สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 62

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านเพิ่งมาถึงบริษัท ก็เห็นเวินเฉี่ยนออกมาจากห้องทำงานของหลินซือด้วยสีหน้าที่แย่ แววตาชัดเจนว่าไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

หลังจากเวินเฉี่ยนเดินไปสองสามก้าว ก็เห็นเธอ สวมรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามา "ได้ยินมาว่าเดิมทีคนที่โจวซื่อกรุ๊ปจะสนับสนุนเป็นคุณ"

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ "น่าจะใช่"

"ทำไมคุณถึงปฏิเสธ?"

"ของที่ไม่ได้มาด้วยความสามารถของตัวเอง ฉันเกรงว่าตอนกลางคืนจะนอนไม่หลับ"

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าโจวฉือเซินไม่มีรายชื่อนี้ในโควตา เหมือนจะประจบประแจงซูซือเวย และอีกด้านก็อธิบายว่าโจวซื่อกรุ๊ปเห็นความสามารถของเธอ

เธอไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่เคยสัมผัสโลกใบนี้มาก่อนจะเชื่อเหตุผลที่ฟังดูสูงส่งเช่นนี้ได้อย่างไร

แต่เวินเฉี่ยนเข้าใจคำพูดของเธอว่า ที่หร่วนซิงหว่านล้อเลียนว่าเธอที่มีโอกาสได้ไปปารีสเมื่อสามปีที่แล้วไม่ได้มาจากความพยายามของตัวเองแต่เป็นการแย่งของเธอไป

เวินเฉี่ยนกล่าวว่า "หร่วนซิงหว่านอย่าประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปคิดว่าถ้าปฏิเสธแล้วโจวซื่อกรุ๊ปก็จะคิดว่าตัวเองสูงส่งมากและแตกต่างจากคนอื่นๆ เหรอ?ไม่มีนักออกแบบคนไหนจะยอมแพ้และทิ้งโอกาสที่จะให้ผลงานของตัวเองปรากฏสู่สายตาชาวโลก"

ขณะพูด เวินเฉี่ยนก็มองหร่วนซิงหว่านแล้วยิ้ม "อ้อ ไม่ใช่สิ ฉันเกือบลืมไปว่า เมื่อสามปีก่อนคุณก็เคยปล่อยโอกาสเช่นนี้ไป คนอย่างคุณ ไม่คู่ควรที่จะเป็นนักออกแบบเลย"

รอเธอพูดจบ หร่วนซิงหว่านจึงกล่าวช้าๆ ว่า "ถ้าคุณรู้สึกละอายใจมาก คุณก็ปฏิเสธได้"

จะพูดมากทำไม น่ารำคาญ

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ออกไปทันที

เวินเฉี่ยนก็คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ เธออึ้งอยู่สักครู่แล้วก็ตอบสนอง กัดริมฝีปากแน่นใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

หลังจากหร่วนซิงหว่านไปมอบหมายงานให้กับหลินซือแล้ว ก็ขอลากับเพ้ยซานซานสองสามวัน

หลินซือกล่าว "ตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?"

"อาจต้องใช้เวลาสักพักในการผ่อนคลาย"

โดยปกติหลินซือก็ไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของพนักงาน ถามเพียงสองสามคำก็ให้หร่วนซิงหว่านออกไปแล้ว

ทันทีที่ออกจากห้องทำงาน หร่วนซิงหว่านได้ยินเพื่อนร่วมงานกำลังพูดคุยกันด้วยเสียงเบา

เธอยังไม่ทันฟังรู้เรื่องชายวัยกลางคนในชุดสูทก็ปรากฏตัวตรงหน้าเธอ

"คุณหร่วน คุณหญิงต้องการพบคุณ"

ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าคุณหญิงที่เขากล่าวหมายถึงใคร แต่ก็เห็นโจงเสียนยืนอยู่หลังเขาที่อยู่ไม่ไกลออกไป

......

