจากสิ้นเสียงโจวฉือเซินเรียบร้อยแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงถีบเขาลงโซฟา และดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมศีรษะและหันหลังนอน

โจวฉือเซินจ้องมองแผ่นหลังของเธอ มุมปากโค้งขึ้น โดยนั่งลงบนพื้นพรม และหยิบคอมพิวเตอร์ มาจัดการงานต่อ

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หลินหนานก็โทรศัพท์เข้ามาหา

โจวฉือเซินเหลือบมองหร่วนซิงหว่านที่นอนหลับสนิท โดยดึงผ้าห่มผืนบางลงมา เพื่อเผยปากจมูกออก และเดินไปรับโทรศัพท์ในห้องนอน

หลินหนานพูดทันที "ประธานโจวครับ ตรวจตำแหน่งที่ตั้งของพวกเขาได้แล้วครับ บุกเข้าไปเอาคุณชายน้อยออกมาเลยมั้ยครับ"

"รอไปก่อน" โจวฉือเซินกล่าว "รายชื่อทีมแพทย์รักษามีมั้ย"

"มีครับ ผมจะส่งให้คุณตอนนี้เลยครับ"

โจวฉือเซินมือถือโทรศัพท์ โดยเปิดลำโพง พลางกดดูเอกสารที่หลินหนานส่งมาให้

หลินหนานพูดต่อ "ทีมแพทย์ทีมนี้ ได้รับการฝึกอบรมจากตระกูลเจียง หนึ่งในทีมมีนายแพทย์ท่านหนึ่งมีชื่อติดอยู่ระดับสากล ภารกิจของพวกเขาก็คือการค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ตัวยารักษาโรค แต่ตัวยาสารอาหารที่เพิ่งค้นพบมาเมื่อสองปีก่อน หลังจากการทดสอบภายหลัง จึงค้นพบปัญหามีอยู่ไม่น้อย"

"ระหว่างขั้นตอนการทดสอบ มีพนักงานในห้องแล็บคนหนึ่งมีอาการคลอดลูกก่อนกำหนด ชีวิตตกอยู่ในอันตราย เขาจึงขโมยตัวยาสารอาหารหนึ่งโดสออกไป เพื่อฉีดให้แก่เด็ก ตอนนั้นอาการของเด็กเปลี่ยนเป็นดีขึ้น ทว่าหลังจากนั้นครึ่งเดือน ก็เกิดอาการเหมือนกับคุณชายน้อย พนักงานคนนั้นจึงสอบถามคุณหมอในห้องแล็บ เรื่องมันถึงกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเพราะเหตุนี้แหละครับ"

"หลังจากเจียงซ่างหานทราบเรื่องแล้ว จึงได้ออกคำสั่งให้ทำลายตัวยาสารอาหารทิ้งให้สิ้นซาก โดยให้ทีมแพทย์ช่วยรักษาเด็กคนนี้อย่างสุดกำลัง หลังจากผ่านการรักษามาสองปี ตอนนี้เด็กคนนั้นก็ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร แค่จำเป็นต้องไปตรวจซ้ำที่ห้องแล็บเดือนเว้นเดือน และไม่เคยมีอาการกำเริบแต่อย่างใด"

"รายชื่อของทีมแพทย์ มีคนหนึ่งชื่อว่าเจียงหยวนว่ากันว่าเขาเป็นศิษย์น้องของหมอเทวดาหลู้หมิง อายุยังน้อยแต่กลายเป็นหมอที่มีทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมโดดเด่นกว่า และเป็นหมอหลักของโรคตัวยาสารอาหารอีกด้วย ในเวลาเดียวกัน มารดาของเขากับมารดาของเจียงซ่างหานเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เขาถือเป็นน้องชายของเจียงซ่างหาน"

ตอนที่หลินหนานพูดมาถึงตอนท้ายนั้น โจวฉือเซินกำลังเปิดถึงหน้าของเจียงหยวนพอดี

โจวฉือเซินพูดต่อ "ส่งให้หลายๆคนคอยเฝ้าบริเวณห้องแล็บโดยรอบเอาไว้ และหาโอกาสพาเขาออกมา ผมต้องการเจอหน้าเขา"

"ได้ครับ ผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้"

โจวฉือเซินพูดต่อ "นายพาหมอไปบ้านเด็กคนนั้น เพื่อยืนยันอาการของเขา จากนั้นก็แจ้งฉันกลับมาด้วย"