ในห้องประชุมถอนสายตาจากหน้าต่าง "คิดไม่ถึงว่าคุณจะทำงานที่นี่"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ที่นั่น บีบมืออย่างไม่รู้ตัว เป็นความตื่นเต้นที่บอกไม่ถูก เป็นเวลานานถึงได้ยินเสียงของตัวเอง "คุณหญิงโจวเรียกหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

โจงเสียนเหลือบมองเธอ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา "คุณกับโจวฉือเซินก็หย่ากันมาได้สักพักแล้ว ในฐานะที่ฉันเป็นแม่ ไม่ควรใส่ใจบ้างเหรอ"

จริงๆ แล้ว หร่วนซิงหว่านดูไม่ออกว่าเธอมาเพราะความเป็นห่วงเรื่องการแต่งงานที่ผิดพลาดของเธอกับโจวฉือเซิน แต่ดูเหมือนจะมาประณามความผิดมากกว่า

ผ่านไปสักครู่เธอกล่าวว่า "ขั้นตอนการหย่าร้างเสร็จสิ้นแล้ว ฉันไม่รับสักบาท ทางประธานโจวก็ไม่มีความคิดเห็นใดๆ "

"จริงเหรอ" โจงเสียนไม่แสดงอาการใดๆ บนใบหน้า "แต่ลองคิดๆ ดูแล้ว ก็จริง คุณไม่ได้อะไรจากเขาเลย"

โจงเสียนไม่เคยสนใจโจวฉือเซินเลย ไม่ว่าเขาจะแต่งงานหรือหย่าร้าง จะแต่งกับผู้หญิงแบบไหน ดูเหมือนว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย

แล้วโจวฉือเซิน........ไม่ใช่ลูกชายของเธอเหรอ?

โจงเสียนลุกขึ้น "คุณน่าจะต้องการเวลาได้คิด ฉันคงไม่ได้คำตอบตอนนี้ แต่คุณต้องรู้ว่า งานของคุณในตอนนี้ ขอเพียงฉันพูดสักคำ ก็ไม่มีใครกล้ารับคุณแล้ว เอาเงินสิบล้านนี้แล้วจากไป เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคุณ เอาอย่างงี้ วันมะรืนเป็นวันเกิดของฉัน คุณก็มาด้วย แล้วค่อยให้คำตอบกับฉัน"

หร่วนซิงหว่านตกใจ กำลังจะปฏิเสธ โจงเสียนก็เดินออกไปแล้ว

เธอไม่เคยอยากจะติดต่อใกล้ชิดกับคนชั้นสูงเหล่านั้นเลย และก็รู้ว่าไม่มีใครเห็นเธออยู่ในสายตา และกลัวว่าจะหาวิธีที่จะทำให้เธออับอายขายหน้า

ทั้งๆ ที่โจงเสียนก็รู้เรื่องนี้ ก็ยังจะเชิญเธอไป แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านี่คืองานเลี้ยงที่หงเหมิน

หร่วนซิงหว่านหยิบซองจดหมายบนโต๊ะขึ้นมา รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยที่ขมับ

หลังจากออกจากห้องประชุม หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกถึงสายตาที่แปลกประหลาดของผู้คนรอบตัว

ผู้ช่วยช่างภาพที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอได้ถามว่า "Ruan คนคนนั้นเป็นใครเหรอ?"

มองดูสีหน้าของพวกเธอ หร่วนซิงหว่านก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

แม้ว่าจะเคยชี้แจงไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากในบริษัทที่บอกว่าเธอได้รับการเลี้ยงดูโดยนักธุรกิจผู้มั่งคั่ง ครั้งนี้โจงเสียนมาหาเธอ และพวกเขาก็ต้องคิดว่าเมียหลวงมาหาเมียน้อยเพื่อชำระบัญชีแล้ว

หร่วนซิงหว่านรู้สึกโกรธและตลกอยู่ครู่หนึ่ง และพูดออกมาว่า "แม่สามีเก่าของฉัน"

เมื่อพูดคำนี้ออกไป ทุกคนก็ยิ่งไม่เชื่อ

อย่าว่าแต่ออร่าความมั่งคั่งของโจงเสียนจากภายในสู่ภายนอก แค่กระเป๋าในมือของเธอ ก็เป็นสินค้าที่ฟุ่มเฟือยของคนระดับสูง ไม่ใช่ลูกค้ารายใหญ่ที่เคยซื้อเป็นเงินหลายสิบล้าน ก็จะไม่มีสิทธิ์ซื้อได้